Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-920/11/BM
z 1 września 2011 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
|
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPP1/443-920/11/BM
Data
2011.09.01
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Temat
Podatek od towarów i usług --> Wysokość opodatkowania --> Stawki
Podatek od towarów i usług --> Wysokość opodatkowania --> Zwolnienia --> Zwolnienie od podatku
Słowa kluczowe
stawki podatku
usługi szkoleniowe
zwolnienia podatkowe
Istota interpretacji
w zakresie zwolnienia od podatku prowadzonych przez Wnioskodawcę szkoleń
Wniosek ORD-IN  3 MB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2011r. (data wpływu 1 czerwca 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku prowadzonych przez Wnioskodawcę szkoleń – jest nieprawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 1 czerwca 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku prowadzonych przez Wnioskodawcę szkoleń. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: Wnioskodawca Spółka T. Oddział w Polsce jest jednostką przeprowadzającą certyfikacje oraz inspekcje na rynku międzynarodowym. Zakres oferowanych na rynku polskim przez Wnioskodawcę usług koncentruje się na trzech głównych obszarach, jakimi są:
SCC (ang. Safety Certificate Contractors, dalej: SCC) to system zarządzania bezpieczeństwem, zdrowiem i środowiskiem przy pracach o zwiększonym ryzyku wypadków. System ten został opracowany w 1990 roku w Holandii i początkowo skierowany był dla przemysłu petrochemicznego i funkcjonował pod nazwą VCA. W roku 1997 opracowano brytyjską wersję standardu pod nazwą SCC. Aktualnie system SCC stosowany jest bardzo szeroko, w różnych gałęziach przemysłu wszędzie tam gdzie wykonywane są prace niebezpieczne dla życia ludzkiego oraz środowiska. Jest powszechnie obowiązującą procedurą certyfikowania, systemem uznanym w wielu krajach Unii Europejskiej (m.in. w Niemczech, Austrii, Belgii, Holandii, Luksemburgu, Szwajcarii). Certyfikaty SCC cenione są w szczególności w branżach takich jak przemysł olei mineralnych, budowlany, petrochemiczny, chemiczny, papierniczy oraz budowa elektrowni i zakładów energetycznych. Pozyskaniem certyfikatów SCC zainteresowani są w głównej mierze kontraktorzy i firmy wykonawcze, agencje pośrednictwa pracy oraz osoby fizyczne chcące podwyższyć swoje kwalifikacje w zakresie ochrony zdrowia i środowiska. Wnioskodawca przeprowadza kompleksowe szkolenia zakończone egzaminem SCC, którego zdanie honorowane jest przyznaniem certyfikatu wydawanego przez instytucję w Austrii - spółkę T. , należącą razem z Wnioskodawcą do grupy T. Austria. Szkolenia te przeprowadzane są przez pracowników Wnioskodawcy, przygotowanych w tym celu podczas odpowiednich szkoleń odbytych w Austrii. Szkolenie przygotowujące do egzaminu obejmuje następujące bloki tematyczne:
Certyfikaty SCC są wysoko cenione na rynku, gdyż przyczyniają się do poprawy wizerunku przedsiębiorstwa, redukowania po stronie zleceniodawcy kosztów wynikających ze skutków zaistniałych wypadków, mają pozytywny wpływ na zachowania pracowników w zakresach: BHP, ochrony zdrowia i ochrony środowiska, stanowią przydatne kryterium przy wyborze wykonawców, wpływają na poprawę organizacji pracy, bezpieczeństwa prawnego, oraz obowiązku dokumentowania, redukcję pośrednich i bezpośrednich kosztów przed i po wypadkach, wzmocnienie motywacji u pracowników, wzrost konkurencyjności. Są one kompatybilne z uznanymi w świecie systemami jakości (EN ISO 9000 oraz kolejne, EN ISO 14001), a akredytacje do ich wydawania udzielane są na szczeblach narodowych. Spółka wydająca certyfikat SCC, tj. spółka T.jest podmiotem uprawnionym, stosownie do Rozporządzenia Ministerstwa Gospodarki i Pracy (BGBL II Nr. 156/2008 - Dziennik Urzędowy Republiki Austrii część II, nr 156/2008 z dnia 14 maja 2008r.) dotyczącego udzielenia spółce T. akredytacji do certyfikowania systemów zarządzania, do wydawania certyfikatów zgodnych z normami OVE/ONORM EN ISO/IEC 17021. Zakres akredytacji obejmuje w szczególności certyfikowanie:
W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy świadczone przez Wnioskodawcę szkolenia z zakresu SCC, zakończone wydaniem certyfikatu przez uprawnioną na mocy przepisów austriackich do tego instytucję, są od dnia 1 stycznia 2011r. zwolnione od podatku od towarów i usług, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r., Nr 54, poz. 535 z późn. zmianami; dalej: „ustawa o VAT)... Zdaniem Wnioskodawcy, przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust 1. Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki obniżone oraz zwolnienie od podatku. Z dniem 1 stycznia 2011r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchyliły załącznik nr 4 do ustawy o VAT, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 7 wymieniał jako zwolnione usługi w zakresie edukacji (ex 80). W drodze nowelizacji ustawodawca zdecydował się przenieść uregulowania dotyczące tej tematyki wprost do ustawy o VAT. Zasadnicze znaczenie dla przedmiotowej sprawy ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ustawy o VAT punktów 26-29, regulujących zwolnienia od podatku działalności edukacyjnej. Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy o VAT, ustawodawca odstąpił od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów. Główną przyczyną rezygnacji ze stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, za szczególnym uwzględnieniem zapisów dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa"). Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit i Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie. Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:
-oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane. Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:
-oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane. Mając na względzie uregulowania zawarte w wyżej wymienionych przepisach stwierdzić należy, że dla oceny tego, czy usługi z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy świadczone przez Wnioskodawcę są zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit a) ustawy o VAT, konieczne jest zaistnienie dwóch warunków:
Z dniem 1 lipca 2006r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 288 str. 1) (dalej: „Rozporządzenie Rady"). Rozporządzenie Rady wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio, zatem z dniem 1 lipca 2006 r. stały się one częścią obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej porządku prawnego, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Celem wprowadzenia Rozporządzenie Rady jest jednolite stosowanie przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - Wspólny system podatku wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.). Stosownie do art. 14 Rozporządzenia Rady, usługi w zakresie kształcenia zawodowego i przekwalifikowania, zapewniane na warunkach określonych w art. 13 część A ust 1 lit i) dyrektywy 77/388/EWG (analogiczne zwolnienie zawiera art. 132 ust. 1 lit i obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. L Nr 347, str. 1 ze zm.), obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, tak samo jak nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma znaczenia do tego celu. Powołany już przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT, przewiduje zwolnienie dla usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją lub finansowane w całości ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawy towarów ściśle z tymi usługami związane. Dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia istotne jest uznanie danej usługi za usługę kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania, a następnie spełnienie dodatkowych warunków wynikających z powołanych przepisów, tj. prowadzenie danego szkolenia w formie i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub uzyskanie akredytacji na dany rodzaj szkolenia bądź finansowanie danego szkolenia w całości ze środków publicznych. Jak wskazano w podanym stanie faktycznym, Wnioskodawca prowadzi szkolenia z zakresu bezpieczeństwa, przygotowujące do egzaminów SCC. Przedmiotowe szkolenia obejmują swoim zakresem wiedzę dotyczącą ustawodawstwa i kontroli w zakresie ochrony pracy, przyczyn wypadków i postępowania przy wypadkach, postępowania z substancjami niebezpiecznymi, zagrożeń pożarowych i wybuchowych, postępowania dla uzyskania zaświadczenia o pozwoleniu na pracę i wykonywania prac w ciasnych pomieszczeniach, używania obrabiarek, narzędzi ręcznych, maszyn i urządzeń budowlanych, urządzeń spawalniczych i elektrycznych oraz pozostałych narzędzi pracy, techniki transportu i podnoszenia, dróg komunikacyjnych, prac na wysoko i głęboko położonych stanowiskach pracy, indywidualnego wyposażenia ochronnego. Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że prowadzone przez niego szkolenia spełniają definicję usług kształcenia zawodowego, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT. Celem szkoleń jest bowiem uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy niezbędnej do celów zawodowych - osoby, do których skierowane są przedmiotowe szkolenia, pogłębiając wiedzę z zakresu zarządzania bezpieczeństwem, zdrowiem i środowiskiem, podwyższają dzięki nim swoje kwalifikacje zawodowe, uzyskują dodatkowe umiejętności, a tym samym zwiększają swoje możliwości zawodowe w obecnie wykonywanej pracy, bądź też szanse na uzyskanie zatrudnienia. Wskazuje się, że dzięki szkoleniom podmioty zatrudniające osoby z certyfikatem SCC m.in. mają większe szanse na otrzymywanie zleceń z krajów Unii Europejskiej (dzięki spełnieniu europejskich wymagań BHP), zaś certyfikaty stanowią dla kontrahenta gwarancję, że pracownicy zatrudnieni w zakładach przemysłowych będą posiadali odpowiednią wiedzę z zakresu przepisów i zasad BHP. Ponadto wzrasta bezpieczeństwo pracowników dzięki odpowiednim działaniom zapobiegawczym podejmowanym na podstawie wiedzy o ryzyku zawodowym, zagrożeniach środowiskowych i wypadkowości. Świadczone przez Wnioskodawcę szkolenia spełniają zatem warunki określone w przytoczonym powyżej art. 14 Rozporządzenia Rady, gdyż obejmują wiedzę pozostającą w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, oraz mają na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Tym samym, spełniony jest pierwszy ze wskazanych przez ustawodawcę warunków dla uzyskania zwolnienia z podatku od towarów i usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT. Rozważenia wymaga kwestia tego, czy przedmiotowe szkolenia spełniają jeden z wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit a) - c) warunków. Oferowane przez Wnioskodawcę szkolenia nie są finansowane w całości (ani nawet w części) ze środków publicznych, nie są także świadczone przez podmiot, który uzyskał akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, jako że będąc oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy Wnioskodawca świadczy swoje usługi w oparciu o przepisy austriackie, zaś nadawane po zdaniu egzaminów certyfikaty SCC nie są przedmiotem uregulowań w prawie polskim tym bardziej – w przepisach o systemie oświaty. Nie są więc spełnione warunki określone w lit b) i c). Ustawodawca przewidział zwolnienie z podatku od towarów i usług w przypadku, gdy szkolenia prowadzone są w formie i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach. Ustawodawca nie wskazał jednakże, jakie konkretnie są to przepisy, a tym bardziej - nie zawęził uprawniających do skorzystania ze zwolnienia przepisów jedynie do tych, które stanowią element wyłącznie polskiego systemu prawnego. W tym miejscu wskazać należy, że Wnioskodawca jest oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy - spółki T. Austria Services GmbH. Spółka ta jest wymienia przez Wirtschaftskammer Oesterrreich - organizację kontrolującą wydawanie certyfikatów SCC w Austrii - wśród podmiotów uprawnionych do przeprowadzania szkoleń i egzaminowania z SCC. Certyfikaty SCC wydawane są po zdaniu egzaminu, przez T. - spółkę posiadającą akredytację austriackiego Ministerstwa Gospodarki i Pracy, o czym wspomniano powyżej, i stanowią jednocześnie potwierdzenie spełnienia przez podmiot norm OVE/ONORM EN ISO/IEC 17021. Normy te wydawane są przez instytucję Austrian Standards Institute (Austriacki Instytut Standardów) w oparciu o austriacką ustawę o normach. Norma ISO/IEC 17021, rozpoznawana przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną znana jest także w Polsce. Zgodnie z informacjami dostępnymi na rządowej stronie Polskiego Centrum Akredytacji, to "Ocena zgodności. Wymagania dla jednostek prowadzących auditowanie i certyfikację systemów zarządzania” i obejmuje 6 zasad: bezstronność, kompetencje, odpowiedzialność, otwartość, zachowanie poufności i reagowanie na skargi. Jednocześnie wskazać należy, że szkolenia SCC obejmują swym zakresem tematykę wskazaną przez podstawowe dyrektywy unijne wyznaczające ramy dbania o bezpieczeństwo i higienę pracy, takie jak Dyrektywa Rady 89/391/WE z dnia 12 czerwca 1989r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy, oraz stanowiąca jej uzupełnienie Dyrektywa Rady 92/57/WE z dnia 24 czerwca 1992r. w sprawie wprowadzenia w życie minimalnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w miejscach tymczasowych lub ruchomych budów (ósma dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust 1 dyrektywy 89/391AA/E). Celem dyrektywy 89/391/WE było wprowadzenie w życie środków wzmacniających ochronę bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w pracy. W tym zakresie dyrektywa ta zawiera ogólne zasady dotyczące ochrony przed zagrożeniami zawodowymi i ochrony w zakresie ochrony bezpieczeństwa i zdrowia, eliminacji zagrożeń i czynników sprzyjających powstawaniu wypadków, informowania, konsultacji, wyważonego udziału, zgodnie z prawodawstwem krajowym i/lub przyjętymi procedurami, oraz szkolenia pracowników i ich przedstawicieli, jak również zawiera ona ogólne wytyczne odnoszące się do wprowadzenia w życie wymienionych zasad. Zgodnie z dyrektywą pracodawca powinien zapewnić, aby każdy pracownik otrzymał odpowiednie przeszkolenie w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, w szczególności w postaci przyswojenia informacji i instrukcji specyficznych dla swojego miejsca pracy lub rodzaju wykonywanych czynności. Pracodawca powinien także zapewnić, aby pracownicy spoza przedsiębiorstwa lub firmy, zaangażowani w wykonywanie czynności zawodowych w jego przedsiębiorstwie lub firmie, zostali zaopatrzeni w odpowiednie instrukcje dotyczące zagrożeń zdrowia i bezpieczeństwa podczas wykonywania swoich czynności zawodowych w przedsiębiorstwie lub zakładzie. Natomiast druga ze wskazanych powyżej dyrektyw, tj. dyrektywa 92/57/WE, określa minimalne wymagania bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na tymczasowych lub ruchomych budowach. W tym miejscu wskazać należy, że także polskie prawo nakłada na pracodawcę pewne obowiązki związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i higieny pracy. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 2373 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks Pracy (Dz. U. Nr 24, poz. 141 ze zm.), nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że tematyka szkoleń przygotowujących do egzaminów SCC, a obejmujących swym zakresem, jak wskazano w opisie stanu taktycznego, szereg istotnych tematów, począwszy od ustawodawstwa i kontroli w zakresie ochrony pracy, poprzez postępowanie z substancjami niebezpiecznymi, zagrożenia pożarowe i wybuchowe oraz związane z użytkowaniem narzędzi pracy, techniki transportu, prace w trudnych warunkach (na wysokości jak i na głęboko położonych stanowiskach pracy) a skończywszy na wyposażeniach ochronnych, jest zbieżna z obszarami bezpieczeństwa i higieny pracy wskazanymi w przytoczonych aktach unijnych. Co ważne, także forma i zasady przeprowadzania szkoleń SCC znajdują swoje oparcie w przepisach - ponieważ certyfikaty wydawane są przez podmiot austriacki w oparciu o akredytację udzieloną przez austriackie Ministerstwo Gospodarki i Pracy, ich przeprowadzanie regulowane jest normami ustanowionymi w Austrii. Jak wskazano powyżej, tematykę szkoleń opracowano z uwzględnieniem wytycznych co do zasad bezpieczeństwa i pracy określonych w dyrektywach. Mając na względzie powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przeprowadzane przez niego szkolenia przygotowujące do egzaminu SCC spełniają wymogi, o których mowa w art. 43 ust 1 pkt 29 ustawy o VAT, w konsekwencji czego ich świadczenie winno być zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy. W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT – obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, podstawowa stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku. Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie zwalniają kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie. Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:
-oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane. Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:
-oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane. W tym miejscu wskazać należy, iż w dniu 1 lipca 2006r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 288 s. 1). Rozporządzenie Rady nr 1777/2005 wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, iż przepisy tego rozporządzenia z dniem 1 lipca 2006r. stają się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Rozporządzenie Rady nr 1777/2005 przyjęte zostało w celu jednolitego stosowania przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.). Przepis art. 14 ww. rozporządzenia nr 1777/2005 wyjaśnia, co należy rozumieć przez usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania. W myśl tego przepisu usługi w zakresie kształcenia zawodowego i przekwalifikowania zapewniane na warunkach określonych w art. 13 część A ust. 1 lit. i) Dyrektywy 77/388/EWG (analogiczne zwolnienie zawiera art. 132 ust. 1 lit. i obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. L Nr 347, s. 1 ze zm.), obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, tak samo jak nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma znaczenia do tego celu. Od dnia 1 lipca 2011r. obowiązuje natomiast rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r., ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, s. 1). Zgodnie z art. 44 tego rozporządzenia, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia. Z wniosku wynika, że Wnioskodawca będący oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy świadczy swoje usługi w oparciu o przepisy austriackie zaś nadawane po zdaniu egzaminu certyfikaty nie są przedmiotem uregulowań w prawie polskim – tym bardziej w systemie oświaty. Wnioskodawca nie jest również uczelnią, jednostką naukową ... ani jednostką naukową. Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że Wnioskodawca nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT, zatem nie może korzystać ze zwolnienia wskazanego w tym przepisie. W dalszej kolejności należy przeanalizować czy można zastosować zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT. W niniejszej sprawie świadczone przez Wnioskodawcę usługi szkolenia będą spełniały definicję kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT. Wnioskodawca Spółka T. Oddział w Polsce jest jednostką przeprowadzającą certyfikacje oraz inspekcje na rynku międzynarodowym. Zakres oferowanych na rynku polskim przez Wnioskodawcę usług obejmuje m.in. szkolenia SCC (ang. Safety Cerificate Contractors). SCC (ang. Safety Certificate Contractors, dalej: SCC) to system zarządzania bezpieczeństwem, zdrowiem i środowiskiem przy pracach o zwiększonym ryzyku wypadków. System ten został opracowany w 1990 roku w Holandii i początkowo skierowany był dla przemysłu petrochemicznego i funkcjonował pod nazwą VCA. W roku 1997 opracowano brytyjską wersję standardu pod nazwą SCC. Aktualnie system SCC stosowany jest bardzo szeroko, w różnych gałęziach przemysłu wszędzie tam gdzie wykonywane są prace niebezpieczne dla życia ludzkiego oraz środowiska. Jest powszechnie obowiązującą procedurą certyfikowania, systemem uznanym w wielu krajach Unii Europejskiej (m.in. w Niemczech, Austrii, Belgii, Holandii, Luksemburgu, Szwajcarii). Certyfikaty SCC cenione są w szczególności w branżach takich jak przemysł olei mineralnych, budowlany, petrochemiczny, chemiczny, papierniczy oraz budowa elektrowni i zakładów energetycznych. Pozyskaniem certyfikatów SCC zainteresowani są w głównej mierze kontraktorzy i firmy wykonawcze, agencje pośrednictwa pracy oraz osoby fizyczne chcące podwyższyć swoje kwalifikacje w zakresie ochrony zdrowia i środowiska. Wnioskodawca przeprowadza kompleksowe szkolenia zakończone egzaminem SCC, którego zdanie honorowane jest przyznaniem certyfikatu wydawanego przez instytucję w Austrii - spółkę T. , należącą razem z Wnioskodawcą do grupy T. Austria. Szkolenia te przeprowadzane są przez pracowników Wnioskodawcy, przygotowanych w tym celu podczas odpowiednich szkoleń odbytych w Austrii. Szkolenie przygotowujące do egzaminu obejmuje następujące bloki tematyczne:
Wnioskodawca prowadzi szkolenia z zakresu bezpieczeństwa, przygotowujące do egzaminów SCC. Przedmiotowe szkolenia obejmują swoim zakresem wiedzę dotyczącą ustawodawstwa i kontroli w zakresie ochrony pracy, przyczyn wypadków i postępowania przy wypadkach, postępowania z substancjami niebezpiecznymi, zagrożeń pożarowych i wybuchowych, postępowania dla uzyskania zaświadczenia o pozwoleniu na pracę i wykonywania prac w ciasnych pomieszczeniach, używania obrabiarek, narzędzi ręcznych, maszyn i urządzeń budowlanych, urządzeń spawalniczych i elektrycznych oraz pozostałych narzędzi pracy, techniki transportu i podnoszenia, dróg komunikacyjnych, prac na wysoko i głęboko położonych stanowiskach pracy, indywidualnego wyposażenia ochronnego. Celem szkoleń jest bowiem uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy niezbędnej do celów zawodowych - osoby, do których skierowane są przedmiotowe szkolenia, pogłębiając wiedzę z zakresu zarządzania bezpieczeństwem, zdrowiem i środowiskiem, podwyższają dzięki nim swoje kwalifikacje zawodowe, uzyskują dodatkowe umiejętności, a tym samym zwiększają swoje możliwości zawodowe w obecnie wykonywanej pracy, bądź też szanse na uzyskanie zatrudnienia. Wskazuje się, że dzięki szkoleniom podmioty zatrudniające osoby z certyfikatem SCC m.in. mają większe szanse na otrzymywanie zleceń z krajów Unii Europejskiej (dzięki spełnieniu europejskich wymagań BHP), zaś certyfikaty stanowią dla kontrahenta gwarancję, że pracownicy zatrudnieni w zakładach przemysłowych będą posiadali odpowiednią wiedzę z zakresu przepisów i zasad BHP. Ponadto wzrasta bezpieczeństwo pracowników dzięki odpowiednim działaniom zapobiegawczym podejmowanym na podstawie wiedzy o ryzyku zawodowym, zagrożeniach środowiskowych i wypadkowości. Świadczone przez Wnioskodawcę szkolenia spełniają zatem warunki określone w przytoczonym powyżej art. 14 Rozporządzenia Rady, gdyż obejmują wiedzę pozostającą w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, oraz mają na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Tym samym, spełniony jest pierwszy ze wskazanych przez ustawodawcę warunków dla uzyskania zwolnienia z podatku od towarów i usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT. Wnioskodawca wskazał we wniosku, że oferowane przez Wnioskodawcę szkolenia nie są finansowane w całości (ani nawet w części) ze środków publicznych, nie są także świadczone przez podmiot, który uzyskał akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, jako że będąc oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy Wnioskodawca świadczy swoje usługi w oparciu o przepisy austriackie, zaś nadawane po zdaniu egzaminów certyfikaty SCC nie są przedmiotem uregulowań w prawie polskim tym bardziej – w przepisach o systemie oświaty. Nie są więc spełnione warunki określone w lit. b) i c). Pozostaje zatem trzecia możliwość tj. zbadanie czy ww. szkolenia są prowadzone w formie i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach. Wnioskodawca wskazuje we wniosku, że szkolenia SCC obejmują swym zakresem tematykę wskazaną przez podstawowe dyrektywy unijne wyznaczające ramy dbania o bezpieczeństwo i higienę pracy, takie jak Dyrektywa Rady 89/391/WE z dnia 12 czerwca 1989r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy, oraz stanowiąca jej uzupełnienie Dyrektywa Rady 92/57/WE z dnia 24 czerwca 1992r. w sprawie wprowadzenia w życie minimalnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w miejscach tymczasowych lub ruchomych budów (ósma dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust 1 dyrektywy 89/391AA/E). Celem dyrektywy 89/391/WE było wprowadzenie w życie środków wzmacniających ochronę bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w pracy. W tym zakresie dyrektywa ta zawiera ogólne zasady dotyczące ochrony przed zagrożeniami zawodowymi i ochrony w zakresie ochrony bezpieczeństwa i zdrowia, eliminacji zagrożeń i czynników sprzyjających powstawaniu wypadków, informowania, konsultacji, wyważonego udziału, zgodnie z prawodawstwem krajowym i/lub przyjętymi procedurami, oraz szkolenia pracowników i ich przedstawicieli, jak również zawiera ona ogólne wytyczne odnoszące się do wprowadzenia w życie wymienionych zasad. Zgodnie z dyrektywą pracodawca powinien zapewnić, aby każdy pracownik otrzymał odpowiednie przeszkolenie w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, w szczególności w postaci przyswojenia informacji i instrukcji specyficznych dla swojego miejsca pracy lub rodzaju wykonywanych czynności. Pracodawca powinien także zapewnić, aby pracownicy spoza przedsiębiorstwa lub firmy, zaangażowani w wykonywanie czynności zawodowych w jego przedsiębiorstwie lub firmie, zostali zaopatrzeni w odpowiednie instrukcje dotyczące zagrożeń zdrowia i bezpieczeństwa podczas wykonywania swoich czynności zawodowych w przedsiębiorstwie lub zakładzie. Natomiast druga ze wskazanych powyżej dyrektyw, tj. dyrektywa 92/57/WE, określa minimalne wymagania bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na tymczasowych lub ruchomych budowach. W tym miejscu wskazać należy, że także polskie prawo nakłada na pracodawcę pewne obowiązki związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i higieny pracy. Spółka wydająca certyfikat SCC, tj. spółka T. jest podmiotem uprawnionym, stosownie do Rozporządzenia Ministerstwa Gospodarki i Pracy (BGBL II Nr. 156/2008 - Dziennik Urzędowy Republiki Austrii część II, nr 156/2008 z dnia 14 maja 2008r.) dotyczącego udzielenia spółce T. akredytacji do certyfikowania systemów zarządzania, do wydawania certyfikatów zgodnych z normami OVE/ONORM EN ISO/IEC 17021. Zakres akredytacji obejmuje w szczególności certyfikowanie:
Należy jednak zauważyć, na co zresztą wskazuje we wniosku Wnioskodawca, że ww. dyrektywa zawiera ogólne zasady dotyczące ochrony przed zagrożeniami zawodowymi i ochrony w zakresie ochrony bezpieczeństwa i zdrowia, eliminacji zagrożeń i czynników sprzyjających powstawaniu wypadków, informowania, konsultacji, wyważonego udziału, zgodnie z prawodawstwem krajowym i/lub przyjętymi procedurami, oraz szkolenia pracowników i ich przedstawicieli, jak również zawiera ona ogólne wytyczne odnoszące się do wprowadzenia w życie wymienionych zasad. Należy wskazać, iż w systemie prawa wspólnotowego jednym ze źródeł prawa są ww. Dyrektyw, które są aktami prawa wtórnego i wiążą co do zamierzonego celu każde państwo członkowskie do którego są kierowane, pozostawiając jednak władzom krajowym wybór form i środków ich wprowadzenia. Dyrektywy nie określają w sposób pełny zagadnień będących ich przedmiotem i wymagają uściślenia lub uzupełnienia przez państwa członkowskie. Kraje członkowskie są zobowiązane do implementowania zapisów dyrektyw do prawa w wyznaczonych w dyrektywach terminach. Zatem warunkiem stosowania dyrektyw jest ich wdrożenie do przepisów krajowych. Istnieją jednak pewne szczególne okoliczności, kiedy dyrektywa może być stosowana bezpośrednio. W przypadku braku implementacji norm dyrektyw do porządku prawnego danego państwa członkowskiego albo doznania implementacji w sposób niepełny lub po terminie, dyrektywy mogą być stosowane bezpośrednio pod warunkiem, że przepisy dyrektyw są precyzyjne i bezwarunkowe zaś z norm dyrektyw wynikają prawa jednostek wobec państwa. Przepisy wynikające z Dyrektyw w świetle systemu prawa krajowego nie są przepisami obowiązującymi wprost. Stanowią rodzaj ramowych wytycznych pozwalających na dostosowanie prawodawstwa poszczególnych krajów do pewnych wymogów unijnych. Wskazują na cele, jakie należy osiągnąć, nie ograniczając równocześnie metod i środków regulujących poszczególne tytuły podatkowe. Zauważa się, że istotną rolą dyrektywy jest wskazanie właściwej interpretacji przepisów krajowych, zwane pośrednim stosowaniem dyrektywy. Jeśli w procesie wykładni przepisu krajowego pojawiają się wątpliwości (tzn. istnieją alternatywne, dopuszczalne z punktu widzenia zasad wykładni tekstów prawnych interpretacje danego przepisu krajowego), należy przyjąć za właściwą interpretację, która jest zgodna z celem dyrektywy (wykładnia prowspólnotowa). Inaczej niż w przypadku bezpośredniego stosowania dyrektywy źródłem prawa jest w takim przypadku nadal przepis krajowy, którego wykładnia jedynie uwzględnia cele wynikające z prawa wspólnotowego. Dzięki dyrektywie dokonywana jest jedynie właściwa wykładnia przepisu krajowego, co nie powinno wpływać na zakres jego stosowania. W takiej sytuacji, w przypadku pośredniego stosowania dyrektywy nie sposób uchylać się od stosowania przepisów krajowych, które jedynie są interpretowane w zgodzie z zasadami prawa wspólnotowego. Wobec powyższego, mając na uwadze cyt. wyżej przepisy, stwierdzić należy, iż na gruncie przepisów wspólnotowych państwo członkowskie posiada upoważnienie do stanowienia własnych przepisów dotyczących omawianego zagadnienia, natomiast w ramach posiadanych kompetencji polski ustawodawca zaimplementował do prawa krajowego zarówno przepisy dotyczące zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jak również jasno i precyzyjnie określił w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT, że warunkiem zwolnienia, przewidzianego w ww. przepisie, jest aby ww. szkolenia kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania prowadzone były w formie i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach (krajowych). Należy zauważyć, że wskazany powyżej art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, wskazuje, że zwolnienie przez państwa członkowskie świadczonych usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania dotyczy podmiotów prawa publicznego lub innych instytucji działających w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie. Powyższy przepis dyrektywy ogranicza zatem grupę podmiotów, które mogą korzystać w danym państwie członkowskim ze zwolnienia świadczonych usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego. Wskazać należy, że w prawie polskim obowiązek przeszkolenia podwładnych w zakresie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy nałożony został na pracodawcę ustawą z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy (t.j. Dz. U. 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z art. 2373 § 1 Kodeksu pracy, nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Natomiast jak wynika z postanowień art. 2373 § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy oraz prowadzenie okresowych szkoleń w tym zakresie. W myśl art. 237#61448; § 21 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany odbyć szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie niezbędnym do wykonywania ciążących na nim obowiązków. Szkolenie to powinno być okresowo powtarzane. Natomiast szczegółowe zasady organizacji i przeprowadzania szkoleń z tego zakresu zostały określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 180, poz. 1860 ze zm.) oraz w innych przepisach wykonawczych w tej dziedzinie. Zatem w prawie polskim szkolenia BHP realizowane są w oparciu o przepisy ustawy Kodeks pracy oraz wydane na podstawie ww. przepisy wykonawcze tj. w szczególności rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dania 27 lipca 2004r. w sprawie szkoleń w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2004r nr 180 poz. 1860 ze zm.). Przepisy te określają formy i zasady prowadzenia szkoleń w zakresie BHP obowiązujące w Polsce. Wnioskodawca we wniosku powołuje się co prawda na przepis art. 2373 § 1 ustawy Kodeks pracy, należy jednak zauważyć, że przepis ten jest jedynie przepisem ogólnym, nie określa on bowiem form i zasad przeprowadzania szkoleń z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. Zatem należy podkreślić, że tylko przepisy prawa polskiego mogą regulować jakie podmioty na terenie Rzeczypospolitej Polskiej mogą przeprowadzać szkolenia w zakresie BHP oraz formy i zasady przeprowadzania szkoleń z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy obowiązujące w Polsce. Państwo polskie nie jest bowiem w stanie kontrolować przepisów prawa austriackiego regulujących kwestie przeprowadzanie szkoleń BHP. Ponadto należy zwrócić uwagę, że żaden przepis Dyrektywy 2006/112/WE nie wskazuje, że zasady dotyczące zwolnień od podatku usług szkoleniowych obowiązujące w jednym państwie członkowskim przenoszą się automatycznie na zwolnienia w innym państwie członkowskim. Określenie grupy podmiotów innych niż podmioty prawa publicznego, których świadczenie usług będzie zwolnione od podatku, Dyrektywa pozostawiła do rozstrzygnięcia poszczególnym państwom członkowskim. Podmiotem prawa publicznego Wnioskodawca niewątpliwie nie jest i nie jest też inną instytucją w dziedzinie szkoleń, której cele uznane byłyby przez Polskę za podobne do celów instytucji prawa publicznego. Zwolnieniem od podatku mają być zatem objęte te szkolenia, których koszty ponosi budżet państwa lub też są wykonywane w warunkach określonych przez dane państwo o przez podmioty, których działanie może być kontrolowane i usankcjonowane przez państwo poprzez wydanie stosowanych przepisów prawa. Rozporządzenia austriackie, czy też prawodawstwo jakiegokolwiek innego kraju, pozostaje poza kontrolą państwa polskiego, zatem nie może w Polsce stanowić podstawy do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT. Tak więc w ocenie tut. organu szkolenia przeprowadzane przez Wnioskodawcę co prawda mają na celu zdobycie odpowiednich kwalifikacji zawodowych, jednakże Wnioskodawca nie wskazał we wniosku, przepisów krajowych określających formy i zasady przeprowadzania tych szkoleń. Oznacza to, że nie została spełniona druga przesłanka umożliwiająca korzystanie ze zwolnienia od podatku tzn. szkolenia nie są prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach. Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT prowadzonych przez Wnioskodawcę szkoleń, należało uznać za nieprawidłowe. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.