INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11.04.2011 r. (data wpływu 13.04.2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16.06.2011r. (data wpływu 20.06.2011r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 13.06.2011r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia właściwego momentu dostawy towarów w sytuacji gdy towar wydawany jest przewoźnikowi oraz prawidłowości dokumentowania niniejszego wydania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.04.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia właściwego momentu dostawy towarów w sytuacji gdy towar wydawany jest przewoźnikowi oraz prawidłowości dokumentowania niniejszego wydania. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 16.06.2011 r. (data wpływu 20.06.2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 13.06.2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

T. Sp. z o.o. (zwana dalej T. lub Spółką) zajmuje się m.in. sprzedażą sprzętu elektronicznego. Spółka dokonuje sprzedaży głównie na rzecz polskich odbiorców. Spółka podpisuje z nabywcami towarów umowy handlowe określające warunki współpracy. Nabywca towaru dokonuje zamówienia na różne sposoby: w specjalnym portalu internetowym, do którego dostęp uzyskuje poprzez unikalny login i hasło przydzielone przez Spółkę, telefonicznie lub mailowo (obsługiwane przez opiekunów klienta), a także poprzez system wymiany danych elektronicznych (EDI lub xml). Nabywcami są podatnicy VAT lub osoby prawne niebędące podatnikami VAT, często są to sprzedawcy detaliczni sprzętu elektronicznego, duże sieci handlowe, itp. Podmioty te często dokonują wielu zakupów w ciągu miesiąca.

T. zamierza wprowadzić nowe zasady współpracy z nabywcami. Nabywca będzie miał możliwość wyboru sposobu, w jaki zamówiony towar zostanie przez niego odebrany. Nabywca może odebrać towar samodzielnie, albo poprzez własnego przewoźnika. Jednak Spółka stwarza również możliwość zorganizowania transportu do miejsca wskazanego przez nabywcę - a zatem Spółka wykonuje wówczas odrębną od sprzedaży towarów usługę dla Nabywcy, korzystając z profesjonalnego przewoźnika (kuriera, spedytora, itp.) - niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie takiego sposobu wydania towaru Nabywcy. Nabywca w żadnym wypadku nie ma obowiązku korzystania z usług transportowych organizowanych przez Spółkę odrębnie od sprzedaży towarów. Jeśli Nabywca wybierze tą opcję, wówczas Spółka na koniec miesiąca obciąży go odrębnie za wykonaną usługę transportową (a dokładniej - zbiorczo za wszystkie usługi wykonane w trakcie danego miesiąca), natomiast odrębnie zostanie wystawiona faktura za sprzedaż towaru. Co istotne, niezależnie od wariantu odbioru towaru wybranego przez Nabywcę cena towaru jest taka sama, a zatem jest oczywiste, że nie zawiera ona kosztów transportu, ani wynagrodzenia Spółki za przyjęcie ryzyka za towar podczas transportu. W planowanym modelu współpracy z nabywcami Umowa handlowa z Nabywcą nie będzie zawierać żadnych zapisów dotyczących momentu, w którym następuje wydanie towaru dla nabywcy, lub przeniesienie ryzyk lub korzyści związanych z towarem, czy przeniesienie prawa własności - w zakresie nieuregulowanym Umową zastosowanie mają przepisy kodeksu cywilnego.

W momencie realizacji zamówienia Spółka będzie wydawać towary z własnego magazynu i przekaże je zamówionemu profesjonalnemu przewoźnikowi (firmie kurierskiej lub spedytorskiej), aby dostarczył je do Nabywcy. Koszty tej usługi Nabywca będzie zobowiązany ponieść odrębnie, jak już wskazano, nie będą one w żaden sposób doliczane do ceny towarów.

W planowanym modelu współpracy Spółka zamierza wystawiać faktury VAT z tytułu sprzedaży towarów na rzecz odbiorcy w dniu wydania towarów z magazynu Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym faktury będą wystawiane we właściwym terminie...
2. Czy wystawiona w opisany sposób faktura za sprzedaż towarów będzie powodowała powstanie obowiązku podatkowego w VAT dla Spółki z tytułu tej sprzedaży w dniu wystawienia tej faktury...
   
   

Spółka uważa, że opisany powyżej moment wystawienia faktury będzie prawidłowy, a zatem faktura wystawiona w momencie wydania towarów z magazynu będzie kreowała obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży tych towarów.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) obowiązek podatkowy powstaje w chwili wystawienia faktury, nie później niż 7 dnia od dnia wydania towaru. Natomiast zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia MF z 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę w terminie 7 dni od wydania towaru.

Jak zgodnie wskazują komentatorzy oraz organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, moment wydania towaru kontrahentowi uzależniony jest od ustaleń pomiędzy stronami co do momentu w którym korzyści i ryzyka związane z posiadaniem towaru zostają przeniesione na kontrahenta. Strony mają, bowiem daleko idącą swobodę w zakresie ustalenia takich warunków. Często wykorzystywane w tym zakresie są tzw. reguły Incoterms, wśród których można wyróżnić m.in.:

1. reguły przewidujące obowiązek poniesienia zasadniczych kosztów transportu i ryzyka związanego z towarem w transporcie przez nabywcę - jak np. EXW (ex works) - oznaczające pozostawienie towaru do dyspozycji nabywcy np. w magazynie dostawcy, czy też FCA, FOB, itp.
2. reguły przewidujące obowiązek poniesienia zasadniczych kosztów transportu i ryzyka związanego z towarem w transporcie przez dostawcę - jak np. DDP.
   
   

W analizowanej sytuacji jest oczywiste, że ustalenia pomiędzy stronami odpowiadają najprostszej formule EXW. Obowiązkiem Spółki jest wydanie towarów nabywcy w jej magazynie. Cena stosowana dla odbiorcy została skalkulowana bez uwzględnienia kosztów transportu. Nawet, jeśli Nabywca zażąda, aby Spółka zamówiła dla niego dostarczenie towarów do wskazanego miejsca, to będzie to całkowicie odrębna usługa od sprzedaży towarów - realizowana za pośrednictwem profesjonalnego spedytora czy firmy kurierskiej. Ma to istotne znaczenie dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w dostawie towarów.

Powyższy sposób interpretacji w pełni podzielają chociażby A. Bartosiewicz i R. Kubacki (VAT Komentarz do art. 19, LEX 2011), powołując się w tym względzie na pismo Ministerstwa Finansów z dnia 9 października 1995 r. (WWM/4648/95/AŚ, Biul. Skarb. 1996, nr 3, s. 21) poddające analizie pojęcie wydania towaru w kontekście dostaw realizowanych według różnych warunków dostawy, które to pismo co do zasady nadal zachowało aktualność. Przepisy poprzedniej ustawy o VAT (z 8 stycznia 1993 r. - Dz. U. nr 11, poz. 50, ze zm.) jak i obecnej ustawy o VAT definiują moment powstania obowiązku podatkowego w sposób analogiczny - poprzez odwołanie do pojęcia „wydania towaru” co więcej przepisy poprzedniej ustawy o VAT wskazywały nawet na „dostarczenie towaru”. Tymczasem w przywołanym piśmie wskazuje się w nim min.:

„Wydanie towaru następuje przez przeniesienie posiadania, z tym, że jego objęcie przez odbiorcę w obrocie handlowym może mieć miejsce:

1. albo przez dostarczenie towaru do magazynu odbiorcy (parytet ceny: franco magazyn odbiorcy),
2. albo przez odebranie towaru z magazynu dostawcy (parytet ceny: loco magazyn dostawcy),
3. albo przez wysłanie towaru przez przewoźnika.
   
   

W pierwszym przypadku dostarczenie towaru może nastąpić własnym transportem dostawcy lub transportem najętym przez niego (na podstawie umowy najmu). Wydanie towaru dokonuje się z chwilą objęcia towaru w posiadanie przez odbiorcę, czyli zwykle wyładowania i pokwitowania odbioru.

W drugim przypadku odbiorca odbiera towar transportem własnym lub wynajętym (również na podstawie umowy najmu). Objęcie w posiadanie następuje z chwilą załadowania i pokwitowania odbioru.

W trzecim przypadku zostaje zawarta dodatkowa - względem np. umowy sprzedaży umowa przewozu, do której przy przewozie towarów stosować się będą przepisy prawa przewozowego i inne, w zależności od użytego środka transportu; problem ten zostanie szczegółowo omówiony w dalszych częściach niniejszego pisma.

Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest, co do zasady - wydanie towaru. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

W pierwszym przypadku, o którym była mowa w pkt a, chwilą wydania towaru jest magazyn odbiorcy. Tak, więc ryzyko przypadkowej utraty towaru obciąża dostawcę. Dla stosowania podatku od towarów i usług oznacza tyle, że dostawca jest obowiązany wystawić odbiorcy fakturę korygującą, gdyż na nim spoczywa ryzyko utraty towaru. Faktura korygująca wystawiona przez dostawcę stanowi jedyną i wystarczającą podstawę do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w tej fakturze.

W drugim przypadku, przedstawionym powyżej w pkt b, chwilą wydania towaru jest magazyn dostawcy, a ryzyko utraty towaru obciąża odbiorcę, a nie dostawcę. Dlatego dla podatku od towarów i usług ten przypadek nie stwarza istotnych problemów, gdyż wydanie towaru jest równoznaczne z faktycznym otrzymaniem towaru przez odbiorcę.

Natomiast w trzecim przypadku, o którym była mowa w pkt c, oprócz dostawcy i odbiorcy występuje dodatkowo osoba trzecia - przewoźnik. Powierzenie towaru przewoźnikowi następuje w razie zawarcia umowy przewozu, a nie najmu pojazdu w dwóch ww. przypadkach. Oznacza ono bezpośrednie wręczenie towaru lub przekazanie władania nim w inny sposób. W myśl zasad określonych w przepisach kodeksu cywilnego, jeżeli towar ma być przesłany przez dostawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia towaru na miejsce przeznaczenia sprzedawca (dostawca) powierzył je przewoźnikowi, trudniącemu się przewozem towaru tego rodzaju. Przedstawiona powyżej zasada ma odniesienie do sytuacji, gdy dostawca wskutek dodatkowego porozumienia przesyła rzecz do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, czyli albo miejscem oznaczonym w umowie, albo wynikającym z właściwości zobowiązania, albo miejscem zamieszkania dostawcy. W takim przypadku sprzedawca (dostawca) nie ponosi ryzyka utraty towaru. Ryzyko utraty spoczywa na przewoźniku”.

Skoro, zatem w poprzedniej ustawie o VAT (wspominającej wręcz o dostarczeniu towarów) obowiązek podatkowy następował w momencie powierzenia towarów przewoźnikowi, to tym bardziej w obecnej ustawie o VAT pogląd ten jest aktualny.

W analizowanej sytuacji niewątpliwie występuje trzeci z przypadków, opisany w powyższym piśmie. Spółka nigdy nie korzysta z własnego transportu przy dostarczaniu towarów klientom, ale zawsze korzysta z profesjonalnego przewoźnika. Ponadto możliwość zamówienia transportu jest dodatkową usługą, bo klienci mogą przede wszystkim odebrać towary we własnym zakresie, albo zamówionym przez siebie transportem z magazynu Spółki. W Umowie handlowej - według jej planowanego brzmienia, którego dotyczy niniejszy wniosek - nie wskazano, kiedy następuje wydanie towaru Nabywcy. Oznacza to, że w tym zakresie brak jest regulacji w Umowie - a zatem Strony świadomie poddały ten aspekt regulacjom ogólnym, czyli w tym przypadku regulacjom kodeksu cywilnego. W art. 544 kodeksu cywilnego wskazano natomiast:

„ Art. 544. § 1. Jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

§ 2. Jednakże kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.”

Jak już wskazano miejscem spełnienia świadczenia T. (czyli miejscem w którym ma ona wydać sprzedany towar) w analizowanym przypadku niewątpliwie jest jej magazyn (EXW magazyn Spółki). W tym miejscu Nabywca może odebrać towar, ewentualnie może odrębnie zlecić Spółce (wybierając odpowiednią opcję przy składaniu zamówienia) wykonanie usługi transportowej do wskazanego miejsca, która jest odrębnie fakturowana. Zresztą jest to miejsce spełnienia świadczenia zgodne z ogólną regulacją art. 454 kodeksu cywilnego, który przewiduje, że miejscem spełniania świadczenia niepieniężnego (a taki charakter ma świadczenie Spółki polegające na wydaniu towaru) jest w razie wątpliwości adres przedsiębiorstwa Spółki - a więc adres jej magazynu.

Jeżeli zatem Nabywca nabędzie odrębną usługę transportową, przewiezienia towarów z magazynu Spółki do wskazanego przez Nabywcę miejsca, to Spółka będzie zobowiązana wysłać sprzedany towar w miejsce przeznaczenia (korzystając z profesjonalnego przewoźnika), które nie jest miejscem spełnienia jej świadczenia. Tym samym z cytowanego przepisu kodeksu cywilnego jednoznacznie wynika, że wydanie towaru następuje w momencie wydania towarów z magazynu i przekazania ich przewoźnikowi.

Jednocześnie zgodnie z art. 548 kodeksu cywilnego, w momencie wydania towarów przechodzą na Nabywcę korzyści, ciężary i ryzyka związane ze sprzedaną rzeczą.

Wobec tego w momencie wydania towarów z magazynu przewoźnikowi, Spółka przestaje ponosić odpowiedzialność za przypadkową utratę czy zniszczenie towarów w transporcie - które przechodzi na Nabywcę, z zastrzeżeniem wszakże odpowiedzialności przewoźnika, wynikającej z umowy przewozu, (co jest jednak kwestią uboczną, bez znaczenia dla niniejszej sprawy). Zatem jest to zdarzenie powodujące utratę ekonomicznego władztwa nad rzeczą przez Spółkę i przekazania go Nabywcy. Jest to, zatem taka sytuacja, jakby Spółka wydała towar przewoźnikowi najętemu przez Nabywcę.

Powyższe ustalenia potwierdza treść art. 544 § 2 kodeksu cywilnego, który wskazuje, że pomimo tego, iż sprzedawca wydał towar nabywcy, poprzez przekazanie go przewoźnikowi, to jednak nabywca może zapłacić (w braku odmiennych ustaleń) po dotarciu do niego towaru. Regulacja ta chroni, zatem interesy nabywcy, który także chroniony jest przez odpowiedzialność, jaką za przesyłany towar przyjmuje przewoźnik.

Wobec tego Spółka prawidłowo postępuje wystawiając fakturę w momencie wydania towarów z magazynu. Jest to moment wydania towarów, który jest początkiem 7 - dniowego okresu, w którym Spółka musi wystawić fakturę. W konsekwencji z dniem wystawienia faktury powstaje obowiązek podatkowy w VAT z tytułu dokonania sprzedaży towaru przez Spółkę.

Należy wyraźnie podkreślić, że powyższa analiza w żadnym stopniu nie odwołuje się do abstrakcyjnego, cywilistycznego pojęcia własności rzeczy. Odwołuje się ona wyłącznie do tych przepisów kodeksu cywilnego, które mają bezpośredni wpływ na ekonomiczne skutki analizowanej transakcji. Ekonomicznym aspektem transakcji jest, bowiem niewątpliwie moment przeniesienia na Nabywcę m.in. ryzyk dotyczących towaru.

Powyższe wnioski na tle poprzedniej ustawy o VAT potwierdził m.in. NSA w Łodzi w wyroku z dnia 13 listopada 1996 r. (SA/Łd 2369/95) wskazując m.in., że fakt nadania towaru przez sprzedawcę przewoźnikowi celem przekazania go nabywcy należy w braku wyraźnych odmiennych uregulowań umownych stron uznać za wydanie towaru w rozumieniu przepisu art. 535 § 1 i art. 544 § 1 k.c., które jest równoznaczne z otrzymaniem towaru przez nabywcę dla celów podatku od towarów i usług.

Przede wszystkim jednak powyższe wnioski znajdują pełne poparcie w bieżących stanowiskach organów podatkowych.

W interpretacji z dnia 6 grudnia 2007 r. (ILPP2/443-21/07-2/IM) Dyrektor IS w Poznaniu wyraźnie wskazał, że „Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Zainteresowanego oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, stwierdza się, że warunki dostawy wg Incoterms wpływają na moment przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, co ma wpływ na ustalenie daty powstania obowiązku podatkowego w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów”. Wprawdzie interpretacja dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy, to jednak nie ma powodów, aby w dostawach krajowych odmiennie traktować ustalone między stronami reguły w zakresie wydania towarów. Należy, bowiem jednoznacznie wskazać, że nie ma znaczenia czy strony posługują się wyraźnie regułami Incoterms, czy też w inny sposób ustalają zasady dotyczące wydania towarów (chociażby odwołując się wprost do reguł z kodeksu cywilnego). Z treści przywołanego pisma jednoznacznie wynika, że ustalone pomiędzy stronami warunki w zakresie przeniesienia ryzyk związanych z towarem mają znaczenie dla określania momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT.

W interpretacji Dyrektora IS w Bydgoszczy, z dnia 16 grudnia 2008 r. (ITPP2/443-809/08/EŁ) potwierdzono, że jeśli miejscem spełnienia świadczenia jest magazyn dostawcy, a dostawca odrębnie wykonuje usługę transportu dla nabywcy, to usługa ta jest całkowicie odrębna od sprzedaży towarów. Co implikuje również odmienny moment powstania obowiązku podatkowego dla towarów - a ich sprzedaż następuje w miejscu (i w dacie) rozpoczęcia transportu.

W interpretacji z dnia 24 czerwca 2010 r. (IPPP2/443-254/10-4/AO) Dyrektor IS w Warszawie zgodził się z wnioskodawcą m.in. co do stwierdzenia „Natomiast w sytuacji, gdy sprzedawca nie jest odpowiedzialny za transport towarów, tj. dostawa towarów zawarta jest np. na warunkach Incoterms przewidujących, że za organizację i koszty transportu odpowiada odbiorca (EXW FCA, FOB, FAS), a na życzenie klienta Spółka świadczy dodatkową usługę transportu, w takim przypadku podstawa opodatkowania dostawy towarów nie obejmowałaby tych kosztów. Wówczas transport powinien być traktowany jako odrębne od dostawy towarów świadczenie usługi opodatkowane wg stawki podatku i zasad właściwych dla tej usługi”. Jest to sytuacja odpowiadająca tej opisanej w niniejszym wniosku, gdzie usługa transportu jest wykonywana dodatkowo - odrębnie od sprzedaży towarów.

Wreszcie w piśmie z 10 grudnia 2010 r. (IPPP3/443-771/10-11/MPe) Dyrektor IS w Warszawie oceniał sytuację, w której sprzedawca wydaje towary z magazynu w Polsce do transportu profesjonalnym przewoźnikom, którzy dostarczają je odbiorcom. Co więcej, odbiorcy nie ponoszą kosztów tej usługi transportowej. W takim stanie faktycznym wskazano min.:

„Z powyższego wynika, że Spółka dokonuje sprzedaży towarów, które z magazynu Spółki dostarczane są do nabywcy poprzez kuriera, który nie pobiera zapłaty za dostarczony towar. Zapłata za towar następuje przelewem - klient wpłaca należność bezpośrednio na rachunek bankowy Spółki w terminie określonym na fakturze, którą Spółka wystawia w momencie przekazania towaru kurierowi. Należy w tym miejscu wskazać, iż wydanie przez Spółkę towaru kurierowi jest terminem, o którym mowa w ww. art. 19 ust. 1 ustawy. Zatem w sytuacji opisanej w przedmiotowym wniosku obowiązek podatkowy powstaje na zasadach określonych w art. 19 ust. 4 ustawy tj. z chwilą wystawienia faktury nie później niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru.”

Sytuacja jest, zatem analogiczna do przedstawionej w niniejszym wniosku. Jedyna różnica polega na tym, że w powyższej interpretacji klient nie płaci za transport towarów. Skoro w sprawie T. Nabywca płaci za odrębną usługę transportową, to tym bardziej należy uznać, że dostawa następuje w momencie przekazania towarów przewoźnikowi (kurierowi).

Reasumując należy wskazać, że wydanie towarów w analizowanym zdarzeniu przyszłym na rzecz Nabywcy będzie następowało w momencie wydania towaru z magazynu Spółki. Zatem jeśli Spółka wystawi w tym momencie fakturę, to wywoła to obowiązek podatkowy w VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie informuje, iż z uwagi na fakt, że złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 11.04.2011 r. wpłynął do tut. Organu w dniu 13.04.2011 r., uwzględniając ilość stanów faktycznych, Podatnik winien wnieść opłatę w wysokości 40 zł (od dnia 20.09.2008 r. opłata za wydanie interpretacji indywidualnej wynosi bowiem 40 zł – art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej). Podatnik dokonał wpłaty w wysokości 120 zł za wydanie interpretacji indywidualnej w dniu 08.04.2011 r. Zatem kwota w wysokości 80 zł, zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji Podatkowej zostanie zwrócona na numer konta bankowego wskazany we wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.