INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 07 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 kwietnia 2011r. (data wpływu 12 kwietnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oprocentowanej pożyczki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2011 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oprocentowanej pożyczki. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 kwietnia 2011r. (data wpływu 12 kwietnia 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 01 kwietnia 2011r. znak IPPP2/443-320/11-2/KOM (skutecznie doręczone 08.04.2011r.).

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest komplementariuszem spółki komandytowej, której zamierza udzielić pożyczki pieniężnej. Udzielenie pożyczek nie stanowi przedmiotu działalności Wnioskodawcy, do tej pory nie udzielił żadnej pożyczki.

Wnioskodawca poza udziałem w zyskach spółki komandytowej uzyskuje przychody ze sprzedaży i serwisu aplikacji informatycznych (wideokonferencji), a ponadto świadczy usługi serwisowania central telefonicznych.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, że pożyczka, której zamierza udzielić spółce komandytowej będzie pożyczką oprocentowaną, a zostanie udzielona ze środków własnych Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udzielenie pożyczki spółce, w której Wnioskodawca jest komplementariuszem, będzie dla Wnioskodawcy czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, czy zwolnioną z tego podatku...

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie pożyczki spółce, w której Wnioskodawca jest komplementariuszem, będzie czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że bezspornym jest, iż udzielenie pożyczki mieści się w przedmiotowym zakresie zastosowania przepisów o VAT, jako inne świadczenie niż dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej „ustawa o VAT”), stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Jednakże fakt, iż pożyczka jest objęta przedmiotowym zakresem zastosowania przepisów ustawy o VAT, nie wystarcza do uznania, że podlega ona opodatkowaniu tym podatkiem, gdyż dodatkowo musi być objęta podmiotowym zakresem zastosowania przepisów tej ustawy tzn. musi być ona udzielona przez podmiot, któremu w związku z dokonaniem tej czynności przysługuje status podatnika podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z udzieleniem przez niego pożyczki spółce, w której jest komplementariuszem, nie można przypisać statusu podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, zgodnie z którym:

1. Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
   
   

Definicja „działalności gospodarczej” zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jednoznacznie świadczy więc o tym, że o działalności gospodarczej prowadzonej w danym zakresie można mówić wówczas, gdy dany podmiot wykonuje czynności określonego rodzaju w sposób częstotliwy - albo przynajmniej można mu przypisać w związku z dokonaniem danej czynności zamiar wykonywania tego rodzaju czynności w sposób częstotliwy. Jak wskazano na wstępie, Wnioskodawca dotychczas nie udzielił żadnej pożyczki - planowana przez niego pożyczka na rzecz spółki, w której jest wspólnikiem, będzie zatem pierwszą tego rodzaju czynnością. Wobec tego sam fakt udzielenia ww. pożyczki nie świadczy o wykonywaniu działalności w tym zakresie w sposób częstotliwy. Przeciwnie, chwili udzielenia pożyczki przez Wnioskodawcę będzie ona czynnością o charakterze jednorazowym, incydentalnym.

Jednocześnie w przedstawionej sytuacji brak jest obiektywnych podstaw do przypisania Wnioskodawcy zamiaru wykonywania działalności w zakresie udzielania pożyczek w sposób częstotliwy. W pierwszej kolejności należy wskazać na to, że w określonym w umowie spółki przedmiocie działalności Wnioskodawcy nie wskazano działalności w zakresie udzielania pożyczek, ani wykonywania czynności o podobnym charakterze. Po drugie zaś, co istotniejsze, okolicznością świadczącą o braku zamiaru podjęcia przez Wnioskodawcę działalności w zakresie udzielania pożyczek jest fakt, że pożyczka ma być udzielona spółce, w której jest on wspólnikiem (komplementariuszem). W realiach obrotu gospodarczego udzielenie pożyczki spółce przez jej wspólnika z reguły ma na celu przede wszystkim dokapitalizowanie spółki, udostępnienie jej środków na prowadzenie działalności - a nie uzyskanie przez wspólnika udzielającego pożyczki wynagrodzenia w postaci odsetek, jak ma to miejsce w przypadku podatników prowadzących działalność w zakresie usług finansowych.

Pożyczka udzielona przez wspólnika spółce handlowej pełni więc rolę analogiczną, jak dokapitalizowanie spółki poprzez podwyższenie wkładów wnoszonych przez wspólników (podwyższenie kapitału zakładowego), ewentualnie w przypadku spółek z ograniczoną odpowiedzialnością poprzez wniesienie dopłat. Różnica pomiędzy wskazanymi formami dokapitalizowania spółki a pożyczką udzieloną jej przez wspólnika sprowadza się w istocie do łatwiejszego (w przypadku pożyczki) sposobu odzyskania kapitału zaangażowanego przez wspólnika. Natomiast cel tych operacji jest w każdym przypadku identyczny – jest to dokapitalizowanie spółki. Z uwagi na to, że wspólnik spółki handlowej z tytułu wniesienia do niej wkładu pieniężnego albo dopłat bez wątpienia nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, brak jest podstaw do przypisania mu tego statusu w związku z dokapitalizowaniem spółki dokonanym w innej formie prawnej, tj. udzielenia jej pożyczki.

Wskazane powyżej specyficzne okoliczności wiążące się z udzieleniem spółce pożyczki przez wspólnika, tzn. to, że jej celem jest dokapitalizowanie spółki a nie uzyskanie wynagrodzenia z tytułu odpłatnego świadczenia usług, świadczą więc o tym, że obiektywnie rzecz biorąc Wnioskodawcy w związku z udzieleniem pożyczki spółce, w której jest wspólnikiem, nie będzie można przypisać zamiaru wykonywania tego typu czynności w sposób częstotliwy, tj. prowadzenia działalności gospodarczej (usługowej) w tym zakresie.

Z tego punktu widzenia udzielenie pożyczki spółce przez jej wspólnika, z zamiarem jej dokapitalizowania, nie może być bowiem traktowane na równi z udzieleniem pożyczki podmiotowi niezależnemu, tj. z działaniem z zamiarem uzyskania wynagrodzenia (zysku) w postaci odsetek.

Reasumując, nie można uznać udzielenia przez Wnioskodawcę pożyczki Spółce, w której jest wspólnikiem jako przejawu działalności usługowej, którą zamierza on wykonywać w sposób częstotliwy. Z tego względu w związku z udzieleniem tej pożyczki nie będzie można przypisać mu statusu podatnika podatku VAT, a w konsekwencji dokonanie tej czynności pozostawać będzie poza zakresem zastosowania przepisów ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Spółka ze środków własnych, nie mając wyszczególnionych w zakresie swojej działalności usług udzielania pożyczek chce udzielić spółce komandytowej, w której jest komplementariuszem, jednorazowej oprocentowanej pożyczki pieniężnej z własnych środków.

Udzielanie pożyczki przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tej czynności za podlegającą opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu jej udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że udzielenie przez Wnioskodawcę oprocentowanej pożyczki stanowi odpłatne świadczenie usług, a zatem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Co do zasady stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%. Jednakże na podstawie art. 146a ustawy, obowiązującym od dnia 01.01.2011r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., w myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwolnione od podatku były usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, jednakże przepis ten został uchylony. W konsekwencji, od dnia 1 stycznia 2011 r., zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Co istotne, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.). Zgodnie bowiem z art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż usługi polegające na udzieleniu pożyczek korzystają ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Reasumując, udzielenie przez Wnioskodawcę jednorazowej oprocentowanej pożyczki pieniężnej stanowi odpłatne świadczenie usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, przy czym korzysta ze zwolnienia od podatku, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, 09-402 Płock, ul.1-go Maja 10.