INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2010r. (data wpływu 18 sierpnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 listopada 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy prawidłowe jest posługiwanie się przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą na wystawianych fakturach VAT adresem głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej widniejącym na zgłoszeniu identyfikacyjnym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2010r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 16 listopada 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy prawidłowe jest posługiwanie się przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą na wystawianych fakturach VAT adresem głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej widniejącym na zgłoszeniu identyfikacyjnym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna wykonująca pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na obsłudze klientów stacji paliw i handlu towarami w zgłoszeniu identyfikacyjno/aktualizacyjnym NIP-1 wskazał następujące adresy:

• adres miejsca zameldowania (zamieszkania) miasto P., ul. Z.,
• adres głównego miejsca wykonywania działalności miasto P., przy ul. B.
• adresy pozostałych miejsc wykonywania działalności (stacje).
  
  

W obrocie gospodarczym (na fakturach) Wnioskodawca posługuje się adresem głównego miejsca wykonywania działalności podanym w zgłoszeniu NIP-1, który jest zarazem adresem jednej z prowadzonych przez Wnioskodawcę stacji paliw. Natomiast w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R widnieje wyłącznie adres zamieszkania tj. miasto P., ul. Z.

Wnioskodawca w piśmie z dnia 16 listopada 2010r., będącym uzupełnieniem wniosku, wskazał, że celem udzielonej interpretacji jest ustalenie, który adres powinien być używany przez przedsiębiorcę na fakturach w pozycji sprzedawca/nabywca. Głównym aktem prawnym, w oparciu o który ma zostać udzielona interpretacja jest ustawa o podatku od towarów i usług, a pozostałe akty prawne wskazane we wniosku ORD-IN mają charakter uzupełniający.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jest prawidłowe posługiwanie się przez osobę fizyczną prowadzącą samodzielnie pozarolniczą działalność gospodarczą na fakturach VAT adresem głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej widniejącym na zgłoszeniu identyfikacyjnym tj. miasto P., ul. B....

Zdaniem Wnioskodawcy, polskie ustawodawstwo nie określa jednoznacznie, który z adresów (zamieszkania/zameldowania czy adres głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej) powinien być umieszczony na fakturach VAT.

Za takim stanowiskiem przemawia przepis zawarty w art. 7b ustawy z dnia 19 listopada 1999r. Prawo działalności gospodarczej, który nakazuje w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej poza miejscem zamieszkania wskazanie „adresu głównego miejsca wykonywania działalności”.

Natomiast w § 5 rozporządzenia ministra finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług można wyczytać, że „faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy”.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca zdecydował się wystawiać faktury VAT z adresem głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W ust. 2 tego artykułu zawarta została definicja działalności gospodarczej. W myśl tego przepisu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur zawiera rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie maja zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), wydane na podstawie upoważnienia przewidzianego w art. 106 ust. 8 ustawy.

Zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż faktura dokumentująca sprzedaż powinna przede wszystkim zawierać dane określone w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, tj. m.in. dane dotyczące podatnika. Natomiast w myśl cytowanego powyżej § 5 ust. 1 rozporządzenia, który precyzyjniej określa treść faktury, winna ona zawierać m.in. imię i nazwisko lub nazwę bądź nazwę skróconą sprzedawcy oraz jego adres a także jego numer NIP.

Przepis § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazuje, iż faktura winna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy, nie precyzuje jednocześnie o jakie adresy chodzi.

Stąd też należy się odwołać do innych przepisów a w szczególności do danych zawartych w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R, które są podstawą wpisu podatnika do rejestru podatników VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2004r. Nr 269, poz. 2681 ze zm.), podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego; zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, zgłoszenie identyfikacyjne osób fizycznych zawiera nazwisko, imiona, imiona rodziców, datę i miejsce urodzenia, płeć, nazwisko rodowe, obywatelstwo lub obywatelstwa, adres miejsca zamieszkania, adres miejsca zameldowania na pobyt stały lub czasowy, rodzaj i numer dowodu tożsamości oraz numer ewidencyjny PESEL.

W myśl art. 5 ust. 5 ww. ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, określa wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych.

W myśl art. 6 ust. 1 ww. ustawy podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 96 ust. 1 ustawy o VAT, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Ogólne zasady działania przedsiębiorstw osób fizycznych określone zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 431 kc przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Przedsiębiorca działa pod firmą – art. 432 § 1 kc. Stosownie do art. 434 kc firmą osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko.

Zatem podatnikiem i przedsiębiorcą jest osoba fizyczna z imienia i nazwiska, posługująca się nadanym jej numerem identyfikacji podatkowej NIP a nie firma prowadzona przez tę osobę. Odzwierciedleniem tej tendencji są dane wykazane w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 5 kwietnia 2004r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 55, poz. 539 ze zm.) w § 1 określa wzór zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia (VAT-R). W przypadku podatnika będącego osobą fizyczną w części B.1. tego zgłoszenia określającej dane identyfikacyjne należy podać nazwisko, pierwsze imię, drugie imię podatnika, imię ojca i matki, numer ewidencyjny PESEL, datę urodzenia. Ponadto w prawie cywilnym określono firmę osoby fizycznej przez jej imię i nazwisko. Podatnicy będący osobami fizycznymi określają w tym zgłoszeniu jedynie adres zamieszkania, natomiast podatnicy nie będący osobami fizycznymi adres siedziby.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jako osoba fizyczna wykonująca pozarolniczą działalność gospodarczą w zgłoszeniu identyfikacyjno/aktualizacyjnym NIP-1 wskazał następujące adresy:

• adres miejsca zameldowania (zamieszkania) miasto P., ul. Z.,
• adres głównego miejsca wykonywania działalności miasto P., przy ul. B.
• adresy pozostałych miejsc wykonywania działalności (stacje).
  
  

W obrocie gospodarczym (na fakturach) Wnioskodawca posługuje się adresem głównego miejsca wykonywania działalności podanym w zgłoszeniu NIP-1, który jest zarazem adresem jednej z prowadzonych przez Wnioskodawcę stacji paliw. Natomiast w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R widnieje wyłącznie adres zamieszkania tj. miasto P., ul. Z.

Zdaniem Wnioskodawcy polskie ustawodawstwo nie określa jednoznacznie, który z adresów (zamieszkania/zameldowania czy adres głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej) powinien być umieszczony na fakturach VAT.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca zdecydował się wystawiać faktury VAT z adresem głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że pomimo braku precyzyjnego sformułowania w przepisach jaki adres (miejsca zamieszkania, czy miejsca prowadzenia działalności) podatnik będący osobą fizyczną winien na wystawianych fakturach umieszczać, należy przyjąć, iż będzie to adres podawany w zgłoszeniu rejestracyjnym dla podatku od towarów i usług VAT-R, tj. w przypadku osób fizycznych powinien to być adres zamieszkania. Należy zauważyć bowiem, że adres zamieszkania jest dla podatnika będącego osobą fizyczną tym, czym adres siedziby dla podatnika będącego osobą prawną lub jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, czyli informacją identyfikującą go jako podatnika.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż Wnioskodawca, jako podatnik podatku od towarów i usług, prowadząc działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, winien na fakturach VAT wskazywać adres zamieszkania.

Poza tym nie ma przeszkód, aby poza obligatoryjnymi danymi faktura zawierała także inne informacje, m.in. adres jednej z prowadzonych przez Wnioskodawcę stacji paliw (jako adres głównego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podany w zgłoszeniu NIP-1).

Oceniając stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku oraz przyjęty przez niego sposób postępowania polegający na podaniu w wystawianych fakturach VAT wyłącznie adresu głównego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należało je uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zauważyć należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji była jedynie kwestia umieszczania przez Wnioskodawcę adresu głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej na wystawianych fakturach VAT bowiem Wnioskodawca w piśmie z dnia 16 listopada 2010r. wskazał, że aktem prawnym, w oparciu o który ma zostać udzielona interpretacja jest ustawa o podatku od towarów i usług, a pozostałe akty prawne wskazane we wniosku ORD-IN mają charakter uzupełniający.

Ponadto należy zauważyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Zatem dokumenty te nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.