INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 01 marca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 09 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 24 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z zakupem i wymianą zbiorników na paliwo – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 marca 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z zakupem i wymianą zbiorników na paliwo.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 12 maja 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-250/11/RM wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 24 maja 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 2008 dokonano zakupu stacji paliw w skład której wchodziły budynki, wbudowane zbiorniki paliwowe podziemne, dystrybutory. W tym samym roku obiekty te zostały zarejestrowane w ewidencji środków trwałych i rozpoczęto dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać bazy i stacji paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych (Dz. U. Nr 243, poz. 2063), nakłada obowiązek wymiany zbiorników podziemnych na paliwa płynne z jednopłaszczowych na zbiorniki dwupłaszczowe, niezbędnych do dopuszczenia stacji paliw do działania. Wymieniony zbiornik podziemny stanowi odrębny środek trwały, który amortyzowany będzie do 2031 r. - symbol KŚT 104. Wymiana przedmiotowych zbiorników, których koszt kształtował się będzie w granicach 50 tys. zł., ma charakter odtworzeniowy, nie spowoduje istotnych zmian cech użytkowych, gdyż wymiana zbiornika wynika z konieczności dostosowania stacji do wymogów ochrony środowiska przed zagrożeniami związanymi z wyciekami produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i podziemnych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż nowo zakupione zbiorniki będą zamontowane w miejsce starych zbiorników tj. nastąpi odkopanie starych zbiorników i ich wymiana na nowe. W związku z wymianą (oprócz zakupu tych zbiorników), poniesione zostaną dodatkowe nakłady finansowe tj. zakup przewodów do zbiornika, materiałów do montażu zbiornika, usług dźwigowych, robót ziemnych oraz koszt robocizny wymiany i ustawienia zbiorników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem zbiornika na paliwo oraz dodatkowych kosztów takich jak: zakup przewodów do zbiornika, materiałów do montażu zbiornika, usług dźwigowych, robót ziemnych, wydatków z tytułu wymiany i ustawienia zbiornika...

Zdaniem Wnioskodawczyni, wymiana zbiornika paliwowego z jednopłaszczowego na dwupłaszczowy, będzie kosztem kwalifikowanym jako remont, a tym samym podlegającym zaliczeniu bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Jest to bowiem działanie związane z wymianą zbiornika nie będące nową inwestycją. Fakt ten nie spowoduje ulepszenia działania stacji oraz nie wpłynie na jakość paliwa.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które są zróżnicowane m.in. w zależności od sposobu nabycia, określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wskazać przy tym należy, iż jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka jawna, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, została zobligowana zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać bazy i stacji paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych (Dz. U. Nr 243, poz. 2063) do wymiany zbiorników podziemnych na paliwa płynne z jednopłaszczowych na zbiorniki dwupłaszczowe, niezbędnych do dopuszczenia stacji paliw do działania. Jak wskazała Wnioskodawczyni, nowo zakupione zbiorniki podziemne, których koszt wyniósł ok. 50 tyś. zł, stanowić będą w Spółce odrębne środki trwałe (symbol KŚT 104), które amortyzowane będą do 2031 r. Zakupione zbiorniki zamontowane będą w miejscu starych. Przy czym, wymiana zbiorników wymagała dodatkowo zakupu przewodów do zbiornika, zakupu materiałów do montażu zbiornika, poniesieniem kosztów usług dźwigowych, robót ziemnych oraz kosztów robocizny wymiany i ustawienia zbiorników. W opinii Wnioskodawczyni wymiana zbiornika paliwowego z jednopłaszczowego na dwupłaszczowy będzie kosztem kwalifikowanym jako remont, a tym samym podlegającym zaliczeniu bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Jest to bowiem działanie związane z wymianą zbiornika nie będące nową inwestycją.

Odnosząc się zatem do ww. stanowiska Wnioskodawczyni, stwierdzić należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja itd. Brak jest także definicji pojęcia remont i modernizacja.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu zasadne jest sięgnięcie do definicji sformułowanej w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 245, poz. 1623 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych (przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja) polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

W odniesieniu do ww. przepisów oraz do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego zauważyć należy, iż skoro, (jak wskazała sama Wnioskodawczyni) zakupione zbiorniki na paliwo (dwupłaszczowe), stanowić będą w Spółce odrębne środki trwałe o symbolu KŚT 104, to na gruncie przedmiotowej sprawy wydatki poniesione na ich nabycie oraz koszty dodatkowe związane z ich montażem nie sposób uznać za wydatki o charakterze remontowym. Na gruncie przedmiotowej sprawy, przedmiotem planowanych działań będzie bowiem zakup i montaż nowych środków trwałych, a nie remont, czy też ulepszenie zbiorników wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji wydatki poniesione na nabycie ww. zbiorników na paliwo oraz wskazane we wniosku wydatki dodatkowe stanowią w istocie koszt nabycia oraz montażu nowych środków trwałych. Wobec powyższego koszty uzyskania przychodów, prowadzonej przez Wnioskodawczynię w formie Spółki jawnej, pozarolniczej działalności gospodarczej, stanowić będą odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych (tj. dwupłaszczowych zbiorników na paliwo), określonej zgodnie z cyt. art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ww. ustawy, odpowiadających cenie nabycia ww. zbiorników powiększonej o wydatki poniesione na ich montaż, tj. zakup przewodów, materiałów do ich montażu, koszt usług dźwigowych, robót ziemnych oraz koszt „robocizny” wymiany i ustawienia zbiorników.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni stwierdzające, iż prace związane z zakupem i wymianą zbiorników jednopłaszczowych na zbiorniki dwupłaszczowe mają charakter remontowy (odtworzeniowy), a tym samym wydatki z nimi związane można bezpośredniego zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.