Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-950/12-2/MK
z 14 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16.10.2012 r. (data wpływu 29.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy sprzedaży udziałów w prawie własności wodociągu od jego współwłaścicieli – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy sprzedaży udziałów w prawie własności wodociągu od jego współwłaścicieli.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 29 października 2012 r. Wnioskodawca jako kupujący zawarł umowę sprzedaży udziałów w prawie własności wodociągu od jego współwłaścicieli, którzy dokonali w roku 2000 oraz 2005 budowy tego wodociągu o łącznej długości 135,5 mb. 1 w drodze gminnej. Przedmiotem umowy - zgodnie z jej treścią jest sprzedaż udziałów w prawie własności odcinka sieci wodociągowej o długości 135.5 m wybudowanej w roku 2000 oraz częściowo w roku 2005, stanowiącej sieć i urządzenia do doprowadzania wody, o których mowa w art. 49 kodeksu cywilnego, zlokalizowane na terenie Miasta. W wyniku umowy sprzedający przenieśli na kupującego przysługujące im udziały we współwłasności przedmiotu sprzedaży a kupujący dokonał zapłaty ceny. Datę podpisania umowy strony określiły jako datę przeniesienia udziałów we własności urządzeń, przeniesienie posiadania oraz datę wejścia przedmiotu sprzedaży w skład przedsiębiorstwa kupującego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zawarciem i wykonaniem umowy sprzedaży udziałów w prawie własności wodociągu powstaje po stronie Wnioskodawcy obowiązek sporządzenia informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-8C) i przekazania jej podatnikowi (sprzedającym) oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy u.z.z.w. (ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i ścieki), osoby, które wybudowały z własnych środków urządzenia wodociągowe i urządzenia kanalizacyjne, mogą je przekazywać odpłatnie gminie lub przedsiębiorstwu wodociągowo - kanalizacyjnemu, na warunkach uzgodnionych w umowie. Od daty wejścia ustawy przepis ten był podstawą rozliczeń pomiędzy gminą lub przedsiębiorstwem wodociągowo - kanalizacyjnym, a osobami które na własny koszt wybudowały te urządzenia.

Wówczas to umowa (lub porozumienie) miały charakter umowy o rozliczenie kosztów lub nakładów poniesionych na te urządzenia w zamian za przeniesienie własności urządzeń. Wówczas to umowa ta, jako nie wymieniona w ustawie z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jednolity: Dz. U. 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) (jako tzw. umowa nienazwana) nie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Również przychody jakie osoby fizyczne osiągały z tego rozliczenia mogły być traktowane nie jako przychody ze sprzedaży, ale przychody z „innych źródeł” (jako rozliczenie nakładów i kosztów), co z kolei mogło rodzić obowiązek wystawienia informacji PIT-8C.

Aktualnie nie można jednak pominąć, istotnej zmiany jaka w tym zakresie zaszła po nowelizacji art. 49 kodeksu cywilnego dokonanej ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2008 r. Nr 116 poz. 731), oraz jego wykładni dokonanej w uchwale Sądu Najwyższego dnia 13 lipca 2011 r. (III CZP 26/2011, LexPolonica Nr 2576075).

Dokonana nowelizacja spowodowała istotne zmiany w całym systemie prawa, które znalazły wyraz we wspomnianej uchwale Sądu Najwyższego z 13 lipca 2011 r.

Zgodnie z tezą tej uchwały:

1. Podstawę roszczenia o zobowiązanie do odpłatnego przeniesienia własności urządzeń wodociągowych lub kanalizacyjnych stanowi - od chwili wejścia w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2008 Nr 116 poz. 731)- art. 49 § 2 kc.
   
2. Jeżeli koszty budowy urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1 kc., poniosło kilka osób, każdej z nich przysługuje - na podstawie art. 49 § 2 k.c. - wobec przedsiębiorcy, który przyłączył urządzenia do swojej sieci roszczenie o przeniesienie za wynagrodzeniem udziału w prawie własności tych urządzeń.
   
   

Dokonana uchwalą wykładnia prawa, diametralnie zmieniła kierunek oceny sytuacji właścicieli urządzeń wodociągowych, a mianowicie:

1. Stwierdza się że wszelkie „rozliczenia” jak w przypadku wodociągu w ulicy R. opierają się już wyłącznie o art. 49 kodeksu cywilnego, a nie art. 31 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i ścieki.
   
2. Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 31 u.z.z.w nie może być stosowany jako podstawa rozliczeń, „nie ma żadnego uzasadnienia teza, wedle której żądanie nabycia urządzenia przesyłowego od przedsiębiorcy oparte jest wciąż na art. 31 ust. 1 u.z.z.w., skoro ten pierwszy przepis jednoznacznie, w sposób nie budzący wątpliwości, reguluje takie żądanie. Zgodnie z regułą lex posterior derogat legi priori, art. 31 ust. 1 u.z.z.w. powinien być uznany za usunięty z systemu prawnego.”
   
3. Wszelkie sposoby dotychczas określane jako „rozliczanie kosztów” przyjmują teraz postać „nabycia własności” urządzeń.
   
4. Jedyne „rozliczenia” w tym zakresie mogą opierać się o typową umowę nabycia (przenoszącą własność) czyli np. sprzedaż, darowizna, itp.
   
5. W przypadku gdy kilka osób dokonało budowy urządzeń, sprawę rozstrzyga Sąd Najwyższy w następujący sposób: Pod użytym w art. 49 § 2 zd. 1 k.c. pojęciem poniesienia kosztów budowy urządzeń, należy rozumieć typowe zdarzenia prawne, w szczególności czynności prawne, z którymi ustawa łączy skutek w postaci nabycia własności rzeczy ruchomych. Podobnie jak w przypadku własności, źródłem współwłasności są zdarzenia prawne z którymi ustawa łączy skutek w postaci nabycia przez określone podmioty udziałów we współwłasności rzeczy ruchomych. Jeśli zdarzenia takie mogą zostać zakwalifikowane jako ponoszenie kosztów budowy urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1 k.c. to wówczas kwalifikacja ta dotyczy każdego z współuprawnionych podmiotów. Nie musi przy tym być tak, jak wskazuje się wariantowo w uzasadnieniu postanowienia o przedstawieniu zagadnienia prawnego, że o wielkości udziału przysługującego we własności tych urządzeń decyduje wyłącznie wysokość kosztów ich budowy poniesionych przez dany podmiot. O wielkości przysługującego udziału, jak również o wzajemnych uprawnieniach i obowiązkach współwłaścicieli rozstrzyga przede wszystkim treść stosunku prawnego będącego podstawą współwłasności. W braku takich postanowień przez odpowiednie zastosowanie art. 193 § 1 kc. udziały we współwłasności urządzeń powinno oznaczać się według wysokości poniesionych kosztów ich budowy.
   
6. Jednocześnie należy podkreślić, że pomimo iż nowelizacja art. 49 Kodeksu cywilnego weszła w życie 3 sierpnia 2008 r. to ma pełne zastosowanie do urządzeń nabytych mocą umowy czyli wodociągu wybudowanego w roku 2000 oraz 2005. Potwierdził to wyraźnie Sąd Najwyższy we wspomnianej uchwale, gdzie stwierdził, że: „ Art. 49 k.c. dotyczy również sytuacji, w których odnośne urządzenia zostały wybudowane i podłączone do sieci przed dniem 3 sierpnia 2008 r. Retroaktywność art. 49 kc. nie narusza reguły wyrażonej w art. 3 kc, gdyż wynika z celu regulacji, jakim było uporządkowanie stanu prawnego związanego z podłączaniem wymienionych w tym przepisie urządzeń do sieci przedsiębiorstwa (tak też Sąd Najwyższy w wymienionych wyrokach dnia 22 stycznia 2010 r. zob. także akceptujące retroaktywny charakter art. 31 u.z.z.w. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2006 r. I CSK 83/2005 (LexPolonica nr 2050337); z dnia 23 lipca 2003 r. II CKN 346/2001 (LexPolonica nr 1612010); z dnia 26 lutego 2003 r. II CK 40/2002 Biuletyn Sądu Najwyższego 2003/8 str. 7).”
   
   

Konsekwencją przyjęcia powyższego stanowiska jest wniosek, że zapłata ceny nabycia urządzeń na rzecz współwłaścicieli nie będzie przychodem z innego źródła, rodzącym po stronie spółki obowiązek wystawienia informacji PIT - 8C, o której mowa w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. 2012 r. poz. 361 ze zm.). Mamy bowiem do czynienia tutaj z przychodami ze sprzedaży udziałów w ruchomości więc chodzi o przychody z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tymczasem wynikający z art. 42a oraz 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi o obowiązku wystawienia PIT-8C w przypadku dochodów z innych źródeł (o których mowa w art. 20 ustawy) lub w przypadku dochodów z obrotu kapitałowego, papierów wartościowych itp.

W tym wypadku żadna z takich sytuacji nie ma miejsca - nie powstaje także obowiązek wystawiania PIT-8C również z tego powodu, że sprzedający dokonują udziału w zbyciu innej rzeczy ruchomej (gdyż taki status mają obecnie urządzenia wodociągowe w rozumienia art. 49 kc), która została przez nich nabyta dawniej niż pół roku temu - więc w związku z art. 10 pkt 8 lit. d) nie powstaje dla nich przychód podlegający obowiązkowi podatkowemu. W ostateczności Wnioskodawca uznaje, że w świetle obowiązującego prawa i jego aktualnej wykładni nie powstaje w przedmiotowym wypadku obowiązek wystawienia PIT - 8C dla zbywców udziałów w prawie własności wodociągu. Przyjęcie takiej koncepcji zapewnia spójność prawa podatkowego z innymi dyscyplinami prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.