Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.104.2020.2.AW
z 12 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 marca 2020 r. (data wpływu 11 marca 2020 r.), uzupełnionym w dniach 8 oraz 11 maja 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy:

• wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę za Usługi IT stanowi dla Usługodawcy przychód uzyskany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, objęty obowiązkiem pobrania przez Wnioskodawcę podatku u źródła – jest prawidłowe,
• wynagrodzenie za Usługi B2B, nabywane przez Wnioskodawcę, nie stanowi przychodu, który może być objęty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkiem pobrania podatku u źródła – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy:

• wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę za Usługi IT stanowi dla Usługodawcy przychód uzyskany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, objęty obowiązkiem pobrania przez Wnioskodawcę podatku u źródła,
• wynagrodzenie za Usługi B2B, nabywane przez Wnioskodawcę, nie stanowi przychodu, który może być objęty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkiem pobrania podatku u źródła.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 6 maja 2020 r.,

Znak: 0111-KDIB1-1.4010.104.2020.1.AW, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 8 oraz 11 maja 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej X. (dalej jako: „Grupa”). Spółka jest osobą prawną mającą siedzibę na terytorium Polski i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Grupa jest liderem w projektowaniu, produkcji i dystrybucji akcesoriów optycznych, w tym głównie okularów (dalej: „towary”). Natomiast podstawową działalnością Spółki jest sprzedaż hurtowa powyższych towarów (Spółka przynależy w Grupie do tzw. „segmentu dystrybutorów”). Wnioskodawca jest dystrybutorem towarów nie tylko w Polsce, ale także na rynkach krajów bałtyckich, tj.: Litwy, Łotwy i Estonii.

Spółka nabywa i będzie w przyszłości nabywać od jednego z udziałowców, X. (dalej jako: „Usługodawca”) z siedzibą we Włoszech:

1. usługi w zakresie udzielenia dostępu pracownikom Spółki do oprogramowania ERP-SAP (dalej jako: „Oprogramowanie ERP-SAP”, „System” lub „SAP”) wraz z odpowiednim wsparciem informatycznym (dalej łącznie jako: „Usługi IT”), oraz
2. usługi związane z korzystaniem przez Spółkę z aplikacji internetowej X. wraz z odpowiednim wsparciem informatycznym (dalej łącznie jako: „Usługi B2B”).
   
   

Usługodawca nie prowadzi na terytorium Polski działalności poprzez zakład położony w Polsce.

Wnioskodawca otrzymuje od Usługodawcy wydane przez właściwe organy podatkowe we Włoszech certyfikaty rezydencji potwierdzające włoska rezydencję podatkową Usługodawcy.

1. Usługi IT.
   Świadczone przez Usługodawcę Usługi IT związane są z wdrożeniem w całej Grupie, w tym w Spółce, oprogramowania ERP-SAP, służącego do zarządzania zasobami przedsiębiorstwa. Zgodnie z zawartą pomiędzy Spółką a Usługodawcą umową z 2016 r., w zakres Usług IT wchodzą m.in. następujące czynności:
   
   1. Planowanie i organizowanie, obejmujące: opracowanie odpowiedniej architektury informacji w Systemie, zdefiniowanie określonego procesu w SAP, kierowanie projektami dotyczącymi Systemu, zapewnienie odpowiedniej jakości SAP. Czynności te są wykonywane w sposób ciągły.
   2. Nabycie i wdrożenie, obejmujące: identyfikację wymagań SAP, pozyskanie technologii i wdrożenie jej w ramach bieżących procesów biznesowych Spółki. Powyższe dotyczy także opracowania planu utrzymania Systemu, który Spółka powinna przyjąć, aby przedłużyć żywotność SAP i jego komponentów, poprzez: identyfikację zautomatyzowanych rozwiązań, nabycie i utrzymanie oprogramowania, nabycie i utrzymanie infrastruktury technologicznej, zapewnienie prawidłowości w działaniu Systemu, kierowanie zmianami, a także instalacja i akredytacja rozwiązań i zmian. Czynności te mogą być wykonywane w sposób ciągły lub na wniosek Spółki.
   3. Dostarczanie i wsparcie, obejmujące czynności związane z dostarczaniem technologii informatycznych, w tym: analizowanie aplikacji i ich wyników w systemie SAP, a także procesy wsparcia, które umożliwiają efektywne i wydajne wykorzystywanie systemów SAP. Przedmiotowe procesy dotyczą bezpieczeństwa i szkolenia, w tym: identyfikacji wymagań, a w przypadku gdy konieczne, pozyskanie usług podmiotów trzecich, zapewnienie wydajności technologii, zapewnienie ciągłości usług, zapewnienie bezpieczeństwa Systemu, kształcenie i szkolenie użytkowników SAP, obsługa techniczna i rozwiązywanie incydentów dotyczących Systemu, konfiguracja, rozwiązywanie problemów, obsługa danych, obsługa środowiska zewnętrznego Systemu i operacji w Systemie. Czynności te mogą być wykonywane w sposób ciągły lub na wniosek Spółki.
   4. Monitoring i ocena, obejmujące czynności dotyczące oceny potrzeb systemowych Spółki i tego, czy działający System nadal spełnia cele, dla których został zaprojektowany oraz kontrole niezbędne do zagwarantowania spełnienia odpowiednich wymagań regulacyjnych przez ten System. Przedmiotowa kontrola obejmuje również kwestie niezależnej oceny skuteczności systemu SAP pod względem jego zdolności do osiągania celów biznesowych i procesów kontrolnych Spółki przez audytorów wewnętrznych i zewnętrznych i obejmuje m.in.: monitorowanie i ocenę procesów SAP, monitorowanie i ocenę wewnętrznej kontroli, zapewnienie zgodności z lokalnymi przepisami prawa oraz zapewnienie globalnej obsługi SAP (obejmującej również Spółkę). Należy zaznaczyć, że czynności te są wykonywane w sposób ciągły.
   Na wniosek Spółki, Usługodawca może wykonywać w ramach Usług IT także inne, dodatkowe czynności mające na celu prawidłowe i zgodne z lokalnymi przepisami prawa funkcjonowanie Systemu, z którego korzysta Spółka.
   Świadczenie Usług IT przez Usługodawcę na rzecz Wnioskodawcy związane jest z posiadaniem przez ten podmiot doświadczonych pracowników, wyspecjalizowanych w realizacji określonych zadań z zakresu wsparcia informatycznego na rzecz Grupy. Samodzielne wykonywanie tych prac przez Spółkę generowałoby dla niej wyższe bieżące koszty działalności (w tym np. związane z zatrudnieniem dodatkowych pracowników, koniecznością indywidualnego pozyskania wymaganych rozwiązań w zakresie Oprogramowania ERP-SAP). Z kolei udzielenie Wnioskodawcy dostępu do korzystania z Systemu umożliwia wprowadzenie w ramach Grupy jednolitego oprogramowania do zarządzania zasobami przedsiębiorstwa, co nie tylko usprawnia procesy wewnętrzne Grupy, ale również przekłada się na znacznie lepsze wyniki finansowe zarówno Grupy, jak i Spółki.
   Wynagrodzenie należne Usługodawcy kalkulowane jest jako suma wszelkich kosztów niezbędnych do wykonania przez niego Usług IT na rzecz spółek z określonego segmentu Grupy (jak wskazano powyżej, Wnioskodawca przynależy w ramach Grupy do segmentu dystrybutorów), powiększonych o odpowiednią marżę w odniesieniu do kosztów bezpośrednich świadczenia Usług IT. Następnie, kwota ta jest podzielona przez liczbę użytkowników w całym segmencie Grupy. Roczne wynagrodzenie, jakie Spółka płaci na rzecz Usługodawcy, stanowi iloczyn kwoty przypadającej na jednego użytkownika (wyliczonej w sposób przedstawiony powyżej) oraz liczby użytkowników Systemu w samej Spółce.
   Użytkownicy w Spółce posiadają dostęp do Systemu, jednakże nie wprowadzają samodzielnie żadnych zmian w tym Systemie, ani też nie rozbudowują jego funkcjonalności. Wnioskodawca nie jest uprawniony do nadawania dostępów do Systemu innym podmiotom.
   
2. Usługi B2B.
   Jak wskazano powyżej, Usługi B2B związane są z korzystaniem przez Spółkę z aplikacji internetowej X. (dalej również jako: „aplikacja internetowa”).
   <
   Poprzez aplikację internetową, klienci Wnioskodawcy, po dokonaniu rejestracji i zalogowaniu się, składają zamówienia na towary dystrybuowane przez Spółkę. Celem przedmiotowej aplikacji jest automatyzacja procesu zamówień na towary, zatem spełnia ona rolę „platformy” łączącej Wnioskodawcę z klientem w tym zakresie i istotnie ułatwia oraz przyspiesza proces składania zamówień (integracja aplikacji z systemem SAP).
   Zakres usług świadczonych przez Usługodawcę obejmuje nie tylko udostępnienie aplikacji, ale również jej aktualizację i odpowiednie wsparcie informatyczne.
   Zgodnie z zawartą umową z 2017 r., Usługi B2B obejmują następujące czynności:
   
   1. Planowanie i organizacja - opracowanie widoku aplikacji w przeglądarce internetowej, integracja aplikacji z systemami ERP, zapewnienie jakości, zapewnienie wsparcia technicznego oraz szkoleń dotyczących aplikacji. Czynności te są wykonywane w sposób ciągły.
   2. Nabycie i wdrożenie - gromadzenie i nadawanie priorytetu wnioskom o wdrażanie nowych funkcjonalności i usprawnień, przeprowadzanie analizy funkcjonalnej oraz sporządzanie projektów uzasadnień biznesowych, wprowadzenie nowych wymogów, opracowanie odpowiednich modyfikacji w innych systemach (tj. SAP) oraz techniczne wsparcie w zarządzaniu treściami marketingowymi prezentowanymi na platformie. Czynności te mogą być wykonywane w sposób ciągły lub na wniosek Spółki.
   3. Zapewnienie licencji dla oprogramowania platformy oraz dedykowane usługi pomocy dla aplikacji internetowej. Czynności te są wykonywane w sposób ciągły.
   Wynagrodzenie należne Usługodawcy kalkulowane jest jako suma kosztów poniesionych przez niego w celu wykonania Usług na rzecz podmiotów z Grupy, powiększonych o odpowiednią marżę. Do Spółki alokowana jest kwota odpowiadająca proporcji klientów Spółki potencjalnie mogących korzystać z aplikacji internetowej w odniesieniu do globalnej liczby klientów Grupy posiadających możliwość rejestrowania się na platformie. Kwota ta stanowi roczne wynagrodzenie należne od Spółki na rzecz Usługodawcy.
   Ani Spółka, ani klienci Spółki nie mają możliwości wprowadzania zmian w aplikacji internetowej. Są oni wyłącznie jej użytkownikami, a wszelkie czynności dotyczące aplikacji wykonywane są przez Usługodawcę.
   
   
   

Ilekroć w dalszej części Wniosku mowa jest o stanie faktycznym lub opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca rozumie przez to również zdarzenie przyszłe.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w pismach z 8 oraz 11 maja 2020 r. Wnioskodawca wskazał dane strony transakcji zawartej z Wnioskodawcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 lub pkt 2a oraz ust. 2 w zw. z art. 26 ust. 1 Ustawy CIT oraz art. 22a Ustawy CIT w zw. z art. 7 Umowy UPO wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę za Usługi IT stanowi dla Usługodawcy przychód uzyskany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, objęty obowiązkiem pobrania przez Wnioskodawcę podatku u źródła?
   
2. Czy na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 lub pkt 2a oraz ust. 2 w zw. z art. 26 ust. 1 Ustawy CIT oraz art. 22a Ustawy CIT w zw. z art. 7 Umowy UPO wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę za Usługi B2B stanowi dla Usługodawcy przychód uzyskany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, objęty obowiązkiem pobrania przez Wnioskodawcę podatku u źródła?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Wynagrodzenie za Usługi IT nie stanowi dla Usługodawcy przychodu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej objętego obowiązkiem pobrania przez Wnioskodawcę podatku u źródła.
   
2. Wynagrodzenie za Usługi B2B nie stanowi dla Usługodawcy przychodu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej objętego obowiązkiem pobrania przez Wnioskodawcę podatku u źródła.
   
   

Ad. 1 Usługi IT.

a) Wynagrodzenie za Usługi IT jako tzw. „należności licencyjne”.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej „Ustawa CIT”), podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 (tj. podatników nieposiadających w Polsce siedziby lub zarządu - tzw. „nierezydentów”), przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zgodnie z art. 74 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1231, z późn. zm.,) programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy nie stanowią inaczej. W praktyce zatem przyjmuje się, że w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, należności za prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, jako należności licencyjne, mieszczą się w kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu w Polsce, od których, co do zasady (tj.: o ile nie znajdzie zastosowanie wyłączenie na podstawie UPO albo zwolnienie na gruncie Ustawy CIT), pobiera się podatek u źródła w Polsce.

Regulacje Ustawy CIT powinny być, zgodnie z art. 21 ust. 2 oraz art. 22a stosowane z uwzględnieniem Umowy UPO, która wskazuje m.in. na następujące przykłady należności licencyjnych „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (...)” (art. 12 ust. 3 UPO). Chociaż powyższy przepis Umowy UPO nie wymienia wprost programów komputerowych jako należności objętych obowiązkiem pobrania podatku u źródła, to jednak w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD (dalej jako: „Komentarz”), stanowiącego istotną pomoc przy interpretowaniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, wyjaśniono, iż program komputerowy może być rozumiany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnionym jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego (punkt 13 i 13.1 Komentarza do art. 12).

Analizując zatem treść Umowy UPO wraz z Komentarzem, Ustawą CIT oraz Ustawą o prawie autorskim należy stwierdzić, iż przychód z tytułu udostępniania programów komputerowych (jako użytkowanie praw autorskich do dzieła literackiego) może również stanowić podlegający opodatkowaniu przychód osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, od którego, co do zasady pobiera się podatek u źródła w Polsce.

Wnioskodawca wskazuje jednak, że powyższe regulacje dotyczą sytuacji, w której udzielana jest licencja wraz z prawem do rozporządzania programem komputerowym (por. art. 50 lub art. 74 ust. 4 Ustawy o prawie autorskim). W przeciwnym razie, tj. w razie nabycia wyłącznie prawa do korzystania z danego egzemplarza programu komputerowego, bez zagwarantowania możliwości udzielenia sublicencji dalszym podmiotom, bez możliwości samodzielnej modyfikacji tego oprogramowania, zastosowanie powinna znaleźć koncepcja tzw. „użytkownika końcowego” (ang. „end-user”), który ma wyłącznie uprawnienie do korzystania z egzemplarza dzieła. Koncepcja ta, wyjaśniona w Komentarzu, zakłada, że opłaty za wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb nie stanowią należności licencyjnych podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła (punkt 14.2 Komentarza do art. 12). Sytuację tę można porównać do nabycia pojedynczego egzemplarza książki w księgarni - nabywca książki może z niej skorzystać we własnym zakresie, jednak nie może skopiować jej i sprzedawać kopii tej książki innym podmiotom, gdyż nie uzyskał licencji w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim.

Koncepcja wyłączenia z zakresu przedmiotowego art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT przychodów uzyskiwanych przez nierezydentów z tytułu udzielenia licencji na rzecz użytkownika końcowego była wielokrotnie potwierdzana w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego. Przykładowo, w interpretacji z dnia 18 lipca 2018 r., Znak: IPPB5/423-418/14-5/S/PW, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej jako: „Dyrektor KIS”) stwierdził, że: „zakupiona przez Wnioskodawcę licencja na programy komputerowe umożliwia korzystanie z oprogramowania wyłącznie na jej własne potrzeby. Zgodnie z ich przeznaczeniem, bez możliwości powielania go, czy też dalszego sublicencjonowania. Program nie może być także przez Wnioskodawcę zmieniany, ani modyfikowany w jakimkolwiek zakresie bez zgody podmiotu dostarczającego. Uzyskana licencja na korzystanie z programu wskazuje, że jest to tzw. licencja końcowego użytkownika. (...) Reasumując, biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego i przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że świadczenia wypłacane przez Wnioskodawcę kontrahentowi brytyjskiemu i niemieckiemu z tytułu nabycia licencji do korzystania z oprogramowania komputerowego nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych i nie podlegają one opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”. Podobne stanowisko na tle zbliżonych stanów faktycznych zostało zaprezentowane przez Dyrektora KIS w interpretacjach indywidualnych z dnia 24 października 2018 r., Znak: 0114-KDIP 2-1.4010.327.2018.2.AJ, z dnia 14 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.205.2019.2.BKD oraz z dnia 16 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.164.2019.2.HK.

Zważywszy, że Wnioskodawca otrzymuje jedynie dostęp do Systemu, sam nie udziela sublicencji na korzystanie z oprogramowania ERP-SAP przez inne podmioty, ani też samodzielnie nie wprowadza zmian do Systemu, należy stwierdzić, że posiada on status użytkownika końcowego, co oznacza, że wynagrodzenie płacone Usługodawcy z tytułu nabywania Usług IT nie jest objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji nie podlega obowiązkowi poboru podatku u źródła w oparciu o ten przepis.

b) Wsparcie informatyczne.

Jak wskazano powyżej, świadczone przez Usługodawcę Usługi IT związane są z wdrożeniem w Spółce Oprogramowania ERP-SAP i obejmują wszelkie bieżące usługi dotyczące tego oprogramowania, w tym również usługi szeroko rozumianego wsparcia informatycznego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 (tj. nierezydentów) przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, Usługi IT nie są ujęte w katalogu usług, o których mowa w powyższym przepisie. W szczególności nie stanowią one usług doradczych. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, nabywane usługi, oprócz zapewnienia dostępu do Oprogramowania ERP-SAP są również usługami o charakterze technicznym, wspierającym, a ich zasadniczym celem jest zapewnienie prawidłowego wdrożenia oraz działania Systemu zgodnego z wymogami lokalnych przepisów prawa.

Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) pojęcie „doradztwo” oznacza „udzielanie fachowych porad”. Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, w ramach świadczenia Usług IT Usługodawca nie udziela Wnioskodawcy fachowych porad, nie można więc zrównywać ich z usługami doradczymi lub usługami do nich podobnymi. Wszelkie porady dotyczą prawidłowego korzystania z Systemu w obszarze funkcjonalności, jakie ten System posiada. Stanowią one bardziej instrukcje użytkowania Systemu, a nie fachowe porady. W sytuacji, gdy w Spółce pojawia się potrzeba wprowadzenia do Systemu dodatkowej funkcjonalności (np. w związku ze zmianą przepisów podatkowych), Usługodawca nie udziela porad Spółce, jak takie zmiany wprowadzić, lecz na podstawie opisu wymagań przedstawionego przez Spółkę, wypracowuje odpowiednie rozwiązanie i wdraża je (o ile oczywiście wdrożenie jest możliwe na poziomie Systemu i polityki przyjętej przez Grupę).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Usługi IT świadczone na jego rzecz nie są również podobne do usług przetwarzania danych, gdyż pojęcie „przetwarzania danych” dotyczy czynności mających charakter odtwórczy i obejmuje elementy takie, jak porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych. Powołując się na definicję słownikową (internetowy Słownik języka polskiego PWN - https://sjp.pwn.pl) należy wskazać, że jednym ze znaczeń pojęcia „przetwarzać” jest „opracować zebrane dane”. Z opisu stanu faktycznego nie wynika, by przedmiotem świadczenia Usług IT miało być opracowywanie danych. Prawdą jest, że SAP do celów wsparcia efektywnego zarządzania przedsiębiorstwem przetwarza dane, jednak te czynności są elementem funkcjonowania samego Systemu (funkcjonalność SAP), z którego korzysta Spółka i nie są to elementy będące przedmiotem ww. usług.

Nie ma również podstaw, aby twierdzić, że czynności wykonywane przez Usługodawcę w ramach Usług IT mieściły się w pojęciu „usług zarządzania i kontroli”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT. Celem bowiem tych czynności jest usprawnienie procesów SAP i mają one charakter techniczny, ograniczony do monitorowania i nadzorowania System oraz pełnego wykorzystania jego możliwości. W tym kontekście, czynności związane z kierowaniem projektami dotyczącymi Systemu, kierowaniem zmianami, zapewnieniem jakości SAP, kontrolą skuteczności systemu SAP pod względem jego zdolności do osiągania celów biznesowych oraz zgodności z lokalnymi przepisami prawa, nie powinny być traktowane jako „usługi zarządzania i kontroli” z uwagi na to, że w opinii Spółki, nie wskazują na pełnienie funkcji zarządczych i kontrolnych w odniesieniu do całości przedsiębiorstwa Spółki, lecz ograniczają się wyłącznie do kwestii mających na celu zapewnienie prawidłowego i optymalnego funkcjonowania Systemu. Ponadto, nie stanowią one usług samych w sobie, lecz pojedyncze czynności składające się na szerzej rozumiane Usługi IT, których istotą jest: udzielenie dostępu do korzystania z Oprogramowania ERP-SAP oraz wsparcie informatyczne dotyczące Systemu. Należy też zwrócić uwagę, że wynagrodzenie należne za Usługi IT nie odnosi się do poszczególnych czynności, wykonywanych w ramach świadczenia przedmiotowych usług. Jest ono określone jako stała kwota skalkulowana w oparciu o ponoszone przez Usługodawcę koszty związane z udostępnieniem Spółce Oprogramowania ERP-SAP i udzieleniem wsparcia informatycznego oraz o liczbę użytkowników Systemu.

Opisanych we wniosku Usług IT nie sposób też uznać za usługi księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń ani też za usługi o podobnym charakterze.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w podobnych stanach faktycznych. Przykładowo, Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 16 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.164.2019.2.HK zgodził się ze stanowiskiem podatnika, który uznał, że nie będzie on zobligowany do pobrania podatku u źródła w przypadku nabycia usług związanych z wdrożeniem oprogramowania do zarządzania zasobami przedsiębiorstwa obejmujących: „administrację oprogramowaniem ERP z poziomu centralnego, pomoc techniczną w zakresie korzystania z oprogramowania ERP, kontrolę jakości na szczeblu centralnym (doskonalenie procedur testowych i procedur obsługi reklamacji)”. Dyrektor KIS w uzasadnieniu interpretacji stwierdził, iż: „wśród wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. świadczeń brak jest Usług IT, jak również usługi te nie zostały wymienione w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., i opisane we wniosku Usługi IT nie mają podobnego charakteru do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. (...)”.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, świadczone przez Usługodawcę Usługi IT dotyczące Oprogramowania ERP-SAP nie spełniają również dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT, a zatem nie stanowią przychodu podlegającego obowiązkowi poboru podatku u źródła na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w oparciu o ten przepis.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z dyspozycją art. 7 ust. 1 UPO, przychody generowane przez Usługodawcę w związku ze świadczeniem Usług IT na rzecz Spółki w całości podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w państwie siedziby Usługodawcy, tj. we Włoszech, jako zysk przedsiębiorstwa.

Ad. 2 Usługi B2B.

a) Aplikacja internetowa.

Jak podkreślono w części dotyczącej Oprogramowania ERP-SAP, opłaty za wykorzystywanie programów komputerowych (w tym aplikacji internetowych) wyłącznie dla własnych potrzeb, nie stanowią należności licencyjnych podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła (punkt 14.2 Komentarza do art. 12) . W ocenie Wnioskodawcy, również w odniesieniu do aplikacji internetowej X. można uznać, że Spółka występuje w charakterze użytkownika końcowego. Aplikacja ta służy bowiem jako narzędzie ułatwiające prowadzenie bieżącej działalności gospodarczej Spółki. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że z aplikacji internetowej korzystają klienci Spółki. Aplikacja ta spełnia bowiem jedynie rolę „platformy” łączącej Wnioskodawcę z jego klientami i jest niezbędna do realizacji procesu zamówień na towary Spółki (integracja z SAP). Sama okoliczność rejestracji klientów na platformie nie powoduje, że Wnioskodawca udziela im automatycznie licencji/sublicencji na korzystanie z aplikacji.

Powyższe znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych w zbliżonych stanach faktycznych. Przykładowo, w interpretacji z dnia 19 października 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.340.2018.l.JC Dyrektor KIS uznał, że udostępnienie klientom aplikacji służącej do składania zamówień na produkty spółki nie powoduje utraty przez tegoż podatnika statusu end-usera. Także w interpretacji z dnia 7 sierpnia 2018 r., Znak: 0111-KD1B1 -2.4010.237.2018.1.MS Dyrektor KIS wskazał, że „Spółka nie ma prawa do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu, w szczególności udzielania sublicencji, powielania, modyfikowania czy rozpowszechniania. Spółka może przyznawać dostęp do Programów swoim pracownikom oraz osobom, z którymi Spółka zawiązała współpracę. Udostępnianie Programu nie następuje w drodze udzielania sublicencji, ale poprzez przekazania danych, dzięki którym pracownicy Spółki lub osoby z nią współpracujące mogą uzyskać dostęp do aplikacji i oprogramowania, jedynie jednak w celu wykorzystywania go na potrzeby Spółki. (...) Spółka każdorazowo otrzymuje tylko prawo do użytkowania na własne potrzeby, w charakterze tzw. użytkownika końcowego, tj. end-usera. Podobnie Dyrektor KIS wypowiedział się w interpretacji z dnia 24 października 2018 r„ Znak: 0114-KDIP2-1.4010.327.2018.2.

W świetle powyższego należy uznać, że wynagrodzenie płacone Usługodawcy z tytułu nabywania Usług B2B nie jest objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji nie podlega obowiązkowi poboru podatku u źródła w oparciu o ten przepis.

Świadczone przez Usługodawcę Usługi B2B związane są zarówno z możliwością korzystania z aplikacji internetowej, jak i usługami szeroko rozumianego wsparcia, ukierunkowanymi na zapewnienie sprawnego funkcjonowania oraz sprawnego korzystania z aplikacji przez jej użytkowników do celów efektywnego prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej (dystrybucja towarów).

W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie za Usługi B2B nie powinno stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie wspomnianego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT (opłaty za usługi niematerialne). W szczególności, czynności wykonywane w ramach Usług B2B nie stanowią usług o charakterze doradczym. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, nabywane usługi mają charakter głównie techniczny, a ich zasadniczy cel związany jest z prawidłowym i optymalnym funkcjonowaniem aplikacji internetowej, wykorzystywanej w działalności Spółki/Grupy (dystrybucja towarów).

Zdaniem Wnioskodawcy, Usługi B2B nie mają też charakteru usług przetwarzania danych z uwagi na to, że jak wskazano powyżej w pkt 4.1 ,b, pojęcie „przetwarzania danych” dotyczy czynności mających charakter odtwórczy i obejmuje elementy takie jak porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych. Przedmiotem świadczenia Usług B2B nie jest przetwarzanie danych. Dane dotyczące zamówień są procesowane w sposób automatyczny, za pomocą funkcjonalności, jakie posiada aplikacja internetowa. Usługodawca nie musi wykonywać żadnych dodatkowych czynności, mających na celu przetwarzanie danych gromadzonych za pomocą tej aplikacji.

Opisanych we wniosku czynności wchodzących w zakres Usług B2B nie sposób też uznać za usługi zarządzania i kontroli, usługi księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń ani za usługi o podobnym charakterze.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 19 października 2017 r., Znak: 0114-KDIP3-1.4011.282.2017.2.IF, w której organ ten zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym: „(...) usług utrzymania i wsparcia, będących w istocie usługami techniczno-informatycznymi nie można zaliczyć również do usług „o podobnym charakterze” do wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o p.d.o.p. usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Wprawdzie katalog usług z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o p.d.o.p. jest katalogiem otwartym (...), jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie sama prawa i obowiązki dla stron”.

Należy też zwrócić uwagę, że podobnie jak w przypadku Usług IT, wynagrodzenie należne za Usługi B2B nie odnosi się do poszczególnych czynności wykonywanych przez Usługodawcę w ramach świadczenia przedmiotowych usług, lecz jest ono określone jako stała kwota skalkulowana w oparciu o ponoszone przez Usługodawcę koszty związane z udostępnieniem aplikacji internetowej i udzieleniem wsparcia informatycznego oraz o procent potencjalnych klientów, którzy mogą składać zamówienia na towary Spółki poprzez tę aplikację.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, Usługi B2B również nie powinny podlegać opodatkowaniu w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT.

Zdaniem Spółki, zgodnie z dyspozycją art. 7 ust. i UPO, przychody generowane przez Usługodawcę w związku ze świadczeniem Usług B2B na rzecz Spółki w całości podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w państwie siedziby Usługodawcy, tj. we Włoszech, jako zysk przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy Ustawy CIT i UPO, w ocenie Wnioskodawcy:

1. Wynagrodzenie za Usługi IT nie stanowi dla Usługodawcy przychodu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, objętego obowiązkiem pobrania przez Wnioskodawcę podatku u źródła.
2. Wynagrodzenie za Usługi B2B nie stanowi dla Usługodawcy przychodu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, objętego obowiązkiem pobrania przez Wnioskodawcę podatku u źródła.
   
   

W związku z powyższym Spółka zwraca się o potwierdzenie, że zaprezentowane przez nią stanowisko zarówno w odniesieniu do Usług IT jak i Usług B2B jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.