INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 31 sierpnia 2010r.), uzupełnionym w dniach 01 i 13 października 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup form do wyrobu obcasów – jest prawidłowe,
• konieczności ujęcia zakupionych form do wyrobu obcasów w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup form do wyrobu obcasów oraz konieczności ujęcia zakupionych form w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 27 września 2010r. Znak: IBPBI/1/415-830/10/BK, IBPBI/1/415-831/10/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 01 i 13 października 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie produkcji obuwia. Kupuje obcasy od dostawcy, który wykonuje je na specjalne zamówienie Wnioskodawcy. Wzory tych obcasów są opracowane tylko dla firmy Wnioskodawcy, a formy do maszyn produkujących obcasy zostały zakupione na jego koszt i zamontowane u dostawcy. Faktura za formy opiewa na kwotę 9.000 zł netto. Przez cały roku Wnioskodawca sukcesywnie kupuje obcasy do produkcji i otrzymuje faktury zakupu. Formy księguje jako uboczny koszt zakupu w kol. 11 podatkowej księgi przychodów1) i rozchodów, a obcasy jako zakup w kol. 10 księgi, ponieważ podnoszą wartość zakupionego towaru do produkcji.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m.in., iż:

• faktura dokumentująca zakup form do produkcji obcasów wystawiona jest na Wnioskodawcę,
• faktura ta opiewa na 5 szt. Form po 1.800 zł netto każda, tj. razem wartość faktury 9.000 zł netto,
• maszyny do produkcji obcasów są własnością dostawcy obcasów,
• zakupione formy są własnością Wnioskodawcy,
• formy zostały zamontowane u dostawcy na podstawie umowy ustnej,
• firma Wnioskodawcy produkuje obuwie i wykorzystuje do produkcji już wyrób gotowy w postaci obcasów wykonanych na formach u producenta obcasów na jego maszynach,
• zamontowanie form do obcasów nie powoduje wzrostu wartości maszyn,
• formy nie mają wpływu na cenę zakupu obcasów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy formy, które używa dostawca Wnioskodawca może potraktować jako inwestycję w obcym środku trwałym...

Zdaniem Wnioskodawcy, formy są środkiem trwałym wykorzystywanym w obcym środku trwałym, ich wartość nie przekracza 3.500 zł, więc księgowane są jednorazowo w koszty w kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Fakt zakupu formy jest odnotowany również w ewidencji środków trwałych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych" zwane także środkami trwałymi (art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009r. nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego – art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Przy czym, podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego.

Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż ponoszenie nakładów na obcy środek trwały, które mają przystosować go do pełnienia nowej funkcji (w tym także produkowania nowych wyrobów) stanowią inwestycję w obcym środku trwałym. Wydatki poniesione na ten cel podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od jej wartości początkowej. Zauważyć jednak należy, iż aby nakłady ponoszone na obcy środek trwały mogły zostać uznane przez za inwestycję w obcym środku trwałym, ten obcy środek powinien być używany przez podatnika ponoszącego ww. nakłady w prowadzonej przez niego działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie produkcji obuwia. Dla potrzeb tej działalności nabywa od dostawcy obcasy, wykonywane na jego specjalne zamówienie i według wzorów opracowanych tylko dla Wnioskodawcy. W tym celu zakupił pięć form do produkcji obcasów, które zainstalowane zostały w maszynie producenta obcasów. Zakupione formy pozostają własnością Wnioskodawcy, a ich zamontowanie nie powoduje wzrostu wartości maszyn. W prowadzonej działalności Wnioskodawca wykorzystuje nabyty już gotowy wyrób w postaci obcasów, wyprodukowanych na formach Wnioskodawcy przez producenta i na jego maszynach.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym, każda nabyta przez Wnioskodawcę forma do produkcji obcasów stanowi odrębny środek trwały w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej (zainstalowany jedynie w obcym środku trwałym) a nie inwestycję w obcym środku trwałym. Wnioskodawca nie wykorzystuje bowiem maszyny do produkcji obcasów we własnej działalności, a jedynie oddaje zakupione formy do używania swojemu kontrahentowi w celu wyprodukowania przez niego obcasów na zlecenie Wnioskodawcy.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie form do produkcji obcasów stwierdzić należy, iż co do zasady wydatki poniesione na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do ww. kosztów pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków. Stosownie bowiem do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

W myśl natomiast art. 22g ust. 1 pkt 1 ww., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

Jednakże zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca do prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nabył pięć form do produkcji obcasów, z których każda stanowi odrębny środek trwały. Wartość każdej z zakupionych form wynosi 1.800 zł netto, co łącznie daje kwotę 9.000 zł netto.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wydatki poniesione na zakup wskazanych we wniosku form, jako wydatki poniesione na nabycie środków trwałych, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł mogą zostać bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej w miesiącu oddania ich do używania. Przy czym w takim przypadku zakup tych środków nie podlega ujęciu w prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w części dotyczącej sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup form do wyrobu obcasów należało uznać za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej konieczności ujęcia zakupionych form w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie sposobu ujęcia ww. wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.