Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-701/12-2/WS
z 24 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2012 r. (data wpływu 24 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia zaległego wynagrodzenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia zaległego wynagrodzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Począwszy od dnia 3 marca 2010 r. Wnioskodawca był zatrudniony przez osobę fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą, w formie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. Zatrudniający był płatnikiem podatku dochodowego i składek ubezpieczeniowych.

Pracodawca nie wywiązał się z obowiązku comiesięcznego płacenia wynagrodzenia, w związku z czym Wnioskodawca zmuszony był skierować sprawę do sądu pracy z roszczeniem o wypłatę wynagrodzenia za okres od 3 marca 2010 r. do 5 lipca 2010 r. Na rozprawie sądowej doszło do zawarcia ugody, mocą której pracodawca zobowiązał się wypłacić należne wynagrodzenie w kwocie łącznej 8 000,00 zł netto. Ugoda nie zawierała żadnych postanowień dotyczących podatku dochodowego, ani też składek ZUS.

Pracodawca za rok 2010 wystawił zgodnie z obowiązującymi przepisami PIT-11 obejmujący okres od 3 marca 2010 r. do 31 grudnia 2010 r.

Wypełniając PIT-11 pracodawca ujął kwotę przychodu, kosztów uzyskania przychodu, dochodu i pobranych z wynagrodzenia Wnioskodawcy zaliczek na podatek. Wypełniono też rubryki dotyczące składek ZUS i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Wobec powyższego należy domniemywać, że wszystkie należne świadczenia zostały przez płatnika odprowadzone.

Pomimo zawarcia ugody sądowej, pracodawca nie wywiązał się z przyjętych zobowiązań, co spowodowało skierowanie przez Zainteresowanego ugody do postępowania egzekucyjnego. W postępowaniu egzekucyjnym wystąpił zbieg egzekucji prowadzonej przez komornika sądowego i organu urzędu skarbowego. Mocą decyzji sądu wszystkie sprawy toczące się w egzekucji zostały przekazane do postępowania prowadzonego przez organ egzekucyjny urzędu skarbowego.

Organ egzekucyjny wyegzekwował i przekazał na konto Wnioskodawcy w roku 2011 kwotę 4 491,10 zł, informując jednocześnie, że kwota ta jako wynagrodzenie powinna być wykazana przez Zainteresowanego w rozliczeniu rocznym za rok 2011 i tym samym powinien być od tej kwoty odprowadzony należny podatek.

Organ podatkowy nie zajął żadnego stanowiska w kontekście złożonego uprzednio przez pracodawcę PIT-11 potwierdzającego odprowadzenie od tej kwoty należnego podatku już w roku 2010.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zasądzenie, a następnie wyegzekwowanie kwot wynagrodzenia określonego jako netto, zobowiązuje Wnioskodawcę do odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych przy uwzględnieniu faktu uprzedniego rozliczenia tego podatku przez pracodawcę jako płatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykazanie w rozliczeniu rocznym za rok 2011 wyegzekwowanych kwot z tytułu wykonawczego jakim jest prawomocna ugoda sądowa, byłoby podwójnym opodatkowaniem wynagrodzenia należnego za 2010 r. Bez wątpienia wynagrodzenie otrzymywane przez pracownika za pracę świadczoną w ramach umowy o pracę jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Każde źródło przychodu podlega opodatkowaniu, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku – art. 9 cyt. ustawy. Żadne wyłączenia Wnioskodawcy nie dotyczą.

Dochody osiągnięte przez podatników, co do zasady opodatkowane są według skali określonej w art. 27 ustawy. Skala opodatkowania ma również zastosowanie do Wnioskodawcy. W przypadku zatrudnionych pracowników, zgodnie z treścią art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnikiem tego podatku poprzez pobór comiesięcznej zaliczki jest zakład pracy. To zakład pracy jest obowiązany obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od zakładu przychody ze stosunku pracy.

Zgodnie z treścią art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy (w tym przypadku zakład pracy Wnioskodawcy) zobowiązani są do przesłania podatnikom i właściwym urzędom skarbowym informacji o wysokości dochodu od którego została odprowadzona zaliczka na podatek. Obowiązujący wzór to PIT-11, w oparciu o który następnie podatnik rozlicza swoje dochody za dany rok ze wszystkich źródeł przychodów.

Zakład pracy jako płatnik wykonał w przypadku Wnioskodawcy swoje obowiązki, bowiem wystawił PIT-11 za okres całego roku 2010 wykazując przychody, koszty, dochód i wysokość odprowadzonej zaliczki na podatek dochodowy.

W oparciu o wystawiony PIT-11 Wnioskodawca rozliczył swoje dochody osiągnięte w roku 2010 i rozliczył należny podatek. Tym samym kwota, która była przedmiotem ugody sądowej została rozliczona, jako należne wynagrodzenie, w ramach roku 2010. Fakt późniejszego wyegzekwowania tej kwoty na drodze egzekucji nie zmienia rozliczenia z 2010 r. Pracodawca rozliczył tę kwotę jako przychód pracownika, pomimo że faktycznie tej kwoty pracownikowi nie wypłacił. Stąd w ugodzie sądowej zasądzono kwotę netto, a nie kwotę brutto. Pomimo braku wypłaty na rzecz pracownika, pracodawca rozliczył podatek poprzez comiesięczne zaliczki. Pokrzywdzonym w tej sytuacji był tylko pracownik (Wnioskodawca), który nie otrzymał w należnym czasie należnego wynagrodzenia. Gdyby przyjąć jak obecnie sugeruje urząd skarbowy konieczność opodatkowania kwoty netto wyegzekwowanej na mocy ugody, to oznaczałoby, że podatnik jest obowiązany podwójnie opodatkować te same przychody, należne mu w roku 2010, co stanowiłoby zdaniem podatnika naruszenie obowiązujących przepisów prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż pracodawca Wnioskodawcy nie wywiązał się z obowiązku comiesięcznego płacenia wynagrodzenia, w związku z czym Wnioskodawca zmuszony był skierować sprawę do sądu pracy z roszczeniem o wypłatę wynagrodzenia za okres od 3 marca 2010 r. do 5 lipca 2010 r. Na rozprawie sądowej doszło do zawarcia ugody mocą której pracodawca zobowiązał się wypłacić należne wynagrodzenie w kwocie łącznej 8 000,00 zł netto.

Pracodawca za rok 2010 wystawił zgodnie z obowiązującymi przepisami PIT-11 obejmujący okres od 3 marca 2010 r. do 31 grudnia 2010 r.

Wypełniając PIT-11 pracodawca ujął kwotę przychodu, kosztów uzyskania przychodu, dochodu i pobranych z wynagrodzenia Wnioskodawcy zaliczek na podatek. Wypełniono też rubryki dotyczące składek ZUS i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Pomimo zawarcia ugody sądowej, pracodawca nie wywiązał się z przyjętych zobowiązań, co spowodowało skierowanie przez Zainteresowanego ugody do postępowania egzekucyjnego. W postępowaniu egzekucyjnym wystąpił zbieg egzekucji prowadzonej przez komornika sądowego i organu urzędu skarbowego. Mocą decyzji sądu wszystkie sprawy toczące się w egzekucji zostały przekazane do postępowania prowadzonego przez organ egzekucyjny urzędu skarbowego.

Organ egzekucyjny wyegzekwował i przekazał na konto Wnioskodawcy w roku 2011 kwotę 4 491,10 zł.

Biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny należy stwierdzić, iż skoro zaległe wynagrodzenie nie zostało wypłacone Wnioskodawcy, a więc Wnioskodawca nie otrzymał tego wynagrodzenia, ani nie zostało mu ono postawione do dyspozycji, to w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi ono dla Wnioskodawcy przychodu. Zatem niezasadne było rozliczenie tego wynagrodzenia w zeznaniu rocznym za 2010 r.

Dopiero przekazanie wynagrodzenia przez organ egzekucyjny w roku 2011, spowodowało iż wynagrodzenie to stanowi dla Wnioskodawcy przychód osiągnięty w roku 2011, a więc w roku kiedy zostało ono faktycznie przez Zainteresowanego otrzymane.

Zatem, rozliczenie otrzymanego przez Wnioskodawcę zaległego wynagrodzenia powinno nastąpić w zeznaniu rocznym za rok 2011.

W konsekwencji, stwierdzić należy, iż w zależności od wyniku powyższego rozliczenia za rok 2011, na Zainteresowanym mógł ciążyć obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z rzeczonego tytułu za rok 2011.

Dodać przy tym należy, iż fakt uprzedniego rozliczenia analizowanego przychodu w zeznaniu podatkowym za inny rok podatkowy niż rok 2011, czyli jak miało to miejsce w badanej sprawie – za rok 2010, pozostaje bez znaczenia dla rozliczenia za rok właściwy – tj. za rok 2011, a tym samym pozostaje bez znaczenia dla niniejszego rozstrzygnięcia.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym były pracodawca prawidłowo rozliczył zaległe wynagrodzenie, wystawiając PIT-11 za 2010 r., należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie, aby uniknąć podwójnego opodatkowania zaległego wynagrodzenia, Wnioskodawcy przysługuje prawo do skorygowania zeznania rocznego złożonego za 2010 r.

Przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji oraz jej wymogi formalne zawarte są w art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.).

Z treści § 1 ww. artykułu wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty – art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej.

W myśl art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach - rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym już - wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji oraz z wynikającym z przepisu prawa obowiązkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty. Korektę zeznania podatkowego należy składać wyłącznie na odpowiednich formularzach tj. obwiązujących przy rozliczaniu podatku za dany rok.

W tym miejscu należy podkreślić, iż przy korekcie deklaracji należy uwzględnić przepisy dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 70 § 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej złożenie skorygowanej deklaracji podatkowej jest traktowane jako warunek konieczny do nabycia prawa do stwierdzenia nadpłaty podatku. W myśl bowiem art. 75 § 3 ww. ustawy, podatnicy równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej. Natomiast, jak już wspomniano wcześniej, zgodnie z art. 75 § 3 podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.