INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2011r. (data wpływu do tut. Biura 20 maja 2011r.), uzupełnionym w dniu 03 sierpnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2011r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazanego we wniosku budynku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 25 lipca 2011r. Znak: IBPBI/1/415-512/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 03 sierpnia 2011r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 1987 Wnioskodawczyni otrzymała wraz z mężem i dwoma synami w formie darowizny nieruchomość, na którą składa się działka z budynkiem wybudowanym w 1902 roku. Jest więc współwłaścicielką ww. nieruchomości wraz z mężem i dwoma synami w równych częściach. W umowie darowizny określono, że każda z czterech osób otrzymuje #188; całości nieruchomości. W 2004r. współwłaściciele podjęli decyzję o modernizacji i rozbudowie budynku, tym samym o całkowitej zmianie charakteru użytkowania całego budynku na działalność gospodarczą. Wcześniej synowie Wnioskodawczyni, w ramach umowy użyczenia, użyczyli jej bezpłatnie do użytkowania swoje udziały w nieruchomości, zgadzając się na czerpanie pożytków z najmu, ze wskazaniem Wnioskodawczyni jako osoby bezpośrednio inwestującej środki finansowe w budynek. Zgodnie z oświadczeniem złożonym w Urzędzie Skarbowym mąż wskazał Wnioskodawczynię jako osobę, która będzie osiągała przychody z najmu wspólnej nieruchomości. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawczyni nie założyła ewidencji środków trwałych. Planuje ją założyć po odbiorze górnych kondygnacji. Na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni dokona wyceny wartości budynku w cenach z grudnia 2010r. Wycena ta w związku z porównywaniem cen podobnych budynków, wybudowanych w podobnym okresie, ale nie modernizowanych jak ich obiekt, będzie dotyczyła, można tak określić, pierwotnej części budynku przed inwestycją. Szacunek przeprowadzi przez biegłego rzeczoznawcę. Od ustalonej przez biegłego wartości budynku i działki będzie naliczać amortyzację, od następnego miesiąca po założeniu ewidencji i wprowadzeniu tam oszacowanego przez biegłego budynku oraz kosztów przeprowadzonej jego modernizacji i rozbudowy.

W lipcu 2005r. Wnioskodawczyni uzyskała pozwolenie na modernizację oraz rozbudowę i zaczęła ponosić wydatki budowlane. Pojawiła się również firma, która chce wynająć cały parter. Piętra są nadal remontowane i modernizowane dla celów biurowych, a termin zakończenia i odbioru prac jest przewidziany w drugiej połowie 2011 roku. Mąż Wnioskodawczyni i synowie nie amortyzują budynku i nie użytkują go w żaden sposób. Ponadto nie rozliczają żadnych kosztów prowadzonej w budynku inwestycji.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 1 sierpnia 2011 r. wskazano, iż:

1. otrzymany jako darowizna budynek był budynkiem mieszkalnym,
2. początkowo, tj. od 25 maja 1987r. budynek był zamieszkiwany przez rodziców Wnioskodawczyni oraz brata z rodziną. Następnie od 28 marca 1994r. do 30 września 2004r. parter budynku był wynajmowany na działalność gastronomiczną (piętro i strych nie były wykorzystywane do celów gospodarczych). Od lipca 2005r. do nadal budynek jest rozbudowywany, remontowany i modernizowany.
3. przedmiotowy budynek będzie wynajmowany poza działalnością gospodarczą - najem prywatny,
4. dochody z ww. najmu są opodatkowane wg księgi przychodów i rozchodów,
5. pozwolenie na modernizację i rozbudowę zostało wydane na Wnioskodawczynię i jej męża,
6. rozbudowa budynku polegała na:
   1. dobudowaniu garażu dwustanowiskowego wolnostojącego,
   2. wybudowaniu nowej klatki schodowej,
   3. wybudowaniu nowego piętra nad zachodnią częścią parteru budynku,
   4. wybudowaniu dodatkowego pomieszczenia na drugim piętrze budynku, w połączeniu ze starym strychem,
7. modernizacja polegała na:
   położeniu dachówki wraz z nowym opierzeniem i kominami na starej części budynku i na części dobudowanej,
   1. wymianie okien w starej części budynku i założeniu nowych okien w części dobudowanej (łącznie ponad 30 okien),
   2. wzmocnieniu wszystkich stropów i podłóg,
   3. położeniu podłóg w całym budynku,
   4. całkowitej wymianie instalacji elektrycznej, gazowej, wodno-kanalizacyjnej i centralnego ogrzewania,
   5. tynkowaniu ścian wewnętrznych nowo wybudowanej części budynku,
   6. ociepleniu i tynkowaniu ścian zewnętrznych całego budynku,
8. po zakończeniu prac pomieszczenia w budynku będą wynajmowane na działalność gospodarczą, np. działalność gastronomiczną, jako lokale biurowe, sklepy itp.,
9. od 15 marca 2011r. na parterze ww. budynku najemcy prowadzą działalność gospodarczą (działalność gastronomiczną); pozostałe pomieszczenia (pierwsze i drugie piętro) nie są wynajmowane i czekają na najemców,
10. między Wnioskodawczynią a jej małżonkiem istnieje wspólność majątkowa małżeńska,
11. umowy użyczenia zostały sporządzone przez synów Wnioskodawczyni i jej męża w dniu 26 grudnia 2004r. i dotyczyły bezpłatnego użyczenia, aż do odwołania, swojej części budynku do użytkowania przez rodziców i nieczerpania korzyści z umowy najmu; zawierają także ich zgodę, aby wszelkie dokumenty potwierdzające poniesione koszty modernizacji i rozbudowy ww. budynku były wystawione na Wnioskodawczynię; ponadto zawierają zgodę synów na wystawianie faktur VAT za wynajem przez Wnioskodawczynię,
12. kredyty otrzymali Wnioskodawczyni i jej mąż; pierwszy kredyt, we frankach szwajcarskich, otrzymano z banku PKO BP w dniu 30 września 2005r. na przebudowę i rozbudowę części mieszkalnej budynku mieszkalnego-usługowego; drugi kredyt, w złotych polskich, otrzymano z PKO BP w dniu 26 maja 2009r. na remont i modernizację budynku,
13. na dowodach zapłaty jako spłacający raty kredytów wraz z oprocentowaniem figurują Wnioskodawczyni i jej mąż,
14. budynek będący przedmiotem wniosku stanowi nadal współwłasność Wnioskodawczyni, męża i dwóch synów,
15. cały budynek będący przedmiotem wniosku będzie przeznaczony na wynajem,
16. w omawianym budynku nie będzie lokali będących przedmiotem odrębnej własności,
17. budynek nigdy nie był amortyzowany,
18. Wnioskodawczyni nie ma założonej ewidencji środków trwałych dla ww. budynku, w związku z tym nie dokonuje amortyzacji wg 10% stawki, ani żadnej innej oraz nie ma ustalonej wartości początkowej,
19. od ponad sześciu lat budynek, którego dotyczy wniosek jest remontowany i modernizowany; od dnia 15 marca 2011r. parter budynku jest wynajmowany na działalność gastronomiczną,
20. ww. środek trwały będzie miał symbol KŚT: grupa 1 podgrupa 10 rodzaj 109,
21. małżonek Wnioskodawczyni prowadzi firmę, której przedmiotem działalności jest sprzedaż środków ochrony roślin i nawozów.
    
    

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może zastosować stawkę amortyzacji 10% od całości wartości budynku powiększonej o wydatki modernizacyjne w wysokości ponad 30% wartości początkowej budynku...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)

Zdaniem Wnioskodawczyni, budynek - w związku z tym, że jest używany ponad 5 lat, może amortyzować z zastosowaniem stawki 10%. W takiej też stawce amortyzować będzie podwyższenie wartości o nakłady inwestycyjne.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata,

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z analizy przepisu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku, ulepszonych przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., iż w 1987r. Wnioskodawczyni wraz z mężem i dwoma synami nabyła w drodze darowizny nieruchomość, składającą się z działki i budynku mieszkalnego wybudowanego w 1902 roku. Jej udział w ww. nieruchomości wynosi 25%. W okresie od 28 marca 1994r. do 30 września 2004r. część budynku (parter) był wynajmowany na działalność gastronomiczną. W 2004r. współwłaściciele podjęli decyzję o modernizacji i rozbudowie budynku, tym samym o całkowitej zmianie charakteru użytkowania całego budynku na działalność gospodarczą. Wcześniej synowie Wnioskodawczyni, w ramach umów użyczenia sporządzonych w dniu 26 grudnia 2004r., użyczyli jej bezpłatnie do użytkowania swoje udziały w nieruchomości, zgadzając się na czerpanie pożytków z najmu, ze wskazaniem Wnioskodawczyni jako osoby bezpośrednio inwestującej środki finansowe w budynek. Zgodnie z oświadczeniem złożonym w Urzędzie Skarbowym mąż wskazał Wnioskodawczynię jako osobę, która będzie osiągała przychody z najmu wspólnej nieruchomości.

Od lipca 2005r. budynek jest rozbudowywany, remontowany i modernizowany. Po zakończeniu prac inwestycyjnych cały budynek będzie przeznaczony na wynajem na działalność gospodarczą, np. działalność gastronomiczną, jako lokale biurowe, sklepy itp. W budynku nie będzie lokali będących przedmiotem odrębnej własności. Między Wnioskodawczynią a jej mężem istnieje wspólność majątkowa małżeńska. Od dnia 15 marca 2011r. parter budynku jest wynajmowany na działalność gastronomiczną. Ww. środek trwały będzie miał symbol KŚT grupa 1 podgrupa 10 rodzaj 109. W tym miejscu wskazać należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu symbolu KŚT zainteresowany może zwrócić się o jego wskazanie i o wydanie opinii do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacji Urzędu Statystycznego w Łodzi, ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź. Opinie wydawane są na wniosek zainteresowanego podmiotu.

W wydanej na wniosek Wnioskodawczyni interpretacji indywidualnej z dnia 18 sierpnia 2011 r. Znak IBPBI/1/415-512/11/ZK dot. sposobu ustalenia wartości początkowej przedmiotowego budynku Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów wskazał w szczególności, iż Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych w dwojaki sposób:

• od wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku, stanowiącego środek trwały (współwłasność Wnioskodawczyni i jej męża), na którą składają się połowa wartości budynku mieszkalnego ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 i ust. 11 ww. ustawy oraz połowa nakładów jakie zostały(ną) poniesione na przebudowę, rozbudowę i modernizację tego budynku od 2005r., tj. połowa kosztów związanych z prowadzoną inwestycją, w tym również kosztów energii, wody, zużytych w trakcie budowy oraz połowę zapłaconych odsetek bankowych od kredytów zaciągniętych na jego przebudowę, rozbudowę, remont i modernizację, oraz
• od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym (stanowiącej odrębny od budynku środek trwały) odpowiadającej połowie nakładów jakie zostały(ną) przez Wnioskodawczynię poniesione na przebudowę, rozbudowę i modernizację tego budynku od 2005r., tj. połowę kosztów związanych z prowadzoną inwestycją, w tym również kosztów energii, wody, zużytych w trakcie budowy oraz połowę zapłaconych odsetek bankowych od kredytów zaciągniętych na jego przebudowę, rozbudowę, remont i modernizację.
  
  

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli wskazana powyżej (a dokonana przez Wnioskodawczynię we wniosku) klasyfikacja budynku oparta o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) jest prawidłowa, a budynek ten jest budyniem używanym lub ulepszonym w rozumieniu cyt. powyżej art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to w takim zakresie w jakim:

• budynek ten stanowi dla Wnioskodawczyni środek trwały – może dokonywać jego amortyzacji, z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,
• poniesione przez nią na ww. budynek nakłady, stanowią inwestycję w obcym środku trwałym – może dokonywać jej amortyzacji, z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, przy czym okres amortyzacji tej inwestycji nie może być krótszy niż 10 lat.
  
  

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawczyni jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.