INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2011r. (data wpływu 5 kwietnia 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 kwietnia 2011r. (data wpływu 18 kwietnia 2011r.) oraz pismem z dnia 6 lipca 2011r. (data wpływu 13 lipca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości udokumentowania transakcji sprzedaży samochodu używanego FAKTURĄ VAT ze stawką 23%, przyjętego do Komisu, na podstawie umowy komisu, od osoby fizycznej, która jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT zwolnionego od podatku, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 roku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości udokumentowania transakcji sprzedaży samochodu używanego FAKTURĄ VAT ze stawką 23%, przyjętego do Komisu, na podstawie umowy komisu, od osoby fizycznej, która jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT zwolnionego od podatku, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 roku.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 kwietnia 2011r. (data wpływu 18 kwietnia 2011r.) oraz pismem z dnia 6 lipca 2011r. (data wpływu 13 lipca 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 28 czerwca 2011r. znak: IBPP2/443-462/11/RSz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następującyzaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca to Mobilny Komis Samochodowy - spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie komisowej sprzedaży używanych pojazdów. Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT.

Specyfiką firmy jest to, iż KOMISANT od dnia podpisania umowy komisu rozpoczyna sprzedaż komisową pojazdu opisanego w § 1 umowy komisowej. Pojazd będący przedmiotem umowy wraz z kluczykami i dokumentami pozostaje do czasu jego sprzedaży w posiadaniu KOMITENTA. KOMITENT, w związku z tym, że pojazd pozostaje w jego użytkowaniu w trakcie obowiązywania niniejszej umowy, zobowiązany jest udostępnić go w umówionym czasie i miejscu do dyspozycji KOMISANTA celem okazania pojazdu Klientowi. Ponadto KOMITENT zobowiązany jest odpowiednio użytkować oraz zabezpieczyć pojazd w należyty sposób dla celów dokonania przyszłej transakcji sprzedaży, nie zmieniając jego substancji ani też nie pomniejszając w sposób celowy jego wartości, pod rygorem natychmiastowego rozwiązania umowy komisu.

Dla potrzeb obliczenia kwoty marży i podatku prowadzone są rejestry oraz ewidencja w księgach rachunkowych, na podstawie której wykazywana jest wartość nabytych towarów, wysokość marży oraz kwota VAT.

3. zdarzenie:

samochód przyjmowany do Komisu od osoby fizycznej, która jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT - sporządzana jest umowa komisu - w której KOMITENT upoważnia KOMISANTA do sprzedaży pojazdu KUPUJĄCEMU za określoną w umowie kwotę. KOMISANT pobierze wynagrodzenie - prowizję doliczaną do ceny pojazdu - płatną przez KUPUJĄCEGO. KOMISANT otrzymuje od KOMITENTA FAKTURĘ VAT ze stawką zwolnioną - na Fakturze jako podstawę do zwolnienia podano § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 roku, dla KUPUJĄCEGO wystawiana jest FAKTURA VAT ze stawką 23%. (Faktura wprowadzona jest do rejestru VAT należny).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż w zdarzeniu 3 jest prawidłowo udokumentowana wystawieniem FAKTURY VAT ze stawką 23%...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż dokumentowana jest prawidłowo.

Wnioskodawca, jako KOMISANT przyjmuje samochód do Komisu na podstawie umowy komisowej. Ponieważ KOMITENT wystawia fakturę ze stawką zwolnioną, powołując się na § 13 ust 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 roku, Wnioskodawca dokonując sprzedaży wystawia KUPUJĄCEMU FAKTURĘ VAT ze stawką 23% (zgodnie z art. 106 pkt 1 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Należy zauważyć, iż w piśmie z dnia 6 lipca 2011r., które wpłynęło do tut. organu w dniu 13 lipca 2011r. Wnioskodawca doprecyzował opis zaistniałego stanu faktycznego, zadał pytanie i przedstawił własne stanowisko. Podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie odnosi się do przedstawionego ostatecznie zaistniałego stanu faktycznego odnośnie zdarzenia 3, sformułowanego pytania i stanowiska własnego Wnioskodawcy zawartego w piśmie z dnia 6 lipca 2011r.

Umowa komisu jest, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), szczególnym rodzajem pośrednictwa handlowego. Przez umowę komisu, zgodnie z przepisem art. 765 kodeksu cywilnego, przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizją) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym.

Istotą umowy komisu jest to, że pomiędzy kupującym i sprzedającym pośredniczy komisant, który przyjmuje od zleceniodawcy towar w celu jego sprzedaży finalnemu nabywcy. Sprzedaż następuje za ustalonym w umowie wynagrodzeniem w formie prowizji. Towar przyjęty przez komisanta pozostaje własnością komitenta aż do momentu sprzedaży osobie trzeciej. Komis dotyczyć może nie tylko sprzedaży, ale również kupna określonej rzeczy w imieniu własnym, na rachunek komitenta.

Komisant jest obowiązany po przeprowadzeniu transakcji przenieść na komitenta korzyści majątkowe uzyskane od osoby trzeciej. Komisantowi należy się jedynie wynagrodzenie w formie prowizji za pełnione usługi. Roszczenie w tym zakresie komisant nabywa z chwilą, gdy komitent otrzymał rzecz lub cenę (art. 772 k.c.).

Komisantem może być jedynie taka osoba fizyczna lub prawna, która prowadzi przedsiębiorstwo w zakresie świadczenia usług polegających na kupnie lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek komitenta, ale we własnym imieniu, natomiast Komitentem, a więc osobą korzystającą z usług komisanta, może być każda osoba fizyczna lub prawna.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej.

Na gruncie przepisów ustawy o VAT instytucja komisu została potraktowana więc jako dostawa towarów.

Podatnikami – w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że na gruncie ustawy o VAT, pojęcie „działalność gospodarcza” uzyskała znacznie szersze znaczenie, niż ma ono w mowie potocznej i w innych regulacjach prawnych.

Art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi iż, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

Natomiast, w myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 120 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o VAT, dla potrzeb stosowania rozdziału 4, przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie (…).

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych (…) nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

W myśl art. 120 ust. 5 cyt. ustawy o VAT, jeżeli rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym.

Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy o VAT, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, (…), które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Powołany wyżej art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy o VAT).

Niewątpliwie samochody używane nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie są towarami używanymi, w rozumieniu ww. przepisu.

Należy zauważyć, iż opodatkowanie w systemie marży stosowane jest tylko do określonej kategorii towarów używanych - tych, które podatnik wcześniej nabył w celu dalszej odsprzedaży. Przy czym istotne jest, od kogo towary te zostały nabyte.

Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od osób:

• niebędących podatnikami podatku od towarów i usług,
• które wprawdzie są podatnikami podatku od towarów i usług, ale którym w stosunku do dostarczanych towarów używanych nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego lub które należą do kategorii drobnych przedsiębiorców, zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• które są pośrednikami, a towar będący przedmiotem dostawy opodatkowany już był w szczególnej procedurze opodatkowania marży,
• które nie są podatnikami podatku od towarów i usług, ale są podatnikami podatku od wartości dodanej na terytorium innego państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej i realizują dostawę towarów na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113 oraz regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5 ustawy o VAT.
  
  

Wspólną cechą wszystkich przedstawionych wyżej przypadków, warunkujących zastosowanie szczególnej procedury opodatkowania marży, jest to, że we wcześniejszej fazie obrotu podmiot sprzedający używany towar pośrednikowi pozbawiony był prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego przy jego nabyciu. Dotyczy to zarówno osób, które nie są podatnikami tego podatku i już z tego powodu pozbawione są możliwości obniżenia podatku należnego (ponieważ podatku tego nie płacą, więc nie mają czego obniżyć), jak i osób, które wprawdzie podatnikami tego podatku są, ale z różnych powodów prawo do obniżenia podatku należnego im nie przysługiwało.

Tak więc, do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są wszyscy podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT.

W art. 82 ust. 3 ustawy o VAT zawarto delegację, iż Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne niż określone w art. 43-81 zwolnienia od podatku, a także określić szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień, uwzględniając:

1. specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami,
2. przebieg realizacji budżetu państwa,
3. potrzebę uzyskania dostatecznej informacji o towarach będących przedmiotem zwolnienia,
4. przepisy Wspólnoty Europejskiej.
   
   

W oparciu o wyżej powołaną delegację, na podstawie § 13 ust 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649), obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., zwolniono od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych przez podatników, którym przy nabyciu tych samochodów i pojazdów przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w wysokości 50% lub 60% kwoty podatku:

1. określonej w fakturze lub
2. wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy, lub
3. należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub
4. należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca

-nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy.

Należy zauważyć, iż z dniem 6 kwietnia 2011r. powyższą kwestię reguluje analogicznie brzmiący § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392).

Należy wskazać, iż § 13 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów, zawiera dodatkowy katalog czynności zwolnionych od podatku, a nie rozwinięcie czynności określonych już w art. 43 ustawy, na który powołuje się art. 120 ust. 10 ustawy.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 120 ust. 10 ustawy o VAT, sprzedaży w systemie VAT marża, może dokonać podatnik, który nabył samochód korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy. Przepis ten nie uwzględnia zakupu samochodu opodatkowanego w myśl § 13 cyt. rozporządzenia w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatkom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), obowiązującego do dnia 31 marca 2011r., zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Z dniem 1 kwietnia 2011r. powyższa kwestię reguluje § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68 poz. 360).

Z powołanego przepisu wynika, iż faktury VAT wystawiane są przez zarejestrowanych, czynnych podatników VAT posiadających numer identyfikacji podatkowej (tzn. nie korzystających ze zwolnienia podmiotowego lub nie wykonujących wyłącznie czynności zwolnionych od VAT przedmiotowo).

Każda czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wykonana przez zarejestrowanego czynnego podatnika podatku VAT powinna zostać udokumentowana fakturą VAT. Zasada ta dotyczy również transakcji zawieranych przez podatników w ramach umowy komisu.

Wydanie towaru przez komisanta dla ostatecznego nabywcy towaru powinno zostać udokumentowane fakturą. Zgodnie z obowiązującą ustawą komisant i komitent wystawiają odrębną fakturę dokumentującą własną dostawę towarów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca to Mobilny Komis Samochodowy, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie komisowej sprzedaży używanych pojazdów.

Specyfiką firmy jest to, iż KOMISANT od dnia podpisania umowy komisu rozpoczyna sprzedaż komisową pojazdu opisanego w § 1 umowy komisowej. Pojazd będący przedmiotem umowy wraz z kluczykami i dokumentami pozostaje do czasu jego sprzedaży w posiadaniu KOMITENTA. KOMITENT, w związku z tym, że pojazd pozostaje w jego użytkowaniu w trakcie obowiązywania niniejszej umowy, zobowiązany jest udostępnić go w umówionym czasie i miejscu do dyspozycji KOMISANTA celem okazania pojazdu Klientowi. .

Wnioskodawca w opisie zdarzenia 3 wskazał, iż samochód przyjmowany jest od osoby fizycznej, która jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT - sporządzana jest umowa komisu - w której KOMITENT upoważnia KOMISANTA do sprzedaży pojazdu KUPUJĄCEMU za określoną w umowie kwotę. KOMISANT pobierze wynagrodzenie - prowizję doliczaną do ceny pojazdu - płatną przez KUPUJĄCEGO. KOMISANT otrzymuje od KOMITENTA FAKTURĘ VAT ze stawką zwolnioną - na Fakturze jako podstawę do zwolnienia podano § 13 ust. 1 pkt 5 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 roku, dla KUPUJĄCEGO wystawiana jest FAKTURA VAT ze stawką 23%. (Faktura wprowadzona jest do rejestru VAT należny).

Wnioskodawca w sformułowanym własnym stanowisku w sprawie stwierdził, iż KOMISANT przyjmuje samochód do Komisu na podstawie umowy komisowej. Ponieważ KOMITENT wystawia fakturę ze stawką zwolnioną, powołując się na § 13 ust 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 roku w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca dokonując sprzedaży wystawia KUPUJĄCEMU FAKTURĘ VAT ze stawką 23% (zgodnie z art. 106 pkt 1 ustawy o VAT).

W zaistniałej sytuacji, przedmiotem dostawy w ramach umowy komisu są towary używane, zwolnione na podstawie § 13 ust. 1 pkt 5 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 roku.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, iż Wnioskodawca (KOMISANT) który dokonuje sprzedaży samochodu używanego od osoby fizycznej, która jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT (uprzednio zakupionego ze zwolnieniem) na podstawie § 13 ust. 1 pkt 5 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010r. (odpowiednio rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r.) nie może zastosować opodatkowania w systemie VAT marża, gdyż nie zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w przepisie art. 120 ust. 10 ustawy. W tej sytuacji przedmiotowa transakcja podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według stawki podstawowej, tj. 23%. Tym samym Wnioskodawca postępuje prawidłowo dokumentując transakcję wystawieniem FAKTURY VAT, zgodnie z art. 106 pkt 1 ustawy o VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się również, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.