INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 09.12.2010 r. (data wpływu 13.12.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzowania lokalu mieszkalnego częściowo przeznaczonego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.12.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzowania lokalu mieszkalnego częściowo przeznaczonego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest adwokatem i prowadzi działalność gospodarczą, której wyłącznym przedmiotem jest działalność prawnicza. Wnioskodawca opodatkowany jest na zasadach ogólnych stawką liniową w wysokości 19%. Wnioskodawca jest także podatnikiem czynnym podatku VAT.

Wnioskodawca zamierza nabyć lokal o charakterze mieszkalnym (odrębna własność lub spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego), który zamierza przeznaczyć w odpowiedniej części na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. na prowadzenie kancelarii adwokackiej, a w pozostałej części na cele mieszkalne Wnioskodawcy. Na prowadzoną działalność gospodarczą Wnioskodawca będzie posiadał wymagane zgody, tj. zgodę wspólnoty mieszkaniowej/dewelopera, ew. zgodę spółdzielni mieszkaniowej. Wnioskodawca zamierza sfinansować nabycie lokalu w części (20%), z tzw. wkładu własnego, a w pozostałej części (80%) z kredytu hipotecznego, który zamierza zaciągnąć na ten cel.

Stan faktyczny I:

Wnioskodawca nabędzie nowy lokal mieszkalny (odrębna własność lokalu) od dewelopera, opodatkowany stawką VAT w wysokości 7% (ew. 8% po podwyżce stawki podatku VAT).

Stan faktyczny II:

Wnioskodawca nabędzie lokal mieszkalny (odrębna własność) na tzw. rynku wtórnym od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej i nie będącej podatnikiem VAT.

Stan faktyczny III:

Wnioskodawca nabędzie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu na tzw. rynku wtórnym od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej i nie będącej podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w stanie faktycznym opisanym w punkcie I powyżej Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia kwoty należnego podatku VAT o odpowiednią część (w proporcji do części mieszkania przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej) podatku naliczonego...
2. Czy w stanach faktycznych opisanych w punktach I, II oraz III powyżej, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia odpowiedniej części (w proporcji do części mieszkania przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej) zapłaconych odsetek od zaciągniętego kredytu hipotecznego do kosztów uzyskania przychodu...
3. Czy w stanach faktycznych opisanych w punktach I, II oraz III powyżej, Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonywania w odpowiedniej części (w proporcji do części mieszkania przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej) odpisów amortyzacyjnych...
   
   

Odpowiedź na pytanie Nr 3 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Wniosek Pana w zakresie pytania Nr 1 i Nr 2 zostanie rozstrzygnięty odrębnymi interpretacjami.

Ad: 3

W ocenie Wnioskodawcy będzie on uprawniony do dokonywania w odpowiedniej części (w proporcji do części mieszkania przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej) odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 oraz art. 22b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.; dalej jako „updof”) amortyzacji podlegają zarówno lokale będące odrębną własnością jako środki trwale jak i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego jako wartości niematerialne i prawne.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 updof, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. Przepis ustawy zatem wprost zezwala na dokonywanie takich odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Ustawą z dnia z 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2010 r. nr 226, poz. 1478). wprowadzono zmiany dotyczące m.in. definicji kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2011 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 cytowanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz.1117, z późn. zm.)
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z treścią art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Z wyżej cytowanych przepisów wynika, iż budynek (lokal) może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zamierza dokonać zakupu lokalu mieszkalnego: od dewelopera (odrębna własność), na rynku wtórnym (odrębna własność) bądź spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu na rynku wtórnym. Lokal ten Wnioskodawca zamierza w części przeznaczyć na cele związane z działalnością gospodarczą i od tej części dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ww. środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych i zaliczać je w koszty uzyskania przychodów. Odpisów amortyzacyjnych należy dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej w działalności do ogólnej powierzchni nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.