INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 października 2009 r. sygn. akt I SA/Po 609/09 oraz postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSK 129/10 - stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2008 r. (data wpływu 22 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wniosek Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z dnia 18 grudnia 2008 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczy opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zamierza przekazywać bez wynagrodzenia towary należące do swojego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem.

Przekazanie przez Zainteresowanego towarów bez wynagrodzenia następować będzie w ramach prowadzonych przez niego akcji motywacyjnych, polegających na premiowaniu zakupu określonych ilości wyrobów nagrodami rzeczowymi. Akcje motywacyjne, skierowane do sklepów detalicznych i hurtowych, a także dystrybutorów handlowych, będą miały na celu zwiększenie sprzedaży i umocnienie kontaktów handlowych. Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, przekazanie towarów będzie ściśle związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zainteresowany będzie korzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem przekazywanych towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem przekazywanych towarów, stanowi dostawę towarów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, nie stanowi dostawy towarów przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem przekazanych towarów.

W ocenie Zainteresowanego, prawidłowa wykładnia art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT powinna prowadzić do wniosku, że co do zasady opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów. Natomiast opodatkowanie nieodpłatnej dostawy towarów stanowi wyjątek i dotyczy tylko i wyłącznie nieodpłatnego przekazania towarów na cele inne niż związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa (art. 7 ust. 2 ustawy o VAT).

Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, co oznaczałoby, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika, a za takie uznać należy przekazania towarów bez wynagrodzenia następujące w ramach prowadzonych przez podatnika akcji motywacyjnych.

Po nowelizacji art. 7 ust. 3 ustawy o VAT dokonanej dnia 1 czerwca 2005 r., zakres przedmiotowy opodatkowania wynikający z art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, określony jest jedynie w ust. 2, w jego części wstępnej, precyzujący tenże przedmiot opodatkowania jako „przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem”.

Przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT stanowiący, że „przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek”, określa obecnie jedynie rodzaje przedmiotów, których przekazanie określone w ust. 2 („na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem”) zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe). Brak obecnego do 31 maja 2005 r. w tym przepisie (ust. 3) powiązania tego wyłączenia z faktem jego bezpośredniego związku z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa (wyłączenie przedmiotowo-celowe), wskazującego właśnie na konieczność odczytywania normy tego przepisu w szerszym kontekście przedmiotowym określonego w niej wyłączenia (z uwzględnieniem określenia nie tylko rzeczy, lecz także celu, który determinuje wyłączenie z opodatkowania ich przekazania), zmienia istotnie jakościowo jego treść, a zarazem wykładnię art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

Z gramatycznej bowiem wykładni art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, w ich brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., wynika obecnie jedynie, że „przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem” (ust. 2), w postaci – „drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek” (ust. 3) – nie podlega opodatkowaniu VAT i to niezależnie od tego, czy przy nabyciu przekazywanych towarów podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w całości lub części, czy też takie prawo nie przysługiwało.

Czynienie w tej sytuacji wykładni celowościowej art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, prowadzącej do rozszerzenia zakresu przedmiotowego opodatkowania (obowiązku podatkowego) w oparciu o treść przepisu ust. 3, poza zakres pomieszczony w normie ust. 2, wynikający z zastosowania do niej wykładni gramatycznej – uznać należy w opinii Wnioskodawcy – za niedopuszczalne.

Mając na uwadze literalne brzmienie art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, odnieść się należy do możliwości bezpośredniego zastosowania przez organy podatkowe Dyrektywy 2006/112/WE Rady lub dokonania przez organy podatkowe wykładni art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, z uwzględnieniem wykładni prowspólnotowej, tak aby rozumienie tych przepisów odpowiadało Dyrektywie 2006/112/WE, która czynności przekazania towarów na cele związane z działalnością podatnika uznaje za opodatkowane, jeżeli wiąże się z nimi prawo odliczenia podatku naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli norma prawa krajowego odbiega od treści normy dyrektywy w sposób, który zdaniem jednostki godzi w jej interesy a nieimplementowalny lub niewłaściwie implementowany przepis dyrektywy, jeżeli chodzi o jego treść, jest bezwarunkowy i dostatecznie precyzyjny, obywatel może się powoływać na jego postanowienia przeciwko jakiemukolwiek przepisowi prawa krajowego, który jest sprzeczny z dyrektywą, lub w takim zakresie, w jakim przepisy dyrektywy określają, jakich praw jednostki mogą dochodzić od państwa (por. wyrok ETS z 19 stycznia 1982 r. w sprawie C-8/81 Ursula Becker przeciwko Finanzamt Munster-Innenstadt).

W takiej sytuacji organy podatkowe mają obowiązek, w interesie podatnika, zastosować normę dyrektywy z pominięciem wadliwego unormowania krajowego. W sytuacji takiej mamy zatem do czynienia z wykładnią prowspólnotową, podejmowaną przez organy podatkowe w obronie podatnika, który pragnie skorzystać z korzystnego dla niego bezwarunkowego i dostatecznie precyzyjnego unormowania unijnego, nieprzyjętego przez jego państwo lub wadliwie implementowanego do porządku prawnego tego państwa.

Jednocześnie jednak podkreślenia wymaga, iż organy podatkowe nie mogą powoływać się przeciwko podatnikom na przepis dyrektywy, którego obowiązkowa implementacja w prawie krajowym nie została jeszcze dokonana lub została dokonana nieprawidłowo (por. wyrok ETS w orzeczeniu z dnia 8 października 1987 r. w sprawie 80/86 Kolpinguis Nijmegen).

Zatem, gdy podatnik stosuje niezgodne z dyrektywą przepisy krajowe, organy podatkowe nie mogą kwestionować tego na podstawie dyrektywy. Podatnik bowiem w takim przypadku może wybrać bezpośrednie stosowanie przepisów wspólnotowych i niezgodne z dyrektywą przepisy krajowe (J. Martini, Ł. Karpiesiuk, VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunały Sprawiedliwości, CH Beck, Warszawa 2005, s. 23, 25 i 26).

Proeuropejska wykładnia prawa powinna mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do odpowiedzi w przedmiocie treści przepisów polskiego prawa. W szczególności znajdzie zastosowanie, gdy przepisy prawa unijnego nie zostały w pełni włączone do polskiego porządku prawnego i powodują niejasności interpretacyjne.

Wykładnia proeuropejska prawa nie powinna mieć miejsca wtedy, gdy będzie to prowadziło do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, mogłoby to bowiem doprowadzić do niedopuszczalnej wykładni contra legem. Pogląd powyższy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie ETS, jak np. w wyroku z dnia 14 lipca 1994 r. w sprawie Paola Faccini Dori v Recreb Srl. (C-91/92), z którego wynika, że wykonując obowiązek dokonywania wykładni prawa wewnętrznego w świetle brzmienia i celu dyrektywy, organ podatkowy nie może wykraczać poza wyraźne brzmienie przepisu prawa wewnętrznego.

Skoro zatem podatnik stosuje się do dyspozycji wadliwie implementowanej normy krajowej, uznając, że jest ona dla niego korzystniejsza, brak podstaw do dokonywania wykładni proeuropejskiej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na podatnika obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, nie stanowi dostawy towarów przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem przekazanych towarów.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w stanowisku organów podatkowych, a także sądów administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2008 r.; sygn. akt I FSK 743/07, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008 r.; sygn. akt I FSK 600/07).

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 3 marca 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-1150/08-2/GZ, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), nieodpłatne przekazanie kontrahentom towarów, w ramach akcji motywacyjnej polegającej na premiowaniu zakupów w określonej ilości, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w związku z faktem, iż Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wyjątek stanowić będą wydane nieodpłatnie towary, które spełniają definicję małych prezentów – w myśl art. 7 ust. 4 ustawy.

Pismem z dnia 19 marca 2009 r. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wezwała Organ podatkowy, do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 20 kwietnia 2009 r. nr ILPP2/443/W-37/09-2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowana przez Doradcę Podatkowego, wniosła w dniu 25 maja 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wydał wyrok w dniu 7 października 2009 r., sygn. akt I SA/Po 609/09, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 8 grudnia 2009 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Postanowieniem z dnia 13 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSK 129/10 Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie kasacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2009 r., sygn. akt I SA/Po 609/09 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Według art. 7 ust. 3 ustawy, za dostawę towarów nie uznaje się natomiast przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Art. 7 ust. 4 ustawy, definiuje prezenty o małej wartości. Z przepisu tego wynika, iż przez prezenty o małej wartości rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób,
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.

W rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy, przez próbkę rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Z literalnego brzemienia art. 7 ust. 2 ustawy wynika wprost, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów których przekazanie wskazane w ust. 2 – czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem – zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania – jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

W świetle powyższego należy uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, na mocy art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka, zamierza przekazywać bez wynagrodzenia towary należące do jej przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem.

Przekazanie przez Zainteresowanego towarów bez wynagrodzenia następować będzie w ramach prowadzonych przez niego akcji motywacyjnych, polegających na premiowaniu zakupu określonych ilości wyrobów nagrodami rzeczowymi. Akcje motywacyjne, skierowane do sklepów detalicznych i hurtowych, a także dystrybutorów handlowych, będą miały na celu zwiększenie sprzedaży i umocnienie kontaktów handlowych. Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, przekazanie towarów będzie ściśle związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zainteresowany będzie korzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem przekazywanych towarów.

W świetle powyższego oraz mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy należy stwierdzić, iż nieodpłatne przekazanie przez Spółkę towarów w ramach tzw. akcji motywacyjnych, mających na celu zwiększenie sprzedaży i umocnienie kontaktów handlowych, w przypadku, gdy przy ich nabyciu Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwszej interpretacji, tj. 3 marca 2009 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.