INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura 18 kwietnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanych we wniosku środków trwałych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2011r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanych we wniosku środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem (wraz z bratem) budynku mieszkalnego (kamienicy wielomieszkaniowej) nabytego w latach osiemdziesiątych w wyniku darowizny otrzymanej od matki. Udziały braci w nieruchomości wynoszą po 50%. Budynek jest wynajmowany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Do końca ubiegłego roku Wnioskodawca ustalał wartość początkową budynku dla celów jego amortyzacji w sposób uproszczony, zgodnie z art. 22g ust. 10 i 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obecnie bracia dokonali zniesienia współwłasności budynku poprzez wydzielenie kilkunastu lokali mieszkalnych i użytkowych i podzielili je między siebie bez żadnych spłat i dopłat. Każdy z wydzielonych lokali posiada swoją odrębną księgę wieczystą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można ustalić wartość początkową wyodrębnionych lokali zgodnie z art. 22 ust. 8 (winno być art. 22g ust. 8) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym, tj. poprzez wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środków trwałych oraz stanu i stopnia ich zużycia...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest możliwa kontynuacja dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zapisem art. 22g ust. 10 i 11 chociażby dlatego, iż ten sposób amortyzacji nie jest dopuszczalny w przypadku lokali użytkowych. Należy zatem ustalić wartość początkową nowo powstałych wydzielonych lokali w inny sposób. Jedynym sposobem jest metoda określenia wartości początkowej lokali zgodnie z art. 22g ust. 8 i założenie tym lokalom ewidencji środków trwałych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  
  

Środki trwałe, w tym lokale mieszkalne lub usługowe (użytkowe) stanowiące odrębne nieruchomości stanowią składniki majątku trwałego przedsiębiorcy (odrębne środki trwałe).

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy. Zgodnie z art. 22n ust. 3 ww. ustawy, nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia, określa art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5, ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 10 ww. ustawy, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł. Powyższy przepis ma zastosowanie wyłącznie do budynków lub lokali mieszkalnych, co oznacza iż nie można stosować tzw. metody uproszczonej ustalania wartości początkowej, dla budynków i lokali niemieszkalnych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 tej ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest współwłaścicielem (wraz z bratem) budynku mieszkalnego (kamienicy wielomieszkaniowej) nabytego w latach osiemdziesiątych w drodze darowizny. Jego udział w ww. nieruchomości wynosi 50%. Przedmiotowy budynek jest wynajmowany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Do końca ubiegłego roku Wnioskodawca ustalał wartość początkową budynku dla celów amortyzacji w sposób uproszczony, zgodnie z art. 22g ust. 10 i 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obecnie bracia dokonali zniesienia współwłasności budynku poprzez wydzielenie kilkunastu lokali mieszkalnych i użytkowych i podzielili je między siebie bez żadnych spłat i dopłat. Każdy z wydzielonych lokali posiada swoją odrębną księgę wieczystą.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż do zniesienia współwłasności przedmiotowego budynku Wnioskodawca był współwłaścicielem jednego składnika majątku (budynku mieszkalnego) stanowiącego środek trwały w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Natomiast z chwilą zniesienia współwłasności budynku i wydzielenia kilkunastu lokali mieszkalnych i użytkowych stanowiących przedmiot odrębnej własności, Wnioskodawca stał się właścicielem innych niż budynek środków trwałych, tj. lokali mieszkalnych i użytkowych stanowiących odrębne nieruchomości. Wnioskodawca nie może zatem amortyzować budynku, którego współwłasność zniesiono poprzez wyodrębnienie samodzielnych lokali, będących tym samym odrębnymi środkami trwałymi. Dla celów amortyzacji winien więc ustalić wartość początkową poszczególnych lokali mieszkalnych i użytkowych wykorzystywanych w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie z uwagi na sposób ich nabycia, zastosowanie znajdzie generalna zasada ustalania wartości początkowej, określona w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nabył bowiem przedmiotowe składniki majątku w drodze umowy darowizny, co oznacza, iż ich wartość jest wartością znaną, wynikającą ze stosownego aktu notarialnego. Przy czym, z uwagi na fakt, iż w drodze umowy darowizny Wnioskodawca nabył udziały w nieruchomości gruntowej oraz nieruchomości budynkowej, w której w terminie późniejszym zostały wydzielone, będące przedmiotem wniosku lokale mieszkalne i użytkowe (co oznacza, iż określona jest łączna wartość tych składników majątku), wartość początkową poszczególnych środków trwałych Wnioskodawca winien określić we własnym zakresie. W razie trudności, może w tym zakresie skorzystać z pomocy biegłego rzeczoznawcy, który określi udział procentowy poszczególnych składników majątku w ich wartości wynikającej z wymienionego powyżej dokumentu. Jednakże przy określaniu tych wartości należy pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie (łącznej cenie) zawartej w akcie notarialnym (w części przypadającej na poszczególne składniki majątkowe).

W tym miejscu jednocześnie wskazać należy, iż celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Stosownie do art. 195 ww. ustawy, współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, iż własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Zgodnie z art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego - art. 196 § 2 tej ustawy.

Zgodnie z art. 210 i nast. Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności. Zniesienie współwłasności to fizyczny podział rzeczy wspólnej, polegający na przyznaniu każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej rzeczy wspólnej, a wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat; wówczas datą nabycia nieruchomości jest data nabycia udziału w nieruchomości, a nie data zniesienia współwłasności. Natomiast, gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to „przyrost” ten traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad tą rzeczą (nieruchomość), jak i stan jej majątku osobistego. Reasumując, ustanowienie odrębnej własności poszczególnych lokali na rzecz dotychczasowych współwłaścicieli nie zmienia daty ich nabycia, jeżeli ich udziały w nieruchomości nie ulegają zmianie. Z wniosku nie wynika, aby po zniesieniu współwłasności zmienił się udział Wnioskodawcy w nieruchomości, stąd datą nabycia lokali mieszkalnych i użytkowych pozostaje data zawarcia umowy darowizny.

Odnosząc się do możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanych we wniosku składników majątku, w sposób określony w art. 22g ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zauważyć należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 tej ustawy. Zaznaczyć przy tym należy, iż ustalenie wartości początkowej środka trwałego w sposób określony w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, może dotyczyć wyłącznie środków trwałych nabytych w drodze odpłatnego nabycia (art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy), bądź w drodze nabycia częściowo odpłatnego (art. 22g ust. 1 pkt 1a ww. ustawy). Przepis ten nie ma zatem zastosowania do nabycia w drodze darowizny (czy też w inny nieodpłatny sposób), o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż skoro na gruncie przedmiotowej sprawy, udziały w nieruchomości gruntowej i budynkowej zostały nabyte przez Wnioskodawcę w drodze darowizny, to wartość początkowa poszczególnych lokali mieszkalnych i użytkowych, nie może być ustalona w oparciu o wycenę podatnika, sporządzoną stosownie do dyspozycji art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pamiętać również należy, iż środkami trwałymi nie podlegającymi amortyzacji w myśl cyt. uprzednio art. 22c pkt 1 ww. ustawy, są nieruchomości gruntowe, na których ww. lokale się znajdują.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy, jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.