INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2010r. (data wpływu 10 marca 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 maja 2010r. (data wpływu 6 maja 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu samochodu marki Peugeot 307 SW, paliwa oraz części zamiennych do tego samochodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu samochodu marki Peugeot 307 SW, paliwa oraz części zamiennych do tego samochodu.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 maja 2010r. (data wpływu 6 maja 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 27 kwietnia 2010r. znak IBPBI/1/415-244/10/AP, IBPP2/443-227/10/LŻ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 15 września 2006r. Wnioskodawczyni prowadzi jako osoba fizyczna jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą A, przy czym działalność przeważającą stanowi w tym przypadku działalność związana z tłumaczeniami. Podatek dochodowy Wnioskodawczyni rozlicza na zasadach ogólnych według skali podatkowej. Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Od dnia 8 listopada 2007r. posiada status czynnego podatnika VAT.

W dniu 6 marca 2010r. Wnioskodawczyni nabyła pojazd używany marki Peugeot 307 SW, rok produkcji 2003, pierwsza rejestracja 13 listopada 2003r., który ma być wykorzystywany do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Pojazd posiada homologację ciężarową i dopuszczalną ładowność 585 kg (potwierdzone wpisem w karcie pojazdu i dowodzie rejestracyjnym). Transakcja kupna-sprzedaży odbyła się na podstawie faktury VAT wystawionej na prowadzoną przez Wnioskodawczynię firmę.

W uzupełnieniu z dnia 4 maja 2010r. Wnioskodawczyni dodała, iż ww. pojazd został zakupiony do celów działalności opodatkowanej podatkiem VAT w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów w następującym zakresie:

• dojazd na tłumaczenia ustne i powrót z nich,
• dojazd po odbiór dokumentów do tłumaczenia oraz odwiezienie gotowych tłumaczeń do kontrahentów,
• dojazd na spotkania z ewentualnymi kontrahentami,
• wszelkich innych czynności związanych z prowadzeniem działalności opodatkowanej (kserowanie dokumentów, zakup materiałów eksploatacyjnych do drukarek, słowników, materiałów biurowych itd.; dojazd do miejsc korzystania z materiałów dodatkowych niezbędnych do tłumaczenia (przede wszystkim czytelnie bibliotek), dojazd na wszelkie czynności w zakresie dokształcania niezbędnego do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, tj. na kursy językowe, kursy dokształcające w zakresie tłumaczeń itp.).
  
  

Ponadto pojazd ten będzie wykorzystywany do celów dodatkowej (nie przeważającej) działalności opodatkowanej, o którą podmiot rozszerzył przedmiot swojej działalności gospodarczej w dn. 14 kwietnia 2010r., tj.

• dowóz materiałów reklamowych na miejsce montażu.
  
  

Działalność nieopodatkowana (nauczanie języków obcych) jest wykonywana przez podmiot w zakresie znikomym (obrót z nią związany stanowi szacunkowo ok.2% całkowitego obrotu) i jest wykonywana tylko i wyłącznie na miejscu w siedzibie głównej, w związku z czym ww. pojazd nie będzie wykorzystywany do celów tej działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w kontekście wyroku TSWE w sprawie C-414/07 z dnia 22 grudnia 2008r. oraz pisma Ministra Finansów z dnia 13 lutego 2009r., sygn. PT3/812/4/15/CZE/09/185 do Dyrektorów Izb Skarbowych, Wnioskodawczyni jako czynny podatnik VAT ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury za ww. pojazd w pełnej wysokości i czy w związku z tym ma również prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT za paliwo względnie części zamienne do ww. pojazdu...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w kontekście wspomnianego wyroku TSWE oraz pisma Ministra Finansów, posiada ona prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego od wartości przedmiotowego pojazdu oraz paliwa i części zamiennych do tego pojazdu, ponieważ spełnia on wymogi przepisów w sprawie VAT obowiązujące w dniu 30 kwietnia 2004r. (homologacja ciężarowa, ładowność powyżej 500 kg).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z powyższego, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje jedynie w takim zakresie, w jakim towary i usługi, z których nabyciem naliczono podatek, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004r. wprowadzone zostały przepisy art. 86 ust. 3 i ust. 7 ustawy o VAT. Zgodnie z tym pierwszym przepisem (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy tj.: agregat elektryczny/spawalniczy, bankowóz, do prac wiertniczych, koparka, koparkospycharka, ładowarka, oczyszczanie dróg, podnośnik do prac konserwacyjno – montażowych, pomoc drogowa, zimowego utrzymania dróg, żuraw samochodowy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1–4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku dotyczące samochodów zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika”.

W myśl art. 25 ust. 1 pkt 3a ww. ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg,

Jednocześnie zgodnie z przepisem § 10 ust. 3, obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem, w prawie unijnym, określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 oraz w art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl.

Jak wynika z wniosku, od dnia 15 września 2006r. Wnioskodawczyni prowadzi jako osoba fizyczna jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą A, przy czym działalność przeważającą stanowi w tym przypadku działalność związana z tłumaczeniami. Podatek dochodowy Wnioskodawczyni rozlicza na zasadach ogólnych według skali podatkowej. Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Od dnia 8 listopada 2007r. posiada status czynnego podatnika VAT. W dniu 6 marca 2010r. Wnioskodawczyni nabyła pojazd używany marki Peugeot 307 SW, rok produkcji 2003, pierwsza rejestracja 13 listopada 2003r., który ma być wykorzystywany do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Pojazd posiada homologację ciężarową i dopuszczalną ładowność 585 kg (potwierdzone wpisem w karcie pojazdu i dowodzie rejestracyjnym). Transakcja kupna-sprzedaży odbyła się na podstawie faktury VAT wystawionej na prowadzoną przez Wnioskodawczynię firmę.

Ww. pojazd został zakupiony do celów działalności opodatkowanej podatkiem VAT w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów w następującym zakresie:

• dojazd na tłumaczenia ustne i powrót z nich,
• dojazd po odbiór dokumentów do tłumaczenia oraz odwiezienie gotowych tłumaczeń do kontrahentów,
• dojazd na spotkania z ewentualnymi kontrahentami,
• wszelkich innych czynności związanych z prowadzeniem działalności opodatkowanej (kserowanie dokumentów, zakup materiałów eksploatacyjnych do drukarek, słowników, materiałów biurowych itd.; dojazd do miejsc korzystania z materiałów dodatkowych niezbędnych do tłumaczenia (przede wszystkim czytelnie bibliotek), dojazd na wszelkie czynności w zakresie dokształcania niezbędnego do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, tj. na kursy językowe, kursy dokształcające w zakresie tłumaczeń itp.).
  
  

Ponadto pojazd ten będzie wykorzystywany do celów dodatkowej (nie przeważającej) działalności opodatkowanej, o którą podmiot rozszerzył przedmiot swojej działalności gospodarczej w dn. 14 kwietnia 2010r., tj.

• dowóz materiałów reklamowych na miejsce montażu.
  
  

Działalność nieopodatkowana (nauczanie języków obcych) jest wykonywana przez podmiot w zakresie znikomym (obrót z nią związany stanowi szacunkowo ok.2% całkowitego obrotu) i jest wykonywana tylko i wyłącznie na miejscu w siedzibie głównej, w związku z czym ww. pojazd nie będzie wykorzystywany do celów tej działalności.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż w świetle, obowiązujących w dniu 6 marca 2010r. (tj. dniu zakupu samochodu), przepisów o podatku od towarów i usług w kwestii podatku naliczonego (art. 86 ust. 3) Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury zakupu, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W świetle aktualnie obowiązującej ustawy o podatku od towarów i usług, w sytuacji przedstawionej we wniosku, Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa przeznaczonego do napędu przedmiotowego samochodu (art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT), nawet w sytuacji gdyby paliwo to było zużyte wyłącznie przy realizacji opodatkowanej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Tymczasem w świetle przepisów ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004r., w odniesieniu do przedstawionej w przedmiotowym wniosku sytuacji, Wnioskodawczyni przysługiwałoby prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego od zakupu tego samochodu, gdyż ograniczenia wynikające z ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. oraz ustawy, nie mają tu zastosowania. Jedynym ograniczeniem byłby warunek aby te nabycia związane były z opodatkowaną działalnością Wnioskodawczyni.

A zatem przepisy obecnie obowiązującej ustawy o VAT, w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, rozszerzyły, w ocenie tut. organu, ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, w porównaniu do przepisów ustawy obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004r.

Tak więc mając na uwadze przepisy prawa wspólnotowego i krajowego oraz powołany wyżej wyrok ETS w wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07, przy ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu przedmiotowego samochodu oraz paliwa do tego samochodu Wnioskodawczyni winna kierować się przepisami podatku od towarów i usług obowiązującymi przed dniem 1 maja 2004r.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione we wniosku oraz przywołane wyżej przepisy, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni przysługiwało odliczenie 100% podatku VAT przy zakupie przedmiotowego samochodu oraz paliw silnikowych do ww. samochodu, o ile przedmiotowy samochód faktycznie będzie służyć wyłącznie opodatkowanej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Należy również wskazać, że przedmiotowy przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT znajdzie również zastosowanie w odniesieniu do zakupów części do samochodu, o którym mowa we wniosku, tzn. Wnioskodawczyni będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących zakup części do samochodu, w takim zakresie w jakim części te będą związane z wykorzystaniem przedmiotowego samochodu do wykonywania czynności opodatkowanych. Żaden bowiem z powołanych przepisów nie wskazuje na brak prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie części zamiennych do samochodu o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg, wykorzystywanego do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Należy jednocześnie zauważyć, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga, czy wykonywana przez Wnioskodawczynię działalność polegająca na nauczaniu języków obcych faktycznie jest nieopodatkowana.

Zaznaczyć także należy, iż jeżeli przedmiotowy samochód Wnioskodawczyni będzie wykorzystywać zarówno do czynności opodatkowanych jak i zwolnionych lub niepodlegających ustawie o VAT, to winna mieć na uwadze również przepisy art. 90 i art. 91 ustawy o VAT dotyczące zasad proporcjonalnego odliczenia podatku oraz korekty podatku naliczonego.

Przede wszystkim należy zauważyć, iż w sytuacji gdy Wnioskodawczyni wykonuje czynności mieszczące się w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku VAT (mogą to być zarówno czynności opodatkowane i zwolnione) oraz wykonuje czynności niepodlegające podatkowi VAT, zdaniem tut. organu, mając na uwadze regulacje zawarte w przepisie art. 86 ust. 1 i art. 90 ust. 1 i 2 ustawy, należy obliczyć, jaka część obrotu uzyskiwana jest z prowadzonej działalności gospodarczej, a jaka część obrotu pochodzi ze źródeł poza tą działalnością, czyli w tym przypadku z nieodpłatnej działalności statutowej.

W celu prawidłowej realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego, należy zastosować dwuetapowy podział podatku naliczonego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.