INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2010 r. (data wpływu 28 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej inwestycji w obcych środkach trwałych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej inwestycji w obcych środkach trwałych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik był stroną dwóch umów najmu lokali użytkowych jako ich najemca, które zostały zawarte w dniu 7 kwietnia 2006 r. oraz w dniu 25 kwietnia 2007 r. Obie umowy zostały zawarte na czas określony, który w przypadku pierwszej umowy upłynął z dniem 7 kwietnia 2010 r., a w przypadku drugiej umowy w dniu 6 kwietnia 2010 r. Umowy nie przewidywały możliwości rozwiązania ich przez najemcę za wypowiedzeniem przed upływem okresu, na który zostały zawarte. Wynajmowane lokale podatnik wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej do magazynowania i konfekcjonowania wyrobów i towarów oraz jako biura. W celu przystosowania tych lokali na potrzeby prowadzonej działalności gospodarcze podatnik poniósł na te lokale nakłady, np. na wymianę okien, założenie sieci teleinformatycznej. Ww. umowy najmu zawierały postanowienia, że wynajmujący nie zwraca najemcy jakichkolwiek kwot tytułem zwrotu poniesionych przez najemcę nakładów na te lokale. Nakłady te podatnik potraktował jako inwestycję w obcych środkach trwałych i dokonywał od nich odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych. W miesiącu lutym 2009 r., a więc w trakcie związania ww. umowami najmu zgromadzenie wspólników podatnika podjęło decyzję o częściowym ograniczeniu przedmiotu działania podatnika, tj. produkcji osprzętu elektrycznego, podatnik zaprzestał prowadzić działalność w tym przedmiocie, zwolnił zatrudnionych przy tej działalności pracowników kontynuując jednocześnie działalność magazynową do czasu przeniesienia zapasów do głównej lokalizacji Spółki. W konsekwencji podatnik w czerwcu 2009 r. zaprzestał wykorzystywać wynajmowane lokale prowadząc dalszą działalność w siedzibie Spółki. Od tej daty podatnik zaprzestał dokonywać odpisów amortyzacyjnych od rzeczonej wyżej inwestycji w obcych środkach trwałych. Podatnik zwrócił się do wynajmującego o wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, który jednak nie przychylił się do prośby podatnika i umowy wygasły zgodnie z ich treścią. W wyniku prowadzonych z wynajmującym negocjacji podatnik sprzedał wynajmującemu nakłady poczynione na jego lokale w maju 2010 r. i wystawił na tę okoliczność fakturę VAT.

W związku z powyższym w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym niezamortyzowana część inwestycji w obcych środkach trwałych stanowić będzie koszt uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w 2010 r....

Spółka uważa, iż w świetle definicji kosztów uzyskania przychodów wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy, niezamortyzowana cześć inwestycji w obcym środku trwałym stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodów, albowiem w opisanym stanie faktycznym nie wystąpiły przesłanki opisane w powołanym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 6 (w ocenie podatnika nie zmienił on rodzaju działalności) oraz w pkt 5, gdyż inwestycja ta nie została w pełni zamortyzowana oraz dokonał sprzedaży inwestycji w obcym obiekcie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 15 ust. 6 wskazanej ustawy).

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, ale przyjmuje się, że stanowią je np. wszelkie nakłady poniesione w wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej budynku (lokalu), którego podatnik nie jest właścicielem, lecz najemcą lub dzierżawcą. Jest to zatem swego rodzaju środek trwały.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż Wnioskodawca był stroną dwóch umów najmu lokali użytkowych jako ich najemca, które zostały zawarte w dniu 7 kwietnia 2006 r. oraz w dniu 25 kwietnia 2007 r. Obie umowy zostały zawarte na czas określony, który w przypadku pierwszej umowy upłynął z dniem 7 kwietnia 2010 r., a w przypadku drugiej umowy w dniu 6 kwietnia 2010 r. Umowy nie przewidywały możliwości rozwiązania ich przez najemcę za wypowiedzeniem przed upływem okresu, na który zostały zawarte. Wynajmowane lokale podatnik wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej do magazynowania i konfekcjonowania wyrobów i towarów oraz jako biura. W celu przystosowania tych lokali na potrzeby prowadzonej działalności gospodarcze podatnik poniósł na te lokale nakłady, np. na wymianę okien, założenie sieci teleinformatycznej. Ww. umowy najmu zawierały postanowienia, że wynajmujący nie zwraca najemcy jakichkolwiek kwot tytułem zwrotu poniesionych przez najemcę nakładów na te lokale. Nakłady te podatnik potraktował jako inwestycję w obcych środkach trwałych i dokonywał od nich odpisów amortyzacyjnych. Z przedstawionych okoliczności wynika również, iż w miesiącu lutym 2009 r., a więc w trakcie związania ww. umowami najmu, zgromadzenie wspólników Spółki podjęło decyzję o częściowym ograniczeniu prowadzonej działalności, tj. produkcji osprzętu elektrycznego. Skutkiem tego Wnioskodawca zaprzestał prowadzić działalność w tym przedmiocie, zwolnił zatrudnionych przy tej działalności pracowników, kontynuując jednocześnie działalność magazynową do czasu przeniesienia zapasów do głównej lokalizacji Spółki. W konsekwencji w miesiącu czerwcu 2009 r. Wnioskodawca zaprzestał wykorzystywać wynajmowane lokale prowadząc dalszą działalność w siedzibie Spółki. Od tej daty podatnik zaprzestał dokonywać odpisów amortyzacyjnych od rzeczonej wyżej inwestycji w obcych środkach trwałych. Podatnik zwrócił się do wynajmującego o wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, który jednak nie przychylił się do prośby podatnika i umowy wygasły zgodnie z ich treścią. W wyniku prowadzonych z wynajmującym negocjacji podatnik sprzedał wynajmującemu nakłady poczynione na jego lokale w maju 2010 r. i wystawił na tę okoliczność fakturę VAT.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części tych inwestycji w obcych środkach trwałych.

W związku z powyższym wskazać należy, iż stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

A contrario kosztami uzyskania przychodów będą zatem straty w środkach trwałych i wartościach niematerialnych i prawnych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

A contrario kosztami uzyskania przychodów stosownie do treści art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej będą więc straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych z innych przyczyn aniżeli wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 6 (tj. utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności), w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności, stwierdzając, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą (art. 7 ust. 2). Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą, jako kosztem. Jeżeli bowiem strata w przytoczonym znaczeniu oznacza wynik odejmowania, to nie może jednocześnie oznaczać odejmowanego elementu. Znaczenia straty, jako kosztu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy poszukiwać zatem należy w drodze wykładni językowej. Oczywiście można pomocniczo posłużyć się w tej materii definicją tego pojęcia zawartą w opracowaniach słownikowych, ale nie można zapominać o zobiektywizowanych kryteriach mających wpływ na powstanie i wielkość obowiązku podatkowego. Stratę o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy raczej ujmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, a więc ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł.

Strata, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy podatkowej to różnica pomiędzy wartością początkową inwestycji w obcym środku trwałym nie pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

W przedstawionym stanie faktycznym kwestią do rozstrzygnięcia będą skutki podatkowe związane z zakończeniem umów najmu, a dokładniej możliwością zaliczenia niezamortyzowanych na dzień odsprzedaży inwestycji wynajmującemu nakładów poniesionych w obcych środkach trwałych oraz możliwością zaliczenia do przychodów uzyskanej ceny z tytułu sprzedaży tych nakładów.

Powstanie straty może mieć charakter obiektywny jak i subiektywny. Wykładnia językowa ww. przepisów prowadzi do wniosku, że kosztem uzyskania przychodów będzie jedynie strata w środkach trwałych, w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi. Natomiast stan faktyczny przedstawiony we wniosku nie wskazuje na to, że chodzi rzeczywiście o stratę w środkach trwałych nie pokrytą odpisami amortyzacyjnymi. Powodem rezygnacji z wynajmowanych lokali było zakończenie umów najmu, których przedmiotem było korzystanie z obcych środków trwałych. W takim wypadku, wskutek zakończenia umów najmu, bądź każdej innej umowy cywilnoprawnej, w wyniku której podatnik nie posiada tytułu prawnego do władania rzeczą, to jest obcym środkiem trwałym, nie zamortyzowane nakłady poniesione na ten środek pomniejszając podstawę opodatkowania uszczuplałyby w każdym wypadku, a więc bez względu na przyczynę zmiany lub rozwiązania umowy, dochody podatkowe. Za stratę w środkach trwałych nie pokrytą odpisami amortyzacyjnymi nie można zatem uznać nie zamortyzowanych nakładów inwestycyjnych poniesionych w obcych środkach trwałych w wyniku zakończenia umów najmu, a w konsekwencji z wykorzystywania najmowanych lokali.

Do takiego wniosku prowadzi również wykładnia celowościowa przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wskazano bowiem na wstępie, zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 tej ustawy zawierającą ogólną zasadę kształtowania kosztów uzyskania przychodów, ponoszone przez osoby prawne wydatki mogą być zaliczone do tych kosztów jeżeli ponoszone są w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1 ustawy. Jak już wspomniano wydatki o charakterze inwestycyjnym, w tym w inwestycje w obcych środkach trwałych wyłączone zostały co prawda z kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te stają się jednak kosztem uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Aby jednak wydatek taki mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów pomiędzy tym wydatkiem a osiągniętym przychodem musi istnieć związek. Zakończenie umowy najmu powoduje natomiast skutek w postaci braku związku pomiędzy poniesionymi przez Spółkę wydatkami inwestycyjnymi, a jej przychodami.

Po drugie wskazać należy, iż warunkiem zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc możliwością zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych (oczywiście z innych przyczyn aniżeli wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 6, tj. utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi), jest ich likwidacja. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zostało zdefiniowane pojęcie „likwidacji" środka trwałego. Natomiast w języku potocznym pojęcie „likwidacja" – w kontekście omawianego przypadku oznacza zniesienie, usunięcie lub rozwiązanie czegoś (vide: Słownik Języka (Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, http://sjp.pwn.pl). Wychodząc zatem od pojęcia słownikowego wskazać należy, iż sytuacja opisana w przedmiotowym wniosku nie będzie mieściła się w pojęciu „straty powstałej w wyniku likwidacji środka trwałego", gdyż w odniesieniu do poczynionych przez Spółkę inwestycji w obcym środku trwałym nie można zastosować określenia: zniesienie, usunięcie lub rozwiązanie.

Wskazać należy również, iż w piśmiennictwie ukształtowany jest pogląd, iż likwidacja to fizyczne zniszczenie nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego. W Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pod red. Prof. Dr. Hab. W. Nykiela oraz dr. A. Mariańskiego, Stan prawny na dzień 1 marca 2009 r., Wydanie IV uaktualnione, Gdańsk 2009) wskazano, iż: „Ustawa nie definiuje pojęcia „likwidacja”. Zgodnie z językowym znaczeniem tego zwrotu likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś (Słownik Języka Polskiego PWN, t. II, Warszawa 1981, s. 35). Niewątpliwie będzie to wiec fizyczne zniszczenie nie w pełni umorzonego środka trwałego”.

Warunkiem więc zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja, np. w formie demontażu poniesionych nakładów. Natomiast samo wycofanie z ewidencji środka trwałego nie oznacza, że miała miejsce fizyczna likwidacja środka trwałego. Jednocześnie należy zauważyć, iż z momentem postawienia środka trwałego w stan likwidacji (wycofania z ewidencji bilansowej) u podatnika amortyzującego dotychczas taki środek trwały nie dochodzi do jego likwidacji, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie), lecz do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności. W tym momencie następuje utrata związku przyczynowo - skutkowego między wydatkami związanymi z tym środkiem trwałym, a przychodami.

Zauważyć należy więc, iż zgodnie z przedstawionym przez Spółkę stanem faktycznym przedmiotowy środek trwały (inwestycja w obcym środku trwałym) nie traci ustawowych przymiotów środka trwałego - kompletności i przydatności do użytku (funkcjonalności użytkowej) w wyniku np. zniszczenia, uszkodzenia (którego koszt naprawy przewyższa wartość urządzenia), demontażu, złomowania itp. W konsekwencji nie można w tym przypadku mówić o likwidacji środka trwałego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie organu ww. sytuacja, gdy przed pełnym zamortyzowaniem inwestycji w obcym środku trwałym dochodzi do rozwiązania (zakończenia) umowy łączącej strony i sprzedaży tej inwestycji wynajmującemu, niezamortyzowana część tej inwestycji nie stanowi kosztów uzyskania przychodów u podatnika amortyzującego dotychczas taki środek trwały, nie dochodzi bowiem do likwidacji środka trwałego, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie), lecz do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności.

Niezależnie jednak od powyższego stwierdzić należy, iż art. 16 ust. 1 pkt 6 jak również pkt 5 cytowanej ustawy nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie. Z przedstawionych okoliczności nie wynika, iż doszło do powstania straty w środku trwałym (inwestycji w obcych środkach trwałych). Z uwagi natomiast na utratę racjonalnego związku przyczynowo - skutkowego między wydatkami związanymi z tymi środkami trwałymi (inwestycjami w obcych środkach trwałych), a przychodami, a zatem nie spełnienia generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy, gdyż środki trwałe przestają być wykorzystywane w działalności gospodarczej, niezamortyzowana wartość przedmiotowych inwestycji w obcych środkach trwałych nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów zarówno jednorazowo, jak i w ogóle.

Dodatkowo zauważyć należy, iż taka interpretacja wynika również z wykładni systemowej przedmiotowych przepisów. W szczególności jak już wcześniej wskazano w świetle obowiązującego stanu prawnego przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują amortyzację przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, zwanych także środkami trwałymi (art. 16a ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy). W stosunku do tych środków trwałych podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne, z tym że np. dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 16j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy). Dla tych inwestycji budowlanych przyjęto stosunkowo krótki okres amortyzacji, który nie może być przez podatnika skracany w drodze indywidualnej decyzji, np. w wyniku zawarcia umowy najmu na okres krótszy.

W przypadku używania przez podatnika inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach w okresie krótszym niż 10 lat, nie dochodzi do zaliczenia pełnej wartości wytworzonej inwestycji poprzez odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów. Poniesione koszty może mu zrekompensować właściciel nieruchomości, dokonując zwrotu części kwoty poniesionych wydatków. Rekompensatą będzie również sprzedaż tych nakładów osobie trzeciej lub wynajmującemu jak w przedstawionym stanie faktycznym. Kwota ta, w części nie przekraczającej niezamortyzowanej wartości inwestycji, nie będzie stanowiła jednak przychodu podatkowego (art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zatem w tej części przychód z tytułu sprzedaży przedmiotowych inwestycji w obcych środkach trwałych, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie będzie stanowić przychodu podatkowego.

Reasumując stwierdzić należy, iż art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 cytowanej ustawy nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie, a z uwagi na utratę związku przyczynowo - skutkowego między wydatkami związanymi z inwestycjami w obcych środkach trwałych, a przychodami, w związku z art. 15 ust. 1 ustawy, niezamortyzowana wartość przedmiotowych inwestycji w obcych środkach trwałych nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.