Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-94/13-2/MK
z 29 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana/Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31.01.2013 r. (data wpływu 07.02.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z nieodpłatnym otrzymaniem ochrony prawnej płynącej z zatrudnienia kancelarii prawnej, w celu obrony pracowników Banku wobec których wniesiono oskarżenie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.02.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z nieodpłatnym otrzymaniem ochrony prawnej płynącej z zatrudnienia kancelarii prawnej, w celu obrony pracowników Banku wobec których wniesiono oskarżenie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 8 czerwca 2001 r. Bank. (dalej: Bank) (poprzednia nazwa: R. S.A.) udzielił kredytu oznaczonego numerem x na kwotę 2.700.000 EUR Spółce P. Sp. z o.o.reprezentowanej przez jedynego udziałowca Pana K.. Kredyt udzielony był na budowę w J. parkingu wielopoziomowego (7 kondygnacji - 470 miejsc parkingowych).

Dnia 25 czerwca 2001 r. Strony podpisały aneks do ww. umowy kredytu podwyższając go do kwoty 2.950.000 EUR, z tym że ostatnia część kredytu (ostatnia transza) w wysokości 250.000 EUR miała być przekazana do P. Sp. z o.o. po ukończeniu inwestycji.

Na skutek stwierdzenia przez Bank licznych nieprawidłowości, w tym podwójnego fakturowania przez Generalnego Wykonawcę obiektu parkingu, Bank wstrzymał wypłatę ostatniej transzy. Od tego momentu rozpoczął się ostry spór, który trwał kilka lat pomiędzy Panem K. Prezesem Zarządu, jedynym udziałowcem reprezentującym P. Sp. z o.o., a Bank.

Bank został postawiony w stan oskarżenia, w którym Pan K, , działając w imieniu P. Sp. z o.o. twierdził, że umowa omawianego kredytu jest nieważna z mocy prawa. Zgodnie bowiem z Kodeksem spółek handlowych, do ważności umowy kredytu zawartej w dniu 8.06.2001 r. na mocy art. 230 KSH potrzebna była uchwała Wspólników, wyrażająca zgodę na jej zawarcie. Natomiast, zdaniem otrzymującego kredyt - uchwała Wspólników z dnia 13.06.2001r. P. Sp. z o.o. - dotycząca omawianej umowy nie zawiera niezbędnej treści w sprawie wyrażenia zgody na jej podpisanie.

Zarzut ten okazał się nietrafny, z uwagi na to, że na chwilę zawierania umowy kredytu przez P. Sp. z o.o. spółka była reprezentowana przez jedynego członka zarządu, będącego jednocześnie jedynym Wspólnikiem tej spółki - Pana K.. Wobec tego w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania treść art. 230 KSH.

Liczne postępowania sądowe toczące się z powództwa P. Sp. z o.o. nie potwierdziły słuszności zarzutu nieważności omawianej umowy kredytu.

Pan K. nie dając w dalszym ciągu za wygraną, tym razem wniósł do Sądu Okręgowego w Warszawie subsydiarny akt oskarżenia datowany na dzień 28 października 2010 r. przeciwko trzem pracownikom B. S.A. z siedzibą w W., którzy w latach 2002 - 2004 pełnili funkcję Członków Zarządu Banku oraz Dyrektora Departamentu Kredytów Komercyjnych.

Zdaniem wnoszących akt oskarżenia (K. oraz P. Sp. z o.o. w likwidacji), oskarżeni jako uprawnieni do reprezentowania B. w W. działając wspólnie i w porozumieniu dokonali oszustwa w imieniu B. S.A. w celu osiągnięcia korzyści majątkowych poprzez doprowadzenie Sądu Rejonowego w J. do niekorzystnego rozporządzenia cudzym mieniem na skutek wprowadzenia tego Sądu w błąd. Wnoszący akt oskarżenia twierdzili w dalszym ciągu, że dokumenty przekazane do sądu zostały uzyskane przez Bank w drodze poświadczenia nieprawdy jako, że umowa kredytowa oznaczona numerem x zawarta przez Bank ze Spółką P. Sp. z o.o. w dniu 8.06.2001 r. była nieważna na skutek niepodjęcia przez tę Spółkę odpowiedniej uchwały. Co za tym idzie szereg czynności zabezpieczających i egzekwujących roszczenie Banku miało być również dokonane bezprawnie.

Na marginesie warto wspomnieć, że akt oskarżenia został wniesiony do Sądu na podstawie art. 55 Kodeksu postępowania karnego, tj. na skutek dwukrotnego umorzenia postępowania przez organ prowadzący postępowanie przygotowawcze (Prokuraturę Rejonową Warszawa - Śródmieście), która to nie doszukała się znamion przestępstw w działaniach osób reprezentujących Bank w przedmiotowej sprawie.

Członkowie Rady Nadzorczej Bank uchwałą nr x z dnia 10.09.2012r., przyjmując tym samym do wiadomości wniesienie subsydiarnego aktu oskarżenia j.w., mając na uwadze interes Banku oraz ryzyko do pociągnięcia Banku do odpowiedzialności, na podstawie przepisów ustawy z dnia 22.10.2002 r. -. odpowiedzialności podmiotów zbiorowych, za czyny zabronione pod groźbą kary (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 768) .-. w razie wydania przez Sąd wyroku skazującego, upoważnili Zarząd Banku do podjęcia wszelkich środków prawnych, związanych z ochroną interesów Banku oraz osób, wobec których skierowano subsydiarny akt oskarżenia, także do podjęcia kroków prawnych przeciwko spółce P. Sp. z o.o. oraz osób ją reprezentujących.

Mając tego typu upoważnienie, Zarządu Banku zlecił Kancelarii Adwokackiej obronę pracowników Banku, oskarżonych w ramach ww. subsydiarnego aktu oskarżenia. Kancelaria po zakończeniu usługi w zakresie doradztwa prawnego wystawiła stosowną fakturę VAT na nabywcę, tj. B. S.A.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z zatrudnieniem Kancelarii Prawnej w celu obrony Członków Zarządu Banku oraz Dyrektora Departamentu Kredytów Komercyjnych na skutek zarzutów sformułowanych bezsprzecznie w związku z wykonywanymi przez nich czynnościami służbowo - zawodowymi na rzecz Banku stanowią dla nich nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, jednym ze źródeł przychodów, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (PIT) jest m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy (które zostały wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT).

Za przychody ze stosunku służbowego - stosunku pracy uważa się także wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godz. nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o PIT).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych w przypadku, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, ustala się według cen zakupu (art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o PIT).

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że oprócz wypłaty wynagrodzenia w formie pieniężnej, pracownicy mogą otrzymać od pracodawcy inne świadczenia, które wywołują określone skutki w podatku PIT po ich stronie. Do typowych świadczeń na rzecz pracownika należy: korzystanie ze służbowego sprzętu w celach prywatnych np. samochodów, laptopów, telefonów komórkowych, finansowanie wydatków na imprezy wyjazdowe, zakup karnetów na basen, siłownię itp., jeżeli wydatki te nie są finansowane z funduszu świadczeń socjalnych.

Analizując wyroki NSA w tym przede wszystkim o sygn. akt II FSK 709/11,11 FSK 603/11,11 FSK 2740/11, a także II FSK 1017/10 należy stwierdzić, że generalnie, aby uznać wydatki poczynione na rzecz pracowników za nieodpłatne świadczenie, muszą one dotyczyć tych świadczeń, które można zaliczyć do świadczeń osobistych, a więc takich, które w zasadniczej mierze zaspokajają potrzeby osobiste pracowników. Ustawy podatkowe nie definiują pojęcia „świadczeń osobistych”, chociaż pomocne może być odwołanie się do katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy o PIT (tu: art. 21).

Zdaniem Wnioskodawcy niesłuszne jest utożsamianie zakupionych usług prawnych z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracowników w szczególności mając na uwadze, że:

1. Pracownicy Wnioskodawcy nie odnieśli żadnych konkretnych korzyści osobistych jak to jest w przypadku abonamentów medycznych czy karnetów na siłownię,
2. Oskarżenie pracowników Wnioskodawcy jest logiczną kontynuacją spraw wytaczanych przeciw B. SA w latach 2004 - 2010 przez P. Sp. z o.o. Jako że P. wszystkie te sprawy przegrał pozostała mu ostatnia deska ratunku, tj. oskarżenie pracowników banku.
3. Sprawa procesu pracowników banku jest precedensowa. Bank musi ich bronić bo przegrana godzi w jego bezpieczeństwo - w przypadku udowodnienia winy pracowników Bank poniesie odpowiedzialność na podstawie ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz.768 ze zm.) zwanej dalej również ustawą o odpowiedzialności.
   
   

Treść art. 7 ustawy o odpowiedzialności wskazuje że:

„Wobec podmiotu zbiorowego sąd orzeka karę pieniężną w wysokości od 1000 do 5.000.000 złotych nie wyższą jednak niż 3% przychodu osiągniętego w roku obrotowym w którym popełniono czyn zabroniony będący podstawą odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.”

Pozostałe sankcje - określone zostały w art. 9 ustawy o odpowiedzialności.

Na podstawie powyższych zapisów ustawy wyraźnie widać, że Bank pokrywając należności za usługi prawne chroni własny interes, jak również wizerunek i reputację a tym samym nie jest to świadczenie nieodpłatne (świadczenie osobiste) na rzecz pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14 c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.