INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 08 lutego 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 10 lutego 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń otrzymywanych przez ławników sądowych, biegłych sądowych, tłumaczy, adwokatów, mediatorów, kuratorów sądowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2011r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń otrzymywanych przez ławników sądowych, biegłych sądowych, tłumaczy, adwokatów, mediatorów, kuratorów sądowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sąd Okręgowy dokonuje wypłat z tytułu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na rzecz: ławników sądowych, biegłych sądowych, tłumaczy, adwokatów, mediatorów, kuratorów sądowych. Sąd Okręgowy od dokonywanych wypłat, nawet jeżeli nie przekraczają one kwoty 200 zł wykonuje obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia pomniejszenia o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 i 5. Nie pobiera zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłaty na rzecz ww. osób.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Sąd Okręgowy słusznie opodatkowuje przychody określone w art. 13 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskiwane przez ławników sądowych, biegłych sądowych, tłumaczy, adwokatów, mediatorów i kuratorów sądowych na zasadach ogólnych, uznając, że zapisy art. 30 ust. 1 pkt 5a nie mają w ich przypadku zastosowania...

W ocenie Sądu, słusznym jest opodatkowanie przychodów ławników sądowych, biegłych sądowych, tłumaczy, adwokatów, mediatorów i kuratorów sądowych, których kwota nie przekracza 200 zł, na zasadach ogólnych i stosowanie do ustalenia podstawy opodatkowania pomniejszenia o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 i 5, ponieważ należności te nie spełniają jednego z zasadniczych warunków art. 30 ust. 1 pkt 5a, a mianowicie z ww. osobami Sąd nie zawiera żadnych umów, w których określona byłaby wysokość należności. Sąd w procesie orzekania nie zawiera żadnych umów, gdyż ma władzę, która zezwala mu na wiążące zlecanie wykonania usługi (m.in. opinii, tłumaczenia) i ma prawo sankcji jeżeli to zlecenie nie zostanie wykonane. Umowa ma charakter dobrowolności, a w tym przypadku jest nakaz (jednostronna czynność Sądu, nie obustronne zawarcie umowy). Kwoty należności ww. osób nie są również określone ani w powołaniu ani w żadnych uchwałach, wynikają z przepisów ogólnych, na podstawie których wydawane są orzeczenia sądu o przyznaniu należności poszczególnym osobom.

Zasady ustalania należności regulują w przypadku:

1. ławników sądowych - ustawa z dnia 27 lipca 2001r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, gdzie w art. 172 § 4 podano współczynniki według, którego oblicza się wynagrodzenie,
2. biegłych sądowych - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości, z dnia 18 grudnia 1975r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowy,
3. tłumaczy przysięgłych - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości, z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego,
4. adwokatów - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości, z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu,
5. mediatorów - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości, z dnia 30 listopada 2005r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym,
6. kuratorów sądowych - ustawa z dnia 27 lipca 2001r. o kuratorach sądowych.
   
   

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na podstawie przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Stosownie do treści art. 13 pkt 5 ww. ustawy do przychodów z działalności wykonywanej osobiście należy zakwalifikować przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7; a zatem również przychody ławników sądowych.

W myśl zaś art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Do tej kategorii przychodów zaliczyć należy przychody otrzymywane przez biegłych, tłumaczy, adwokatów, mediatorów, kuratorów sądowych w związku z czynnościami wykonywanymi na zlecenie sądu.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 5 lub 6 ww. ustawy powoduje, iż na sądach, prokuraturach, czy też organach władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 cyt. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-4R). Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 1a). Z kolei zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy - w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Jednakże, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 01 stycznia 2009r., ustawodawca ukonstytuował w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy odmienne zasady opodatkowania dla przychodów z działalności wykonywanej osobiście spełniających określone warunki. Zgodnie z tym przepisem od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł, pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18% przychodu.

Ustawą z dnia 25 listopada 2010r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 226, poz. 1478) znowelizowano treść przedstawionego wyżej art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która ma zastosowanie do przychodów otrzymywanych po 31 grudnia 2010r. Mianowicie art. 1 ustawy zmieniającej ustanawia, iż od przychodów z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł – pobiera się zryczałtowany podatek w wysokości 18 % przychodu.

Analizując treść zmienionego art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy wywnioskować, iż opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym podlegają dochody (przychody) w sytuacji, gdy:

• kwota należności jest określona w umowie i nie przekracza ona 200 zł,
• umowa musi zostać zawarta z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.
  
  

W myśl art. 30 ust. 3 ww. ustawy zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania. Dodatkowo przychodów tych nie łączy się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z treści art. 30 ust. 8 ww. ustawy.

Wnioskodawca w przedmiotowym wniosku wskazał, iż przychody ławników sądowych, biegłych sądowych, tłumaczy, adwokatów, mediatorów i kuratorów sądowych, których kwota nie przekracza 200 zł, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych z pomniejszeniem o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ należności te nie spełniają jednego z zasadniczych warunków wynikających z treści art. 30 ust. 1 pkt 5a tejże ustawy, a mianowicie z ww. osobami wnioskodawca nie zawierał żadnych umów, w których określona byłaby wysokość należności. Sąd w procesie orzekania nie zawiera żadnych umów, gdyż ma władzę, która zezwala mu na wiążące zlecanie wykonania usługi (m.in. opinii, tłumaczenia) i ma prawo sankcji jeżeli to zlecenie nie zostanie wykonane. Kwoty należności ww. osób nie są również określone ani w powołaniu ani w żadnych uchwałach, wynikają z przepisów ogólnych, na podstawie których wydawane są orzeczenia sądu o przyznaniu należności poszczególnym osobom.

Przychody ww. świadczeniobiorców (ławników, biegłych, tłumaczy, kuratorów, adwokatów, mediatorów) należy zakwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa art. 13 pkt 5 i 6 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy bowiem podkreślić, że pomimo, iż wnioskodawca nie zawiera umowy z tymi osobami to jednak na mocy odrębnych przepisów zleca im wykonanie określonych czynności. Zlecenie wykonywania określonych czynności, dokonywane na mocy prawa, to też zawarcie określonej umowy. Zatem, co do zasady, postanowienia art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy też maja zastosowanie do wypłaty tych należności, które należne są z tytułu zlecenia, o ile zostaną spełnione pozostałe warunki określone tymi przepisami.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 lipca 2001r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) ławnik, za czas wykonywania czynności w sądzie, otrzymuje rekompensatę pieniężną, gdzie obecnie za 1 dzień przysługuje stawka 60,76 zł rekompensaty. Zatem kwota wynagrodzenia ławnika nie jest znana w momencie zlecenia wykonania określonych czynności, bowiem uzależniona jest od ilości dni pełnienia przez niego obowiązków, do których powołał go wnioskodawca. W związku z tym nie zostaną spełnione przesłanki z treści art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy, z uwagi, iż należność przysługująca za wykonanie zleconej czynności nie została określona, gdyż nie można traktować każdego dnia pracy w sądzie jako odrębnej umowy – odrębnego zlecenia. W takiej sytuacji właściwym będzie pobranie przez płatnika zaliczki na podatek zgodnie z art. 41 cyt. ustawy o podatku dochodowym, nawet w sytuacji jeżeli należność wypłacona ławnikowi nie będzie przekraczała kwoty 200 zł.

W przypadku czynności wykonywanych przez biegłych sądowych zastosowanie ma rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975r. w sprawie kosztów przeprowadzania dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 46, poz. 254 ze zm.). Za udział w czynnościach sądowych wynagrodzenie biegłego określa się według stawki wynagrodzenia za godzinę pracy, uwzględniając czas koniecznej obecności biegłego w sądzie lub w innym miejscu, w którym czynność się odbywa (§ 6 pkt 1 rozporządzenia). Zatem w sytuacji, powołania biegłego do czynności, za które kwota należnego mu wynagrodzenia nie jest określona, ze względu na szereg czynników, które będą miały wpływ na ostateczną kwotę wypłaty i de facto uzależniona jest od czasu potrzebnego na wykonanie określonych czynności (stawka x godzina), prawidłowym będzie pobranie zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nawet wtedy, gdy kwota należności nie przekroczy 200 zł.

Uregulowania dotyczące należności przysługujących powoływanym przez wnioskodawcę tłumaczom przysięgłym zawiera rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego (Dz. U. Nr 15 poz. 131 ze zm.), które określa wysokość stawki wynagrodzenia tłumacza przysięgłego za sporządzenie poświadczonego tłumaczenia za stronę lub w przypadku tłumaczenia ustnego za każdą rozpoczętą godzinę obecności tłumacza, przy czym godziny obecności oblicza się od godziny, na którą tłumacz został wezwany, do godziny zwolnienia go od udziału w czynności. W opisanej sytuacji nie ma podstaw do zastosowania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy, z tego względu, iż na moment powołania nie można określić w jakiej wysokości wynagrodzenie będzie należne tłumaczowi. Kwota należności jest bowiem uzależniona od stawki wynagrodzenia tłumacza przysięgłego za sporządzenie poświadczonego tłumaczenia za stronę lub w przypadku tłumaczenia ustnego za każdą rozpoczętą godzinę obecności tłumacza. Zatem w odniesieniu do świadczeń wypłacanych tłumaczom prawidłowe będzie pobranie zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nawet w sytuacji gdy kwota wynagrodzenia nie przekroczy 200 zł.

Odnosząc się natomiast do kuratorów sądowych to zgodnie z ustawą z dnia 27 lipca 2001r. o kuratorach sądowych (Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), kuratorowi zawodowemu przysługuje ryczałt za wykonanie zleconych czynności w wysokości 4% kwoty bazowej ustalonej dla kuratorów zawodowych na podstawie przepisów o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej. Za wykonanie zlecenia znana jest zatem kwota, która będzie przysługiwać kuratorowi bowiem jest to odpowednia część (4%) kwoty bazowej. Z tego względu, iż z góry wiadomo, że należność nie będzie przekraczała 200 zł, płatnik będzie zobowiązany przy wypłacie pobrać zryczałtowany podatek na zasadach, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku adwokatów, kwestie wypłaty kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia). Podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa powyżej, stanowią stawki minimalne określone kwotowo i procentowo w rozdziałach 3-5 ww. rozporządzenia oraz opłata nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy (§ 2 ust. 2 ww. rozporządzenia). W związku z powyższym gdy wnioskodawca na dzień powołania jest w stanie określić kwotę wynagrodzenia, która będzie przysługiwała adwokatowi, i jeżeli kwota ta nie przekracza 200 zł to, w tym przypadku, będą miały zastosowania przepisy art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co skutkuje pobraniem zryczałtowanego podatku dochodowego. Gdy jednak ustalona kwota wynagrodzenia będzie przewyższała 200 zł lub nie będzie można jej ustalić w dniu powołania to przy wypłacie należności wystąpi obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym.

Wysokość wynagrodzenia mediatora za prowadzenie postępowania mediacyjnego w sprawach cywilnych, wszczętego na podstawie skierowania sądu, i wydatki mediatora podlegające zwrotowi zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 listopada 2005r. (Dz. U. Nr 239, poz. 2018) w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym. W sprawach o prawa majątkowe wynagrodzenie mediatora wynosi 1 % wartości przedmiotu sporu, jednak nie mniej niż 30 zł i nie więcej niż 1.000 zł za całość postępowania mediacyjnego (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia). W sprawach o prawa majątkowe, w których wartości przedmiotu sporu nie da się ustalić, oraz o prawa niemajątkowe wynagrodzenie mediatora za pierwsze posiedzenie mediacyjne, przeprowadzone w wyznaczonym przez sąd czasie mediacji, wynosi 60 zł, a za każde następne posiedzenie - 25 zł (§ 2 ust. 2 ww. rozporządzenia). Jeżeli sąd upoważnił mediatora do zapoznania się z aktami sprawy, wynagrodzenie za całość postępowania, o którym mowa w ust. 1 i 2, podwyższa się o 10% (§ 2 ust. 3 ww. rozporządzenia). Zatem gdy wnioskodawca na dzień powołania jest w stanie określić kwotę wynagrodzenia, która będzie przysługiwała mediatorowi, i jeżeli kwota ta nie przekracza 200 zł to, w tym przypadku, będą miały zastosowania przepisy art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy o podatku dochodowym co skutkuje pobraniem zryczałtowanego podatku dochodowego. Gdy jednak ustalona kwota wynagrodzenia będzie przewyższała 200 zł lub nie będzie można jej ustalić w dniu powołania to przy wypłacie należności wystąpi obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym.

Wobec powyższego, stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe z uwagi na fakt, iż bezpodstawnym – w świetle przytoczonych - przepisów jest stwierdzenie wnioskodawcy, że skoro nie zawiera on z ww. osobami żadnych umów, z których wynikałaby wartość świadczenia, nie została spełniona istotna przesłanka wynikająca z treści art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.