INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2010 r. (data wpływu 12 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego – uzupełnionym pismem z dnia 21 grudnia 2010 r. (data wpływu 28 grudnia 2010 r.) – dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji ponoszonych wydatków do kosztów podatkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji ponoszonych wydatków do kosztów podatkowych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 9 grudnia 2010 r. Nr ITPB3/423-562/10-2/AW wezwano Spółkę do jego uzupełniania. Niniejsze zostało dokonane w dniu 28 grudnia 2010 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła umowę najmu samochodu osobowego Skoda Superb kombi na okres 48 miesięcy z firmą zajmującą się profesjonalnie usługami wynajmu długoterminowego samochodów. Jest to samochód nowy, zakupiony przez firmę wydzierżawiającą, zgodnie z zamówieniem Spółki. Umowa przewiduje, że wydzierżawiający oddaje samochód do używania i pobierania pożytków na czas oznaczony (48 m-cy), natomiast dzierżawca zobowiązuje się do zapłaty miesięcznego czynszu. Suma rat za wynajem w okresie dzierżawy, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej samochodu.

Wynajmujący w dniu zawarcia umowy nie korzystał ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178).

W umowie zawartej z firmą zajmującą się profesjonalnie usługami wynajmu zawarte jest postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje wydzierżawiający.

Dodatkowo do umowy dzierżawy Spółka zawarła drugą umowę o świadczenie usług kompleksowej obsługi serwisowej, która obejmuje m.in. organizację i realizację serwisu w stacjach obsługi, zapewnienie opon zimowych, obsługę likwidacji szkód. Za realizację tej umowy przewidziane jest osobne wynagrodzenie, niezależne od czynszu za wynajem.

Samochód będący przedmiotem najmu wykorzystywany jest przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej, a wydatki związane z umową o świadczenie usług kompleksowej obsługi serwisowej są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane z wynajmowanym samochodem osobowym na cele prowadzonej działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Jednakże zgodnie z art. 16 ust. 3b przepis ten nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1. W myśl tego uregulowania, przez umowę leasingu należy rozumieć umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron oddaje do odpłatnego używania albo do używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Na podstawie art. 17b ust. 1 kosztem uzyskania przychodów są opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego na rzecz finansującego, jeżeli umowa spełnia łącznie dwa warunki:

1. umowa została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym środki trwałe,
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowej umowie dzierżawy zawartej przez Spółkę oba te warunki zostały spełnione. Umowa spełnia ponadto warunki nazwanej umowy leasingu z Kodeksu cywilnego. Zatem, mimo iż umowa jest nazwana jako umową dzierżawy, do celów podatkowych spełnia warunki niezbędne do zakwalifikowania jej jako leasing operacyjny – czynsz za dzierżawę płacony na rzecz wydzierżawiającego jest kosztem uzyskania przychodów.

Ponadto, Spółka stoi na stanowisku, że aby wydatki za używanie samochodu osobowego, w tym opłacany czynsz najmu, zaliczyć w koszty uzyskania przychodów, nie jest zobowiązana do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Także wydatki na paliwo, części zamienne, dodatkowa opłata płacona na rzecz wydzierżawiającego za obsługę serwisową, inne wydatki związane z eksploatacją samochodu będą stanowiły koszt uzyskania przychodów pod warunkiem ich właściwego udokumentowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, t.j. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), t.j. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 3b tej ustawy, przepis ust. 1 pkt 51 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1. W myśl tego uregulowania, przez umowę leasingu należy rozumieć umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z powyższego wynika, iż wydatki związane z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie umowy najmu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów u najemcy pod warunkiem, że umowa ta spełnia przesłanki umożliwiające uznanie jej za „umowę leasingu”, określone w art. 17a pkt 1 omawianej ustawy podatkowej.

Na podstawie art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opłaty ustalone w umowie leasingu (zwanej potocznie umową leasingu operacyjnego), ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Z kolei art. 17b ust. 2 niniejszej ustawy stanowi, iż jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143 ze zm.)

• do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Jednocześnie art. 17f ust 1 pkt 3 omawianej ustawy stanowi, iż do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
3. umowa zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca zawarł umowę na czas oznaczony, t.j. na okres 48 miesięcy, suma rat za wynajem, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej samochodu, wynajmujący w dniu zawarcia umowy nie korzystał ze zwolnień, o których mowa w art. 17b ust 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w umowie zawartej z firmą zajmującą się wynajmem samochodów zawarte jest postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych przedmiotu dzierżawy dokonuje wydzierżawiający.

Tym samym przedmiotowa umowa wypełnia przesłanki określone w art. 17b ust. 1 ustawy, co skutkuje uznaniem jej na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za umowę leasingu i może być uznana na gruncie podatkowym za umowę leasingu operacyjnego.

W takim przypadku, stosownie do art. 16 ust. 3b, Spółka nie będzie zobowiązana do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu dla samochodu osobowego.

W konsekwencji – odnosząc przedstawiony stan faktyczny do przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych i postawionego pytania – należy stwierdzić, iż wydatki związane z najmowanym na cele działalności samochodem osobowym mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, pod warunkiem, że ich poniesienie będzie prawidłowo udokumentowane.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80–219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.