INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2010 r. (data wpływu 26 listopada 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na podwyższenie kwalifikacji stażysty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na podwyższenie kwalifikacji stażysty skierowanego przez Urząd Pracy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie przewozu towarów samochodami ciężarowymi, na które wymagane są specjalne uprawnienia. Z Urzędem Pracy Wnioskodawca zawarł umowę na zatrudnienie pracownika w celu odbycia stażu. Wynagrodzenie za pracę w trakcie trwania stażu jest finansowane przez Urząd Pracy. Warunkiem sfinansowania wynagrodzenia za staż jest zatrudnienie (po jego zakończeniu) na podstawie umowy o pracę na okres nie krótszy niż 1 rok. W trakcie odbywania stażu Wnioskodawca skierował stażystę na kurs prawa jazdy kategorii C i C+E, gdyż jest to pracownik, którego chciałby zatrudnić na dłużej. Z tego powodu Wnioskodawca chciałby pokryć koszty związane z uzyskaniem: prawa jazdy, badań psychotechnicznych, oraz odbywaniem kursu na przewóz rzeczy. Wnioskodawca wskazuje, iż po spełnieniu przedstawionych warunków zobowiąże stażystę do podpisania oświadczenia o partycypowanie w poniesionych kosztach w przypadku rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika przez okres 3 lat. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą memoriałową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy i kiedy poniesione wydatki na uzyskanie uprawnień mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie wystawienia faktury dokumentującej zajście.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów z tej działalności, ewentualnie zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ww. ustawy nie przewiduje wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów, wydatków związanych z finansowaniem przez pracodawcę kosztów dokształcania pracowników.

Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego uprawnienia, konieczne jest by wydatek mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła oraz by był prawidłowo udokumentowany. Wydatki na podnoszenie kwalifikacji pracowniczych, aby mogły stanowić koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy, muszą mieć ścisły związek z zakresem obowiązków pracownika oraz charakterem działalności pracodawcy. Koszty ponoszone przez Wnioskodawcę należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, ale jednocześnie nie jest niezbędne odnoszenie ich do konkretnego przychodu. Jeżeli zatem wydatki na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników mają na celu osiągnięcie obecnie lub w przyszłości przychodów z działalności gospodarczej bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów w wyniku korzystania z nabytych w ten sposób umiejętności, to wydatki na ten cel mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie przewozu towarów samochodami ciężarowymi. Zamierza pokryć koszty kursu prawa jazdy kategorii C i C+E, badań psychotechnicznych oraz kursu na przewóz rzeczy osoby odbywającej staż, która w przyszłości ma być przez niego zatrudniona na podstawie umowy o pracę. Uznać można, iż pracownik nabędzie wiedzę, która przyczyni się do podniesienia jego kwalifikacji zawodowych i poszerzenia umiejętności przydatnych do wykonywania pracy.

Zatem, odbyte kursy i zdobyte uprawnienia będą miały związek z wykonywanymi przez pracownika obowiązkami. Z tego względu należy stwierdzić, że wydatki, o których mowa we wniosku mogą być uznane za poniesione w celu osiągnięcia przychodów i w świetle cytowanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zauważyć jednakże należy, iż to na Wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi księgę przychodów i rozchodów, w sposób właściwy dla ksiąg rachunkowych, czego konsekwencją jest obowiązek zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 22 ust. 5 - 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu w odniesieniu do podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów przyjmuje się dzień wystawienia dowodu stanowiącego podstawę do ujęcia kosztu w księgach. Prawidłowo zatem Wnioskodawca wskazał, iż poniesione wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie wystawienia faktury dokumentującej zdarzenie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.