INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 30 grudnia 2010r.), uzupełnionym w dniu 21 lutego 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 08 lutego 2011r. Znak: IBPB II/2/415-1404/11/ŁCz wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 21 lutego 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 1992r. wnioskodawczyni wraz z mężem i dwójką dzieci otrzymała w spadku udział w nieruchomości (kamienicy) w wysokości po 1/12 każdy z nich. W dniu 17 września 1992r. wszyscy współwłaściciele zgodzili się zawrzeć między sobą umowę o podział mieszkań tak, aby odpowiadały mniej więcej udziałom, przy czym nie była to umowa notarialna tylko pisemna umowa podpisana przez wszystkich współwłaścicieli. Celem umowy było unikniecie w przyszłości nieporozumień między współwłaścicielami, gdy mieszkania będą się zwalniać (były zajęte przez lokatorów kwaterunkowych). Na podstawie tej umowy kilku współwłaścicieli sprzedało swoje udziały lub ich część z zaznaczeniem jakiego mieszkania dotyczą.

W 2004r. wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedała część udziałów lokatorowi zamieszkującemu jedno z mieszkań. Sprzedaż ta została zawarta w formie aktu notarialnego. Była to sprzedaż udziału z zaznaczeniem, którego mieszkania dotyczy. W ten sposób udział wnioskodawczyni i jej męża zmniejszył się do 2 x 1/30 kamienicy.

W marcu 2005r. wnioskodawczyni wraz z mężem objęła mieszkanie, które według umowy było jej mieszkaniem, po opuszczeniu go przez lokatorkę. Po dokonanej inwentaryzacji okazało się, że ma ono 57,5 m² a więc jest o 4,99 m#61447; większe niż to przewidywały udziały wnioskodawczyni. W wyniku dokonanego podziału fizycznego córka wnioskodawczyni otrzymała mniejsze mieszkanie niż to wynikało z udziału o 1,74 m², a syn mniejsze o 4,74 m². Córka i syn przekazali część swoich udziałów (17/7877 córka, a syn 33/7877) w formie ustnej po dokonaniu inwentaryzacji, kiedy już dokładnie wiadomo było ile metrów ma każde z mieszkań. Tak więc zdaniem wnioskodawczyni w praktyce dzieci przekazały wnioskodawczyni te brakujące metry w „darowiźnie”.

W maju 2008r. dokonano podziału fizycznego mieszkań bez spłat i dopłat i mieszkanie zostało wpisane do księgi wieczystej jako własność wnioskodawczyni i jej męża. Podział fizyczny został przeprowadzony w sądzie 07 maja 2008r. bez dopłat na rzecz pozostałych współwłaścicieli. W wyniku podziału fizycznego udziały rodziny wnioskodawczyni wynosiły 14/60 (5/60, 5/60 i 4/60) co stanowiło 23,33% kamienicy. Po przeprowadzeniu podziału fizycznego udział przypadający rodzinie wnioskodawczyni zmniejszył się z 23,333% do 23,143% czyli o 0,19% i odpowiednio wynosił 8,112% córki, 7,731% syna oraz 7,3% przypadający wnioskodawczyni i jej mężowi. W udziałach wyglądało to następująco: 639/7877 córki, 609/7877 syna oraz 575/7877 wnioskodawczyni i męża. Na tej podstawie dokonano wpisów do ksiąg wieczystych.

W dniu 28 lutego 2010r. sprzedano mieszkanie.

W zbytym lokalu zaraz po wymeldowaniu się opuszczającej go lokatorki wnioskodawczyni nigdy nie mieszkała. Zameldowany w nim był syn wnioskodawczyni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawczyni zobowiązana jest do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, na jakim druku winna dokonać rozliczenia i według jakich cen: z 2008r. czy według wartości sprzedanego mieszkania z 2010r....

Zdaniem wnioskodawczyni, nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem wraz z mężem i dziećmi zapłaciła podatek od spadku a łącznie udziały rodziny wnioskodawczyni przekraczały ilość metrów uzyskanych w wyniku podziału fizycznego kamienicy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 m.in.:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Cytowane w powyższym przepisie art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „odpłatne zbycie” oznacza każde przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową.

W przedmiotowej sprawie – dla określenia właściwej podstawy normującej zasady opodatkowania przychodu, uzyskanego ze sprzedaży udziału w ww. nieruchomości – istotne znaczenie ma ustalenie dat nabycia udziałów w przedmiotowej nieruchomości - kamienicy.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) spadek – to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. Stosownie do art. 924 i 925 ww. ustawy spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku potwierdza jedynie prawo spadkobierców do tego spadku od momentu jego otwarcia. Tak więc dniem nabycia spadku przez wnioskodawczynię i pozostałych spadkobierców jest data śmierci spadkodawcy.

Z instytucją działu spadku mamy natomiast do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom stosownie do wielkości ich udziałów, przechodzą na nich. Ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadłyby poszczególnym spadkobiercom. Tak więc, na skutek działu spadku następuje „konkretyzacja” składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Natomiast celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy – o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy.

Zgodnie z art. 210 i nast. Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności. Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyte na własność mienie mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Nie zmienia tego fakt, że zniesienia współwłasności dokonuje się bez spłat i dopłat. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Podsumowując, za datę nabycia nieruchomości, w przypadku gdy była ona przedmiotem zniesienia współwłasności, uważa się datę, w której dokonano przeniesienia własności nieruchomości na nowego właściciela. Jeżeli w wyniku zniesienia współwłasności takiej nieruchomości udział w niej się zwiększa, tj. przekracza udział nabyty uprzednio w spadku, to data zniesienia współwłasności będzie również datą nabycia tej części nieruchomości, o którą zwiększył się udział w niej po dokonaniu zniesienia współwłasności. Zatem nabycie w wyniku zniesienia współwłasności części majątku spadkowego, który należał do innych spadkobierców, tj. otrzymanie z tego majątku udziałów przekraczających pierwotny udział spadkowy musi być traktowane w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa danej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego.

Z analizy wniosku wynika, iż wnioskodawczyni w 1992r. nabyła w spadku 1/12 część kamienicy. W 2004r. wnioskodawczyni sprzedała część udziału w kamienicy lokatorowi zamieszkującemu jedno z mieszkań. Sprzedaż ta została zawarta w formie aktu notarialnego. W konsekwencji tej czynności udział wnioskodawczyni zmniejszył się do udziału wynoszącego 1/30 w przedmiotowej kamienicy. W 2005r. wnioskodawczyni wraz z mężem zajęła jedno z mieszkań, które miało należeć do małżonków jako konsekwencja zawartej w 1992r. nieformalnej umowy podziału. W wyniku dokonanej inwentaryzacji okazało się, że powierzchnia mieszkania, które zajęła wnioskodawczyni wraz z mężem była większa niż przysługujący im udział w kamienicy. W związku z powyższym dzieci wnioskodawczyni podarowały rodzicom w formie ustnej brakujące udziały. Natomiast w 2008r. dokonano zniesienia współwłasność ww. kamienicy poprzez przyznanie mieszkań bez spłat i dopłat poszczególnym współwłaścicielom. W wyniku tego podziału wnioskodawczyni wraz z mężem i dziećmi otrzymała w stosunku do całej kamienicy mniejszy udział, udział przypadający na wnioskodawczynię i męża wyniósł 575/7877 udziału w całej nieruchomości, co odpowiadało 7,3 % udziału w całej kamienicy.

Wnioskodawczyni wskazała opisując stan faktyczny, że pomiędzy nią i mężem a dziećmi doszło do darowizn dokonanych z udziałów posiadanych przez dzieci do majątku wnioskodawczyni i jej męża. Przedmiotowa czynność nastąpiła jednak w formie ustnej.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny sprawy wyjaśnić należy, że zgodnie z przepisem art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Stosownie do art. 890 § 1 oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Niemniej umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Jednakże w przedmiotowej sytuacji należy mieć na względzie § 2 wskazanego wyżej artykułu, który wyraźnie wskazuje, że przepisy powyższe nie uchybiają przepisom, które ze względu na przedmiot darowizny wymagają zachowania szczególnej formy dla oświadczeń obu stron. Innymi słowy zdanie drugie art. 890 § 1 Kodeku pozwala na dokonanie darowizny poprzez samo spełnienie świadczenia, aczkolwiek opisana sytuacja nie dotyczy każdego przypadku. Ograniczenia co do wymagań formalnych wobec oświadczenia woli stron mogą wynikać z przepisów szczególnych, które ze względu na przedmiot umowy wymagają określonej formy. Taka sytuacja występuje przykładowo gdy przedmiotem darowizny jest przedsiębiorstwo lub nieruchomość. Zgodnie z art. 158 Kodeksu cywilnego umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Z uwagi na charakter umowy darowizny powinna być ona wyrażona w sposób jednoznaczny, a równocześnie powinna być dokonana w sposób eliminujący jakiekolwiek wątpliwości, które pozwalają odróżnić ostateczną decyzję darczyńcy od niezobowiązujących obietnic. Komentowany przepis przewiduje dla umowy przenoszącej jej własność wymóg formy aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy powoduje nieważność umowy (zgodnie z art. 73 § 2 Kodeksu cywilnego). Uwzględniając powyższe, ważność oświadczenia woli darczyńcy jest uzależniona od jego złożenia w formie aktu notarialnego. W takiej sytuacji gdy przedmiotem darowizny jest nieruchomość, ważność umowy będzie uzależniona od złożenia obligatoryjnego oświadczenia w formie aktu notarialnego. Oświadczenie woli złożone bez zachowania aktu notarialnego w takiej sytuacji jest nieważne.

Oznacza to, że w przedstawionym stanie faktycznym dokonana przez dzieci wnioskodawczyni umowa darowizny w formie ustnej, na mocy której dzieci darowały wnioskodawczyni i jej mężowi udziały w nieruchomości nie rodzi skutków prawnych. Tym samym udział wnioskodawczyni po dokonanej sprzedaży w 2004r. nadal wynosił 1/30 udziału w całej przedmiotowej nieruchomości. Darowizna dzieci nie wywarła żadnego skutku.

Następnie w opisanym przez wnioskodawczynię stanie faktycznym w maju 2008r. dokonano zniesienia współwłasności przez fizyczny podział kamienicy bez spłat i dopłat. Mieszkanie, które wnioskodawczyni wraz z mężem objęła w marcu 2005r. zostało wpisane do księgi wieczystej, gdzie ujawnionymi właścicielami zostali wnioskodawczyni i jej mąż. Po przeprowadzeniu podziału fizycznego, jak wskazała wnioskodawczyni, udział córki wynosił 639/7877, syna 609/7877, a wnioskodawczyni i jej męża 575/7877 (7,3% udziału w nieruchomości). Wnioskodawczyni ponadto zaznaczyła, że udział przypadający na jej rodzinę tj. córkę, syna oraz wnioskodawczynię i jej męża w wyniku czynności dokonanej w 2008r. uległ zmniejszeniu.

Należy tutaj zaznaczyć, że we własnym stanowisku wnioskodawczyni wskazała, że skoro udział przypadający jej rodzinie uległ zmniejszeniu w związku z powyższym nie jest ona zobligowana do zapłaty podatku dochodowego. Z tak przedstawionym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Z treści art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ustawa ta reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych - podatnikiem jest zatem osoba fizyczna. Tak więc podatnikiem jest każdy z członków rodziny wnioskodawczyni. Błędem jest zatem analizowanie skutków poszczególnych czynności i umów w stosunku do całej rodziny wnioskodawczyni. Skutki te należy rozpatrywać odrębnie w stosunku do każdej z osób, a nie do rodziny czyli grupy osób. Rozliczeniom podatkowym obce jest pojęcie „udziałów rodziny” – istotny jest tylko i wyłącznie udział podatnika, czyli każdego członka tej rodziny. Błędne jest zatem twierdzenie, że zmniejszenie udziału w kamienicy przypadającego na rodzinę wnioskodawczyni w skutek fizycznego podziału i zniesienia współwłasności spowoduje brak obowiązku podatkowego. Każdy z członków rodziny wnioskodawczyni posiada swój udział w nieruchomości i dla każdego z członków rodziny określone czynności prawne rodzą różnorakie konsekwencje, w szczególności następstwa dokonanego fizycznego podziału nieruchomości.

Zauważyć bowiem należy, że po dokonanej w 2004r. sprzedaży udział wnioskodawczyni i jej męża wynosił 2x1/30 w kamienicy, a w wyniku fizycznego podziału udział wnioskodawczyni i jej męża wynosił 575/7877, czyli połowa z udziału wynoszącego 575/7877 należała do wnioskodawczyni.

W związku z powyższym tylko jeżeli udział przypadający wnioskodawczyni nie uległby zwiększeniu to wówczas rzeczywiście nie doszłoby do nabycia i w konsekwencji sprzedaż mieszkania w dniu 28 lutego 2010r. nie będzie rodzić u wnioskodawczyni obowiązku podatkowego.

Natomiast jeżeli w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości poprzez wydzielenie konkretnych lokali poszczególnym współwłaścicielom, wnioskodawczyni otrzymała udział w nieruchomości większy niż przed podziałem, to dniem nabycia udziału w nieruchomości w części przekraczającej dotychczasowy udział jest rok 2008. Dokonując matematycznego porównania udziałów należy stwierdzić, że udział 1/30 jaki przed podziałem należał do wnioskodawczyni jest mniejszy niż połowa z udziału 575/7877 jaki przypadł na wnioskodawczynię po fizycznym podziale kamienicy. To oznacza, że po podziale udział wnioskodawczyni w kamienicy uległ zwiększeniu. Przychód ze sprzedaży lokalu dokonany w dniu 28 lutego 2010r. w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2008r. (nadwyżka ponad 1/30) w wyniku zniesienia współwłasności i fizycznego podziału nieruchomości, będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach obowiązujących w 2008r.

Dokonując oceny skutków sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego należy stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008r. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 06 listopada 2008r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 ze zm.) do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) w okresie od dnia 01 stycznia 2007r. do dnia 31 grudnia 2008r., stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 i 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonych zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości, co wynika z treści art. 19 ust. 1 ustawy, jest jej wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej, którą zgodnie z ust. 3 tegoż artykułu określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 6d ww. ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość tych nakładów, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Jednakże, zgodnie z zapisem art. 21 ust. 1 pkt 126 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z odpłatnego zbycia:

1. budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku,
2. lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu,
3. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie,
4. prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie

-jeżeli podatnik był zameldowany w budynku lub lokalu wymienionym w lit. a)-d) na pobyt stały przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed datą zbycia, z zastrzeżeniem ust. 21 i 22.

Reasumując należy stwierdzić, że skoro w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości poprzez wydzielenie konkretnych lokali poszczególnym współwłaścicielom wnioskodawczyni otrzymała udział w nieruchomości większy niż 1/30, to dniem nabycia przez wnioskodawczynię nieruchomości w części przekraczającej udział 1/30 w przedmiotowej kamienicy jest 2008r. Przychód ze sprzedaży lokalu dokonanej w dniu 28 lutego 2010r. w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2008r., będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach obowiązujących w 2008r. Bez znaczenia dla wnioskodawczyni pozostaje fakt zameldowania w zbywanym mieszkaniu syna wnioskodawczyni, gdyż skorzystac ze zwolnienia może podatnik pod warunkiem, że on sam był w lokalu zameldowany na pobyt stały a nie tylko jego rodzina. Podobnie bez znaczenia pozostaje fakt zapłaty podatku od spadków – podatek od spadków płatny był bowiem z tytułu nabycia podczas gdy podatek dochodowy płatny jest z tytułu zbycia. Są to dwa zupełnie różne obowiązki podatkowe. Ustalając podstawę obliczenia podatku należy z przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości wyodrębnić proporcjonalnie udział nabyty w wyniku zniesienia współwłasności i od tego udziału (nabytego w 2008r.) uiścić 19% podatku. Podstawą obliczenia podatku winny być obowiązujące ceny rynkowe stosowane w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia na moment dokonania odpłatnego zbycia. Podatek ten jest płatny w terminie złożenia zeznania podatkowego za rok 2010. Podatek ten należy wykazać odpowiednio w poz. 193 (podatnik) lub 194 (małżonek) zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy w którym nastąpiło zbycie nieruchomości (PIT-36).

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko wnioskodawczyni, że nie powinna ona płacić podatku skoro udział przypadający jej rodzinie w wyniku podziału nieruchomości uległ zmniejszeniu, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zaznacza, że jeżeli stan faktyczny przedstawiony we wniosku różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.