INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm. ) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28.12.2010 r. (data wpływu 03 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna od 01 października 2010 r., której przedmiotem jest świadczenie usług medycznych (usługi pielęgniarskie). Działalność tę Wnioskodawczyni wykonuje jako pielęgniarka dyplomowana na podstawie prawa wykonywania zawodu wydanego przez Okręgową Izbę Pielęgniarską.

W 2003 r. Wnioskodawczyni dokonała wraz z mężem zakupu fabrycznie nowego samochodu osobowego za kwotę brutto 63.109,99 zł. (słownie: sześćdziesiąt trzy tysiące sto dziewięć złotych i dziewięćdziesiąt dziewięć groszy). Przedmiotowy samochód został zakupiony ze środków własnych w salonie firmowym jako fabrycznie nowy, stanowiąc wartość majątku wspólnego - małżeńska wspólność majątkowa. Dla udokumentowania powyższej ceny nabycia Wnioskodawczyni posiada Fakturę VAT.

Na fakturze zakupu samochodu Wnioskodawczyni wspólnie z mężem W.S. są wskazani z imienia i nazwiska jako nabywcy. W dowodzie rejestracyjnym tego samochodu Wnioskodawczyni została wpisana jako współwłaściciel pojazdu. Do chwili rozpoczęcia działalności gospodarczej, tj. 01.10.2010 r. samochód był wykorzystywany głównie przez męża Wnioskodawczyni na cele prywatne. W pierwszym miesiącu prowadzenia działalności gospodarczej (październik 2010 r.) samochód był wykorzystywany zarówno na cele prywatne, jak i związane z działalnością firmy Wnioskodawczyni. W miesiącu tym rozliczenie kosztów użytkowania pojazdu na cele prowadzonej działalności gospodarczej realizowane było na zasadzie ewidencji przebiegu pojazdu.

Od dnia 01.11.2010 r. Wnioskodawczyni wprowadziła przedmiotowy samochód do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych na wyłączne potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, przyjmując jako wartość początkową, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 i art. 22g ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) cenę nabycia (brutto) wynikającą z Faktury VAT z dnia 29.11.2003 r. tj. kwotę 63.109,99 zł. Od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawczyni dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Odpisy amortyzacyjne Wnioskodawczyni ustaliła według metody indywidualnej przyjmując stawkę 40% odpisu amortyzacyjnego z uwagi na wprowadzenie do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych firmy samochodu używanego, wcześniej użytkowanego przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, a w miesiącu październiku 2010 r. również wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przy stanie przebiegu 170 tys. km.

Przebieg pojazdu jest udokumentowany w prowadzonej książce serwisowej systemu przeglądów technicznych i warunków gwarancji pojazdu począwszy od 05.12.2003 r. Ostatni wpis dokonano w dniu 22.03.2010 r. przy stanie przebiegu pojazdu 155600 km. Posiadana książka serwisowa systemu przeglądów technicznych i warunków gwarancji pojazdu stanowi dowód potwierdzający użytkowanie pojazdu przez blisko 6 letni okres jego eksploatacji. Książka zawiera potwierdzone wpisy realizowanych przeglądów technicznych i wykonany przebieg kilometrów pojazdu przez cały okres jego użytkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wprowadzając samochód osobowy do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych słusznie przyjęto jako wartość początkową tego środka trwałego cenę nabycia wynikającą z faktury VAT dokumentującej zakup samochodu w 2003 r....
2. Czy wprowadzając do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych firmy samochód osobowy, będący majątkiem wspólnym (małżeńska wspólność majątkowa) z udokumentowanym przebiegiem świadczącym o jego wcześniejszej eksploatacji przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, można przyjąć metodę indywidualną jego amortyzacji poprzez zastosowanie 40% rocznej stawki odpisu amortyzacyjnego dla używanego środka trwałego...
   
   

Odpowiedź na pytanie pierwsze stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Wniosek w zakresie pytania drugiego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawczyni

Ad. 1

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Ponadto, zgodnie z art. 22g ust. 3 tej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 8 tejże ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny dotyczący indywidualnego przypadku Wnioskodawczyni nie zachodzi sytuacja, w której cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością nieznaną. Zatem w tym przypadku ma wyłącznie zastosowanie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna ustala się na podstawie ceny nabycia.

W przypadku Wnioskodawczyni istnieje możliwość ustalenia ceny nabycia, gdyż Wnioskodawczyni dysponuje oryginałem faktury dokumentującej zakup samochodu. W związku z powyższym art. 22g ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może w tym przypadku mieć zastosowania.

Ponadto, wziąwszy pod uwagę fakt, że w momencie nabycia samochodu nie przysługiwało Wnioskodawczyni prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu samochodu z uwagi na nie prowadzenie wówczas działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22g ust. 3 cytowanej ustawy wartość początkowa samochodu osobowego winna być ustalona według ceny brutto (zawierającej VAT), wynikającej z faktury zakupu samochodu. Wartość początkową środka trwałego (zakupionego samochodu osobowego) należy więc ustalić według ceny jego nabycia w 2003 r., bez pomniejszenia o wartość podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 w/w ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Sposób ustalania tej wartości reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższe oznacza, że do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć podatek VAT wtedy, gdy podatek ten nie stanowi podatku naliczonego lub, gdy podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy w podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Jeżeli podatnik skorzystał z odliczenia podatku od towarów i usług, wówczas kwota tego podatku nie zwiększa wartości początkowej środka trwałego

Zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego, na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Reasumując, wartość początkową przedmiotowego samochodu osobowego stanowi jego cena nabycia, wynikająca z faktury VAT. Jeżeli Wnioskodawczyni nie przysługiwało obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy w podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług wówczas wartość początkowa przedmiotowego samochodu osobowego winna być ustalona według ceny brutto wynikającej z faktury VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.