INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2010 r. (data wpływu 27 września 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka dzierżawi na potrzeby prowadzonej działalności dwie nieruchomości stanowiące współwłasność Wnioskodawcy i jego małżonki (wspólność ustawowa małżeńska). Umowy dzierżawy są zawarte na czas określony.

Małżonka Wnioskodawcy rozlicza samodzielnie przychody z dzierżawy nieruchomości na zasadzie przepisu art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w związku z art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca jest jednym ze wspólników Spółki Jawnej. Drugim wspólnikiem jest osoba trzecia. Obecnie planowane są zmiany w składzie osobowym ww. Spółki, w efekcie których dotychczasowy wspólnik (osoba trzecia) ma wystąpić ze Spółki, natomiast małżonka Wnioskodawcy ma przystąpić do tej Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy czynsz dzierżawny opłacany na podstawie zawartych umów dzierżawy przedmiotowych nieruchomości będzie stanowił koszt uzyskania przychodów wspólnika Spółki Jawnej, zarówno przed jak i po dokonaniu opisanych zmian osobowych w Spółce Jawnej...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawy PDOF) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. w przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Zasadę tą stosuje się odpowiednio na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy PDOF do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowlących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Powyższe przepisy odzwierciedlają transparentność spółki osobowej na gruncie podatku dochodowego. Podatnikami tego podatku są wspólnicy spółki, a nie sama spółka. Oznacza to, że wydatki poniesione przez spółkę są faktycznie rozliczane jako koszty podatkowe wspólników, proporcjonalnie do ich prawa w udziale w zysku spółki.

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy PDOF. w art. 23 ust. 1 ustawy PDOF nie przewidziano natomiast zakazu, z którego wynikałby brak możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych pełnej kwoty czynszu. dzierżawnego za nieruchomości opisane w stanie faktycznym. Dzierżawione przez Spółkę Jawną nieruchomości służą działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a w konsekwencji przyczyniają się do osiągania przez nią przychodów. Wskazana zasada ogólna stanowi, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Aby zatem wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, powinien on spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodu (art. 23 ust. 1 ustawy PDOF);
• być właściwie udokumentowany.

W opisanym stanie faktycznym wszystkie te warunki zostały spełnione. Bez wątpienia wydatek poniesiony przez Spółkę na opłacenie czynszu dzierżawnego dwóch nieruchomości wykorzystywanych w działalności gospodarczej Spółki, może zostać zaliczony do kosztów podatkowych.

Ponadto, należy zauważyć, że umowa dzierżawy nieruchomości została zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy żoną Wnioskodawcy a Spółką Jawną. Dlatego też, wydatki ponoszone przez Spółkę Jawną tytułem dzierżawy od żony Wnioskodawcy przedmiotowych nieruchomości mogą stanowić w całości koszty uzyskania przychodów Spółki Jawnej, przy czym dla Wnioskodawcy ww. wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów w wielkości proporcjonalnej do jego udziału w zysku Spółki Jawnej.

Potwierdzeniem niniejszego toku rozumowania jest m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 listopada 2009 roku, nr ILPB1/415-890/09-2/AA.

Zmiana składu osobowego Spółki poprzez wystąpienie jednego wspólnika (osoby trzeciej) i wstąpienie na jego miejsce małżonki Wnioskodawcy (wydzierżawiającej nieruchomość) nie wpłynie na możliwość zaliczenia tych wydatków do kosztów podatkowych Wnioskodawcy.

Podsumowując, poniesione przez Spółkę wydatki na dzierżawę nieruchomości wykorzystywanych w jej działalności gospodarczej będą w pełnej kwocie wydatkowanej przez Spółkę stanowiły koszty uzyskania przychodów, jednakże zgodnie z cytowanym na wstępie przepisem art. 8 ust. 1 ustawy PDOF, każdy ze wspólników ma prawo zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodów poniesione przez Spółkę koszty dzierżawy opisanych nieruchomości proporcjonalnie do ich prawa w udziale w zysku Spółki. Wydatki te będą kosztami także po dokonaniu zmiany składu osobowego w spółce jawnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Artykuł 23 ww. ustawy określa negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego. Kosztem uzyskania przychodów nie są bowiem wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanych przepisów spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. w przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 693 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.) wynika, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki Jawnej, a drugim wspólnikiem jest osoba trzecia. Spółka Jawna dzierżawi na potrzeby prowadzonej działalności dwie nieruchomości stanowiące współwłasność Wnioskodawcy i jego małżonki (wspólność ustawowa małżeńska). Małżonka Wnioskodawcy rozlicza samodzielnie przychody z dzierżawy nieruchomości na zasadzie przepisu art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Obecnie planowane są zmiany w składzie osobowym ww. Spółki, tj. dotychczasowy wspólnik (osoba trzecia) ma wystąpić ze Spółki, natomiast małżonka Wnioskodawcy ma przystąpić do tej Spółki.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż czynsz dzierżawny opłacany na podstawie zawartych umów dzierżawy przedmiotowych nieruchomości będzie stanowił koszt uzyskania przychodów wspólnika Spółki Jawnej, zarówno przed jak i po dokonaniu opisanych zmian osobowych w Spółce Jawnej, proporcjonalnie do posiadanych udziałów w tej Spółce. w związku z powyższym stanowisko uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.