Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.143.2020.1.MBD
z 28 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 marca 2020 r. (data wpływu 30 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wypłacone Byłemu Pracownikowi na podstawie ugody jednorazowe Odszkodowanie może zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop, a jeżeli tak to w którym momencie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wypłacone Byłemu Pracownikowi na podstawie ugody jednorazowe Odszkodowanie może zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop, a jeżeli tak to w którym momencie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy kompleksowe usługi w zakresie zbiórki i transportu wszelkiego rodzaju odpadów, elektrorecyklingu, sortowania odpadów, oczyszczania ulic i dróg oraz gospodarki wodno-ściekowej.

Wnioskodawca w dniu 1 kwietnia 2009 r. podpisał z Pracownikiem (w dalszej treści wniosku: „Były Pracownik”) umowę o pracę. W dniu 31 sierpnia 2019 r. umowa o pracę przestała obowiązywać.

Były Pracownik przed 31 sierpnia 2019 r. doręczył Spółce wezwanie w którym zarzucił Spółce, że jako pracodawca dopuściła się dyskryminacji, a w związku z nieuwzględnieniem jego wniosków o waloryzację wynagrodzenia poniósł on straty materialne i krzywdy moralne (dalej: „Wezwanie”). Były Pracownik zażądał od Spółki odszkodowania z tego tytułu. W wyniku postępowania pojednawczego, w dniu 19 grudnia 2019 r. Wnioskodawca zawarł z Byłym Pracownikiem ugodę przed Sądem Rejonowym w (…). Zgodnie z protokołem z posiedzenia Spółka i Były Pracownik zawarli ugodę następującej treści:

Spółka zapłaci Byłemu Pracownikowi kwotę tytułem jednorazowego zryczałtowanego odszkodowania za wszelkie straty materialne i krzywdy moralne spowodowane nieuwzględnieniem wniosków pracownika o waloryzację wynagrodzenia wynikającego z łączącej strony umowy o pracę, a także za inne okoliczności towarzyszące rozpatrywaniu tego wniosku przez organy Spółki oraz przedstawicieli jedynego wspólnika tej Spółki, a w szczególności za nierównego traktowanie (dyskryminacja) („Odszkodowanie”). Wnioskodawca zapłaci Byłemu Pracownikowi kwotę zryczałtowanego Odszkodowania w czterech ratach, odpowiednio w terminach do 2 stycznia 2020 r., 31 marca 2020 r., 30 czerwca 2020 r., 30 września 2020 r. Uzgodniona kwota Odszkodowania była znacznie niższa niż kwota, jaką Pracownik żądał od Spółki w Wezwaniu.

Były Pracownik oświadczył, że zawarcie, a następnie wykonanie ugody zaspokaja jego wszelkie roszczenia, które kierował w stosunku do Spółki z tytułu braku waloryzacji wynagrodzenia wynikającego z łączącej strony umowy o pracę zawartej w dniu 1 kwietnia 2009 r. oraz innych okoliczności związanych z jego zatrudnieniem, a w tym z zawarciem, wykonaniem i rozwiązaniem umowy o pracę na stanowisku Prezesa Zarządu Spółki, a w szczególności podnoszonych zarzutów w zakresie nierównego traktowania (dyskryminacji).

Spółka podpisała decyzję o zawarciu ugody z następujących powodów:

• ugoda spowoduje ograniczenie kosztów i skrócenie procesu,
• kwota odszkodowania wynikająca z ugody jest niższa od tej, której domagał się pracownik,
• zawarcie ugody uchroniło wizerunek firmy i jej renomę na rynku, która jest bardzo istotna szczególnie w branży, w której działa Spółka.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone Byłemu Pracownikowi na podstawie ugody jednorazowe Odszkodowanie może zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a jeżeli tak to w którym momencie?

Zdaniem Wnioskodawcy, jednorazowe Odszkodowanie wypłacone Byłemu Pracownikowi może zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Odszkodowanie jako koszt podatkowy powinno zostać rozpoznane metodą kasową. Wydatek ten należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie zapłaty każdej z części Odszkodowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 16 Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, ma charakter katalogu zamkniętego. Wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają jedynie wydatki wymienione w tym przepisie. W punkcie 16 zostały wymienione enumeratywnie odszkodowania związane ze stosunkiem pracy podlegające wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów i są to odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Koszt pośredni należy rozliczać metodą kasową - w dacie jego poniesienia, bez względu na stosowaną metodę rozliczania kosztów uzyskania przychodów.

Odszkodowanie za wszelkie straty materialne i krzywdy moralne spowodowane nieuwzględnieniem wniosków pracownika o waloryzację wynagrodzenia wynikającego z łączącej strony umowy o pracę, a także za inne okoliczności towarzyszące rozpatrywaniu tego wniosku przez organy Spółki oraz przedstawicieli jedynego wspólnika tej Spółki, a w szczególności za nierówne traktowanie (dyskryminacja) nie zostało wyłączone literalnie z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

W związku z tym, że Odszkodowanie, które jest wypłacane przez Spółkę Byłemu Pracownikowi nie zostało wymienione w katalogu art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, wydatek ten należy rozpatrzyć w kontekście zakwalifikowania do kosztów podatkowych w oparciu o definicję ogólną kosztu uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Na podstawie ogólnej definicji zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają wydatki, które pozostają w związku przyczynowo skutkowym z prowadzoną działalnością, a dodatkowo mają lub mogą mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów i są ponoszone w wyniku racjonalnego działania podatnika w celu osiągnięcia przychodu.

Oceniając możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy każdorazowo ustosunkować się do zaistniałego stanu. W odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego kluczowe jest zdefiniowanie zwrotu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

Słownikowe znaczenie zachowania oznacza pozostanie w posiadaniu czegoś, dochowanie czegoś w niezmienionym stanie pomimo upływu czasu lub niekorzystnych okoliczności. Koszty poniesione w celu zabezpieczenia źródła przychodów należy rozumieć jako koszty poniesione na ochronę już istniejącego źródła przychodów, zapewniając w ten sposób jego prawidłowe funkcjonowanie. Zabezpieczenie to zapewnienie ochrony przed szkodliwym działaniem, stworzenie bezpiecznych warunków, czy też utrzymanie czegoś w niezmienionym stanie. Poniesienie niektórych wydatków może wpłynąć na ograniczenie kosztów wpływających na przychody z tytułu prowadzonej działalności. Reasumując, kosztami poniesionymi w celu zachowania źródła przychodów będą wydatki poniesione przez podatnika z intencją pozostania w posiadaniu przychodów, natomiast koszty poniesione w celu zabezpieczenia źródeł przychodów oznaczają wydatki poniesione przez podatnika z zamiarem ochrony przychodów przed utratą.

Kwalifikacja wydatku do kosztów uzyskania przychodów powinna być rozpatrywana pod względem możliwości przyczynienia się tego wydatku do osiągnięcia przychodów, a także jak zostało wskazane powyżej, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz, co równie istotne, przeznaczenia wydatku, czyli jego celowości, zasadności, niezbędności. Poniesienie kosztu przez podatnika powinno być obarczone racjonalnością jego działania. Zasadniczą kwestią dla uznania wydatku za celowy jest zamiar samego podatnika. Jak wskazuje się w literaturze przedmiotu Wysokość podatku dochodowego ma być odzwierciedleniem osiągniętego przez konkretnego podatnika dochodu. Posługując się jednym ze znaczeń pojęcia wykładni gospodarczej prawa podatkowego, można wskazać, iż podatek powinien być adekwatny. Nie ma być ani sprawiedliwy, ani równy, ale adekwatny do prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Chodzi tu więc o opodatkowanie rezultatu wynikającego z podejmowanych decyzji biznesowych przez konkretnego podatnika, decyzji, które mogą być obiektywnie racjonalne, ale również mogą być pozbawione jakiegokolwiek uzasadnienia ekonomicznego w opinii pozostałych przedsiębiorców lub organów stosujących prawo. Istotne jest jedynie, aby przekonanie tego właśnie konkretnego podatnika było takie, że przez ponoszenie określonego kosztu dąży on do osiągnięcia, zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu (K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, Podatek dochodowy od osób prawnych Komentarz, Warszawa 2019, str. 423). Kluczowa jest zatem kwestia logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika.

W orzecznictwie wskazuje się, że odszkodowania wykazują związek z przychodami, gdy podatnik przewiduje możliwość osiągnięcia, nawet potencjalnie jakiegoś przychodu, np. na skutek redukcji kosztów pośrednich, dotyczących całej działalności. Sądy podkreślają, że niejednokrotnie zapłata odszkodowania wiąże się zabezpieczeniem źródła przychodów. Kluczowe jest rozstrzygnięcie czy dany wydatek obiektywnie wpłynie na osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła, ale co istotne nie oznacza to, że cel ten zostanie osiągnięty. Interpretację przepisów prawa podatkowego należy opierać w tym kontekście o tzw. wykładnię gospodarczą przewidującą założenie, że podatnik postępuje i powinien postępować w sposób typowy dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, a jego celem jest osiągnięcie zysku, a nie strat (np. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 kwietnia 2019 r. II FSK 1248/17).

Wnioskodawca poprzez zawarcie ugody z Byłym Pracownikiem podjął racjonalne działania w interesie Spółki. Uzgodniona kwota Odszkodowania była znacznie niższa niż kwota, jaką Pracownik żądał od Spółki w Wezwaniu. Postępowanie Wnioskodawcy pozwoliło również skrócić okres sporu, a także spowodowało ustalenie potencjalnie niższej kwoty Odszkodowania od tej, którą mógłby orzec sąd, w przypadku kontynuowania sporu na drodze sądowej. W związku z tym, Spółka zabezpieczyła źródło przychodów wskutek redukcji kosztów pośrednich. Podjęte działania miały na celu uzyskanie możliwie największej efektywności ekonomicznej poprzez dokonanie oszczędności. Minimalizacja kosztów procesowych oraz oszczędność czasu i zaangażowanie w proces pośrednio chronią przychody przed utratą. Spółka podejmując decyzję o zawarciu ugody i zapłacie Odszkodowania w ustalonej z Byłym Pracownikiem wysokości osiągnęła więcej korzyści niż gdyby kontynuowała spór przed sądem, co należy uznać za działanie uzasadnione ekonomicznie. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy, zostały spełnione przesłanki do uznania kwoty jednorazowego Odszkodowania wypłacanego Byłemu Pracownikowi za koszt uzyskania przychodów Spółki, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Odszkodowanie stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami Wnioskodawcy, w związku z tym powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, czyli w dniu wypłaty każdej z rat, do 2 stycznia 2020 r., 31 marca 2020 r., 30 czerwca 2020 r., 30 września 2020 r. Powyższe zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 października 2017 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.310.2017.1.BG, zgodnie z którą odszkodowania staną się kosztem uzyskania przychodów w dniu faktycznego poniesienia tego wydatku, czyli z dniem wypłaty odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z treści powyższego unormowania wynika, że dla uznania określonego wydatku za koszt podatkowy konieczne jest spełnienie z jednej strony warunków o charakterze konstrukcyjnym, wyznaczających istotę przedmiotowego pojęcia, z drugiej zaś przesądzenie, czy wydatek ten nie znajduje się w katalogu włączeń określonych w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Na podstawie art. 15 ust. 1 updop należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie ich źródła, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskania.

Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma więc cel, w jakim wydatek został poniesiony.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

• „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
• „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
• „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
  
  

Bliżej zasadę celowości opisuje wyrok NSA z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka podpisała z Pracownikiem (w dalszej treści wniosku: „Były Pracownik”) 1 kwietnia 2009 r. umowę o pracę. W dniu 31 sierpnia 2019 r. umowa o pracę przestała obowiązywać. Były Pracownik przed 31 sierpnia 2019 r. doręczył Spółce wezwanie w którym zarzucił Spółce, że jako pracodawca dopuściła się dyskryminacji, a w związku z nieuwzględnieniem jego wniosków o waloryzację wynagrodzenia poniósł on straty materialne i krzywdy moralne. Były Pracownik zażądał od Spółki odszkodowania z tego tytułu. W wyniku postępowania pojednawczego, Wnioskodawca zawarł z Byłym Pracownikiem ugodę przed Sądem Rejonowym. Były Pracownik oświadczył, że zawarcie, a następnie wykonanie ugody zaspokaja jego wszelkie roszczenia, które kierował w stosunku do Spółki z tytułu braku waloryzacji wynagrodzenia wynikającego z łączącej strony umowy o pracę oraz innych okoliczności związanych z jego zatrudnieniem, a w tym z zawarciem, wykonaniem i rozwiązaniem umowy o pracę na stanowisku Prezesa Zarządu Spółki, a w szczególności podnoszonych zarzutów w zakresie nierównego traktowania (dyskryminacji).

Postawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jest związek wydatku z przychodem, zatem odszkodowanie z tytułu nieuwzględnienia wniosków pracownika o waloryzację wynagrodzenia oraz dyskryminację w przedmiotowej sprawie należy rozpatrywać w kontekście celu wypłaty tego świadczenia i związku z przychodem.

W ocenie organu, wydatku w postaci odszkodowania z tytułu nieuwzględnienia wniosków pracownika o waloryzację wynagrodzenia oraz dyskryminację nie można powiązać z osiągniętym lub przyszłym przychodem Wnioskodawcy. Wydatek na odszkodowanie z tytułu nieuwzględnienia wniosków pracownika o waloryzację wynagrodzenia oraz dyskryminację dotyczy wprawdzie pracownika, ale wydatek ten ma charakter sankcyjny i w jego zapłacie trudno doszukać się związku pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodami Wnioskodawcy. Przedmiotowe odszkodowanie nie spełnia podstawowego warunku do uznania go za koszt podatkowy, nie jest ponoszone w celu osiągnięcia źródła przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Celem wypłaty tego odszkodowania jest jedynie naprawienie szkody. Wypłata odszkodowania nie ma na celu osiągnięcia przychodu ze źródła przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów ale zwolnienie ze zobowiązania. Odszkodowanie to nie przynosi również żadnego przychodu, ani nie ma na celu zachowania (zabezpieczenia) istniejących źródeł przychodów. Wnioskodawca ma obowiązek wykonać zawartą ugodę i zwolnienie się z zobowiązania wynikającego z ugody jest głównym celem zachowania się Wnioskodawcy. Taki cel nie został wskazany przez ustawodawcę przy kwalifikacji wydatków. Zatem, kwota odszkodowania wypłaconego przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi na postawie zawartej ugody nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, podnieść należy wyraźnie, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. W odniesieniu do jednorazowych odszkodowań wypłata taka, aczkolwiek związana z prowadzoną działalnością – nie ma na celu osiągania przychodów. Celem zapłaty jest zwolnienie z zobowiązania. Odszkodowanie nie przynosi żadnego przychodu - Spółka w obawie przed niekorzystnym wyrokiem Sądu, chcąc uniknąć większych kosztów z ewentualnego zasądzenia wyższego odszkodowania jakiego domagał się w pozwie Były Pracownik, zdecydowała się zawrzeć ugodę.

W tym przypadku również fakt, że zawarcie ugody uchroniło wizerunek firmy i jej renomę na rynku, nie przesądza, o ponoszeniu takiego wydatku w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia (zachowania) źródła przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Biorąc pod uwagę, że ww. wydatki dotyczącą Byłego Pracownika, podnieść należy, że nie wiążą się one z prowadzoną działalnością gospodarczą, i oceniając charakter omawianego wydatku nie można wykazać związku przyczynowo pomiędzy ich poniesieniem a uzyskanym przez Spółkę przychodem. Argument, że Spółka ponosząc wydatki na rzecz Byłego Pracownika, zabezpieczyła źródło przychodów w skutek redukcji kosztów pośrednich jest gołosłowny, bowiem nie sposób nie zauważyć, że w odróżnieniu od pracowników, Były Pracownik Spółki nie jest związany w jakimkolwiek stopniu, w tym pośrednim, z osiąganymi przez nią przychodami.

W konsekwencji oznacza to, że Spółka poniosła ww. wydatki dotyczącego Byłego Pracownika, które w żaden sposób nie przyczynią się do powstania po jej stronie przychodu czy zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu, a tym samym wydatki nie zostały poniesione w celu, który stanowi warunek uznania ich za koszty podatkowe w świetle art. 15 ust. 1 updop – jako nie spełniający kryterium celowości, o którym mowa ww. tym przepisie, a zatem nie może on stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, brak waloryzacji wynagrodzenia wynikającego z łączącej Byłego Pracownika oraz Spółkę umowy o pracę oraz innych okoliczności związanych z jego zatrudnieniem, a w tym z zawarciem, wykonaniem i rozwiązaniem umowy o pracę na stanowisku Prezesa Zarządu Spółki, a w szczególności podnoszonych zarzutów w zakresie nierównego traktowania (dyskryminacji), nie stanowi naturalnego elementu funkcjonowania podmiotu gospodarczego, do którego odnoszą się normy prawne zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie można uznać za koszt uzyskania przychodów poniesioną w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów wypłatę odszkodowania, którego podstawą było niewykonanie przez pracodawcę obowiązków wobec zatrudnionego uprzednio pracownika.

Podsumowując, z uwagi na opisany we wniosku stan faktyczny i przywołane przepisy prawa, nie można uznać stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe, w zakresie ustalenia, czy wypłacone Byłemu Pracownikowi na podstawie ugody jednorazowe Odszkodowanie może zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 updop, gdyż nie spełnia przesłanki celowości, której wystąpienie jest niezbędne dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów.

Jednocześnie zauważyć należy, że skoro wskazane w opisie stanu faktycznego jednorazowe Odszkodowanie nie może zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop, bezzasadne jest odnoszenie się do kwestii dotyczącej ustalenia momentu zaliczenia ww. Odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy wypłacone Byłemu Pracownikowi na podstawie ugody jednorazowe Odszkodowanie może zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop, a jeżeli tak to w którym momencie, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji wskazać należy, że została ona wydana w innym zdarzeniu przyszłym od omawianego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.