INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02.11.2010 r. (data wpływu 08.11.2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19.11.2010 r. (data wpływu 29.11.2010 r.) oraz piśmie z dnia 25.01.2011 r. (data nadania 26.01.2011 r., data wpływu 31.01.2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPP2/443-861/10-3/JW oraz Nr IPPB5/423-753/10-3/JC z dnia 18.01.2011 r. (data doręczenia 20.01.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenie, czy Spółka ma prawo zaliczyć wydatki udokumentowane fakturą przesyłaną drogą elektroniczną lub faksem do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.11.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenie, czy Spółka ma prawo zaliczyć wydatki udokumentowane fakturą przesyłaną drogą elektroniczną lub faksem do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka otrzymuje, drogą mailową lub faksem, zeskanowane faktury VAT. Z odliczeniem podatku naliczonego Spółka czeka do momentu dostarczenia tych faktur w wersji „papierowej”, co najczęściej odbywa się za pośrednictwem poczty „tradycyjnej”. Często zdarza się, że - na skutek nieprawidłowej pracy poczty - faktury w wersji „papierowej” otrzymywane są przez Spółkę z dużym opóźnieniem. Coraz częściej mają również miejsce prośby klientów o możliwość dostarczania faktur tylko drogą mailową (oszczędność papieru, druku, opłat pocztowych i czasu). Treść faktury przesłanej mailem niczym nie różni się od faktur dostarczonych pocztą - dokumenty zawierają dokładnie te same elementy i charakteryzują się identyczną szatą graficzną. Należy dodać, że faktury otrzymywane drogą mailową mają format pdf., co oznacza, że Spółka nie ma możliwości ingerencji w ich treść.

Wniosek dotyczą faktur niebędących fakturami w postaci elektronicznej z podpisem elektronicznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka ma prawo odliczyć podatek naliczony wynikający z faktur i faktur korygujących przesłanych mailem lub faksem... Czy podatek może zostać odliczony w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę drogą elektroniczną lub faksem...
2. Czy Spółka ma prawo zaliczyć wydatki udokumentowane fakturą przesłaną drogą elektroniczną lub faksem do kosztów uzyskania przychodów...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania dotyczącego podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Możliwe jest zaliczanie wydatków wynikających z faktur otrzymanych drogą elektroniczną lub faksem do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 4e ustawy o CIT, „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) (…)”. Z powyższego wynika, że - co do zasady - w celu ujęcia kosztu, jako kosztu uzyskania przychodu, podatnik musi posiadać dokument potwierdzający poniesienie tego kosztu (fakturę, rachunek lub inny dowód). Biorąc pod uwagę ustalenia dokonane w ad 1) (w zakresie podatku od towarów i usług), a dokładnie, wniosek, że faktura przesłana drogą mailową lub faksem jest fakturą prawidłową, zawierającą wszystkie wymagane przez prawo elementy, należy uznać, że jest ona dokumentem, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT i tym samym może ona stanowić podstawę dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Z uwagi na okoliczność, że dokument potwierdzający poniesienie kosztu powinien spełniać warunki przewidziane dla dowodów księgowych, warto również odnieść się do przepisów regulujących kwestie związane z prawidłowością dowodów księgowych. Problematykę tę reguluje art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm.), zwana dalej „ustawą o rachunkowości”. Z powyższego przepisu wynika, że elementy, które powinien zawierać dowód księgowy zawierają się w treści faktury VAT, w tym również w fakturze przesłanej drogą elektroniczną. W punkcie 5 ustępu 1 omawianego przepisu, jest co prawda, wymóg umieszczenia na dowodzie księgowym podpisu wystawcy oraz odbiorcy, ale od tego obowiązku Ustawodawca odchodzi w art. 21 ust. 2 ustawy o rachunkowości, gdzie stwierdza, że „można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych”. Przepisy ustawy o VAT nie wymagają podpisów wystawcy ani odbiorcy na fakturach VAT, co oznacza, że faktury bez tych elementów stanowią dowody księgowe w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Powyższe - zdaniem Spółki - oznacza, że otrzymane przez Spółkę drogą mailową lub faksem faktury VAT, zawierające wszystkie niezbędne elementy określone ustawą o VAT oraz Rozporządzeniem MF, mogą być podstawą do zaliczenia wynikających z nich wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z tymi uregulowaniami, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Ustawa przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, oraz
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o pdop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o pdop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka otrzymuje, drogą mailową lub faksem, zeskanowane faktury VAT. Z odliczeniem podatku naliczonego Spółka czeka do momentu dostarczenia tych faktur w wersji „papierowej”, co najczęściej odbywa się za pośrednictwem poczty „tradycyjnej”. Często zdarza się, że - na skutek nieprawidłowej pracy poczty - faktury w wersji „papierowej” otrzymywane są przez Spółkę z dużym opóźnieniem. Coraz częściej mają również miejsce prośby klientów o możliwość dostarczania faktur tylko drogą mailową (oszczędność papieru, druku, opłat pocztowych i czasu). Treść faktury przesłanej mailem niczym nie różni się od faktur dostarczonych pocztą - dokumenty zawierają dokładnie te same elementy i charakteryzują się identyczną szatą graficzną. Wnioskodawca zaznacza, że faktury otrzymywane drogą mailową mają format pdf., co oznacza, że Spółka nie ma możliwości ingerencji w ich treść. Wniosek dotyczą faktur niebędących fakturami w postaci elektronicznej z podpisem elektronicznym.

Powołany na wstępie uzasadnienia przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi” (art. 20 ust. 2). Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1. zbiorcze – służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe - ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.
   
   

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Powyższe przepisy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem.

Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Dopiero na podstawie dokumentów potwierdzających faktyczne wykonanie usługi, Spółka ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca powinien rozważyć, czy ten dokument będzie spełniał warunki dowodu księgowego, o których mowa w art. 21 ustawy o rachunkowości, a zatem czy może być przedmiotem zapisów księgowych oraz czy stanowi dowód będący podstawą do prawidłowego ustalenia dochodu (a zatem przychodów i kosztów) – w trybie art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera regulacji dotyczących wystawiania oraz formy faktur VAT. Kwestie te normuje ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporządzenie wykonawcze.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, Wnioskodawca wskazał: „Biorąc pod uwagę ustalenia dokonane w ad 1) (w zakresie podatku od towarów i usług), a dokładnie, wniosek, że faktura przesłana drogą mailową lub faksem jest fakturą prawidłową, zawierającą wszystkie wymagane przez prawo elementy, należy uznać, że jest ona dokumentem, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT i tym samym może ona stanowić podstawę dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Jednakże w odpowiedzi na wniosek Spółki z dnia 02.11.2010 r. w zakresie podatku od towarów i usług wskazano:

„Należy stwierdzić, iż obecnie obowiązujące przepisy nie narzucają podatnikom żadnej szczególnej technologii fakturowania elektronicznego. Faktury muszą odzwierciedlać faktyczne transakcje, dlatego też konieczne jest zapewnienie ich autentyczności, integralności i czytelności, jednakże można gwarantować autentyczność pochodzenia i integralność treści faktur wg metody określonej przez podatnika. Zarówno bezpieczny podpis elektroniczny, jak elektroniczna wymiana danych (EDI) zostały wskazane jedynie jako rozwiązania fakultatywne w celu zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury. Zauważyć także należy, iż począwszy od dnia 1 stycznia 2011r. dopuszczono przechowywanie faktur w dowolnej postaci, tj. papierowej lub elektronicznej niezależnie od sposobu wystawienia faktury z uwzględnieniem warunków określonych w § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010r., a także umożliwiono wystawianie i przesyłanie faktur elektronicznych w dowolnym formacie, pod warunkiem zapewnienia autentyczności pochodzenia faktury i integralności jej treści.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy, z którego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabyć towarów i usług związanych z działalnością opodatkowaną stwierdzić należy, że jest możliwe odliczenie podatku naliczonego wynikającego z faktur i faktur korygujących przesłanych drogą elektroniczną (e-mail lub faksem) pod warunkiem spełnienia przesłanek wskazanych w ww. regulacjach. Przesłana przez wystawcę i otrzymana przez nabywcę faktura (faktura korygująca) ma być identyczna w zakresie treści, a więc informacji zawartych w fakturze (fakturze korygującej), a Wnioskodawca musi zapewnić autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego oraz łatwe ich odszukanie, w tym również na żądanie organu podatkowego. Z opisu sprawy wynika, że dokumenty otrzymane drogą elektroniczną (e-mail i faksem) nie różnią się od faktur (faktur korygujących) dostarczonych drogą tradycyjną (pocztą) w wersji papierowej, zawierają dokładnie te same elementy i charakteryzują się identyczną szatą graficzną. Należy dodać, że faktury otrzymywane drogą mailową mają format PDF, co oznacza, że Wnioskodawca nie ma możliwości ingerencji w ich treść. W związku z powyższym, jeśli Wnioskodawca zagwarantuje autentyczność pochodzenia faktur (faktur korygujących), integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego oraz łatwe ich odszukanie, w tym również na żądanie organu podatkowego, wg dowolnie wybranej przez siebie metody to takie faktury (faktury korygujące) będą uznane za otrzymane prawidłowo i z tak otrzymanych dokumentów Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe z uwagi na uzasadnienie własnego stanowiska, w którym Wnioskodawca wskazał, że Ustawodawca - w żadnym z przepisów podatkowych - nie określił formy, w jakiej powinna zostać wystawiona faktura VAT lub faktura korygująca. W ocenie tut. organu nie można się zgodzić z powyższym stwierdzeniem, bowiem istotne zapisy wynikają z treści § 19 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, który określa, że faktury i faktury korygujące winny być wystawione w więcej niż jednym egzemplarzu - oryginał oraz kopia, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.”

W związku z powyższym, również dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych, należy wskazać, że wydatek udokumentowany fakturą przesłaną drogą elektroniczną lub faksem nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki. Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki udokumentowane fakturą przesłaną droga elektroniczną lub faksem tylko w przypadku spełnienia wszystkich wymaganych przez prawo elementów regulujących przedmiotową kwestię.

Jednocześnie na uwagę zasługuje okoliczność, iż pełna weryfikacja prawidłowości udokumentowania poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).

Dokonując interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

Należy jednocześnie zauważyć, iż Wnioskodawca błędnie powołał w sprawie „ art. 4e ustawy o CIT”, podczas gdy powinno być „ art. 15 ust. 4e ustawy”. Organ uznał to za oczywistą omyłkę nie mającą wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.