INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 12.07.2010 r. (data wpływu 16.07.2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14.10.2010 r. (data nadania 14.10.2010 r., data wpływu 19.10.2010 r.) na wezwanie z dnia 22.09.2010 r. Nr IPPB2/436-248/10-2/AF pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania nabycia nieodpłatnej służebności osobistej polegającej na prawie przechodu i przejazdu przez nieruchomość - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.07.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania nabycia nieodpłatnej służebności osobistej polegającej na prawie przechodu i przejazdu przez nieruchomość.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna posiadająca zabudowaną nieruchomość w miejscowości położonej pod W. rozważa wspólnie z właścicielem dużej obszarowo nieruchomości ustanowienie na jej rzecz nieodpłatnej służebności osobistej polegającej na prawie przechodu i przejazdu przez przedmiotową nieruchomość. Celem ustanowienia nieodpłatnej służebności będzie zapewnienie Wnioskodawczyni, jako właścicielce nieruchomości władnącej dostępu do drogi publicznej. Nieruchomość, na której ustanowiona ma być ww. służebność, jest atrakcyjnym terenem położonym na obrzeżach W. Jej powierzchnia sięga 60.000 m². Jej obecnym właścicielem jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, będąca jednym z międzynarodowych koncernów handlowych. Zgodnie z zamysłem obecnego właściciela, na nieruchomości ma być wybudowane olbrzymie centrum dystrybucyjne.

Szacunkowa wartość nieruchomości, na której na zostać ustanowiona nieodpłatna służebność osobista wynosi ok. 16.500.000 zł. Natomiast droga dojazdowa, która stanowić będzie przedmiot ww. służebności, zajmuje łącznie ok. 64 m² i biegnie wzdłuż jednej z granic nieruchomości.

Pismem z dnia 22.09.2010 r. Nr IPPB2/436-248/10-2/AF wezwano Wnioskodawczynię do doprecyzowania przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego poprzez wskazanie, czy na przedmiotowej nieruchomości zostanie ustanowiona służebność osobista czy też służebność gruntowa. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 08.10.2010 r. Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie pismem z dnia 14.10.2010 r. (data nadania 14.10.2010 r., data wpływu 19.10.2010 r.). Wnioskodawczyni wskazała, iż w opisie zdarzenia przyszłego służebność, która ma zostać ustanowiona na jej rzecz ma być nieodpłatna służebność osobista. Wnioskodawczyni doprecyzowała dodatkowo, że ma być to służebność osobista, o której mowa w art. 296 Kc. Podmiotem uprawnionym z tytułu ustanowienia ww. służebności osobistej ma być Wnioskodawczyni, jako konkretna osoba fizyczna, natomiast podmiotem zobowiązanym z tytułu ustanowienia tejże służebności osobistej będzie umożliwienie Wnioskodawczyni dożywotniego przechodu i przejazdu przez nieruchomość obciążoną (służebną) drogą, która przez nią przebiega i charakteryzuje się parametrami opisanymi we wniosku. Wnioskodawczyni również rozszerzyła i ponownie przedstawiła własne stanowisko w sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że w przedstawionym stanie faktycznym podstawa opodatkowania nabycia nieodpłatnej służebności osobistej będzie liczona jako 10-krotność 4% wartości tej części nieruchomości, na której ustanowiona zostanie przedmiotowa służebność...

Zdaniem Wnioskodawcy

W ocenie Wnioskodawczyni jako Podatnika, podstawa opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn z tytułu ustanowienia nieodpłatnej służebności osobistej powinna być liczona jako 10-krotność 4% wartości jedynie tej części nieruchomości, na której ustanowiona zostanie opisana wyżej służebność polegająca na prawie przechodu i przejazdu. W omawianym stanie faktycznym ta konkretna część nieruchomości ma 64 m².

Stanowisko to znajduje swoje logiczne uzasadnienie choćby w standardach zawodowych – ustalonych w porozumieniu z Ministerstwem Infrastruktury – dla rzeczoznawców majątkowych wykonujących swoje obowiązki zawodowe w oparciu o przepisy ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. W tzw. „Standardach dotychczasowych”, określanych jako „tymczasowe noty interpretacyjne”, odnoszących się m.in. do wyceny wybranych ograniczonych praw rzeczowych i zobowiązaniowych (Standard IV.4) w pkt 3.8.4 znajduje się następujące wyjaśnienie: „W przypadku, gdy służebność drogowa nie wpływa na zmianę walorów użytkowych nieruchomości, wartość tej służebności, stanowić może iloczyn powierzchni wykorzystywanego gruntu i wartości rynkowej jednostki powierzchni gruntu nieruchomości obciążonej, z uwzględnieniem innych elementów mających wpływ na wartość wycenianego prawa. Określenie tej wartości następujące według poniższego wzoru:

Ws = P x Cx K

w którym:

Ws - wartość prawa służebności drogowej

P - powierzchnia gruntu zajętego na drogę w m²,

C - wartość rynkowa jednostki powierzchni gruntu nieruchomości obciążonej,

K - współczynnik uwzględniający inne elementy wpływające na wartość szacowanego prawa (np. czy z drogi objętej służebnością korzysta tylko właściciel nieruchomości władnącej czy również właściciel nieruchomości obciążonej oraz inne osoby; jaka jest częstotliwość przejazdu i przechodu np. dojazd do domu jednorodzinnego lub motelu, rodzaj pojazdów korzystających z drogi, np. samochody i pojazdy rolnicze, uciążliwości związane z ustanowieniem służebności, np. dojazd do zbiornika bezodpływowego – szamba). (Wartość tego współczynnika może wynosić od 0 do 1)”.

Standard IV.4, mimo, że zaliczony został do kategorii tzw. dotychczasowych (starych) standardów – w dalszym ciągu pozostaje w użyciu na potrzeby wycen nieruchomości dokonywanych przez rzeczoznawców majątkowych, zgodnie z uchwałą nr 27/07 Rady Krajowej Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rzeczoznawców Majątkowych z dnia 13 grudnia 2007 r. Uchwała ta włączyła Standard IV.4 do zbioru Powszechnych Krajowych Zasad Wyceny (PKZW). Wprawdzie cytowany pkt 3.8.4 odnosi do służebności określonej jako „służebność drogowa”, ale nie ulega wątpliwości, iż nazwa ta ma na celu sposób użytkowania nieruchomości służebnej bez względu na to, czy sama służebność jest służebnością osobistą, czy gruntową. Wynika to wprost z Zasad Ogólnych Standardu IV.4, w których w pkt 1.1. lit. b) znajduje się następująca wzmianka: „Przedmiotem standardu jest określenie wpływu ograniczonych praw rzeczowych i praw zobowiązaniowych na wartość rynkową nieruchomości oraz określenie wartości następujących praw: służebności gruntowej i osobistej”.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z jej punktu widzenia jako podatnika w przedstawionym stanie faktycznym zdarzenia przyszłego powyższe uwagi mają znaczenie jedynie w zakresie określania wartości „drogowej” służebności osobistej. A zatem odpowiedź na pytanie przytoczone w poz. 55 formularza ORD-IN, w przekonaniu Wnioskodawczyni, jako podatnika, powinna brzmieć następująco „w przedstawionym stanie faktycznym podstawa opodatkowania nabycia nieodpłatnej służebności osobistej polegającej na prawie przechodu i przejazdu przez nieruchomość służebną powinna liczona jako 10-krotność 4% wartości tej części nieruchomości, na której ustanowiona zostanie przedmiotowa służebność, a więc w konkretnym przypadku – części obejmującej 64 m²”.

Tymczasem, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn „podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności”.

Zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn „roczną wartość użytkowania i służebności ustala się w wysokości 4% wartości rzeczy oddanej w użytkowanie lub obciążonej służebnością”. Natomiast, stosownie do art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, „wartość świadczeń powtarzających się przyjmuje się do podstawy opodatkowania w wysokości rocznego świadczenia pomnożonego (…) w razie ustanowienia świadczeń na czas nieokreślony – przez 10 lat”.

Nieodpłatne służebności osobiste co do zasady zawierane są na czas nieokreślony (dożywotnio), co wynika z istoty i definicji służebności osobistej, która ściśle związana jest z oznaczoną osobą fizyczną (art. 298 oraz 299 kc), co będzie miało miejsce i w tym przypadku. A zatem regułą jest, że przy ustalaniu wysokości podstawy opodatkowania organ podatkowy stosuje przepis art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, co dodatkowo w sposób znaczący zwiększa wysokość należnego podatku.

Istotą służebności o charakterze osobistym jest to, że jest ona ustalana na rzecz konkretnej, wskazanej z imienia i nazwiska osoby fizycznej, trwa ona do końca życia takiej osoby (dożywotnio). Co niezwykle ważne, w treści prawnej służebności o charakterze osobistym nie mieści się kompetencja do rozporządzania prawem. Innymi słowy uprawnienie do korzystania z nieruchomości na podstawie ustanowionej służebności osobistej nie może być przedmiotem obrotu. Stąd, potencjalna wartość tego rodzaju służebności ma wymiar wyłącznie praktyczny i ma znaczenie jedynie dla osoby, która została osobiście uprawniona do korzystania z prawa przejazdu i przechodu, nie ma natomiast w żadnej mierze wymiaru finansowego.

Z literalnego brzmienia przepisów wynika, iż w przypadku ustanowienia nieodpłatnej służebności osobistej na czas nieokreślony, podstawą opodatkowania jest 4% wartości obciążonej nieruchomości przemnożone przez 10 lat, co w rezultacie stanowi 40% wartości całej nieruchomości, na której służebność ta jest ustanawiana.

W stanie faktycznym opisanym przez Wnioskodawczynię zaliczającą się do III grupy podatkowej oznaczałoby to, że zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn podstawa opodatkowania wyniosłaby 6.600.000 zł, a podatek należny do zapłacenia Naczelnikowi Urzędu Skarbowego wyniósłby w przybliżeniu do skali podatkowej określonej w art. 15 ustawy o podatku od spadków i darowizn, 1.320.000 zł.

W ocenie Wnioskodawczyni, skutki podatkowe wynikające z przyjęcia literalnego brzmienia przepisu art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn pozostawałyby w rażącej dysproporcji do wartości nieodpłatnie ustanowionej służebności osobistej. Wartość tej części nieruchomości (64 m²), która ma zostać obciążona nieodpłatną służebnością osobistą, jeśli w ogóle dałoby się ją w jakikolwiek sposób obliczyć, wynosi w przybliżeniu nie więcej niż 17.600 zł.

W ten sposób nabycie przez Wnioskodawczynię, jako Podatnika nieodpłatnie ograniczonego prawa rzeczowego w formie służebności osobistej zamiast stanowić przysporzenie, dzięki któremu Wnioskodawczyni mogłaby obniżyć ponoszone ciężary, stałoby się dotkliwą (niemożliwą do uregulowania) sankcją z powodu konieczności uiszczenia nieproporcjonalnie wysokiego podatku z tego tytułu.

Tymczasem ciężary te, w postaci należności podatku od spadków i darowizn określonego przy założeniu, ze podstawę opodatkowania stanowić będzie 40% (4% x 10 lat) wartości całej nieruchomości obciążonej nieodpłatną służebnością, będą stanowiły absurdalnie nadmierne i ekonomicznie nieuzasadnione obciążenie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zastosowanie literalnego mechanizmu wyliczania kwoty podatku od spadków i darowizn według przepisu art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn w sposób rażący naruszy w niniejszej sprawie konstytucyjną zasadę proporcjonalności.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Konstytucja RP) „Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw”.

Zasada ta wiąże ustawodawcę zarówno, gdy formułuje on ograniczenia istniejących praw i wolności, a także, gdy nakłada obowiązki. Wprawdzie ponoszenie ciężarów podatkowych jest jednym z podstawowych obowiązków obywatelskich, o którym mowa w art. 84 Konstytucji RP, tym niemniej nie oznacza to jednak, iż ustawodawca posiada całkowitą dowolność w określaniu wymiaru tych obowiązków.

W wyroku z 25 października 2004 r. (sygn. akt SK 33/03) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że: „Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zasada proporcjonalności wiąże ustawodawcę nie tylko wtedy, gdy ustanawia on ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności lub praw, ale i wtedy, gdy nakłada obowiązki na obywateli lub na inne podmioty znajdujące się pod jego władzą. Ustawodawca postępuje w zgodzie z zasadą proporcjonalności, gdy spośród dopuszczalnych środków działania wybiera możliwie najmniej uciążliwe dla podmiotów, wobec których mają być one zastosowane, lub dolegliwe w stopniu nie większym niż to jest niezbędne wobec założonego i usprawiedliwionego konstytucyjnie celu.

Trybunał Konstytucyjny dostrzega przy tym wagę działań mających na celu zapewnienie przestrzegania prawa podatkowego i należytego wykonywania przez podatników ich obowiązków fiskalnych wobec państwa. „Oczywiste jednak jest, że w państwie prawnym działania te muszą odpowiadać pewnym standardom, a przede wszystkim uwzględniać również założenie ochrony praw i uzasadnione interesy podatników” (wyrok TK z 27 kwietnia 2004 r., sygn. K 24/03, OTK ZU Nr 4/A/2004, poz. 33, s. 465).

Jak podnoszono wcześniej, art. 84 Konstytucji przewiduje możliwość wydania ustaw nakładających obowiązek podatkowy i dlatego sam obowiązek podatkowy nie powinien być traktowany jako ograniczenie konstytucyjnych wolności i praw. Natomiast środki służące realizacji tego obowiązku, ingerujące w sferę praw i wolności obywatelskich, mogą być oceniane z punktu widzenia uwzględniania wymogów zawartych w art. 31 ust. 3 Konstytucji”.

Brak jest w związku z tym uzasadnienia dla stosowania literalnego mechanizmu służącego określeniu wysokości podstawy opodatkowania w oparciu o dosłowne brzmienie art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W przedmiotowej sprawie wartość ustanowionej nieodpłatnej służebności wyniesie ok. 6.000 zł, wartość tej części nieruchomości, która ma zostać obciążona służebnością wynosi ok. nie więcej niż 17.600 zł, a potencjalna korzyść z nabycia ww. służebności będzie nieproporcjonalna do kwoty podatku obliczonego przy zastosowaniu literalnej interpretacji spornego przepisu. Sposób ustalania wysokości podstawy opodatkowania zgodnie z literalnym brzmieniem art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn prowadziłby zatem do nadmiernego opodatkowania, bowiem ustanowienie nieodpłatnej służebności powoduje dolegliwości finansowe, które przewyższałyby 75 razy koszt zakupu podobnej nieruchomości (o powierzchni 64 m²).

W tym miejscu Wnioskodawczyni wskazuje, że art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn w obecnym brzmieniu wprowadzony został ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 222, poz. 1629). W uzasadnieniu projektu ww. ustawy, dotyczącym art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn wskazuje się, że „celem wprowadzanych zmian jest doprecyzowanie przepisów określających sposób obliczania wartości służebności, jako ciężaru darowizny, ze względu na wykorzystywanie przepisu do unikania podatku od darowizny (druk nr 736, Sejm V Kadencji).

Z uwagi na fakt, że nowelizacja dotyczyła prawa służebności w odniesieniu do umowy darowizny, a dokładnie sytuacji obciążania darowizny prawem służebności, celem ustawodawcy było doprecyzowanie przepisu w taki sposób, aby uniemożliwić obchodzenie prawa przez podatników podatku od darowizny. A zatem, nie można zgodzić się z poglądem, że uzasadnienie wprowadzenia tej regulacji służy realizacji wskazanego celu również w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku. Wręcz przeciwnie, zastosowanie w niniejszej sprawie art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn prowadzi do absurdalnie nadmiernego opodatkowania, z całą pewnością niezgodnego z wolą ustawodawcy.

Następstwem tej sytuacji jest pozbawienie transakcji ustanowienia nieodpłatnej służebności jej znaczenia ekonomicznego dla stron. Nie ma żadnego uzasadnienia dla tak dalekiej ingerencji ustawodawcy w stosunki umowne stron. Konstrukcja przepisu art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn wydaje się zakładać wyłącznie ustanowienie służebności na całej nieruchomości, tymczasem stan faktyczny sprawy wskazuje, iż w niektórych przypadkach uzasadnione gospodarczo jest ustanowienie służebności na wycinku nieruchomości. Względy ekonomiczne zatem wskazują, iż przy ustalaniu podstawy opodatkowania powinna być przyjmowana jedynie wartość faktycznie obciążonej części nieruchomości.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawczyni wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej tytułem nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera własnej definicji służebności, zatem w tej kwestii należy stosować odpowiednie instytucje prawa cywilnego. Treść służebności osobistej, jako prawa rzeczowego ograniczonego, określa przepis art. 296 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym nieruchomość można obciążyć na rzecz oznaczonej osoby fizycznej prawem, którego treść odpowiada treści służebności gruntowej, zaś zakres służebności osobistej i sposób jej wykonywania oznacza się, w braku innych danych, według osobistych potrzeb uprawnionego z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego i zwyczajów miejscowych (art. 298 Kodeksu cywilnego).

Służebność osobista ma odmienny charakter od służebności gruntowej, przysługuje bowiem oznaczonej osobie fizycznej i polega na obciążeniu oznaczonej nieruchomości na rzecz tej osoby.

W zakresie podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze nieodpłatnej służebności powstaje – zgodnie z dyspozycją art. 6 ust. 1 pkt 8 ustawy – z chwilą ustanowienia tego prawa, przy czym ciąży on na jego nabywcy (art. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy wartość świadczeń powtarzających się przyjmuje się do podstawy opodatkowania w wysokości rocznego świadczenia pomnożonego:

1. w razie ustanowienia świadczeń na czas określony co do liczby lat lub ich części – przez liczbę lat lub ich części;
2. w pozostałych przypadkach, w tym w razie ustanowienia świadczeń na czas nieokreślony – przez 10 lat.
   
   

Przytoczony powyższej przepis stosuje się odpowiednio do obliczenia wartości służebności (art. 13 ust. 2), z kolei roczną wartość służebności ustala się w wysokości 4% wartości rzeczy obciążonej służebnością (art. 13 ust. 3).

Zatem w przypadku ustanowionej nieodpłatnie i dożywotnio służebności osobistej nieruchomości, wartość prawa stanowi roczna wartość służebności pomnożona praz 10 lat. Jednocześnie należy stwierdzić, że na sposób obliczenia wartości służebności nie ma wpływu zakres i sposób wykonywania służebności.

Należy przy tym wskazać, iż ustawodawca jako przedmiot służebności osobistej określił nieruchomość w rozumieniu art. 46 Kodeksu cywilnego, w związku z tym przedmiotowe prawo nie może obciążać, ani udziału we własności, ani tylko tej części fizycznej, na której jest wykonywana, a zatem w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni służebności osobistej nieruchomości obciąża całą nieruchomość (60.000 m²), a nie tylko wchodzącą w jej skład drogę dojazdową (ok. 64 m²), co do której Wnioskodawczyni będzie przysługiwało jedynie prawo korzystania.

Innymi słowy, aby wskazana we wniosku droga dojazdowa mogła stanowić przedmiot służebności osobistej winna ona (jako część całej nieruchomości) stanowić na mocy przepisów szczególnych odrębny od całej nieruchomości przedmiot własności.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że służebność osobista zostanie ustanowiona na nieruchomości o powierzchni 60.000 m², czyli wartość służebności należy obliczyć od jej wartości. Fakt, że zakres służebności osobistej stanowi droga dojazdowa o powierzchni 64 m², nie ma wpływu na sposób obliczania wartości służebności, bowiem wskazana droga dojazdowa nie stanowi odrębnej nieruchomości, którą obciążałaby służebność.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż podstawę opodatkowania nabycia nieodpłatnej służebności osobistej nie będzie stanowiła, tak jak wskazała Wnioskodawczyni, 10-krotność 4% wartości tej części nieruchomości, na której ustanowiona zostanie przedmiotowa służebność, czyli drogi dojazdowej, lecz 10-krotność 4% wartości całej nieruchomości o powierzchni 60.000 m.

Stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać więc za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.