INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24.05.2011 r. (data wpływu 06.06.2011 r.) oraz piśmie z dnia 21.07. 2011 r. (data wpływu 29.07.2011 r.) uzupełniającym braki formalne wniosku na wezwanie Nr IPPB5/423-521/11-2/AM z dnia 15.07.2011 r. (data doręczenia 20.07.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• sporządzenia informacji IFT-2R - jest nieprawidłowe,
• możliwości skorygowania przez płatnika wpłat do urzędu skarbowego pobranego podatku - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 06.06.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sporządzenia informacji IFT-2R oraz możliwości skorygowania wpłat do urzędu skarbowego pobranego podatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej prowadzący działalność gospodarczą co roku składa informacje o wysokości przychodu uzyskiwanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej - IFT-2R. Wnioskodawca jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w zakresie wytwórni płyt CD i DVD korzysta z licencji kontrahentów zagranicznych. Kontrahent z siedzibą w USA jest pośrednikiem, z którym Wnioskodawca ma podpisaną umowę w zakresie korzystania z licencji takich firm jak: T L /Francja/, F L, M E, P, S /Japonia/ S E /Korea/ K P /Holandia/, C L, GT /USA/. Pośrednik raz na kwartał wystawia fakturę z tytułu korzystania przez Wnioskodawcę z licencji wymienionych wyżej firm, która określa wysokość opłat licencyjnych oraz łączny z tego tytułu podatek do zapłaty do właściwego Urzędu Skarbowego. Opłaty licencyjne są zgodnie z fakturą przekazywane na rachunek bankowy pośrednika w USA. Faktury otrzymywane za I kwartał nie zawierały załącznika - informacji jaka część opłat licencyjnych przypada na poszczególnych licencjodawców.

Problemem jest również fakt otrzymywania dopiero w drugiej połowie roku certyfikatów rezydencji podatkowej poszczególnych licencjodawców, brak dat ich ważności i jednoznacznych przepisów w tej kwestii powoduje, że Pośrednik stosuje do jednego kontrahenta w danym roku dwie stawki np. 10% i 20% /gdy jeszcze nie dostarczono certyfikatu/ Do tej pory Wnioskodawca składał do właściwego urzędu informację IFT-2R wyłącznie dla kontrahenta Pośrednika z siedzibą w USA - z uwagi na fakt wystawcy faktury i bezpośredniego beneficjenta zapłaty za nią. Informacja IFT-2R była składana wraz załącznikiem dotyczącym zastosowania różnych stawek podatku od 5-20%. Praktyka ta nie była kwestionowana przez Pośrednika ani przez Urząd Skarbowy. W kwietniu 2011 roku Pośrednik zwrócił się z żądaniem wystawienia informacji IFT-2R za 2010 rok na każdego z licencjodawców.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca powinien sporządzać informację IFT-2R za 2010 rok na podstawie otrzymanych od Pośrednika faktur – dla każdego z licencjodawców osobno i czy może zawierać ona dwie stawki np. 20%/brak certyfikatu/ i 10% /certyfikat przedstawiono w II kwartale/ w danym roku dla konkretnego licencjodawcy...
2. Czy w przypadku posiadania certyfikatu za 2009 r. i otrzymania kolejnego certyfikatu rezydencji licencjodawcy dopiero w II kwartale 2010 można skorygować wpłaty do urzędu za poprzednie okresy tj. za I-II kwartał... W ten sposób składana roczna informacja zawierałaby tylko jedną stawkę uzasadnioną dla osób prawnych posiadających certyfikat rezydencji.
3. Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo składając informację IFT-2R za 2010 rok wskazując jako odbiorcę należności wyłącznie podatnika Pośrednika z siedzibą w USA jako pośrednika związanego umową zarówno z Wnioskodawcą jak i licencjodawcami w poszczególnych krajach...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W uzupełnieniu z dnia 21.07.2011 r. (data wpływu 29.07.2011 r.) Wnioskodawca wskazał, iż Syndyk upadłego Wnioskodawcy nie powinien sporządzać informacji IFT-2R za 2010 r. dla każdego z licencjodawców osobno, skoro wystawcą faktury i odbiorcą należności była firma Pośrednika. Z uwagi na fakt, że deklaracja IFT-2R zawiera możliwość wypełnienia tylko jednej stawki podatku do powyższej załączono szczegółowe zestawienie z którego wynika jakie były wypłaty należności w danym roku podatkowym w poszczególnych miesiącach /tj. kwota podatku, stawka podatku, podatek należny, kwota wpłacona do urzędu/.

Ad. 2

Zdaniem Syndyka w sytuacji posiadania certyfikatu za 2009 r. i otrzymania kolejnego certyfikatu rezydencji licencjodawcy dopiero w II kwartale 2010 roku jest możliwość skorygowania wpłat do urzędu w następnym okresie czyli pomniejszenia należności wynikającej z opłat licencyjnych po uzyskaniu certyfikatu.

Ad. 3

W opinii Wnioskodawcy, informacja IFT-2R za 2010 rok została sporządzona prawidłowo. Stroną w umowie, wystawcą faktury i odbiorcą należności był Pośrednik. Tylko dla tego kontrahenta powinna zostać wystawiona stosowna informacja.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się w zakresie:

• sporządzenia informacji IFT-2R za nieprawidłowe,
• możliwości skorygowania wpłat do urzędu skarbowego pobranego podatku za nieprawidłowe.
  
  

Ad. 1 i 3

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. w brzmieniu obowiązującym w 2010 roku), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) wynosi 20% przychodów.

W przypadku gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych certyfikatem rezydencji jest zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

W myśl natomiast art. 26 ust. 3 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1 i 2 pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o którym mowa w:

1. art. 3 ust. 1 – informację o wysokości pobranego podatku,
2. art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu – informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru.

W myśl art. 28a ww. minister właściwy do spraw finansów publicznych określa w drodze rozporządzenia wzory deklaracji i informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 i 6 oraz 26a.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w zakresie wytwórni płyt CD i DVD korzysta z licencji kontrahentów zagranicznych. Kontrahent Pośrednik z siedzibą w USA jest pośrednikiem, z którym Wnioskodawca ma podpisaną umowę w zakresie korzystania z licencji takich firm jak:

• T L /Francja/,
• F L, M E, P, S /Japonia/
• S E /Korea/
• K P /Holandia/,
• C L, G T /USA/.
  
  

Pośrednik raz na kwartał wystawia fakturę z tytułu korzystania przez Wnioskodawcę z licencji wymienionych wyżej firm, która określa wysokość opłat licencyjnych oraz łączny z tego tytułu podatek do zapłaty do właściwego Urzędu Skarbowego.

Aby zastosować w przedstawionym stanie faktycznym właściwą umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania należy w pierwszej kolejności ustalić osobę podatnika, a dopiero później kierując się miejscem zamieszkania lub siedziby tego podatnika zastosować postanowienia odpowiedniej umowy międzynarodowej odnośnie określenia właściwej stawki podatku, czy też w ogóle od tego opodatkowania odstąpić, jeżeli dana umowa zawiera taką regulacje.

A zatem w odniesieniu do licencjodawcy z Francji zastosowanie będzie miała umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5, dalej „umowa polsko-francuska”). W myśl art. 12 ust. 1 tejże umowy należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie. W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności (ust. 2).

W przypadku kontrahentów z Japonii zastosowanie znajdzie Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1983 r. Nr 12 poz. 60). Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko – japońskiej Należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie. Należności licencyjne z tytułu technologii przemysłowych mogą być również opodatkowane w Umawiającym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Umawiającego się Państwa, lecz podatek ustalony w ten sposób nie może przekraczać 10% kwoty brutto tych należności, jeżeli uprawniony właściciel należności licencyjnych jest osobą mającą miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie. Należności licencyjne z tytułu praw autorskich mogą być zwolnione z opodatkowania w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, jeżeli uprawniony właściciel tych należności jest osobą mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie.

Zgodnie z Konwencją między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1992 r. Nr 28 poz. 126), która znajdzie zastosowanie w przypadku kontrahenta S E należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10% kwoty brutto tych należności.

W odniesieniu do licencjodawcy mającego siedzibę w Holandii zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120). Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 konwencji polsko – holenderskiej należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 tego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W przypadku licencjodawców: C L, G T zastosowanie znajdzie art. 13 ust. 1 i 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 roku (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178). Przepis ten stanowi, iż należności licencyjne powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie będą opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie. W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto.

W przedstawionym stanie faktycznym, kontrahent z siedzibą w USA, który jest pośrednikiem pomiędzy Wnioskodawcą a licencjodawcami oraz wystawcą faktury, nie może zostać uznany za podatnika podatku dochodowego, bowiem pośrednik nie jest właścicielem przedmiotowych należności. Z punktu widzenia zasad ustalania osoby będącej podatnikiem podatku dochodowego od przychodów uzyskanych z tytułu należności licencyjnych nie ma znaczenia, na czyj rachunek została dokonana zapłata za te należności. Fakt, iż zapłata ta została dokonana w wyniku umowy na rachunek innego podmiotu nie czyni z tego podmiotu podatnika zobowiązanego do zapłaty podatku.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym, osobą, która osiągnęła przychody z tytułu należności licencyjnych, wypłaconych przez wnioskodawcę na rachunek pośrednika – rezydenta USA, jest licencjodawca, a zatem wymienione we wniosku T L /Francja/, F L, M E, P, S /Japonia/ S E /Korea/ K P /Holandia/, C L, G T /USA/. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą za przychód podatkowy można uznać jedynie takie przysporzenie, które w danym momencie jest należne podatnikowi, czyli jest wymagalne, niewątpliwe i bezwarunkowe, choć nie ma znaczenia czy już je faktycznie uzyskał. W przypadku pośrednika taki charakter będzie miała tylko ewentualna prowizja pośrednika. Natomiast podmiotami, które uzyskują faktyczne przysporzenie z tytułu należności licencyjnych są wymienieni we wniosku licencjodawcy.

Na podstawie § 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie określenia wzorów deklaracji, zeznania, oświadczenia oraz informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 243, poz. 1761 ze zm.), określony został wzór formularza informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (IFT-2/IFT-2R), stanowiący załącznik nr 13 do rozporządzenia.

Tylko prawidłowo wypełniony formularz podatkowy stanowi dokument dla podatnika uzyskującego dochody w Polsce, zarówno w kwestii jego identyfikacji, jak również opodatkowania w Polsce. Należy zauważyć, że formularz ten jest również dokumentem, z którego korzysta administracja podatkowa właściwa ze względu na siedzibę podmiotu zagranicznego w celu prawidłowego rozliczenia dochodów zagranicznych.

Z powyższego wynika, że zarówno podatnik jak i płatnik maja interes prawny w prawidłowo wypełnionym formularzu podatkowym w celu udokumentowania rozliczenia się z organem podatkowym.

Wzór formularza informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (IFT-2/IFT-2R) nie przewiduje możliwości wskazania dwóch stawek podatku.

Jednakże podkreślić należy, iż płatnik jest zobowiązany do prawidłowego udokumentowania rozliczenia dochodów swoich zagranicznych kontrahentów z organem podatkowym. W związku z powyższym, płatnik może zawrzeć informację o zastosowaniu różnych stawek podatku pomimo iż druk IFT-2R nie przewiduje takiej możliwości.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca uzyskuje certyfikaty rezydencji w drugim kwartale roku może ona w informacji IFT-2R zawrzeć 2 stawki podatku: uwzględniającą właściwą umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania w przypadku posiadania certyfikatu rezydencji licencjodawcy oraz stawkę podatku w przypadku braku certyfikatu rezydencji.

Wnioskodawca winien wystawić informację IFT-2R za rok 2010 na każdego z licencjodawców i zastosować stawkę podatku z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania odpowiednich dla konkretnych licencjodawców ze względu na ich rezydencję podatkową potwierdzoną certyfikatem rezydencji. A zatem Wnioskodawca postąpił nieprawidłowo składając informację IFT-2R za 2010 rok wskazując jako odbiorcę należności wyłącznie podatnika z siedzibą w USA.

Ad. 2

Wnioskodawca wskazuje również, iż problemem jest również fakt otrzymywania dopiero w drugiej połowie roku certyfikatów rezydencji podatkowej poszczególnych licencjodawców, brak dat ich ważności i jednoznacznych przepisów w tej kwestii powoduje, że Pośrednik stosuje do jednego kontrahenta w danym roku dwie stawki np. 10% i 20% /gdy jeszcze nie dostarczono certyfikatu/. Informacja IFT-2R była składana wraz załącznikiem dotyczącym zastosowania różnych stawek podatku od 5-20%.

Jak wskazano powyżej w myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych certyfikatem rezydencji jest zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

W konsekwencji, certyfikat rezydencji stanowi również dokument, z którego wynika, czy od wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku, tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna zostać zastosowana.

Z przepisu art. 26 ust. 1 zdanie drugie omawianej ustawy wynika, że warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. A zatem, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jakim terminie płatnik powinien wejść w posiadanie tego dokumentu. Obowiązek dostarczenia certyfikatu ciąży na podmiocie zagranicznym, który uzyskuje ze źródeł polskich odpowiednie dochody.

W odniesieniu do przedstawionych we wniosku okoliczności przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest możliwość skorygowania wpłat do urzędu z tytułu pobranego podatku w następnym okresie ze względu na uzyskania certyfikatu rezydencji. W tym miejscu należy się odnieść do przepisów normujących nadpłatę, tj. ustawy Ordynacja podatkowa.

Stosownie do treści art. 72 § 1 pkt 2 ustawy – Ordynacja podatkowa za nadpłatę uważa się m.in. kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej. Na podstawie art. 75 § 1 ww. ustawy podatnik jest podmiotem uprawnionym do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w sytuacji, gdy kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego przez niego podatku. Natomiast zgodnie z § 2 pkt 2 ww. artykułu uprawnienie określone w § 1 (do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty) przysługuje również płatnikom, jeżeli:

1. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
2. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od należnej,
3. nie będąc obowiązanymi do składania deklaracji, wpłacili podatek w wysokości większej od należnej.
   
   

Z wyżej wymienionych uregulowań prawnych wynika, iż płatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty tylko w sytuacjach powodujących uszczerbek w jego majątku, gdy na skutek własnych błędów zadeklarował oraz wpłacił podatek w wysokości większej od należnej albo większej od pobranej.

W opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji nadpłata powstała na skutek pobrania i wpłacenia przez płatnika podatku w wysokości wyższej od należnej. Pobrany przez płatnika podatek spowodował uszczuplenie majątku podatników (kontrahentów zagranicznych), a nie majątku Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż w takim przypadku nie wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 75 § 2 pkt 2 lit. b Ordynacji podatkowej. Po stronie płatnika nie powstała nadpłata, wobec czego nie jest on uprawniony, na mocy tego przepisu, do wystąpienia z żądaniem stwierdzenia nadpłaty. W tej sytuacji prawo do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty przysługuje, na podstawie art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej podatnikowi.

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 79 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

A zatem, w sytuacji, gdy Wnioskodawca pobierze od podatnika kwotę podatku w wysokości większej od należnej z związku z późniejszym otrzymaniem certyfikatu rezydencji, nie będzie on uprawniony do skorygowania wpłat pobranego podatku do urzędu skarbowego. Podatnik – kontrahent zagraniczny ma możliwość w takim przypadku wystąpienia do właściwego organu podatkowego o zwrot nadpłaty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.