INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 września 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 430/10 (data wpływu prawomocnego wyroku 9 grudnia 2010 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy proporcja obliczona zgodnie z art. 90 ust. 2-8 ustawy nie przekroczy 2% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy proporcja obliczona zgodnie z art. 90 ust. 2-8 ustawy nie przekroczy 2%.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność podstawową w zakresie świadczenia usług finansowych. W przeważającej części wykonuje działalność zwolnioną od podatku od towarów i usług. Jednak w trakcie swojej bieżącej działalności Wnioskodawca stale wykonuje również czynności opodatkowane VAT, które w rejestrach VAT pojawiają się w praktyce w każdym okresie rozliczeniowym. W odniesieniu do zakupów i podatku naliczonego, którego nie można przyporządkować do działalności wyłącznie zwolnionej od podatku lub opodatkowanej, Wnioskodawca ma prawo do rozliczania tego podatku naliczonego współczynnikiem struktury sprzedaży VAT, zgodnie z art. 90 - 92 ustawy o VAT.

Z uwagi na to, że proporcja VAT naliczonego do odliczenia zazwyczaj w latach poprzednich nie przekraczała 2%, Wnioskodawca nie odliczał podatku naliczonego w ogóle przy zastosowaniu proporcji wstępnej, jak i nie korygował proporcji wstępnej przy zastosowaniu proporcji wyliczanej za dany rok.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia VAT naliczonego przy zastosowaniu proporcji określonej w art. 90 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), pomijając art. 90 ust. 10 pkt 2 tej ustawy, który jest wprost sprzeczny z nadrzędnym przepisem art. 173 ust. 1 Dyrektywy Rady UE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 2006/112/WE...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym, przy nabyciu towarów i usług, które są wykorzystywane do wykonywania zarówno czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, Wnioskodawca jest zobowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego, związanych z każdym rodzajem sprzedaży. Jeśli natomiast bezpośrednie przyporządkowanie nie jest możliwe, część kwoty podatku naliczonego podlegającego odliczeniu należy ustalić w oparciu o tzw. strukturę sprzedaży. Oznacza to, że Wnioskodawca będzie mógł pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 90 ust. 4 ustawy o VAT, dla celów określenia wielkości bieżących wstępnych odliczeń w ciągu roku podatkowego, obliczenia proporcji wstępnej należy dokonać w oparciu o roczne obroty osiągnięte w roku poprzedzającym rok podatkowy, w którym dokonywane jest odliczenie. Proporcję tę określa się procentowo, zaokrąglając w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Proporcja (współczynnik) wstępna kalkulowana jest zatem w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym dany rok podatkowy. Licznik współczynnika stanowi obrót z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Obrót ten obejmuje sprzedaż opodatkowaną VAT w Polsce oraz sprzedaż towarów i usług opodatkowaną poza Polską uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego. Mianownik współczynnika stanowi całkowity obrót, tj. transakcje uwzględniane w liczniku oraz transakcje, w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Tak wyliczoną proporcją wstępną stosuje się do dokonywania odliczenia VAT naliczonego w ciągu roku obrotowego.

Z uwagi jednak na treść art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT, Wnioskodawca nie miał możliwości odliczania VAT naliczonego od wydatków związanych w części z prowadzeniem działalności opodatkowanej, w sytuacji, kiedy wyliczana proporcja wstępna nie przekraczała 2%. Przepis ten stanowi bowiem, że w przypadku, gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8 nie przekroczyła 2% podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2 art. 90 ustawy o VAT.

Oznacza to, że Wnioskodawca był pozbawiony możliwości odliczenia maksymalnie 2% kwoty VAT naliczonego od wszystkich zakupów. Przy skali działalności S. daje to istotną kwotę, której Wnioskodawca nie był w stanie odliczyć, mimo związku zakupów z działalnością opodatkowaną w zakresie tych 2%.

W ocenie Wnioskodawcy zbadać zatem należy, czy na taki skutek zezwalają przepisy wspólnotowe regulujące tę konkretną kwestię, a mianowicie sposób odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy dotyczy on towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje. W takiej bowiem sytuacji odliczenia dokonuje się proporcjonalnie, zgodnie z art. 173 ust. 1 Dyrektywy VAT.

"Proporcja podlegająca odliczeniu" unormowana została w tak zatytułowanym rozdziale 2 tytułu X "Odliczenia" Dyrektywy VAT.

Wnioskodawca jest zdania, że zapis art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT stanowi ograniczenie prawa do odliczenia, które nie znajduje żadnych podstaw w przepisach Dyrektywy VAT i tym samym jest sprzeczne z Dyrektywą VAT. Prawo do odliczenia wynika z art. 168 Dyrektywy. Artykuł ten ustanawia zasadę, zgodnie z którą wszystkie państwa członkowskie mają zapewnić, żeby VAT naliczony podlegał pełnemu odliczeniu i nie stanowił ciężaru ekonomicznego dla podatników. Zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, prawo do odliczenia stanowi nadrzędną zasadę systemu VAT, wynikającą z samej koncepcji podatku. Wskazać przy tym można klasyczne, przykładowe orzeczenia ETS, takie jak wyrok w sprawie 268/83 Rompelman, czy też wyrok w sprawie 50/87 Komisja Europejska przeciwko Francji, czy wyrok w sprawie 317/94 Elida Gibbs lub wyrok w sprawie 37/95 Ghent Coal. VAT jest podatkiem od wartości dodanej, którego ciężar ponosić ma ostateczny konsument. Dla poszczególnych podatników, występujących na różnych stadiach obrotu, VAT ma być w pełni neutralny. Gdyby VAT nie był neutralny, wówczas nie byłby podatkiem od wartości dodanej, tylko podatkiem od obrotu. Dyrektywa VAT nie uznaje więc prawa do odliczenia za szczególny przywilej podatników, który może być im przyznany, ale za nadrzędną zasadę, której realizacja stanowi o funkcjonowaniu systemu VAT.

Oznacza to, że przepis art. 168 Dyrektywy VAT ustala zasadę, od której wyjątki muszą wyraźnie wynikać z samej Dyrektywy, a państwa członkowskie nie mają prawa do samodzielnego wprowadzania ograniczeń w odliczaniu VAT. Takie stanowisko również jest od lat ugruntowane w orzecznictwie ETS. Wskazać można chociażby orzeczenie w sprawie 62/93 BP Soupergaz.

Wnioskodawca jest zdania, że Dyrektywa VAT nie zawiera żadnego przepisu, który umożliwiałby państwom członkowskim pozbawienie podatników prawa do odliczenia z uwagi na wysokość proporcji wstępnej. Zgodnie z art. 173 ust. 2 lit e) tej Dyrektywy VAT Państwa Członkowskie mogą wprawdzie postanowić, że w przypadkach gdy VAT, który nie podlega odliczeniu przez podatnika, jest nieznacznej wartości, będzie on uważany za zerowy.

Jest to jedyny przepis Dyrektywy VAT, który pozwala na odstępstwo od odliczenia podatku naliczonego w kwocie ustalonej na podstawie proporcji. W opinii Wnioskodawcy nie budzi jednak najmniejszych wątpliwości, iż odstępstwo to zastrzeżone zostało na korzyść podatnika, pozwalając mu odliczyć kwotę większą niż wynikająca z zastosowania proporcji.

Przepis ten pozwolił Państwom Członkowskim przyjąć rozwiązanie, zgodnie z którym wysoki poziom proporcji, skutkujący niskimi kwotami podatku VAT, które nie podlegałyby odliczeniu, w rzeczywistości będzie uprawniał podatnika do odliczenia całej (100%) kwoty podatku naliczonego.

Art. 90 ust. 10 pkt 2 nie stanowi więc implementacji art. 173 ust. 2 lit. e) Dyrektywy VAT. Z uprawnienia określonego w tym przepisie ustawodawca skorzystał ustanawiając art. 90 ust. 10 pkt 1, zgodnie z którym w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8 przekroczyła 98 % - podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2.

Przepis art. 173 ust. 2 lit. e) Dyrektywy VAT nie może być zatem źródłem wprowadzenia ograniczenia odliczenia podatku naliczonego takiego, jak przewidziane w art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT. Wyłączenie to jest w istocie z tym przepisem ewidentnie sprzeczne.

Źródłem tym nie może być także, w ocenie Wnioskodawcy, art. 176 Dyrektywy VAT, zgodnie z którym stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Do czasu wejścia w życie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub, w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie, przepisy obowiązujące w dniu ich przystąpienia.

Po pierwsze, przepis ten wskazuje konkretne wydatki podlegające odliczeniu. Natomiast art. 90 ust. 10 pkt 2 pozbawia podatników prawa do odliczenia podatku naliczonego od wszelkich kategorii wydatków związanych z prowadzoną działalnością w zakresie wynikającym z proporcji ustalonej na poziomie 1%. Po drugie, ustawodawca polski normując dokonywanie obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z zastosowaniem proporcji, nie korzystał z przewidzianego w akapicie drugim art. 176 uprawnienia do utrzymania wyłączeń istniejących w dniu przystąpienia Polski do UE. Wprowadził natomiast przepisy w założeniu mające być implementacją poprzednio obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U.UE.L.77.145.1 z późn. zm.), a obecnie - odpowiadającym im przepisom Dyrektywy 2006/112/WE.

Nie ma żadnego innego przepisu Dyrektywy, który byłby podstawą do wprowadzenia takiego uregulowania, jakie jest zawarte w art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT. Wynikające stąd naruszenie zasady neutralności VAT jest oczywiste. Znaczenie tej zasady dla przyjętego w dyrektywie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej nie budzi wątpliwości. Wielokrotnie znaczenie to podkreślał ETS.

Reasumując Wnioskodawca stwierdza, że art. 90 ust. 10 pkt 2 nie tylko nie stanowi implementacji postanowień Dyrektywy VAT, ale jest z postanowieniami tymi sprzeczny, prowadząc do naruszenia zasady neutralności podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej.

Na gruncie Dyrektywy podatnicy powinni mieć pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z prawidłowo obliczonej proporcji, bez względu na to na jakim poziomie kształtuje się ta proporcja. Nawet jeżeli jest to 1%, to podatnicy muszą mieć zagwarantowaną możliwość odliczenia tego 1% VAT naliczonego. Wynika to bezpośrednio z art. 168 oraz art. 173 ust. 1 Dyrektywy VAT Dyrektywy VAT.

Sprzeczność regulacji zawartej w art. 90 ust. 10 pkt 2 z Dyrektywą VAT oznacza, że przepis ten nie może być stosowany jako podstawa do kwestionowania prawa do odliczenia podatku wynikającego z proporcji ustalonej zgodnie z art. 90 ust. 2-8 ustawy o VAT, a w rezultacie nie może wywierać skutków w zakresie prawa do dokonania korekty odliczenia zgodnie z proporcją ostateczną. Przepis powyższy nie mógł też być uwzględniany przy dokonywaniu wykładni przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych.

Prawo Wnioskodawcy do korekty odliczenia podatku naliczonego, uwzględniającej proporcję ostateczną, nie może być zatem kwestionowane z uwagi na przewidziane w art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego i związaną z tym niemożność dokonania odliczenia.

Prawo Wnioskodawcy do dokonania korekty, w jego opinii, należy ocenić tak, jak gdyby przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 90 ust. 2 oraz pozostałych przepisów Rozdziału 2 Działu IX Ustawy o VAT, stanowiących, że jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1 (tj. kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego), podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10. Należy pominąć zamieszczone w tym przepisie odesłanie do ust. 10 w zakresie pkt 2, jako odesłanie do przepisu sprzecznego z postanowieniami Dyrektywy VAT.

Powyższe wnioski wynikają z faktu, że postanowienia Dyrektywy VAT powinny być stosowane bezpośrednio, jeżeli przepisy krajowe są z nimi sprzeczne. Organy państwowe mają natomiast obowiązek pomijać, przy wydawaniu swoich rozstrzygnięć, sprzeczne z Dyrektywą VAT przepisy polskich ustaw. Przepisy krajowe, sprzeczne z Dyrektywą VAT, nie mogą wpływać na uprawnienia podatników przyznane bezpośrednio przez przepisy Dyrektywy VAT, w szczególności jeżeli chodzi o prawo do odliczenia VAT naliczonego, które jest podstawową zasadą systemu VAT. Jest to ugruntowana, nie budząca wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, zasada, ukształtowana przez ETS.

Jeżeli więc przepisy Dyrektywy VAT dają prawo do odliczenia VAT przy wykonywaniu czynności opodatkowanych, to podatnikom, w ocenie Wnioskodawcy, przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego w całym zakresie ustalonym w proporcji, wyliczonej zgodnie z art. 173 ust. 1 Dyrektywy VAT, nawet jeżeli z przepisów krajowych wynika co innego.

Orzecznictwo ETS oraz polskich sądów administracyjnych jednoznacznie wskazuje, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego w zakresie proporcji nie przekraczającej 2%, w oparciu bezpośrednio o przepisy Dyrektywy VAT. Z reguły przepisy Dyrektywy VAT nie wywierają bezpośredniego skutku i nie są bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich (z uwagi na ich moc wiążącą jedynie dla państw członkowskich). Jednakże sytuacja ta ulega zmianie, jeżeli Dyrektywa nie została implementowana właściwie, co miało miejsce, w opinii Wnioskodawcy, w przypadku art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT.

Zasada bezpośredniego stosowania dyrektyw w przypadku ich niewłaściwej implementacji została sformułowana w drodze orzecznictwa ETS. Zgodnie z orzeczeniem ETS w sprawie Ursula Becker 8/81, „państwa członkowskie nie mogą wykorzystywać przeciwko jednostkom własnego zaniedbania we wprowadzaniu obowiązku nałożonego na nie przez dyrektywę". Wprawdzie w samym wyroku mowa jest o braku implementacji w przepisanym czasie, jednakże sytuacja ta dotyczy także sytuacji, w której dyrektywa została zaimplementowana niepoprawnie. Potwierdza to teza orzeczenia ETS w sprawie Fratelli Costanzo SpA 103/88: „przepisy dyrektywy mogą być powoływane przez osoby występujące przeciwko państwu, o ile państwo to nie wdrożyło dyrektywy do swojego porządku prawnego do końca przewidzianego terminu lub jeżeli wdrożyło taką dyrektywę w nieprawidłowy sposób (...). Powód dla którego jednostki mogą opierać się na normach dyrektywy w postępowaniu przed sądem krajowym jest taki, że obowiązki wypływające z tych norm są wiążące dla wszystkich władz publicznych państwa członkowskiego". Obowiązek bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego dotyczy wszystkich organów państwa członkowskiego, w tym również organów podatkowych. ETS potwierdził tę tezę w wyroku Fratelli Costanzo SpA 103/88, w którym stwierdził że „o ile zostaną spełnione warunki, zgodnie z którymi osoby mogą powoływać się na postanowienia dyrektywy w postępowaniu przeciwko sądom krajowym, to wszystkie organy władz administracyjnych, wraz z władzami zdecentralizowanymi, takimi jak gminy, są zobowiązane do stosowania tych przepisów". ETS konsekwentnie popierał swoje stanowisko wyrażone we wspomnianym powyżej wyroku. Do tez z wyroku Fratelli Costanzo odnosił się w postanowieniu w sprawie Sozialhilfeverband Rohrbach nr 297/03, w którym uznał że obowiązek bezpośredniego stosowania dyrektywy ciąży także na związku gmin. Tezy z wyroku Fratelli Costanzo zostały również przytoczone w wyrokach ETS Ingeborg 102/02 oraz The Queen a la demande de Helena Wells 201/02. Skoro nawet związek gmin ma obowiązek bezpośrednio stosować przepisy Dyrektywy VAT, to tym bardziej są do tego zobowiązane organy podatkowe stosujące prawo podatkowe w zakresie VAT regulowane przez Dyrektywę VAT.

W interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2010 r. znak ITPP1/443-989/09/MN uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Nie zgadzając się w treścią wydanej interpretacji Strona, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Wyrokiem z dnia 28 września 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 430/10, Sąd uchylił zaskarżoną interpretację, stwierdzając, iż podziela w pełni pogląd, zgodnie z którym art. 90 ust. 10 pkt 2 i art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) nie stanowi implementacji art. 173 ust. 2 lit. e) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE.L. z 2006 r. nr 347, poz. 1 ze zm.), a ponadto wszedł w życie naruszając zasadę standstill i w stosunku do art. 20 i 25 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) w sposób nieprawidłowy zawęził prawo podatnika do dokonania odliczenia podatku naliczonego. Zdaniem Sądu, ograniczenie prawa do odliczenia przewidziane w art. 90 ust. 10 pkt 2 stanowi naruszenie zakazu przewidzianego w art. 175 ust. 2 i art. 176 Dyrektywy 112, które uprawniają państwa członkowskie do utrzymania przepisów obowiązujących w zakresie proporcji i związanych z tym ograniczeń, przewidzianych w prawie krajowym w dniu przystąpienia do Wspólnoty. Z tych też względów, Sąd podzielił argumentację przedstawioną we wniesionej na przedmiotową interpretację skardze.

W dniu 9 grudnia 2010 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 28 września 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 430/10, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 28 września 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 430/10 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.