INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2010r. (data wpływu do tut. Biura 3 listopada 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonanego od wartości początkowej wskazanego we wniosku samochodu ciężarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonanego od wartości początkowej wskazanego we wniosku samochodu ciężarowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej, która jest czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Spółka prowadzi księgi handlowe. Spółka rozpoczęła działalność w 2010r. i w bieżącym roku zakupiła samochód ciężarowy Renault Trafic o dopuszczalnej ładowności 1851 kg., który wykorzystuje wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej. Fakt, iż zakupiony pojazd jest samochodem ciężarowym wynika z zagranicznej homologacji, wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, który stwierdza, iż pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm). Zaświadczenie w uwagach odnosi się również do art. 5a ust. 19 pkt a-d ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych. Zakupiony pojazd zaliczony jest do rodzaju 742 Klasyfikacji Środków Trwałych i został ujęty w ewidencji środków trwałych spółki. Łączna wysokość odpisów amortyzacyjnych dokonanych w spółce na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym w bieżącym roku nie przekroczyła równowartości 50.000 Euro.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonanego przez spółkę, od zakupionego ww. samochodu ciężarowego, na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo do zaliczenia w 2010r. do kosztów uzyskania przychodów jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, dokonanego przez spółkę od zakupionego samochodu ciężarowego. Nie budzi wątpliwości fakt, iż zakupiony pojazd nie jest samochodem osobowym i spełnia warunki, o których mowa w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co zostało potwierdzone wpisem do dowodu rejestracyjnego pojazdu „samochód ciężarowy” świadectwem homologacji (dopuszczalna ładowność samochodu wynosi 1851 kg.) oraz zaświadczeniem o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu. Z ww. zaświadczenia wynika, iż pojazd spełnia wymagania określone w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku VAT, a tym samym spełnia wymagania określone w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przepisy te przewidują identyczne wymagania techniczne dla pojazdów innych niż samochody osobowe. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż stacje diagnostyczne w Polsce, powołując się na wytyczne organów zwierzchnich, nie zamieszczają w treści wydawanych zaświadczeń bezpośredniego odniesienia do art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, cytując jedynie art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku VAT. W rozważanym przypadku stacja diagnostyczna w rubryce uwagi wymieniła obok art. 86 ust. 4 pkt 1, art. 5a ust. 19 pkt a-d. Fakt, iż przedmiotowe zaświadczenie głównie wskazuje na art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku VAT nie może rzutować na prawa podatnika, określone w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż stwierdzenia, iż dany pojazd nie jest samochodem osobowym można dokonać w oparciu o dowód rejestracyjny pojazdu zwierający adnotację „samochód ciężarowy” oraz dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stacje kontroli pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tą stację. Tożsamość treści przepisów w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku VAT, potwierdza jednocześnie spełnienie wymagań na gruncie ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że z uwagi na fakt, iż przedmiotem złożonego wniosku jest zaistniały stan faktyczny, niniejszą interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010r.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009r. Nr 69, poz. 587), zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009r. i 2010r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (t.j. ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników – nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych.

Określenie „samochód osobowy”, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Wskazać należy, iż powyższy przepis zawiera regulacje analogiczne do zawartych w art. 86 ust. 4 pkt 1-5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Kopię takiego zaświadczenia podatnik jest obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego (art. 5c ust. 2 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 86 ust. 5 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Przy czym kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, do naczelnika urzędu skarbowego (art. 86 ust. 5a tej ustawy).

Niespełnienie wymogów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących wyłączenia danego samochodu z kategorii samochodów osobowych powoduje, iż na potrzeby tej ustawy taki pojazd będzie kwalifikowany jako samochód osobowy, co oznacza brak możliwości skorzystania z metody jednorazowej amortyzacji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej, która rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w 2010r. W tym samym roku spółka zakupiła samochód ciężarowy Renault Trafic o ładowności 1851 kg. Pojazd ten został zaliczony do rodzaju 742 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż jeżeli:

• przedmiotowy samochód w dacie dokonania jego jednorazowej amortyzacji spełniał warunki określone w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tożsame z warunkami określonymi w art. 5a pkt 19 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• w istocie wydane zostało zaświadczenie o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym, stwierdzającym iż samochód ten jest samochodem ciężarowym, oraz dokonano w tym zakresie stosownego wpisu w dowodzie rejestracyjnym pojazdu,
• wobec spółki, jako podmiotu rozpoczynającego w 2010r. prowadzenie działalności gospodarczej nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

to spółka mogła dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej przedmiotowego środka trwałego i zaliczyć go w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Odpis ten mógł tym samym stanowić koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy w części w jakiej przysługiwało mu w 2010r. prawo do udziału w spółce komandytowej.

W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku, oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Przy czym zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.
   
   

Końcowo zauważyć należy, iż posiadanie zaświadczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, potwierdzającego spełnienie wymagań, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1 tej ustawy, nie może rodzić dla Wnioskodawcy negatywnych konsekwencji, skoro przepisy powyższe odpowiadają odpowiednio przepisom art. 5c ust. 1 oraz art. 5a pkt 19 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pamiętać przy tym należy o obowiązku dostarczenia kopii przedmiotowego zaświadczenia w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego (por. art. 5c ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odpowiadający mu art. 86 ust. 5a ustawy o podatku od towarów i usług).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.