2020.03.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.702.2019.1.RD
z 2 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2019 r. (data wpływu 3 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania obciążenia Dostawcy kosztami wykonania zastępczego jest:

prawidłowe w odniesieniu do przypadku a, b, c i d,

nieprawidłowe w odniesieniu do przypadku e.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania obciążenia Dostawcy kosztami wykonania zastępczego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

S.A. (Spółka, Wnioskodawca) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług rozliczającym się za okresy miesięczne. Sprzedaż Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawek innych niż „zwolnione”.

Dla potrzeb prowadzonej działalności Spółka nabywa towary i usługi (np. maszyny, urządzenia, roboty budowlane), opodatkowane podatkiem VAT. Zgodnie z umowami, na podstawie których Spółka zakupuje ww. towary i usługi:

Dostawca udziela Spółce gwarancji oraz rękojmi na dostarczone towary/usługi na okres określony umową. Dostawca jest przy tym zobowiązany do usunięcia wad dostarczonych towarów/usług ujawnionych w okresie gwarancji na własny koszt, w terminach określonych umową,

w przypadku nieusunięcia wad dostarczonych towarów/usług przez Dostawcę (ujawnionych i zgłoszonych Dostawcy w okresie gwarancji) Spółka jest uprawniona do usunięcia tych wad we własnym zakresie, zaś Dostawca zobowiązany jest do zwrotu Spółce kosztów poniesionych na usunięcie tych wad.

W toku prowadzonej działalności zdarzać się mogą przypadki, w których Spółka:

Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, a następnie zleca ich usunięcie podmiotowi gospodarczemu innemu niż Dostawca (dzieje się to za zgodą Dostawcy, który w danym momencie nie zawsze jest w stanie usunąć zgłoszone wady, jednakże nie kwestionuje, iż one wystąpiły). W wyniku powyższego Spółka otrzymuje fakturę wystawianą przez podmiot usuwający stwierdzone wady, co umożliwia późniejsze obciążenie Dostawcy kosztami ich usunięcia.
Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, a następnie zgłasza je Dostawcy. Ten jednak kwestionuje fakt ich wystąpienia lub odpowiedzialność Dostawcy za ich wystąpienie. W wyniku powyższego sprawa kierowana jest na drogę postępowania sądowego lub prowadzony jest bezpośrednio przez Spółkę spór z Dostawcą. Jednocześnie S.A zleca innemu podmiotowi usunięcie ww. wad (co jest konieczne dla zachowania ciągłości produkcji). W konsekwencji po usunięciu wad Spółka otrzymuje fakturę wystawianą przez podmiot je usuwający, natomiast samo obciążenie dostawcy następuję dopiero w momencie korzystnego dla Spółki rozstrzygnięcia sprawy (co może mieć miejsce kilka lat po skierowaniu przez S.A. do dostawcy roszczeń o usunięcie wady).
Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, a następnie (w porozumieniu z Dostawcą, który uznaje wady) usuwa je siłami własnymi. W kolejnym etapie ustalany jest koszt własny usunięcia ww. wad, którym obciążany jest Dostawca.
Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, które wprawdzie Dostawca usuwa samodzielnie, po stronie S.A. wiąże się to jednak z dodatkowymi kosztami, takimi jak na przykład koszty wstrzymania produkcji. Po ustaleniu wysokości kosztów dodatkowych - jest nimi obciążany Dostawca.
Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, jednocześnie jednak, na ogół z przyczyn technologicznych - rezygnuje z usunięcia tych wad (czasem bowiem, zwłaszcza w przypadku elementów zabudowanych -jest to albo obiektywnie niemożliwe, albo znacznie utrudnione). Wtedy zawierane jest z Dostawcą porozumienie, na mocy którego zobowiązuje się on do zapłaty uzgodnionych kwot pieniężnych, S.A. zrzeka się natomiast roszczeń wobec Dostawcy w zakresie przekraczającym kwoty określone porozumieniem.

Nadmienić ponadto należy, że w przypadku obciążenia Dostawcy kosztami usunięcia wad towarów lub usług - do kwoty, którą obciążany jest Dostawca - nie jest doliczane dodatkowe wynagrodzenie, prowizja itp.

Wnioskodawca informuje również, że w stanie faktycznym zbliżonym do:

przedstawionego w punkcie „a” powyżej - otrzymał interpretację nr ILPP1/4512-1-26/15-4/MK z dnia 07.04.2015 r.,

przedstawionego w punkcie „e” powyżej - otrzymał interpretację nr 3063-ILPP2-1.4512.101.2016.1 .AP z dnia 22.11.2016 r.

Ponadto w obu ww. rozstrzygnięciach otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty zostały zakwalifikowane jako wynagrodzenie za usługę, podlegającą opodatkowaniu VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy związane są jednak z tym, że w chwili obecnej - zarówno w wydawanych interpretacjach (również tych otrzymanych przez kontrahentów Spółki), jak również w orzeczeniach sądów administracyjnych - tzw. wykonawstwo zastępcze uznawane jest za czynność pozostającą poza zakresem podatku od towarów i usług. W konsekwencji, w przypadku, kiedy Spółka w myśl dwóch powołanych powyżej interpretacji indywidualnych chce obciążyć Dostawców wadliwych towarów lub usług fakturami z wyszczególnioną kwotą podatku, Ci odmawiają przyjęcia tych faktur, wskazując, iż jako błędnie wystawione - nie będą dawać prawa do odliczenia podatku VAT. Wnioskodawca przewiduje również, że sytuacje opisane powyżej będą występować także w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadkach, o których mowa w punktach od „a” do „e” opisu stanu faktycznego obciążenie Dostawcy kosztami zastępczego usunięcia wad dostarczonych towarów lub usług należy traktować jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy: w przypadkach, o których mowa w punktach od „a” do „e” opisu stanu faktycznego, obciążenie Dostawcy kosztami zastępczego usunięcia wad dostarczonych towarów lub usług, nie będzie stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak ponadto wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast świadczeniem usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z ww. przepisów wynika więc, że dostawą towarów jest transakcja, w wyniku której przenoszone jest prawo do faktycznego dysponowania rzeczą w ujęciu ekonomicznym (bez względu na to, czy doszło do przeniesienia prawa własności).

Świadczeniem usług jest zaś każde zachowanie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu lub zaniechaniu działania, przy jednoczesnym spełnieniu następujących warunków:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie - jako usługa - podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy - uznać należy, że usunięcie przez nabywcę (tu: Wnioskodawcę) wad zakupionych towarów lub usług, których koszt zwracany jest Spółce przez Dostawcę tych towarów (lub usług), nie może stanowić dostawy towarów (gdyż w wyniku wykonania tej czynności nie dochodzi do przeniesienia na Dostawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel).

W ocenie Spółki w/w czynność nie może być również uznana za świadczenie usług, bowiem, wskazane powyżej kryteria, warunkujące opodatkowanie świadczenia podatkiem VAT - nie zostały spełnione. Z założenia, podatek VAT jest podatkiem nakładanym na konsumpcję, co oznacza, że zakresem jego opodatkowania mogą być objęte tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów i usług. Tym samym, nie można uznać za świadczenie usług, czynności, w ramach której jedna ze stron nie uzyskuje świadczenia wzajemnego.

Natomiast w przypadku opisanym w niniejszym zapytaniu:

Dostawca Spółki będzie wyłącznie podmiotem zobowiązanym do pokrycia kosztów związanych z naprawą wadliwego towaru lub usługi objętej gwarancją (którą to naprawę wykonał wykonawca zastępczy),

nie dochodzi natomiast do zapłaty za wykonaną na jego rzecz usługę, gdyż nie będzie on jej beneficjentem.

Powodem powyższego jest bowiem to, iż pomiędzy stronami nie zajdzie odrębny stosunek zobowiązaniowy, a faktycznym beneficjentem świadczenia (w postaci usunięcia wad dostarczonych towarów lub usług) nie będzie Dostawca, lecz Wnioskodawca (który następnie odzyska na zasadach odszkodowawczych koszty poniesione w związku z wadliwością towaru lub usługi kupionej od Dostawcy). Tym samym otrzymanie przez Spółkę od Dostawcy zwrotu kosztów usunięcia wad towarów lub usług objętych gwarancją nie będzie mogło być uznane za wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług na rzecz Dostawcy.

Potwierdzenie ww. zaprezentowanego powyżej stanowiska znaleźć można w wydawanych orzeczeniach sądów administracyjnych, np.:

w orzeczeniu NSA sygn. akt I FSK 1013/10 z dnia 29 czerwca 2011 r. wskazano, że „w sytuacji takiej jaka wystąpiła w rozpoznanej sprawie, tj. gdy zamawiający na skutek niesolidności wykonawcy zleca wykonanie robót osobom trzecim, nie dochodzi do wykonania usługi na rzecz niesolidnego wykonawcy ani przez zamawiającego ani przez wykonawcę zastępczego (...). W związku tym wystawienie spornej faktury VAT nie może być uznane za działanie podmiotu będącego podatnikiem VAT. Zamawiający powinien wystawić na kwotę należną z tytułu wykonawstwa zastępczego rachunek

w orzeczeniu NSA sygn. akt I FSK 1571/13 z dnia 21 października 2014 r. stwierdzono, iż „Za usługę nie może być uznany również sam zwrot kosztów dokonany przez wykonawcę, który nie wykonał swojego zobowiązania wobec inwestora. Brak jest bowiem elementu wzajemności. Zwrot ten jest sposobem rozliczenia się pomiędzy stronami umowy, jest czynnością o charakterze cywilnoprawnym dokonaną w celu realizacji roszczeń wynikających z rękojmi za wady a nie świadczeniem usługi”,

Potwierdzenie ww. stanowiska znaleźć można także w interpretacjach indywidualnych, przykładowo:

w interpretacji nr ITPP1/4512-299/16/DM z dnia 27 czerwca 2016 r. wskazano, że „zwrot kosztów dokonywany przez podwykonawcę, za usunięcie wad lub zastępcze wykonanie usługi lub dostawę towarów realizowanych przez osoby trzecie jest świadczeniem o charakterze sankcyjnym i odszkodowawczym, zatem nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”,

w interpretacji nr ILPP1/4512-1-910/15-4/MK z dnia 17 marca 2016 r. stwierdzono, że „obciążając generalnego wykonawcę kosztami poniesionymi w związku z niewłaściwym wypełnieniem przez niego obowiązków, nie wykonuje - w świetle cytowanej ustawy o podatku od towarów i usług - żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Obciążenie wykonawcy kosztami, jakie poniósł Wnioskodawca wskutek niewłaściwego wykonania zobowiązania, wiąże się zwykle z odpowiedzialnością odszkodowawczą (art. 471 k.c.) lub wynika z zawartej umowy”.

W orzecznictwie podkreśla się także, że dla uznania zastępczego usunięcia wad dostarczonych towarów i usług za pozostające poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bez znaczenia jest to, czy wykonawstwa zastępczego podejmie się nabywca, poszkodowany działaniem bądź zaniechaniem podwykonawcy czy też prace te zostaną zlecone podmiotowi trzeciemu (tak między innymi w orzeczeniu WSA we Wrocławiu z 08 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 936/17 oraz w orzeczeniu NSA z dnia 9 września 2016 r. sygn. akt I FSK 262/15). Takie różnicowanie nie ma podstawy prawnej, a w obu przypadkach wykonania zastępczego wspólny jest cel wykonawstwa zastępczego w postaci naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonania umowy przez podwykonawcę. Tym samym, czynności podjęte w ramach wykonawstwa zastępczego i rozliczenia z tego tytułu, nie powodują powstania czynności opodatkowanych VAT.

Reasumując, w przypadkach, o których mowa w punktach od „a” do „e" opisu stanu faktycznego usunięcie przez Spółkę wad zakupionych towarów lub usług, których koszt zwracany jest Spółce przez Dostawcę - nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania obciążenia Dostawcy kosztami wykonania zastępczego jest:

prawidłowe w odniesieniu do przypadku a, b, c, i d,

nieprawidłowe w odniesieniu do przypadku e.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby dane świadczenie uznać za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonania tego świadczenia miało być wypłacone. Muszą być zatem spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie – jako usługa – podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia „odpłatności” była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. w sprawach C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, że o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższych rozważań, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Tak więc, na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług rozliczającym się za okresy miesięczne. Sprzedaż Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawek innych niż „zwolnione”. Dla potrzeb prowadzonej działalności Spółka nabywa towary i usługi (np. maszyny, urządzenia, roboty budowlane), opodatkowane podatkiem VAT. Zgodnie z umowami, na podstawie których Spółka zakupuje ww. towary i usługi: Dostawca udziela Spółce gwarancji oraz rękojmi na dostarczone towary/usługi na okres określony umową. Dostawca jest przy tym zobowiązany do usunięcia wad dostarczonych towarów/usług ujawnionych w okresie gwarancji na własny koszt, w terminach określonych umową, w przypadku nieusunięcia wad dostarczonych towarów/usług przez Dostawcę (ujawnionych i zgłoszonych Dostawcy w okresie gwarancji) Spółka jest uprawniona do usunięcia tych wad we własnym zakresie, zaś Dostawca zobowiązany jest do zwrotu Spółce kosztów poniesionych na usunięcie tych wad.

W toku prowadzonej działalności zdarzać się mogą przypadki, w których Spółka:

Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, a następnie zleca ich usunięcie podmiotowi gospodarczemu innemu niż Dostawca (dzieje się to za zgodą Dostawcy, który w danym momencie nie zawsze jest w stanie usunąć zgłoszone wady, jednakże nie kwestionuje, iż one wystąpiły). W wyniku powyższego Spółka otrzymuje fakturę wystawianą przez podmiot usuwający stwierdzone wady, co umożliwia późniejsze obciążenie Dostawcy kosztami ich usunięcia.
Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, a następnie zgłasza je Dostawcy. Ten jednak kwestionuje fakt ich wystąpienia lub odpowiedzialność Dostawcy za ich wystąpienie. W wyniku powyższego sprawa kierowana jest na drogę postępowania sądowego lub prowadzony jest bezpośrednio przez Spółkę spór z Dostawcą. Jednocześnie S.A. zleca innemu podmiotowi usunięcie ww. wad (co jest konieczne dla zachowania ciągłości produkcji). W konsekwencji po usunięciu wad Spółka otrzymuje fakturę wystawianą przez podmiot je usuwający, natomiast samo obciążenie dostawcy następuję dopiero w momencie korzystnego dla Spółki rozstrzygnięcia sprawy (co może mieć miejsce kilka lat po skierowaniu przez S.A. do dostawcy roszczeń o usunięcie wady).
Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, a następnie (w porozumieniu z Dostawcą, który uznaje wady) usuwa je siłami własnymi. W kolejnym etapie ustalany jest koszt własny usunięcia ww. wad, którym obciążany jest Dostawca.
Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, które wprawdzie Dostawca usuwa samodzielnie, po stronie S.A. wiąże się to jednak z dodatkowymi kosztami, takimi jak na przykład koszty wstrzymania produkcji. Po ustaleniu wysokości kosztów dodatkowych - jest nimi obciążany Dostawca.
Stwierdza wady w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, jednocześnie jednak, na ogół z przyczyn technologicznych - rezygnuje z usunięcia tych wad (czasem bowiem, zwłaszcza w przypadku elementów zabudowanych - jest to albo obiektywnie niemożliwe, albo znacznie utrudnione). Wtedy zawierane jest z Dostawcą porozumienie, na mocy którego zobowiązuje się on do zapłaty uzgodnionych kwot pieniężnych, S.A. zrzeka się natomiast roszczeń wobec Dostawcy w zakresie przekraczającym kwoty określone porozumieniem.

Wątpliwości Wnioskodawcy ustalają się do ustalenia czy w przypadkach o których mowa w punktach „a” do „e” obciążenie Dostawcy kosztami zastępczego usunięcia wad dostarczonych towarów lub usług należy traktować jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wskazać należy, że zapłata za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty jest – w świetle regulacji Kodeksu cywilnego – odszkodowaniem. Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Według art. 361 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym – zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W myśl art. 363 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego – naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen

z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W tym miejscu podkreślić należy, że ustawa Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

W myśl postanowień art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Zatem ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

W odniesieniu do opisanych przypadków o których mowa w punkcie a), b), c) należy stwierdzić, że Wnioskodawca obciążając Dostawcę kosztami wykonania zastępczego w związku z niewywiązaniem się przez Dostawcę ze swoich obowiązków, tj. nieusunięciem wad w zakupionych przez Wnioskodawcę towarach lub usługach nie wykonuje – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług – żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca w przypadku a) stwierdza wady w zakupionych towarach i usługach a Dostawca nie kwestionuje zgłoszonych wad jednakże nie zawsze jest w stanie usunąć zgłoszone wady, dlatego Wnioskodawca zleca usunięcie tych wad innemu podmiotowi niż Dostawca. W przypadku b) w sytuacji wystąpienia wad w zakupionych towarach i usługach Dostawca je kwestionuje. Sprawa jest kierowana na drogę sądową, jednakże obciążenie Dostawcy za usuniecie wad dokonane przez inny podmiot niż Dostawca następuje dopiero w momencie korzystnego dla Wnioskodawcy rozstrzygnięcia. W przypadku c) po stwierdzeniu wad Wnioskodawca usuwa wykryte wady dostarczonych towarów i usług własnymi siłami. W opisanych sytuacjach (przypadkach a), b) i c)) Wnioskodawca angażując podmiot trzeci (podmiot gospodarczy inny niż Dostawca) lub wykonując samodzielnie takie czynności nie czyni tego w celach zarobkowych, lecz w celu usunięcia skutków niesolidnego wykonania umów przez Dostawcę.

Również w odniesieniu do sytuacji opisanej w punkcie d) Wnioskodawca obciążając Dostawcę kosztami wynikłymi z wstrzymania produkcji nie wykonuje w świetle ustawy o podatku od towarów i usług żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pomimo faktu, że po wykryciu wad Dostawca usuwa je samodzielnie, jednakże powstałe wady skutkują po stronie Wnioskodawcy dodatkowymi kosztami jak wstrzymanie produkcji. W takiej sytuacji kwota którą jest obciążany Dostawca nie stanowi ekwiwalentu za świadczenie przez Wnioskodawcę usługi na rzecz Dostawcy. W tym przypadku istotą i celem żądanej zapłaty jest rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. Wnioskodawca poniósł stratę w związku z stwierdzonymi wadami w zakupionych towarach i usługach poprzez wstrzymanie produkcji spowodowaną winą Dostawcy, zatem kwota którą będzie obciążany Dostawca ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem przez Dostawcę świadczenia wzajemnego w postaci wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności czy tolerowania czynności lub sytuacji. Kwota którą po ustaleniu wysokości kosztów dodatkowych jest obciążany Dostawca posiada cechy odszkodowania za poniesioną szkodę wynikającą ze stwierdzonymi wadami w zakupionych towarach i usługach i co za tym idzie wstrzymaniem produkcji.

Reasumując w odniesieniu do punktów a), b), c) i d) koszty którymi Wnioskodawca obciąża Dostawcę nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obciążenia Dostawcy kosztami zastępczego usunięcia wad dostarczonych towarów i usług, o których mowa w punkcie a), b) i c) oraz obciążenia Dostawcy kwotą wynikającą z kosztów wstrzymania produkcji, o której mowa w punkcie d) należy uznać za prawidłowe.

Odmiennie sytuacja wygląda w przypadku, o którym mowa w punkcie e). W tym przypadku po stwierdzeniu wad w zakupionych towarach lub usługach objętych gwarancją, jednocześnie na ogół z przyczyn technologicznych Wnioskodawca rezygnuje z usunięcia tych wad (czasem bowiem, zwłaszcza w przypadku elementów zabudowanych - jest to albo obiektywnie niemożliwe, albo znacznie utrudnione). Wtedy zawierane jest z Dostawcą porozumienie, na mocy którego zobowiązuje się on do zapłaty uzgodnionych kwot pieniężnych, Wnioskodawca zrzeka się natomiast roszczeń wobec Dostawcy w zakresie przekraczającym kwoty określone porozumieniem.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis sprawy, stwierdzić należy, że otrzymana od Dostawcy przez Spółkę kwota będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W analizowanej sprawie będzie miała miejsce sytuacja, w której dojdzie do wzajemności świadczeń, a otrzymana kwota będzie stanowiła dla Wnioskodawcy wynagrodzenie. Przede wszystkim w odróżnieniu od sytuacji, o których mowa w przypadku a), b), c) i d) jak wskazała Spółka zapłata kwoty na rzecz Wnioskodawcy jest wynikiem porozumienia, które jest z kolei efektem ujawnionych i nieusuniętych na ogół z przyczyn technologicznych wad w dostarczonych przez Dostawcę towarach i usługach. W wyniku zawartego porozumienia istotne znaczenie ma fakt, że Dostawca zobowiązał się do zapłaty uzgodnionych kwot a przede wszystkim, że Wnioskodawca zrzeka się roszczeń wobec Dostawcy w zakresie przekraczającym kwoty określone porozumieniem.

Zatem w przypadku określonym jako punkt e) nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że otrzymana kwota od Dostawcy, w związku z rezygnacją usunięcia wad na ogół z przyczyn technologicznych będzie stanowić odszkodowanie, które nie jest objęte zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że w wyniku zawartego porozumienia i otrzymania kwoty określonej w porozumieniu, Wnioskodawca zwalnia Dostawcę z usuwania wad dostarczonych towarów i usług. W związku z powyższym, w wyniku zawartego porozumienia, gdzie nie dochodzi do usuwania wad ani przez Wnioskodawcę, ani przez Dostawcę ani przez podmiot trzeci zdaniem tut. Organu mamy do czynienia ze świadczeniem usług, gdyż określone w porozumieniu świadczenie pieniężne będzie wypłacone w zamian za zgodę na zrzeczenie się roszczeń Wnioskodawcy wobec Dostawcy w zakresie przekraczającym kwoty określone porozumieniem. W tej sytuacji obciążenie Dostawcy kwotą wynikającą z zawartego porozumienia nie ma charakteru sankcyjnego, a Dostawca w związku z wypłaconą kwotą otrzymuje świadczenie wzajemne. W tym konkretnym przypadku, można wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi, w zamian za wyrażenie zgody na odstąpienie od roszczeń z pierwotnej umowy, Wnioskodawca otrzymuje określone świadczenia pieniężne. Natomiast korzyścią dla Dostawcy będzie brak obowiązku zapłaty kwot większych niż wynikają z podpisanego porozumienia oraz brak obowiązku wykonania napraw. Spełniona będzie zatem przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem w przypadku o którym mowa w punkcie e) świadczenie pieniężne płacone przez Dostawcę, stanowi w analizowanym przypadku wynagrodzenie za świadczenie usługi wynikającej z łączących strony więzów obligacyjnych oraz ustaleń porozumienia. Zgodę na m.in. zapłatę kwoty, w wyniku której Wnioskodawca zrzeka się roszczeń wobec Dostawcy w zakresie przekraczającym kwoty określone porozumieniem, należy traktować jako odpłatne świadczenie usług spełniające przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obciążenie Dostawcy kwotą wynikającą z zawartego między stronami porozumienia o których mowa w punkcie e) należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń m.in. NSA z dnia 29 czerwca 2011 r. sygn. I FSK 1013/10, NSA z 21 października 2014 r. sygn.. I FSK 1571/13 czy też NSA z dnia 9 września 2016 r. sygn. I FSK 262/15, WSA we Wrocławiu dnia z 8 grudnia 2017 r. sygn. I SA/Wr 936/17 należy podkreślić, że zapadły one na gruncie odmiennego stanu faktycznego, niż przedstawiony w niniejszej sprawie, gdzie nie zaszły wszystkie okoliczności o jakich mowa we wniosku. I tak wyrok z dnia 29 czerwca 2011 sygn. I FSK 1013/10 dotyczył uznania za czynność niepodlegającą opodatkowaniu kosztów wykonawstwa zastępczego przez podmiot trzeci z tytułu niesolidnego wykonawcy. Podobnie wyrok z dnia 21 października 2014 r. sygn. I FSK 1571/13 dotyczył sytuacji gdzie Skarżąca zlecała wykonanie prac podmiotom trzecim, czyli innym podmiotom które odpowiedzialne były pierwotnie za usuniecie wad. Zatem i w tym orzeczeniu brak jest okoliczności zbieżnych do tego, o którym mowa w punkcie e opisanego zdarzenia przyszłego. Również wyrok z dnia 9 września 2016 r dotyczył odmiennej sytuacji niż tej opisanej w punkcie e) wniosku. Z zapadłego wyroku i opisanej w nim sytuacji wynikało, że Spółka zastrzegła sobie prawo do obciążenia podwykonawców kosztami wykonania zastępczego (wykonania zleconego innemu podmiotowi, tzw. podwykonawcy „zastępczemu” lub wykonanego własnymi zasobami), w przypadku gdy w trakcie realizacji kontraktu budowlanego podwykonawca nie wykonuje zleconych prac w terminach przewidzianych w umowie bądź wykonuje je w sposób wadliwy lub nienależyty, po zakończeniu projektu budowlanego podwykonawca uchyla się od naprawy usterek (wad) stwierdzonych protokolarnie, w odniesieniu do których usunięcia zobowiązuje go umowa ze Spółką. W wydanym orzeczeniu Sąd wskazał, że „nie można zaakceptować odmiennej kwalifikacji przez Ministra Finansów kosztów wykonania zastępczego w zależności od podmiotu, który je realizuje. Bez względu bowiem na to, czy to wykonawstwo zastępcze dokonuje osoba trzecia, czy też wykonawca, tożsamy jest cel i funkcja tych czynności. W obu przypadkach chodzi bowiem o to, aby została naprawiona szkoda wynikająca z nieprawidłowej realizacji umowy przez podwykonawcę. Zawsze ciężar ekonomiczny tego wykonania zastępczego ponosi podwykonawca, a więc podmiot, który nie wywiązał się w sposób należyty ze swych obowiązków wynikających z umowy”. W tym kontekście należy stwierdzić, że powyższe orzeczenie jest zbieżne ze stanowiskiem Organu który w odniesieniu do punktu c) (usunięcie wad własnymi siłami) również wskazał, że i w tym przypadku obciążenie Dostawcy kosztami zastępczego usunięcia wad dostarczonych towarów lub usług nie będzie stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Jednak powołane orzeczenia nie rozstrzygają sytuacji gdy tak jak w punkcie e) dochodzi do zawarcia porozumienia i zrzeczenia roszczeń wobec Dostawcy. Wskazane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych potraktowane zostały jako element argumentacji Wnioskodawcy. Nie mogły one jednak wpłynąć na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii opisanej w punkcie e), gdyż orzeczenia te są rozstrzygnięciem w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym odmiennym niż ten w przedmiotowym wniosku.

Również powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne nie mogą wpłynąć na rozstrzygnięcie Organu, gdyż zapadły one w innych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych niż ten przedstawiony przez Wnioskodawcę w punkcie e). I tak przykładowo interpretacja z dnia 27 czerwca 2016 r. sygn. ITPP1/4512-299/16/DM dotyczyła opodatkowania obciążenia podwykonawcy kosztami wykonania zastępczego realizowanego przez osoby trzecie oraz opodatkowania obciążenia podwykonawcy kosztami wykonania zastępczego wykonanego własnymi zasobami zatem nie dotyczyły zawieranych porozumień jak w przedmiotowym przypadku. Również interpretacja z dnia 17 marca 2016 r. sygn. ILPP1/4512-1-910/15-4/MK nie dotyczyła zawarcia porozumienia tylko wykonawstwa zastępczego wykonywanego przez podmiot trzeci. Zatem powyższe interpretacje dotyczyły zupełnie odmiennych stanów faktycznych, niż będący przedmiotem niniejszego wniosku o którym mowa w punkcie e), przez co nie mogą one stanowić poparcia stanowiska Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie. Należy zauważyć, że Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Organ zauważa, że w odniesieniu do interpretacji z dnia 7 kwietnia 2015 r. sygn. ILPP1/4512-1-26/15-4/MK w której stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania podatkiem VAT zwrotu kosztów napraw gwarancyjnych (stan zbliżony do przedstawionego w punkcie a wniosku) uznano za nieprawidłowe, należy wskazać, że w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być identyczne. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie odpowiednich przepisów Ordynacji podatkowej. Zauważyć w tym miejscu należy, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 tej ustawy, zgodnie z którym „Szef Krajowej Informacji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość (.,.)”. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Informacji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana. W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji dodać należy, że nieracjonalnym byłoby trwanie przez organ wydający interpretacje w pierwotnie błędnie zajętym stanowisku, co miałoby go obligować jednocześnie do wydawania kolejnych rozstrzygnięć w tym samym kształcie, utrwalając tym samym prawnie wadliwe stanowisko. Co więcej, takie zobowiązanie poddawałoby w wątpliwość sens wyposażania organu podatkowego w instrument prawny, o którym mowa w art. 14e § 1 ustawy Ordynacja podatkowa znajdujący zastosowanie właśnie w przypadkach zaistnienia konieczności rewizji zajętego stanowiska, w szczególności w kontekście aktualnego orzecznictwa administracyjnego oraz wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w stanie faktycznym zbliżonym do przedstawionego w punkcie „e” powyżej - otrzymał interpretację z dnia 22 listopada 2016 r. sygn. 3063-ILPP2-1.4512.101.2016.1.AP w której uznano, że otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty zostały zakwalifikowane jako wynagrodzenie za usługę, podlegającą opodatkowaniu VAT. W tym przypadku stanowisko Organu jest zbieżne z przedstawionym w przedmiotowej sprawie. W obu sytuacjach zarówno w powołanej interpretacji jak i w niniejszym rozstrzygnięciu spełniona jest przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym zgodę na m.in. zapłatę kwoty, w wyniku której Wnioskodawca zrzeka się roszczeń wobec Dostawcy w zakresie przekraczającym kwoty określone porozumieniem, należy traktować jako odpłatne świadczenie usług spełniające przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobne rozstrzygnięcie jest w interpretacji, na którą powoływał się Wnioskodawca, a która to dotyczyła sytuacji zbliżonej z punktu „e” niniejszego wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin