INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18.10.2010 r. (data wpływu 21.10.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności i obowiązku rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu dostawy komponentów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.10.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności i obowiązku rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu dostawy komponentów.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

D. oddział w Singapurze (dalej zwany „Spółką”) jest spółką zagraniczną z siedzibą w Holandii, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług (dalej „podatek VAT”) w Polsce, jako podatnik VAT czynny. Przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej jest handel hurtowy komputerami własnej marki oraz różnego rodzaju akcesoriami komputerowymi i urządzeniami peryferyjnymi.

Sprzedawane przez Spółkę komputery są produkowane w położonej na terytorium Polski fabryce należącej do kontrahenta Spółki, który jest podmiotem posiadającym w Polsce siedzibę oraz zarejestrowanym w Polsce dla celów podatku VAT, jako podatnik VAT czynny (dalej zwany „Fabryką”).

Spółka w porozumieniu z Fabryką planuje w najbliższej przyszłości wdrożyć, odmienny niż dotychczas model współpracy gospodarczej, w szczególności:

• Dla potrzeb produkcji wykonywanej w fabryce, dostawcy Spółki będą dostarczać komponenty do produkcji komputerów (dalej „komponenty”) do magazynu, prowadzonego przez niezależnego operatora logistycznego, lub bezpośrednio do produkcji w fabryce,
• Spółka będzie nabywać te komponenty, a następnie będą one odsprzedawane do Fabryki, która będzie produkowała komputery zgodnie z zamówieniami złożonymi przez klientów Spółki,
• Po wyprodukowaniu komputerów, właściciel fabryki będzie sprzedawał Spółce gotowe produkty,
• Następnie zakupione przez Spółkę komputery będą sprzedawane do innych podmiotów z grupy D. w Polsce, w innych krajach Unii Europejskiej (dalej „UE”), oraz poza nią. W szczególności zatem Spółka będzie dokonywać dostaw krajowych, wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej „WDT”), oraz eksportu towarów.
  
  

Jak to już zostało wspomniane powyżej, w opisanym przyszłym schemacie działalności komponenty do produkcji komputerów będą przesyłane przez dostawców Spółki do magazynu zlokalizowanego na terytorium Polski, w tym również w ramach składu celnego, którego właścicielem i prowadzącym jest operator logistyczny (podmiot trzeci). Towary pozostające w magazynie będą własnością dostawców Spółki, którzy będą ponosić koszty ich magazynowania i inne koszty logistyczne.

Spółka nie posiada natomiast na terytorium Polski żadnego magazynu, w którym składowane byłyby zakupione przez nią towary wykorzystywane do produkcji komputerów, ani też nie wynajmuje takiego magazynu od podmiotów trzecich. Ponadto, Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnej innej infrastruktury technicznej służącej do wykonywania przez nią działalności gospodarczej. Poza tym Spółka nie posiada też na terytorium Polski żadnego personelu, w tym przy pomocy którego wykonywałaby swoją działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. W związku z zaprezentowanym stanem faktycznym Spółka wnosi o potwierdzenie czy, w planowanym modelu działalności gospodarczej, nie posiada ona na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa m.in. w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535, dalej: „ustawa o VAT”)...
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze byłaby twierdząca, Spółka wnosi o potwierdzenie, czy w sytuacji gdy podatek VAT z tytułu dostawy na terytorium Polski komponentów na rzecz Fabryki nie zostanie rozliczony przez Spółkę, podatnikiem i zobowiązanym do rozliczenia podatku na zasadzie samonaliczenia podatku VAT, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz art. 17 ust. 2 ustawy o VAT będzie nabywca komponentów tj. Fabryka, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobligowana do rozliczenia podatku VAT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W ocenie Spółki w świetle zaprezentowanego powyżej stanu faktycznego nie posiada ona na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w przepisach ustawy o VAT.
2. W ocenie Spółki w związku z przedstawionym stanem faktycznym w sytuacji, gdy podatek VAT z tytułu dostawy na terytorium Polski komponentów na rzecz Fabryki nie zostanie rozliczony przez Spółkę, podatnikiem i zobowiązanym do rozliczenia podatku na zasadzie samonaliczenia podatku VAT, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz art. 17 ust. 2 ustawy o VAT będzie nabywca komponentów tj. Fabryka.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Spółki:

Ad. 1. Brak stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane zarówno w przepisach ustawy o VAT, jak i przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z dnia 11 grudnia 2006 r. dalej „Dyrektywa VAT”), ani poprzednio obowiązująca szósta Dyrektywa z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG (Dz. U. UE L z 1977 Nr 145, str. 1, dalej zwana „VI Dyrektywa”).

W takim przypadku, w celu określenia kryteriów decydujących o uznaniu danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności, zdaniem Spółki, konieczne jest odwołanie się do istniejącej doktryny prawa podatkowego w tym zakresie, która dokonała wykładni tego pojęcia, w szczególności do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej „ETS”), powstałego wprawdzie w czasie obowiązywania VI Dyrektywy, ale zachowującego nadal aktualność w stanie prawnym określonym przez aktualnie obowiązującą Dyrektywę VAT. Na gruncie polskiej doktryny prawa podatkowego sformułowane na przestrzeni lat przez ETS tezy w tym zakresie znalazły także swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz praktyce organów podatkowych.

Zgodnie z powyższym, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie rezultatem działalności gospodarczej podatnika. Jednak nie każdy rodzaj takiej działalności gospodarczej w sposób automatyczny będzie powodował powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów podatku VAT. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą ETS stałe miejsce prowadzenia działalności może powstać jedynie w związku ze ściśle określonymi działaniami gospodarczymi podatnika. W szczególności powstanie stałego miejsca działalności wymaga zaistnienia łącznie dwóch elementów działalności gospodarczej tj.:

• ciągłej obecności ludzkich zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli czynnika ludzkiego w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników, oraz
• ciągłej obecności technicznych zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli tzw. infrastruktury technicznej pozwalającej na prowadzenie tej działalności.
  
  

Dopiero łączne spełnienie tych dwóch warunków, przy założeniu ich stałości w czasie, określonej odpowiednim stopniem zaangażowania wskazującym, że działalność ta będzie prowadzona w sposób stały i nieprzemijający pozwala na stwierdzenie istnienia w danym miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla przykładu zasobami ludzkimi w świetle powyższej wykładni mogą być np. pracownicy podatnika obecni w tym miejscu prowadzenia działalności odpowiedzialni za organizację tej działalności (dokonywanie zakupów towarów lub usług, bądź ich sprzedaży, zarządzanie przedsiębiorstwem).

Natomiast zasobami technicznymi mogą być np. budynki, magazyny, maszyny lub urządzenia będące własnością podatnika bądź przez niego wynajęte konieczne do wykonywania działalności gospodarczej.

Zaprezentowane powyżej tezy zostały sformułowane przez ETS w licznych orzeczeniach zapadłych na gruncie różnych stanów faktycznych w czasie obowiązywania VI Dyrektywy.

Tak na przykład w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (sygn. akt C-168/84) ETS stwierdził, że:

„(...) obiekt działalności gospodarczej, (...) tylko wtedy może być traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności, kiedy miejsce to zakłada ciągłe współdziałanie środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu tych usług.”

Podobnie ETS stwierdził w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg SarI przeciwko Bundeszentralamt für Steuern (sygn. akt C-73/06):

„Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Natomiast w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (sygn. akt C-190/95) ETS uznał, że:

„W konsekwencji, aby być traktowanym, w drodze wyjątku od podstawowego kryterium głównego miejsca prowadzenia działalności, jako miejsce, gdzie podatnik świadczy usługi, miejsce to musi być na tyle stałe i mieć na tyle adekwatną strukturę, w sensie zasobów ludzkich i technicznych, że może świadczyć rzeczone usługi w sposób niezależny.”

Powyższe rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności znalazło również wyraz w wyroku ETS z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S (sygn. akt C-260/95), w uzasadnieniu którego ETS stwierdził, że:

„Ponadto, usługi nie mogą być uznane za świadczone z miejsca innego niż miejsce, w którym dostawca założył swoje przedsiębiorstwo, chyba że miejsce to posiada na stałe pewien minimalny rozmiar i zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne konieczne do świadczenia tych usług.”

A także w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luksemburg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96), w którym ETS stwierdził, że:

„Jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie.”

Jak to już zostało stwierdzone powyżej, stanowisko wyrażone przez ETS w powyższych wyrokach znalazło także swój wyraz w polskiej doktrynie prawa podatkowego.

Tak na przykład w wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 110/09) stwierdził, że:

„Dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma także rozumienie zwrotu - „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Sformułowanie to nie zostało wyjaśnione ani przez przepisy ustawy o VAT ani przez przepisy omawianego rozporządzenia. Podobną problematyką zajmował się natomiast Europejski Trybunał Sprawiedliwości. (...) ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny.”

Do sformułowanego przez ETS pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności odwoływały się także organy podatkowe w interpretacjach prawa podatkowego. Dla przykładu, w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 22 czerwca 2005 r. (sygn. 1436/2bV/443/129/05/MKow) Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście stwierdził że:

„Z orzecznictwa ETS wynika, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób (personelu firmy) jak i zaplecza technicznego, aby można było prowadzić działalność gospodarczą na niezależnych zasadach. W związku z tym, że miejsce takie powinno odznaczać się pewnym stopniem stałości, zatem za stałe miejsce prowadzenia działalności nie może być uznane miejsce, z którego działalność prowadzona jest tylko okazjonalnie.”

Powyższa linia interpretacyjna jest nadal aktualna i jest powtarzana także w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydawanych przez Ministra Finansów. Dla przykładu w interpretacji indywidualnej z dnia 27 czerwca 2008 r. (sygn. IP-PP2-443-712/08/AS) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w imieniu Ministra Finansów stwierdził, że:

„Przepisy ustawy o VAT nie precyzują co należy rozumieć pod pojęciem „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Pojęcie to było przedmiotem analizy Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (...). ETS wskazał, że jedną z przesłanek „stałego miejsca prowadzenia działalności” jest stałe posiadanie przez podmiot w danym kraju zarówno personelu, jak i niezbędnego zaplecza technicznego.”

Natomiast w uzasadnieniu interpretacji indywidualnej z dnia 27 maja 2009 r. (sygn. IPPP2/443-215/09-2/BM) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w imieniu Ministra Finansów stwierdził, że:

„Jak wynika z samej nazwy stały to: trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie to winno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Tym samym dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego.”

Jak to już zostało zaprezentowane w stanie faktycznym, w prowadzonej na terytorium Polski działalności gospodarczej Spółka nie wykorzystuje żadnych z powyższych czynników, których łączne posiadanie warunkuje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W szczególności Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnej:

• infrastruktury technicznej (budynków, magazynów, maszyn, urządzeń itp.), oraz
• zasobów ludzkich,

które służyłyby jej do wykonywania na terytorium Polski działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zdaniem Spółki nie posiada ona na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa m.in. w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

Ad. 2. Rozliczenie podatku VAT przez nabywcę z tytułu dostawy towarów na terytorium kraju

W przedstawionym powyżej stanie faktycznym Spółka będzie dokonywała opodatkowanych dostaw towarów na terytorium kraju do nabywcy, którym jest Fabryka. Należy zatem ustalić, kto w takiej sytuacji będzie podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT z tytułu takiej dostawy.

Zgodnie z art. 15 ustawy o VAT podatnikami są podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W rezultacie, co do zasady podatnikiem VAT jest podmiot realizujący dane czynności (dostawy towarów lub świadczenie usług) w ramach swojej działalności gospodarczej.

Jednakże zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT podatnikami są również podmioty nabywające towary na terytorium kraju, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Ponadto, zgodnie z postanowieniami art. 17 ust. 5 ustawy o VAT powyższa norma ma zastosowanie w szczególności, w sytuacji gdy nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju.

Natomiast, zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, jeśli zachodzą przesłanki zobowiązujące nabywcę do rozliczenia podatku z tytułu nabycia towarów (określone w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT), w określonych sytuacjach dostawca może jednak uwolnić nabywcę od tego obowiązku, o ile to dostawca rozliczy podatek z tytułu dostawy towarów.

Analiza przytoczonych regulacji art. 15 oraz art. 17 ustawy o VAT prowadzi do następujących wniosków:

• Co do zasady, zgodnie z art. 15 ustawy o VAT podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT z tytułu dostawy towarów jest dostawca;
• Wyjątkowo, pod warunkiem zaistnienia określonych przesłanek, podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu dostawy towarów jest na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT nabywca;
• Na zasadzie wyjątku od powyższej reguły określonej w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, w sytuacji, gdy to nabywca zobowiązany jest do rozliczenia podatku z tytułu dostawy towarów na jego rzecz, w określonych przypadkach na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, dostawca może zwolnić nabywcę z tego obowiązku, jeśli sam rozliczy podatek z tytułu tej dostawy.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, aby obowiązek rozliczenia podatku spoczywał na nabywcy towarów, konieczne jest łączne spełnienie poniższych warunków:

• Miejscem dostawy towarów jest terytorium kraju;
• Dokonującym dostawy jest podmiot nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju;
• Nabywca jest polskim podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadającym siedzibę bądź stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce;
• Dostawa nie stanowi sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
• Podatek nie został rozliczony przez dostawcę.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy uznać, iż wszystkie powyższe przesłanki zostaną spełnione. W konsekwencji, o ile Spółka nie rozliczy podatku z tytułu dostawy komponentów na rzecz Fabryki, to Fabryka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT z tytułu takiej dostawy.

Dodatkowo należy podkreślić, iż powyższe przepisy nie warunkują możliwości rozliczenia podatku przez nabywcę towarów od kwestii zarejestrowania dostawcy dla potrzeb podatku VAT w Polsce. Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT dopóki dostawca nie ma siedziby, stałego miejsca zamieszkania ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, nabywca będzie zobligowany (przy spełnieniu wymienionych powyżej warunków) do rozliczenia podatku VAT z tytułu takiej dostawy.

Podsumowując, w opinii Spółki w przedstawionym stanie faktycznym to nabywca towarów (tj. Fabryka), a nie Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT z tytułu przedmiotowej dostawy towarów na terytorium kraju.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych w imieniu Ministra Finansów przez upoważnionych Dyrektorów Izb Skarbowych. Tytułem przykładu można w tym miejscu przytoczyć argumentację powołaną w uzasadnieniu interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2010 r. (sygn. ILPP2/443-613/10-4/BWW) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu. Wprawdzie organ podatkowy nie podzielił stanowiska podatnika przedstawionego we wniosku, jednak co istotne wskazał w uzasadnieniu, że:

„Zainteresowany wskazał także, że podatek od towarów i usług nie zostanie rozliczony przez dokonującego dostawy towaru wraz z montażem. Zatem w sytuacji, gdy kontrahent niemiecki nie posiadając siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski dokona dostawy towarów wraz z ich montażem na rzecz Spółki będącej podatnikiem podatku od towarów i usług (nawet jeżeli kontrahent ten jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce) i nie dokona rozliczenia transakcji w zakresie podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, na niej - jako nabywcy będzie ciążył obowiązek opodatkowania przedmiotowych transakcji.”

Podobnie, stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2008 r. (sygn. IBPP3/443-71/08/DG):

„Przy spełnieniu powyższych warunków niezbędnych do zastosowania regulacji art. 17 ust. 1 pkt 5 cytowanej ustawy podatnikiem z tytułu dostawy towarów dokonanej przez przedsiębiorcę zagranicznego na rzecz polskiego odbiorcy będzie ten ostatni podmiot. (...). Końcowo należy zauważyć, iż przeniesienie obowiązku rozliczenia podatku z tytułu dostawy dokonanej w momencie pobrania towarów z magazynu na ich polskiego nabywcę jest możliwe również w sytuacji, gdy zagraniczny dostawca nieposiadający siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności jest zarejestrowanym podatnikiem polskiego podatku VAT w związku z innymi transakcjami dokonanymi przez ten podmiot”.

Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia 25 sierpnia 2009 r. (sygn. IPPP2/443-691/09-2/PW) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, stwierdził on m.in.:

„Co do zasady, podatnikami VAT z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych są zatem podmioty realizujące te czynności w ramach swojej działalności. Od powyższej ogólnej reguły przepisy ustawy o VAT przewidują jednak pewne wyjątki. W szczególności, art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT stanowi, że podatnikami VAT są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju. Zgodnie z art. 17 ust. 5 ustawy o VAT, powołany przepis stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik VAT, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, posiadająca siedzibę na terytorium kraju. Ponadto, stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, powyższy przepis nie znajduje zastosowania w przypadku dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju.”

Podobne stanowisko zajął także w interpretacji indywidualnej z dnia 5 lutego 2009 r. (sygn. ITPP1/443-929b/08/MN) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który stwierdził, że:

„W sytuacji, gdy podatek od towarów i usług nie został rozliczony przez dokonującego dostawy towaru wraz z instalacją lub montażem, na Spółce, jako nabywcy, będzie ciążył obowiązek opodatkowania przedmiotowych transakcji, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, w tym przypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że kontrahenci są zarejestrowanymi podatnikami dla potrzeb podatku od towarów i usług w Polsce.”

Pomimo zmian treści stosownych regulacji, poglądy wyrażone w przytoczonych rozstrzygnięciach organów skarbowych pozostają aktualne również na gruncie obecnie obowiązującego stanu prawnego.

Mając więc na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, w zaprezentowanym stanie faktycznym spełnione są wszystkie warunki, zgodnie z którymi obowiązanym do rozliczenia podatku VAT będzie nabywca. W szczególności:

• miejscem dostawy towarów jest terytorium kraju;
• Spółka nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju (zgodnie z argumentacją przedstawioną w punkcie 1);
• Fabryka jest polskim podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadającym siedzibę w Polsce;
• dostawa nie stanowi sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
• podatek nie będzie rozliczany przez Spółkę (tj. przez dostawcę).
  
  

W takiej sytuacji na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz art. 17 ust. 2 ustawy o VAT podatnikiem i zobowiązanym do rozliczenia podatku na zasadzie samonaliczenia podatku VAT, będzie nabywca komponentów tj. Fabryka.

W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.