Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.37.2020.2.PP/SJ
z 22 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2020 r. (data wpływu 30 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży leków i wyrobów medycznych za symboliczną „złotówkę” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży leków i wyrobów medycznych za symboliczną „złotówkę”.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) (dalej „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) i polskim rezydentem podatkowym w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka należy do grupy kapitałowej będącej jedną z wiodących międzynarodowych grup farmaceutycznych na świecie. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie dystrybucji produktów grupy na rynku polskim. Spółka posiada zezwolenie na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej. Produkty są nabywane przez Spółkę od dostawcy zagranicznego nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca działalności w Polsce a następnie sprzedawane do krajowych odbiorców. W przypadku produktów leczniczych odbiorcami tymi są hurtownie farmaceutyczne, które z kolei sprzedają produkty do aptek. Finalnym odbiorcą produktów są kliniki, gabinety kosmetyczne i prywatne praktyki lekarskie, oraz ich klienci. W przypadku wyrobów medycznych bezpośrednimi odbiorcami tych wyrobów od Spółki są kliniki, gabinety kosmetyczne i prywatne praktyki lekarskie. W ramach działalności związanej z dystrybucją produktów Wnioskodawcy istotną rolę odgrywają działania związane z: edukacją na temat tych produktów, które obejmują w szczególności przekazywanie informacji na ich temat, popularyzowaniem produktów w środowisku lekarskim i doskonaleniem umiejętności praktycznych lekarzy specjalistów związanych ze stosowaniem produktów.

Spółka prowadzi na polskim rynku dystrybucję m.in. produktów stosowanych w terapiach neurologicznych i produktów medycyny estetycznej, w tym produktów leczniczych i wyrobów medycznych. Są to produkty wysokiej jakości, których stosowanie wymaga odpowiednich umiejętności i wiedzy medycznej. Najlepsze efekty stosowania tych produktów osiągane są pod warunkiem odpowiedniego dobrania i umiejętnego zastosowania produktu. Kluczową rolę odgrywa w tym przypadku profesjonalnie przygotowany i przeszkolony personel medyczny. Spółka przywiązuje dużą wagę do przekazywania lekarzom specjalistom stosującym produkty Spółki wszelkich informacji dotyczących tych produktów a także umożliwia im nabycie umiejętności ich stosowania w sposób zapewniający jak najlepsze efekty terapeutyczne u pacjentów. W przypadku niektórych produktów leczniczych szkolenia są wręcz niezbędne i służą przekazaniu wiedzy na temat prawidłowego posługiwania się produktami leczniczymi, np. produktami stosowanymi w terapii pacjentów ze spastycznością. Umiejętne podanie tych produktów (iniekcja) jest kluczowym elementem prawidłowej terapii. Osiągniecie sukcesu medycznego w wyniku właściwego zastosowania produktów Wnioskodawcy przekłada się bowiem na zwiększenie zainteresowania tymi produktami oraz pozytywną ocenę ich wartości medycznej przez lekarzy i pacjentów, a to z kolei umożliwia Spółce osiąganie wyższych przychodów (obrotów) ze sprzedaży produktów.

W ramach działań związanych z przekazywaniem informacji na temat produktów Spółki oraz doskonalenia umiejętności lekarzy w ich stosowaniu u pacjentów Spółka zawiera z indywidualnymi lekarzami umowy dotyczące organizacji spotkań szkoleniowych dla innych lekarzy obejmujących wygłoszenie przez lekarza prowadzącego wykładu na temat osiągnięć w dziedzinie medycyny w zakresie związanym z danym produktem oraz przeprowadzenie warsztatu praktycznego z zakresu stosowania produktu. Warsztat praktyczny jest przeprowadzany na podstawie informacji i wytycznych Spółki przy wykorzystaniu produktów leczniczych i preparatów medycznych Wnioskodawcy. Z uwagi na to, że warsztaty są realizowane na zlecenie i w interesie Spółki, zobowiązuje się ona do zapłaty wynagrodzenia lekarzowi prowadzącemu warsztat i poniesienia kosztów związanych z przeprowadzeniem warsztatu, w szczególności pokrycia kosztów Produktów zużytych w trakcie warsztatu. Spółka jako podmiot prowadzący obrót hurtowy produktami leczniczymi nie może dostarczać takich produktów bezpośrednio lekarzom prowadzącym indywidualne i grupowe praktyki lekarskie. Nie zezwala na to rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie podmiotów uprawnionych do zakupu produktów leczniczych w hurtowni farmaceutycznej (Dz. U. Nr 216, poz. 1831). Zgodnie z tym rozporządzeniem praktyki lekarskie mogą nabywać w hurtowniach farmaceutycznych wyłącznie określone produkty lecznicze, do których nie zaliczają się produkty lecznicze Wnioskodawcy wykorzystywane w trakcie warsztatów.

Lekarz przeprowadzający warsztat, który zobowiązuje się wykorzystać w tym celu produkty lecznicze Spółki, powinien zgodnie z odpowiednimi przepisami farmaceutycznymi, tj. art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne, nabyć te produkty od upoważnionego podmiotu zajmującego się detalicznym obrotem produktami farmaceutycznymi (np. od apteki). Z kolei apteka nabywa produkt od hurtowni farmaceutycznej, która z kolei kupuje te produkt od Spółki. W celu ograniczenia wydatków lekarza prowadzącego warsztat związanego z nabyciem produktów na potrzeby realizacji tego warsztatu Spółka umożliwia lekarzom nabycie produktów po cenie znacznie niższej niż ich cena rynkowa (np. 1-2 zł). W przypadku produktów leczniczych jest to realizowane przez sprzedaż produktu przez Spółkę do hurtowni farmaceutycznej po preferencyjnej cenie, a następnie dalszą jego sprzedaż po takiej cenie, powiększonej o marżę hurtową, do apteki. Apteka sprzedaje natomiast produkt lekarzowi po uzgodnionej cenie powiększonej o marżę apteczną. W przypadku wyrobów medycznych sprzedaż tych wyrobów przez Spółkę po preferencyjnej cenie jest możliwa bezpośrednio na rzecz klinik, gabinetów kosmetycznych i prywatnych praktyk lekarskich. Stosowanie preferencyjnej ceny sprzedaży produktów warsztatowych jest uzasadnione tym, że lekarz prowadzący warsztat nie osiąga żadnej ekonomicznej korzyści z nabycia tych produktów. Lekarz ma wyłącznie możliwość wykorzystania ich na potrzeby przeprowadzenia szkolenia na zlecenie i zgodnie z wytycznymi Spółki. Umowa zawierana z lekarzem przewiduje, że lekarzowi nie przysługuje prawo do wykorzystywania produktów do innych celów ani do czerpania jakichkolwiek korzyści majątkowych z tych produktów, w szczególności wynikających z ich odpłatnego zbycia lub wykorzystania do świadczenia usług innych niż przeprowadzenie warsztatu. Preparaty niewykorzystane do tego celu lekarz jest zobowiązany zwrócić Spółce, jeżeli jest to dopuszczalne prawnie, chyba że Spółka wyrazi zgodę na ich wykorzystanie do przeprowadzenia kolejnych warsztatów. Lekarz zobowiązuje się do wypełnienia i przekazania Spółce po każdym przeprowadzonym warsztacie formularza rozliczenia produktów zgodnego z wzorem określonym w załączniku do umowy o przeprowadzenie warsztatu.

Zgodnie z postanowieniami umowy, w przypadku użycia przez lekarza produktów w sposób inny niż to wynika z umowy lub niedokonania zwrotu niewykorzystanych produktów, preferencyjna cena nabycia tych produktów zostanie skorygowana do ich wartości wynikającej z aktualnie obowiązującego cennika, z uwzględnieniem ewentualnych rabatów przysługujących lekarzowi, a lekarz będzie zobowiązany do zapłaty powstałej różnicy w ustalonym terminie.

Stosowanie preferencji cenowej w odniesieniu do produktów przeznaczonych dla celów szkoleniowych jest uzasadnione także koniecznością ograniczenia wydatków lekarza, które musiałby on ponieść na organizację warsztatu. Gdyby lekarz musiał ponosić koszt związany z zapłatą ceny produktu, który zużyje na potrzeby przeprowadzenia warsztatu, zgodnie z jego cennikiem rynkowym, nie byłby on zainteresowany realizacją takiego zlenienia na rzecz Spółki. Z tego względu Spółka chciałaby umożliwić lekarzom prowadzącym nabywanie produktów po cenach preferencyjnych.

Spółka podkreśla, że ustalenie preferencyjnej ceny za produkty warsztatowe wynika wyłącznie z przedstawionych wyżej przyczyn ekonomicznych i nie służy obejściu przepisów prawa ani uniknięciu opodatkowania.

Pomiędzy Spółką i podmiotami nabywającymi produkty warsztatowe nie istnieją powiązania, o których mowa w art. 32 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i art. 11a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy podstawą opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży produktów stosowanych w terapiach neurologicznych i produktów medycyny estetycznej przeznaczonych na warsztaty w okolicznościach opisanych przez Spółkę jest kwota faktycznie płacona/należna Spółce za te produkty, pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT, również w przypadku gdy kwota ta znacznie odbiega od ceny rynkowej tych produktów?
2. Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia całego podatku VAT związanego z nabyciem produktów przeznaczonych do sprzedaży na potrzeby realizacji warsztatów?
3. Czy przychodem Spółki w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu sprzedaży produktów stosowanych w terapiach neurologicznych i produktów medycyny estetycznej przeznaczonych na warsztaty w okolicznościach opisanych przez Spółkę będzie cena należna Spółce za te produkty, pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT, również w przypadku gdy cena ta znacznie odbiega od wartości rynkowej tych produktów?
4. Czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie produktów przeznaczonych do sprzedaży na potrzeby realizacji warsztatów?
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych (pytania nr 3 i 4). W zakresie podatku od towarów i usług (pytania nr 1 i 2) wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 3. Przychodem Spółki w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu sprzedaży produktów stosowanych w terapiach neurologicznych i produktów medycyny estetycznej przeznaczonych na warsztaty w okolicznościach opisanych przez Spółkę będzie cena należna Spółce za te produkty, pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT, również w przypadku gdy cena ta znacznie odbiega od wartości rynkowej tych produktów.

Ad. 4. Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie produktów przeznaczonych do sprzedaży na potrzeby realizacji warsztatów.

Uzasadnienie stanowiska dotyczącego Pytania 3

Art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o CIT”) wskazuje, że przedmiotem opodatkowania podatkiem CIT jest dochód, tj. nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania; w przypadku, gdy koszty uzyskania przychodów są większe niż suma przychodów, różnica stanowi stratę. Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22 i art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo art. 7a ww. ustawy, po odliczeniu m.in. darowizn.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych, jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 14 ust. 1 Ustawy o CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. W przypadku, gdy cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej, organy podatkowe określają przychód w wartości rynkowej danych towarów. Wartość rynkową rzeczy, praw majątkowych lub usług określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub usługami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia albo świadczenia.

Powyższe regulacje powinny być interpretowane z uwzględnieniem obowiązującej w polskim systemie prawnym zasady swobody umów przewidzianej w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W odniesieniu do relacji gospodarczych regulacje te powinny być także interpretowane z uwzględnieniem specyfiki prowadzenia działalności gospodarczej i jej celu tej działalności, jakim jest dążenie do osiągnięcia zysku w dowolny prawnie dopuszczalny sposób. Każdy przedsiębiorca ma prawo swobodnie układać swoje interesy tak, aby działalność gospodarcza była dla niego opłacalna pod względem ekonomicznym, w tym stosować preferencyjne ceny produktów, jeśli jest to w jego uznaniu zasadne dla osiągnięcia tego celu.

Sprzedaż przez Spółkę produktów stosowanych w terapiach neurologicznych i produktów medycyny estetycznej po preferencyjnych cenach na potrzeby warsztatów prowadzonych dla lekarzy, w trakcie których przekazywana jest im wiedza na temat tych produktów oraz doskonalone są umiejętności stosowania tych produktów, jest dokonywana w ramach i na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Stosowanie takich cen jest elementem strategii gospodarczej Spółki, która opiera się na założeniu, że istotną rolę dla zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów mają odpowiednie szkolenia dla lekarzy stosujących te produkty. Spółka przywiązuje dużą wagę do przekazywania lekarzom specjalistom wszelkich informacji dotyczących tych produktów a także umożliwia im nabycie umiejętności ich stosowania w sposób zapewniający jak najlepsze efekty terapeutyczne u pacjentów. Osiągniecie sukcesu medycznego w wyniku właściwego zastosowania produktów Spółki przekłada się bowiem na zwiększenie zainteresowania tymi produktami oraz pozytywną ocenę ich wartości medycznej przez lekarzy i pacjentów, a to z kolei umożliwia Spółce osiąganie wyższych przychodów (obrotów) ze sprzedaży produktów.

Sprzedaż przez Wnioskodawcę produktów po cenach preferencyjnych nie służy obejściu przepisów prawa ani uniknięciu opodatkowania danej czynności, ale jest w pełni uzasadniona ekonomicznie, wpisując się w strategię marketingową Spółki. Celem sprzedaży produktów po preferencyjnych cenach jest umożliwienie zorganizowania warsztatów szkoleniowych we współpracy z lekarzami poprzez zapewnienie tym lekarzom dostępu do produktów przeznaczonych do przeprowadzenia warsztatu bez konieczności ponoszenia istotnych wydatków. Lekarz prowadzący warsztat nie osiąga bowiem żadnej ekonomicznej korzyści z nabycia tych produktów. Ma on wyłącznie możliwość wykorzystania ich na potrzeby przeprowadzenia szkolenia na zlecenie i zgodnie z wytycznymi Spółki. Umowa zawierana z lekarzem przewiduje, że lekarzowi nie przysługuje prawo do wykorzystywania produktów do innych celów ani do czerpania jakichkolwiek korzyści majątkowych z tych produktów. Preparaty niewykorzystane do tego celu lekarz jest zobowiązany zwrócić Spółce, jeżeli jest to dopuszczalne prawnie, chyba że Spółka wyrazi zgodę na ich wykorzystanie do przeprowadzenia kolejnych warsztatów. Zgodnie z postanowieniami umowy, w przypadku użycia przez lekarza produktów w sposób inny niż to wynika z umowy lub niedokonania zwrotu niewykorzystanych produktów preferencyjna cena nabycia tych produktów zostanie skorygowana do ich wartości wynikającej z aktualnie obowiązującego cennika z uwzględnieniem ewentualnych rabatów przysługujących lekarzowi, a lekarz będzie zobowiązany do zapłaty powstałej różnicy w ustalonym terminie. Uprawnienie do zakupu produktów warsztatowych przysługuje zatem lekarzom jedynie w ściśle określonych, ekonomicznie uzasadnionych warunkach/okolicznościach. Gdyby lekarz zdecydował się na wykorzystanie produktu warsztatowego w inny sposób niż to wynika z umowy zawartej ze Spółką, wówczas musiałby on zapłacić za produkt cenę zgodną z cennikiem (uwzględniającą przysługujący lekarzowi standardowy rabat).

Stosowana przez Spółkę strategia ma przyczynić się do zwiększenia wiedzy i umiejętności lekarzy w zakresie stosowania jej produktów, a w rezultacie przekładać się na lepsze efekty terapeutyczne. W przypadku niektórych produktów leczniczych szkolenia są wręcz niezbędne i służą przekazaniu wiedzy na temat prawidłowego posługiwania się produktami leczniczymi, np. produktami stosowanymi w terapii pacjentów ze spastycznością. Umiejętne podanie tych produktów (iniekcja) jest kluczowym elementem prawidłowej terapii. Skuteczność terapii przekłada się natomiast na zwiększenie zainteresowania produktami Spółki oraz umożliwia generowanie przychodów Wnioskodawcy z tytułu ich sprzedaży.

Opisane powyżej okoliczności wskazują, że stosowanie przez Spółkę preferencyjnych cen sprzedaży produktów przeznaczonych wyłącznie na potrzeby realizacji warsztatów ma uzasadnione przyczyny ekonomiczne. W konsekwencji, przychodem Spółki w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu sprzedaży produktów warsztatowych w okolicznościach opisanych przez Spółkę powinna być cena należna Spółce za te produkty, pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT, również w przypadku gdy cena ta znacznie odbiega od wartości rynkowej tych produktów. W opisanym w niniejszym wniosku stanie faktycznym nie występują okoliczności uzasadniające oszacowanie przychodu w wysokości odpowiadającej wartości rynkowej sprzedawanych produktów.

W konsekwencji, przychodem Spółki w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu sprzedaży produktów warsztatowych w okolicznościach opisanych przez Spółkę będzie cena należna Spółce za te produkty, pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT, również w przypadku gdy cena ta znacznie odbiega od ceny rynkowej tych produktów. Przychód ten Spółka powinna doliczyć do pozostałych przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Podobne stanowisko w odniesieniu do ustalenia przychodu z transakcji, w których stosowane były preferencyjne ceny, zostało wyrażone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 lipca 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.191.2019.3.MF (interpretacja ta została wydana na indywidualny wniosek złożony w innej sprawie, jednak Spółka powołuje ją z uwagi na przedstawioną w niej podobną wykładnię przepisów prawa podatkowego).

Uzasadnienie stanowiska dotyczącego Pytania 4

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z powyższych przepisów wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwością osiągnięcia przychodu lub zachowania źródła tego przychodu. Poniesiony wydatek może przyczynić się do osiągnięcia przychodu w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Kosztami mogą być zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim, tzw. koszty pośrednie) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Ponadto, zgodnie z utrwaloną interpretacją powyższych przepisów ustawy o CIT, aby dany wydatek mógł być zaliczany do kosztów uzyskania przychodów muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W analizowanym stanie faktycznym Spółka ponosi wydatki na nabycie produktów, które są następnie sprzedawane na potrzeby związane z przeprowadzeniem warsztatów dla lekarzy. Jak Spółka wykazywała w uzasadnieniu do pytania 3, sprzedaż produktów warsztatowych po cenach preferencyjnych jest elementem strategii gospodarczej Spółki, która opiera się na założeniu, że istotną rolę dla zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów medycyny estetycznej mają odpowiednie szkolenia dla lekarzy stosujących te produkty. Celem sprzedaży produktów po preferencyjnych cenach jest umożliwienie zorganizowania warsztatów szkoleniowych we współpracy z lekarzami poprzez zapewnienie tym lekarzom dostępu do produktów przeznaczonych do przeprowadzenia warsztatu bez konieczności ponoszenia istotnych wydatków (lekarz prowadzący warsztat nie osiąga bowiem żadnej ekonomicznej korzyści z nabycia tych produktów). Organizacja warsztatów przekłada się natomiast na zwiększenie zainteresowania produktami Spółki oraz pozytywną ocenę ich wartości medycznej przez lekarzy i pacjentów, a to z kolei umożliwia Spółce osiąganie wyższych przychodów (obrotów) ze sprzedaży produktów.

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane z zakupem produktów, które będą sprzedawane po cenie preferencyjnej wyłącznie na potrzeby przeprowadzenia warsztatów dla lekarzy, będzie można uznać w całości za koszty uzyskania przychodów, ponieważ:

• działania związane z przeprowadzaniem warsztatów dla lekarzy są zlecane lekarzom prowadzącym w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę; sprzedaż produktów po preferencyjnych cenach na potrzeby ich wykorzystania do przeprowadzenia warsztatu wiąże się z osiągnięciem przez Spółkę przychodu ze sprzedaży; celem warsztatów jest zwiększenie zainteresowania produktami Spółki oraz pozytywna ocena ich wartości medycznej przez lekarzy i pacjentów, co ma bardzo istotny wpływ na uzyskiwanie przychodów ze sprzedaży produktów Spółki;
• wydatki na nabycie produktów warsztatowych będą ponoszone z majątku własnego Spółki;
• wydatki na nabycie produktów warsztatowych nie będą Spółce zwracane w żadnej formie;
• wydatki na nabycie produktów będą realizowane na podstawie umowy zawartej z podmiotem dostarczającym produkty Spółce i będą udokumentowane fakturami i dokumentami przewozowymi; Spółka będzie także posiadała potwierdzenia dokonania zapłaty za nabyte produkty;
• wydatki nie będą znajdowały się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W związku z powyższym, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie produktów przeznaczonych do sprzedaży na potrzeby realizacji warsztatów.
  
  

Podobne stanowisko w odniesieniu do ustalenia kosztów uzyskania przychodów związanych z transakcjami, w których stosowane były preferencyjne ceny, zostało wyrażone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 lipca 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.191.2019.3.MF (interpretacja ta została wydana na indywidualny wniosek złożony w innej sprawie, jednak Spółka powołuje ją z uwagi na przedstawioną w niej podobną wykładnię przepisów prawa podatkowego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.