INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki cywilnej, przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2010 r. (data wpływu 5 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 października 2010 r. (data wpływu 11 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT z tytułu przekazania części nieruchomości na potrzeby osobiste współwłaścicieli – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT z tytułu przekazania części nieruchomości na potrzeby osobiste współwłaścicieli. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 4 października 2010 r. o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wspólnicy Wnioskodawcy (dalej: Spółki), będący członkami najbliższej rodziny, są współwłaścicielami prywatnej, niezwiązanej z działalnością gospodarczą, nieruchomości gruntowej o powierzchni 2.247 m².

W roku 1998 aneksem do umowy Spółki wspólnicy wnieśli tę nieruchomość (wówczas niezabudowaną) do nieodpłatnego używania przez Spółkę przez czas nieoznaczony.

Na podstawie uchwały wspólników z dnia 30 marca 1998 r. na działce, o której mowa wyżej, wzniesiony został budynek usługowo-mieszkalny o powierzchni użytkowej 632 m².

Budowa parteru użytkowego tego budynku o powierzchni użytkowej 550,4 m² sfinansowana została ze środków Spółki i stanowi inwestycję Spółki w obcych środkach trwałych, natomiast budowa piętra o charakterze mieszkalnym o powierzchni użytkowej 81,6 m² sfinansowana została ze środków własnych współwłaścicieli działki i stanowi ich majątek prywatny, odrębny od majątku Spółki.

Koszty budowy ponoszone przez Spółkę, odliczenie VAT naliczonego, ulgi inwestycyjne, itp. rozliczane były w proporcji udziału powierzchni parteru stanowiącego inwestycje w obcych środkach trwałych Spółki, w całkowitej powierzchni użytkowej budynku.

Parter użytkowy wykorzystywany jest w działalności Spółki, a od pewnego czasu cześć nieruchomości jest przedmiotem umowy najmu podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wspólnicy Spółki zamierzają wycofać inwestycję w obcych środkach trwałych (parter użytkowy) z działalności Spółki i przekazać na potrzeby osobiste współwłaścicieli nieruchomości.

W uzupełnieniu z dnia 4 października 2010 r. Zainteresowany wskazał, iż:

1. Planowane przekazanie parteru użytkowego stanowiącego inwestycję Spółki w obcym środku trwałym na potrzeby osobiste współwłaścicieli nieruchomości nie będzie dokonywane w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT), bowiem przekazanie to nie będzie dokonywane w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Wnioskodawca uważa, że przekazanie to nie podlega opodatkowaniu.
   Ponieważ parter użytkowy wykorzystywany był od chwili wybudowania na potrzeby działalności gospodarczej Spółki (potrzeby własne Spółki), pierwsze zasiedlenie w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, nastąpiło dopiero z chwilą zawarcia, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, umowy najmu części parteru użytkowego, co miało miejsce w maju 2010 r.
2. Spółka planuje przekazanie parteru użytkowego na potrzeby osobiste współwłaścicieli nieruchomości dopiero po upływie dwóch lat od pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w pkt 1 in fine, tj. od maja 2010 r.
3. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków na budowę przedmiotowego parteru użytkowego (lata 1998-1999). Natomiast budynek, a w tym część (parter użytkowy) która ma być przekazana na potrzeby osobiste, nie był ulepszany.
4. Przedmiotem umowy najmu zawartej w maju b.r. jest część parteru użytkowego budynku usługowo-mieszkalnego.
5. Umowa najmu części parteru użytkowego zawarta została w maju 2010 r.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji opisanej we wniosku, wycofanie przez Spółkę inwestycji w obcym środku trwałym (parter użytkowy) z działalności gospodarczej i przekazanie na potrzeby osobiste współwłaścicieli nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, jeśli od chwili zawarcia umowy najmu opodatkowanej tym podatkiem miną dwa lata, ale przedmiotem umowy najmu będzie tylko cześć nieruchomości, a nie jej całość...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a odpłatna dostawa inwestycji w obcym środku trwałym (parter użytkowy) stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu. Ustawa o VAT zrównuje z odpłatną dostawą, w rozumieniu jej art. 5 ust. 1 pkt 1, przekazanie nieodpłatne na potrzeby osobiste wspólników i członków ich rodzin (art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT).

Obecnie cześć nieruchomości jest przedmiotem umowy najmu podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zawarcie takiej umowy (w odróżnieniu od wykorzystywania nieruchomości na cele własne Spółki) stanowi pierwsze zasiedlenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Jeśli zatem przekazanie na potrzeby osobiste inwestycji Spółki w obcym środku trwałym (parteru użytkowego) nastąpi po upływie 2 lat od momentu zawarcia umowy najmu, to – zdaniem Spółki – czynność ta korzystała będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o VAT, pomimo tego że przedmiotem umowy najmu jest tylko cześć nieruchomości, a nie jej całość.

Gdyby zamiarem ustawodawcy było uwarunkowanie tego zwolnienia od zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, całości budynku, a nie np. jego części, to wyraziłby to expressis verbis w art. 2 pkt 14 lub art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Tymczasem w przepisach tych mowa jest również o części budynku, jaką bez wątpienia jest jego parter.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy sprawia, że zawarta w nim definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem VAT transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jako odpłatne świadczenie usług.

Z powyższego wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie:

• brak związku świadczonych usług z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem,
• istnienie prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami.
  
  

Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle powyższego przepisu, sprzedaż towarów i świadczenie usług podlega co do zasady opodatkowaniu według stawki 22%, za wyjątkiem towarów objętych zwolnieniem od podatku, bądź stawką preferencyjną.

Z treści wniosku wynika, iż Wspólnicy Wnioskodawcy, będący członkami najbliższej rodziny, są współwłaścicielami prywatnej, niezwiązanej z działalnością gospodarczą, nieruchomości gruntowej. W roku 1998 aneksem do umowy Spółki wspólnicy wnieśli tę nieruchomość (wówczas niezabudowaną) do nieodpłatnego używania przez Spółkę przez czas nieoznaczony.

Na podstawie uchwały wspólników z dnia 30 marca 1998 r. na działce, o której mowa wyżej, wzniesiony został budynek usługowo-mieszkalny.

Budowa parteru użytkowego tego budynku, sfinansowana została ze środków Spółki i stanowi inwestycję Spółki w obcych środkach trwałych, natomiast budowa piętra o charakterze mieszkalnym, sfinansowana została ze środków własnych współwłaścicieli działki i stanowi ich majątek prywatny.

Koszty budowy ponoszone przez Spółkę, odliczenie VAT naliczonego, ulgi inwestycyjne, itp. rozliczane były w proporcji udziału powierzchni parteru stanowiącego inwestycje w obcych środkach trwałych Spółki, w całkowitej powierzchni użytkowej budynku.

Parter użytkowy wykorzystywany jest w działalności Spółki, a od pewnego czasu cześć nieruchomości jest przedmiotem umowy najmu podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W analizowanej sprawie należy wskazać, iż zgodnie z art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 cyt. Kodeksu, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z treści § 2 cyt. przepisu wynika, iż częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. W myśl § 3 powołanej normy, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 ww. Kodeksu, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy zauważyć, iż Spółka która poniosła nakłady na budowę parteru użytkowego w budynku usługowo-mieszkalnym, jest ich właścicielem w sensie ekonomicznym (nie prawnym). Jednakże czynność przeniesienia poniesionych nakładów inwestycyjnych na właścicieli nieruchomości (Wspólników Spółki) nie jest dostawą towarów, bowiem nie mieści się w definicji towaru, zawartej w cyt. art. 2 pkt 6 ustawy. Należy zatem stwierdzić, iż zbycie nakładów poniesionych na wybudowanie parteru użytkowego na cudzym gruncie nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar. Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, iż nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Z tych też względów, przeniesienie kosztów inwestycji na właścicieli nieruchomości (gruntu) należy traktować jako świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ustawy.

W przedmiotowej sprawie poniesione przez Spółkę nakłady, stanowią inwestycję w obcym środku trwałym i są sumą poniesionych wydatków w stosunku do, niestanowiącego jej własności, środka trwałego (gruntu).

Zatem nakłady inwestycyjne poczynione przez Spółkę na budowę parteru użytkowego w budynku posadowionym na cudzym gruncie, należy traktować jako usługę świadczoną pomiędzy co najmniej dwoma podmiotami. Należy wskazać, iż w tym przypadku dochodzi do przeniesienia prawa majątkowego na potrzeby osobiste współwłaścicieli nieruchomości.

W konsekwencji w tej sytuacji Wnioskodawca (Spółka) dokona jedynie przeniesienia prawa do nakładów poniesionych na realizację inwestycji, polegającej na budowie parteru użytkowego w budynku usługowo-mieszkalnym, które będą stanowiły w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług wyłącznie świadczenie usług, nie będą stanowiły natomiast dostawy towarów.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, iż ponosząc wydatki na budowę parteru użytkowego w przedmiotowym budynku skorzystał z przysługującego mu prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących ww. wydatki. Ponadto, przenoszone prawo do zwrotu nakładów nie będzie miało związku z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem. Tym samym w analizowanej sytuacji nie zostaną spełnione łącznie dwa warunki, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

Zatem przeniesienie prawa do poniesionych nakładów na budowę parteru użytkowego, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, według podstawowej, 22% stawki, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy. W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania wskazany przez Wnioskodawcę art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż odnosi się on do dostawy budynków, budowli lub ich części, nie dotyczy natomiast świadczenia usług.

Reasumując, wycofanie przez Spółkę inwestycji w obcym środku trwałym (parteru użytkowego) z działalności gospodarczej i przekazanie na potrzeby osobiste współwłaścicieli, będzie opodatkowane 22% stawką podatku VAT, jako odpłatne świadczenie usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.