INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 15 stycznia 2010r., sygn. akt I SA/Op 495/09 (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 30 sierpnia 2011r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2011r. sygn. akt I FSK 627/10, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu do tut. organu 1 czerwca 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lipca 2009r. (data wpływu 20 lipca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług zakresie ustalenia czy nieodpłatne wydanie towarów w ramach klubu lojalnościowego oraz w ramach reprezentacji stanowi dostawę towarów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2009r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 20 lipca 2009r. (data wpływu 20 lipca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy nieodpłatne wydanie towarów w ramach klubu lojalnościowego oraz w ramach reprezentacji stanowi dostawę towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca dokonuje nieodpłatnego wydania towarów w ramach klubu lojalnościowego dla podmiotów gospodarczych zakupujących towary Wnioskodawcy. Aby wziąć udział w sprzedaży firmowej klient musi:

1. dokonać zakupu towarów objętych sprzedażą premiową,
2. przesłać na adres Wnioskodawcy dowód udziału w sprzedaży premiowej w postaci kodów kreskowych wraz z hologramem (określającym wartość punktową zakupu), które znajdują się na etykietach produktów objętych promocją,
3. wypełnić formularz zgłoszeniowy i przesłać go na adres organizatora tj. na adres Wnioskodawcy.
   
   

Zebrane w promocji hologramy można wymienić na nagrody, wartościowo równe ilości zgromadzonych punktów, znajdujące się w katalogu.

Ponadto Wnioskodawca dokonuje nieodpłatnego wydania towarów (prezentów) dla kontrahentów w ramach reprezentacji oraz gadżetów reklamowych.

Nieodpłatne wydanie towarów zarówno w ramach klubu lojalnościowego, gadżetów reklamowych, czy też prezentów dla kontrahentów odbywa się w celu przywiązania kontrahenta do Wnioskodawcy, co ma skutkować intensyfikacją sprzedaży towarów oferowanych przez Wnioskodawcę.

Do tej pory Wnioskodawca traktował tego typu wydania jako dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto w piśmie z dnia 20 lipca 2009r. Wnioskodawca wskazał, iż przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od zakupu towarów wydanych w ramach klubu lojalościowego oraz jako gadżety reklamowe, a także towarów wydanych na cele reprezentacji zakupionych po dniu 30 listopada 2008r. Poza tym Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od towarów wydanych na cele reprezentacji (zakupionych do 30 listopada 2008r.). Wydawane towary (w ramach reprezentacji, klubu lojalonościowego oraz gadżetów reklamowych) nie są próbkami ani prezentami o małej wartości w myśl art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydanie towarów w ramach klubu lojalnościowego oraz reprezentacji (w obu przypadkach na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem) jest dostawą towarów w świetle definicji zawartej w art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z działalnością przedsiębiorstwa nie jest dostawą towarów w myśl przepisów Ustawy o podatku od towarów i usług.

Art. 7 ust 2 Ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ma następujące brzmienie: "2. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycia towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazania towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub części.

Z części wstępnej art. 7 ust. 2 wynika, iż odnosi on się do nieodpłatnego przekazania towarów, które następuje na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, a więc pomija wydania, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem. W związku z tym pod pojęciem "wszelkie inne przekazania towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny" wymienione w pkt 2 omawianego przepisu to tylko takie nieodpłatne przekazania, które nie zostały dokonane na cele związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Natomiast w ust. 3 wskazane są tylko te rodzaje towarów, których nieodpłatne przekazanie na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania.

Podobne stanowisko można odnaleźć w wyrokach sądów administracyjnych, czytając m.in. w wyroku NSA z dnia 13 maja 2008r. (I FSK 600/07), iż "...w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005r., nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów".

Tego typu stanowisko prezentowały również inne sądy administracyjne w wyrokach:

1. wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2007r (III SA/Wa 1268/07)
2. wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 listopada 2007r (IIISA/WA 1268/07)
3. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2007r (l SA/Wr 152/07)
4. wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 października 2007r (III SA/Wa 1255/07)
5. wyrok WSA w Łodzi z 20 marca 2008r (I SA/Łd 1432/07)
6. wyrok WSA w Szczecinie z 29 maja 2008r (I SA/Sz 52/08)
7. wyrok WSA w Warszawie z 20 sierpnia 2008 (III SA/Wa 539/08)
8. wyrok NSA z 23marca 2009 (I FPS 6/08)
   
   

Bardziej restrykcyjne w tym względzie jest Prawo Europejskie, które w art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE mówi, że "Wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki". Ta regulacja wskazuje, iż w świetle przepisów unijnych za dostawę towarów uznawane jest nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa zarówno na cele związane jak i niezwiązane z działalnością przedsiębiorstwa.

Jednakże jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 23 marca 2009r. (I FPS 6/08) "nie może być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatników obowiązków nie wyrażonych wprost w prawie krajowym. (...)w sytuacji wadliwej transpozycji art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 dyrektywy 2006/112/WE) do polskiej ustawy o podatku od towarów i usług brak jest podstaw do dokonywania wykładni przepisów art. 7 ust. 2 i 3 tej ustawy w sposób, który odpowiadałby treści art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Prowspólnotowa wykładnia prawa powinna mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do odpowiedzi w przedmiocie treści przepisów prawa krajowego".

W dniu 3 sierpnia 2009r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Spółki Akcyjnej indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-406/09/LŻ uznając, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Pismem (data wpływu 24 sierpnia 2009r.). złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Wnioskodawca wezwał tut. organ do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 3 sierpnia 2009r. znak: IBPP2/443-406/09/LŻ. W odpowiedzi na ww. wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z dnia 10 września 2009r. znak: IBPP2/443W-51/09/LŻ stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 3 sierpnia 2009r. znak: IBPP2/443-406/09/LŻ., a tym samym podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w ww. interpretacji indywidualnej.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 3 ierpnia 2009r. znak: IBPP2/443-406/09/LŻ złożył skargę z dnia 14 października 2009r. (data wpływu 19 października 2009r.), w której wniósł o uznanie powyższej interpretacji za niezgodną z obowiązującymi przepisami prawa.

Wyrokiem z dnia 15 stycznia 2010r. sygn. akt I SA/Op 495/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uznał, że do analizy mających zastosowanie w sprawie, a powołanych wyżej przepisów na wstępie wskazać trzeba, że ich wykładnią, tyle że na tle stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1 czerwca 2005r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie powiększonym zajmował się w powołanej przez organ podatkowy uchwale z dnia 28 maja 2007r. sygn. akt I FPS 5/06 (ONSAiWSA 2007, Nr 5, poz. 108), stwierdzając, że "w świetle art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 maja 2004r. do dnia 31 maja 2005r. „przez dostawę towarów należało rozumieć również przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów”.

Omawiany przepis art. 7 ust. 2 od początku wejścia w życie ustawy o podatku od towarów i usług ma następujące brzmienie (które nie było zmieniane): „przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części".

Natomiast przepis ust. 3 tego artykułu w okresie przed dniem 1 czerwca 2005r. (czyli przed wejściem w życie w tym zakresie ustawy z dnia 21 kwietnia 2005r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw -Dz. U. Nr 90, poz. 756) miał brzmienie następujące: „przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli ich przekazanie (wręczenie) wiązało się bezpośrednio z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem", a od dnia 1 czerwca 2005r.: „przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek".

Z przytoczenia ust. 3 art. 7 ustawy o VAT (w brzmieniu przed i po 1 czerwca 2005r.) wynika, że zasadnicza zmiana tego przepisu polegała na usunięciu z niego końcowego fragmentu, który expressis verbis odwoływał się do bezpośredniego powiązania określonej czynności (tj. przekazania wymienionych towarów) z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czyli celami działalności gospodarczej podatnika. I właśnie to sformułowanie pozwoliło Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w powołanej uchwale z dnia 28 maja 2007r, na przyjęcie takiej wykładni wymienionych przepisów art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, która z jednej strony pozostawała w zgodzie z prawem wspólnotowym (art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy, obecnie art. 16 dyrektywy Rady 2006/112/WE), a jednocześnie nie pozostawała w sprzeczności z gramatycznym brzmieniem tych przepisów. Jednakże taka wykładnia, wskazująca, że czynności, do których odwoływał się art. 7 ust. 3 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 czerwca 2005r.) mieściły się w zakresie przedmiotowym ust. 2 tego artykułu, była możliwa tylko przy brzmieniu ust. 3 odwołującego się w końcowym fragmencie - podobnie jak art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE) - do bezpośredniego związku tych czynności z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem (w Szóstej Dyrektywie -z celami działalności podatnika, a w Dyrektywie 2006/1127WE - z celami działalności przedsiębiorstwa podatnika). Ten właśnie fragment dawał podstawy do uznania, że spójna wykładnia tych przepisów wskazuje, iż zakres przedmiotowy, do którego się one odnosiły, obejmował przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane i niezwiązane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem.

Sąd stwierdził, iż należy zgodzić się z poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyrokach z dnia 13 maja 2008r. sygn. akt I FSK 600/07, z dnia 28 czerwca 2008r. sygn. akt I FSK 743/07, z dnia 24 września 2008r. sygn. akt I FSK 922/08, a szczególności w wyroku 7 sędziów z dnia 23 marca 2009r. sygn. akt I FPS 6/08 (ONSAiWSA 2009/4/61), czy też w wyrokach z dnia 17 czerwca 2009r. sygn. akt I FSK 361/08 i z dnia 15 października 2009r. sygn. akt I FSK 1213/08, że omówiona zmiana art. 7 ust. 3 ustawy o VAT w istotny sposób wpłynęła na wykładnię normy ust. 2 tego artykułu. Nowelizacja polegająca na pominięciu fragmentu wskazującego na opodatkowanie także czynności przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, korelującego z końcową częścią przepisu art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (art. 16 dyrektywy 2006/112/WE) spowodowała odstąpienie od brzmienia tego przepisu wspólnotowego (w rozumieniu nadanym mu w wyroku ETS w sprawie Kuwait Petroleum Ltd., C-48/97), co świadczy o tym, że nastąpiła jego wadliwa implementacja do polskiej ustawy o podatku od towarów i usług.

Z literalnego bowiem brzmienia, zdaniem Sądu, części wstępnej art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Czynności wymienione w ust. 2 w punktach 1 i 2 zostały podane jedynie jako przykłady (o czym świadczy sformułowanie „w szczególności") wskazanego w części wstępnej tego ustępu przekazania towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. W konsekwencji wymienione w pkt 2 omawianego ustępu „wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny" to tylko takie przekazanie towarów, które zostało dokonane na cele inne niż związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Należy zgodzić się więc z poglądem wyrażonym w powołanych wyżej wyrokach, że po nowelizacji art. 7 ust. 3 ustawy o VAT zakres przedmiotowy opodatkowania wskazany w ust. 2 tego artykułu jest określony jedynie w jego części wstępnej (a nie także w ust. 3, jak to było przed nowelizacją i co przyjął NSA w uchwale z dnia 28 maja 2007r. sygn. akt I FSK 5/06). Przepis ust. 3 tego artykułu określa obecnie tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2, czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe); jest on przepisem szczególnym (zawierającym wyjątki) w stosunku do ust. 2. Obecnie brak jest jednak bezpośredniego związku tego wyłączenia z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa, jak to było przed nowelizacją.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, iż takiej wykładni nie stoi na przeszkodzie i ta okoliczność, że towary wymienione w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, a zwłaszcza próbki oraz drukowane materiały reklamowe i informacyjne, ze swej istoty są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa podatnika, gdyż podatnik może również przekazać te materiały reklamowe czy próbki innemu podatnikowi nieodpłatnie do wykorzystania w jego działalności. Nie można więc z tego powodu podważać racjonalności ustawodawcy. Przeciwnie, za nieracjonalne należałoby przyjąć, że gdyby zamiarem ustawodawcy było objęcie opodatkowaniem czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT także w sytuacji, gdy przekazanie przez podatnika towarów następuje na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, to ustawodawca, zamiast dokonać odpowiedniej zmiany w tym właśnie przepisie, eliminowałby ten fragment ust. 3 tego artykułu, który stanowił jedyny „punkt zaczepienia" dla dokonania wykładni określającej zakres przedmiotowy opodatkowania określony w art. 7 ust. 2 z uwzględnieniem czynności przekazania towarów w związku z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Przedstawiona wyżej wykładnia gramatyczna art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, wobec niepozostających między sobą w sprzeczności przepisów ust. 2 i 3, jest na tyle jasna, że sięganie po inne metody wykładni należy uznać za niedopuszczalne. Przede wszystkim nie jest dopuszczalna, jak to trafnie podkreślono w powołanych wyrokach, wykładnia celowościowa prowadząca do rozszerzenia zakresu przedmiotowego opodatkowania (obowiązku podatkowego) na zasadzie art. 7 ust. 3 poza zakres normy ust. 2 tego artykułu wynikający z zastosowania wykładni gramatycznej. Istotnym wykroczeniem poza granicę literalnego brzmienia przepisu art. 7 ust. 3 ustawy o VAT jest uznanie, że wynika z niego, iż czynność przekazania bez wynagrodzenia drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek jest związana z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, podczas gdy teza taka nie wynika z treści tego przepisu, gdyż przez odwołanie się do ust. 2 jednoznacznie nawiązuje on do przekazania na cele inne niż związane z tym przedsiębiorstwem. Tezy tej nie można również wywieść z normy ust. 3, gdyż przekazanie przez podatnika drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek może odbywać się też na cele inne niż związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Problemem zaś, jaki uwidacznia się w związku z gramatyczną wykładnią analizowanych przepisów, jest zawężenie zakresu przedmiotowego opodatkowania w porównaniu do unormowań zakreślonych w prawie wspólnotowym. Uwzględniając bowiem rozważania ETS we wskazanym wyroku w sprawie Kuwait Petroleum Ltd., C-48/97, należy przyjąć, że celem określonym w art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 dyrektywy 2006/112/WE) jest objęcie opodatkowaniem również tych nieodpłatnych przekazań towarów, które związane były z prowadzonym przedsiębiorstwem. W tej sytuacji należy rozważyć, czy jest możliwe dokonanie wykładni art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005r. z uwzględnieniem wykładni prowspólnotowej, tak aby rozumienie tych przepisów odpowiadało wskazanym normom prawa wspólnotowego, które uznają czynności przekazania towarów na cele związane z działalnością podatnika za opodatkowane, jeżeli wiąże się z nimi prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W sytuacji wadliwej transpozycji art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 dyrektywy 2006/112/WE) do polskiej ustawy o podatku od towarów i usług brak jest podstaw do dokonywania wykładni przepisów art. 7 ust. 2 i 3 tej ustawy w sposób, który odpowiadałby treści art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Prowspólnotowa wykładnia prawa powinna być stosowana wyłącznie wtedy, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do odpowiedzi co do treści przepisów prawa krajowego. Wykładnia prowspólnotowa nie powinna być zaś stosowana, gdy będzie prowadziła do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, mogłoby to bowiem doprowadzić do niedopuszczalnej wykładni contra legem (por. powołane wyroki i wskazana tam literatura). Podkreślić bowiem trzeba, że organy państwa w żadnym wypadku nie mogą powoływać się na bezpośrednią skuteczność dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych i nakładać na nie - przez stosowanie wykładni zgodnej z celami dyrektywy - obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały określone lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowych - por. wyroki ETS z dnia 19 stycznia 1982r. w sprawie Ursula Becker, (8/81) i z dnia 8 października 1987r. w sprawie Kolpinguis Nijmegen, (80/86). Oczywistym jest, zdaniem Sądu, że przepisy prawa krajowego należy wykładać uwzględniając stosowne regulacje prawa wspólnotowego. Zasada ta jednak nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego, nie może bowiem być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków nieprzewidzianych wprost w prawie krajowym. Zatem gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego wskazuje, że nadanie uregulowaniu krajowemu znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności z gramatycznym brzmieniem przepisu krajowego, Sąd powinien - jeśli podatnik domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie - odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić mu skorzystanie z unormowania wspólnotowego. Jeżeli jednak podatnik uznaje za korzystniejsze zastosowanie wadliwie sformułowanej w procesie transpozycji normy krajowej, brak jest podstaw do dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy. Sąd wskazał, że transpozycja dyrektywy do prawa krajowego powinna być dokonana w sposób zgodny z przepisami Konstytucji, a w wypadku obowiązków podatkowych - w szczególności z jej art. 217. Nie może bowiem być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków niewyrażonych wprost w prawie krajowym. Godziłoby to w konstytucyjną zasadę wyłączności ustawowej w sprawach podatkowych, wymagającą jasnego i zrozumiałego dla adresatów określenia tego zakresu w przepisie podatkowym rangi ustawowej. Przedmiotu opodatkowania bowiem (czynności powodujących powstanie obowiązku podatkowego) nie można domniemywać i określać przez stosowanie wykładni celowościowej lub prowspólnotowej, prowadzącej do rozszerzenia obowiązku podatkowego na czynności, które w świetle interpretowanych przepisów nie są objęte takim obowiązkiem. Rozszerzenie tej konstytucyjnej granicy ochrony podatnika możliwe jest jedynie poprzez dostosowanie przez ustawodawcę treści analizowanych przepisów podatkowych do normy art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 dyrektywy 2006/112/WE). To obowiązkiem państwa jest prawidłowa transpozycja przepisów wspólnotowych do krajowego porządku prawnego w sposób, który będzie powodować pełną zbieżność zakresu przedmiotowego opodatkowania określonego w dyrektywie oraz w ustawie o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionych względów, Sąd stwierdził, iż niezasadne jest zatem - a tak postąpił organ podatkowy - odstępowanie od stanowiska, zgodnie z którym przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005r., nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

Jednocześnie skład orzekający zmuszony jest odnieść się do poglądu organu podatkowego, który wydając zaskarżoną interpretację stwierdził, że powołane przez podatnika wyroki na poparcie jego stanowiska są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych, tylko do nich się odnoszą i w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. Organ nie wskazał jednak, z czego wywodzi, że te okoliczności faktyczne tej sprawy były na tyle różne, że nie miały nic wspólnego ze wskazywaną przez podatnika linią orzeczniczą. Sąd podziela w tym względzie pogląd wyrażony przez WSA w Warszawie w wyroku z dnia 25 marca 2009r., sygn. akt III SA/Wa 3373/08, z którego wynika, że choć orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu. Zgodnie bowiem z art. 14a Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej. Jeszcze większa jest jego rola w zakresie eliminowania wadliwych interpretacji, o czym stanowi art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Wolą ustawodawcy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może bowiem z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych, co szczególnie należy podkreślić w rozpoznawanej sprawie. Sąd uznał, iż skoro organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takie orzecznictwo powołuje się podmiot składający wniosek o jej wydanie. W ocenie Sądu nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji. W przypadku zatem interpretacji indywidualnych organ nie może poprzestać na stwierdzeniu, że wyroki, na które powołał się podatnik zapadły w indywidualnych sprawach. Organ jest obowiązany zgodnie z art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej dokonać oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy w tym orzeczeń, na które występujący o interpretację się powołał.

Reasumując, w ocenie Sądu, organ podatkowy w rozpatrywanej sprawie oprócz naruszenia wyżej przedstawionych przepisów prawa materialnego naruszył również przepisy procesowe tj. art. 121 § 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej, poprzez pominięcie w swojej analizie, powołanego przez stronę orzecznictwa sądowego.

Sąd uznał zatem, że zaskarżona indywidualna interpretacja wydana została z naruszeniem prawa materialnego i procesowego, Wojewódzki Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 146 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wyeliminował ten akt z obrotu prawnego, co oznacza, że zachodzi konieczność dokonania ponownej oceny stanowiska strony zaprezentowanego we wniosku o wydanie interpretacji z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej w niniejszym orzeczeniu.

Od powyższego wyroku Minister Finansów reprezentowany przez pełnomocnika złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2011r. sygn. akt I FSK 627/10 skarga kasacyjna została oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku stwierdził, że skarga kasacyjna nie zawiera uzasadnionych podstaw.

W uzasadnieniu wyroku NSA stwierdził, iż spór w niniejszej sprawie dotyczy wykładni art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT (w stanie prawnym obowiązującym po 1 czerwca 2005r.) w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Powołane przepisy, w ocenie autora skargi pozwalają na wnioski, że nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem podlega opodatkowaniu VAT jako zrównane z odpłatną dostawą.

Sąd zatem podkreślił, że spór w sprawie w zakresie prawa materialnego stanowił już przedmiot analizy i rozstrzygnięcia szeregu wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, co podkreślił Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku. W ramach jednolitej linii orzecznictwa Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów w wyroku z 23 marca 2009r. w sprawie o sygn. I FPS 6/08 stanął na stanowisku, że przekazanie po dniu 1 czerwca 2005r. przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem nie stanowi dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT nawet, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów (ONSA i WSA z 2009r., nr 4, poz. 61). W wyroku z dnia 24 marca 2009r., w sprawie o sygn. I FSK 1/08 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „z gramatycznej wykładni przepisów art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, w ich brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005r. wynika jedynie, że „przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem" (ust. 2), w postaci -„drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek" (ust. 3) - nie podlega opodatkowaniu VAT i to niezależnie od tego, czy przy nabyciu przekazywanych towarów podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w całości lub części, czy też takie prawo nie przysługiwało. Sięganie w tych okolicznościach do wykładni celowościowej przy interpretacji art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, prowadzącej do rozszerzenia zakresu przedmiotowego opodatkowania (obowiązku podatkowego) w oparciu o treść przepisu ustępu 3, poza zakres pomieszczony w normie ustępu 2, wynikający z zastosowania do niej wykładni gramatycznej - uznać należy za niedopuszczalne" (System Informacji Prawnej LEX - Lex nr 541980).

Przytoczone wyżej poglądy zostały w pełni zaakceptowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, czego wyrazem są liczne rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte m.in. w wyrokach z dnia 13 maja 2008r. w sprawie I FSK 600/07, z dnia 7 lipca 2009r., sygn. akt I FSK 1418/08, z dnia 27 listopada 2009r., sygn. I FSK 1578/09, z dnia 13 kwietnia 2010r., sygn. akt I FSK 492/09, z dnia 22 czerwca 2010r., sygn. I FSK 1088/09.

Zatem w świetle powołanych wyżej wyroków, jak stwierdził NSA, wykładnię art. 7 ust 2 i ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005r., zaprezentowaną w cytowanym powyżej wyroku z dnia 23 marca 2009r. w sprawie o sygn. akt I FPS 6/08, należy uznać za ustabilizowaną.

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie również podziela tę wykładnię i argumentację przedstawioną na jej poparcie. W tych okolicznościach, wobec faktu, że zaskarżony wyrok wpisuje się w ten nurt orzecznictwa sądowego, skarga kasacyjna Ministra Finansów podważająca zasadność zastosowanej wykładni przepisów prawa materialnego nie może zostać uwzględniona.

Naczelny Sąd wskazał, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w zaskarżonym wyroku uwzględnił wszystkie aspekty podniesione w uzasadnieniach wskazanych powyżej wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego odnoszących się do gramatycznej wykładni art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT oraz kwestii granic wykładni przepisów krajowych w zgodności z celami dyrektyw dotyczących podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię przepisów Naczelny Sąd stwierdził, iż należy wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, polegająca na przekazaniu przez podatnika na cele inne, niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, towarów należących do tego przedsiębiorstwa pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. W przepisie tym ustawodawca nie zawarł wyczerpującego wyliczenia towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika, których nieodpłatne przekazanie rodzi obowiązek podatkowy, co jest zrozumiałe z uwagi na niemożliwość praktyczną dokonania takiego wyliczenia. Oznacza to, że w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT ustawodawca wprowadził zasadę, w myśl której przy spełnieniu warunku możliwości odliczenia podatku naliczonego nieodpłatne przekazanie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem każdego towaru należącego do tego przedsiębiorstwa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Od tej zasady przewidziano wyjątek, który wprowadza właśnie regulacja umiejscowiona w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, wyłączająca spod opodatkowania nieodpłatne przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, w warunkach określonych w ust. 2 art. 7 ustawy o VAT.

Przytoczone wyżej argumenty sprawiają że zgłoszone w sprawie zarzuty naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 7 ust. 2 i 3 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT uznać należy za nieuzasadnione.

Za niezasadny Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzut skargi kasacyjnej naruszenia prawa procesowego w postaci art. 121 § 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej mający istotny wpływ na wynik sprawy przez brak w kwestionowanej decyzji analizy orzecznictwa sądowego. Zgodnie z pierwszym z przepisów postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Wnioskująca o interpretację Spółka powołała się na szereg orzeczeń sądów administracyjnych a konkretnie Naczelnego Sądu Administracyjnego, z których wynika jednoznaczna i utrwalona linia orzecznicza w kwestii będącej przedmiotem rozstrzygania w sprawie. Aczkolwiek orzecznictwo sądowe nie jest źródłem prawa, jednakże funkcjonowania w obrocie prawnym szeregu orzeczeń (także w powiększonym składzie) Naczelnego Sądu Administracyjnego odnoszących się do tożsamego problemu nie sposób pominąć. Twierdzenie autora skargi kasacyjnej, że powoływane wyroki zapadły w indywidualnych sprawach wobec czego nie przekładają się na rozstrzygnięcie w tej sprawie, stanowi - wobec jednolitych w treści licznych orzeczeń - dużym uproszczeniem oceny tego zjawiska.

Zdaniem Naczelnego Sądu, argumentacja prawna skargi kasacyjnej w istocie oparta została na treści jednostkowego stanowiska odmiennego zawartego w zdaniu odrębnym, które - co wynika już z samej nazwy tej instytucji procesowej - służy wyrażeniu poglądu odmiennego od dominującego w rozstrzyganiu o spornym zagadnieniu.

Zdaniem Naczelnego Sądu, Minister Finansów, jako organ powołany do wydawania interpretacji zarówno o charakterze ogólnym, jak i indywidualnym winien uwzględniać ustabilizowaną linię orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego w określonej kwestii prawnej. Jakkolwiek w przypadku tych pierwszych interpretacji, na podstawie art. 14a Ordynacji podatkowej Minister Finansów ma obowiązek uwzględniać orzecznictwo sądowe, to - mimo braku normatywnego nakazu - wydaje się, że nie ma podstaw do pomijania tego orzecznictwa w przypadku interpretacji indywidualnych, gdy orzecznictwo to ma charakter jednolity i ustabilizowany. Organ wydający interpretację nie może przecież pominąć w swojej ocenie pozycji Naczelnego Sądu Administracyjnego i jego jednolitych orzeczeń w danym przedmiocie w systemie orzeczeń sądownictwa administracyjnego.

Mając na uwadze przedstawioną wyżej argumentację Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że brak jest usprawiedliwionych podstaw kasacyjnych w sprawie, a w konsekwencji, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze ocenę prawną wyrażoną przez Sąd oraz stan prawny mający w sprawie zastosowanie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług.

Przepis art. 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ustawodawca dla celów podatku od towarów i usług zrównał z odpłatną dostawą towarów niektóre nieodpłatne czynności.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Jak stanowi art. 7 ust. 3 cyt. ustawy o VAT, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Wykładnia literalna przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT pozwala uznać, że istnieje wyjątek od zasady opodatkowania dostawy towarów, polegający właśnie na tym, że przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem nie stanowi podlegającej opodatkowaniu dostawy.

Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2 – czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem – zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania – jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonuje nieodpłatnego wydania towarów w ramach klubu lojalnościowego dla podmiotów gospodarczych zakupujących jego towary. Aby wziąć udział w sprzedaży firmowej klient musi:

1. dokonać zakupu towarów objętych sprzedażą premiową,
2. przesłać na adres Wnioskodawcy dowód udziału w sprzedaży premiowej w postaci kodów kreskowych wraz z hologramem (określającym wartość punktową zakupu), które znajdują się na etykietach produktów objętych promocją,
3. wypełnić formularz zgłoszeniowy i przesłać go na adres organizatora tj. na adres Wnioskodawcy.
   
   

Zebrane w promocji hologramy można wymienić na nagrody, wartościowo równe ilości zgromadzonych punktów, znajdujące się w katalogu.

Ponadto Wnioskodawca dokonuje nieodpłatnego wydania towarów (prezentów) dla kontrahentów w ramach reprezentacji oraz gadżetów reklamowych.

Nieodpłatne wydanie towarów zarówno w ramach klubu lojalnościowego, gadżetów reklamowych, czy też prezentów dla kontrahentów odbywa się w celu przywiązania kontrahenta do Wnioskodawcy, co ma skutkować intensyfikacją sprzedaży towarów oferowanych przez Wnioskodawcę.

Ponadto Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od zakupu towarów wydanych w ramach klubu lojalościowego oraz jako gadżety reklamowe, a także towarów wydanych na cele reprezentacji zakupionych po dniu 30 listopada 2008r.

Wnioskodawca wskazał także, iż wydawane towary (w ramach reprezentacji, klubu lojalonościowego oraz gadżetów reklamowych) nie są próbkami ani prezentami o małej wartości w myśl art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004r.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku opis sprawy, treść powołanych przepisów, ocenę prawną wyrażoną w ww. orzeczeniu WSA w Opolu oraz w ww. orzeczeniu NSA należy stwierdzić, że opisane we wniosku o interpretację nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę towarów w ramach reprezentacji oraz w ramach klubu lojalnościowego nagród, prezentów i gadżetów, przy zakupie których Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie stanowi dostawy towarów, a w konsekwencji czynność ta nie powinna zostać opodatkowana podatkiem VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ pragnie zauważyć, iż z dniem 1 kwietnia 2011r. uległ zmianie przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.