INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2010r. (data wpływu do tut. organu 20 lipca 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości zaliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z deklaracji VAT-7 przez Spółkę z o.o. na zobowiązania wynikające z deklaracji VAT-7 złożonych przez wspólników Spółki z o.o. posiadających swoje firmy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2010r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości zaliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z deklaracji VAT-7 przez Spółkę z o.o. na zobowiązania wynikające z deklaracji VAT-7 złożonych przez wspólników Spółki z o.o. posiadających swoje firmy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Właścicielami Spółki z o.o. jest dwóch wspólników, którzy posiadają udziały po 50%. Firma świadczy usługi na rzecz kontrahentów unijnych. W składanych deklaracjach VAT-7 wykazuje nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy.

Ponadto wspólnicy posiadają własne firmy – jeden właściciel jako osoba fizyczna, drugi właściciel wspólnie z żoną po 50%. Z tytułu prowadzonej działalności, w deklaracjach VAT-7 wykazują podatek VAT do wpłaty.

Zarówno Spółka z o.o., jak i firmy wspólników rozliczają podatek VAT i podatek dochodowy w tym samym Urzędzie Skarbowym.

Wnioskodawca nadmienił, że VAT należny do zwrotu dla Spółki z o.o. i VAT naliczony do zapłaty przez wspólników Spółki z o.o. dotyczy tych samych zdarzeń (tj. usług transportu wewnątrzwspólnotowego).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest zaliczenie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z deklaracji VAT-7 przez Spółkę z o.o. na zobowiązania wynikające z deklaracji VAT-7 złożonych przez wspólników Spółki z o.o. posiadających swoje firmy... Spółka z o.o. zwraca się z wnioskiem do Urzędu Skarbowego, który jest podpisany przez dwóch wspólników.

Zdaniem Wnioskodawcy, taka forma rozliczenia – zaliczenia przez Urząd Skarbowy nadpłaty ze Spółki z o.o. na zaległości (zobowiązania) firm dwóch wspólników (100% udziałów) jest prawidłowa, gdyż taka forma upraszcza pracę Urzędu i eliminuje niepotrzebny obrót gotówki. Przeksięgowanie winno być do wysokości zaległości (zobowiązań) wynikającej z deklaracji VAT-7 wspólników, natomiast pozostała kwota powinna zostać zwrócona na rachunek bankowy Spółki z o.o.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak wynika z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Jak stanowi art. 87 ust. 2 tej ustawy, zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 76 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2.

W myśl art. 76a § 2 pkt 1 ww. ustawy, zaliczenie nadpłaty na poczet zaległości podatkowych następuje z dniem powstania nadpłaty – w przypadkach, o których mowa w art. 73 § 1 pkt 1-3 i 5 oraz § 2.

Stosownie do art. 76b cyt. ustawy, przepisy art. 76, art. 76a, art. 77b i art. 80 stosuje się odpowiednio do zwrotu podatku. Zaliczenie, o którym mowa w art. 76a § 2 pkt 1, następuje z dniem złożenia deklaracji wykazującej zwrot podatku.

Na podstawie art. 3 pkt 7 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o zwrocie podatku – rozumie się przez to zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, a także inne formy zwrotu podatku przewidziane w przepisach prawa podatkowego.

Z powyższych przepisów wynika, że zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług przysługuje wyłącznie podatnikowi, u którego taka nadwyżka powstała i wyłącznie na rachunek bankowy tego podatnika. Jednocześnie taka nadwyżka, zadysponowana przez podatnika do zwrotu na rachunek bankowy, może być z urzędu zaliczona na poczet zaległości czy tez bieżących zobowiązań podatkowych tegoż podatnika. Ewentualnie podatnik może wnieść o zaliczenie całości lub części zwrotu na poczet swoich przyszłych zobowiązań podatkowych.

W świetle powyższego nie ma podstaw prawnych do zaliczenia zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na jakiekolwiek zobowiązania czy zaległości podatkowe powstałe u innego podatnika, niezależnie od tego czy jest to podmiot powiązany czy nie z podatnikiem wykazującym zwrot nadwyżki na rachunek bankowy.

Jak wynika ze złożonego wniosku, właścicielami Spółki z o.o. jest dwóch wspólników, którzy posiadają udziały po 50%. Firma świadczy usługi na rzecz kontrahentów unijnych. W składanych deklaracjach VAT-7 wykazuje nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy.

Ponadto wspólnicy posiadają własne firmy – jeden właściciel jako osoba fizyczna, drugi właściciel wspólnie z żoną po 50%. Z tytułu prowadzonej działalności, w deklaracjach VAT-7 wykazują podatek VAT do wpłaty.

Zarówno Spółka z o.o., jak i firmy wspólników rozliczają podatek VAT i podatek dochodowy w tym samym Urzędzie Skarbowym.

Wnioskodawca nadmienił, że VAT należny do zwrotu dla Spółki z o.o. i VAT naliczony do zapłaty przez wspólników Spółki z o.o. dotyczy tych samych zdarzeń (tj. usług transportu wewnątrzwspólnotowego).

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie powołany stan prawny należy stwierdzić, że – jak wynika z powołanego wyżej przepisu art. 87 ust. 1 i 2 – wyłącznie podatnik ma prawo do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym i że zwrot ten następuje na rachunek bankowy podatnika. W niniejszej sprawie to Spółka z o.o. jest podmiotem wszelkich praw i obowiązków wynikających z ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż to Spółka z o.o. jest podatnikiem podatku VAT zgodnie z cytowanym wcześniej przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym brak jest podstaw prawnych do zaliczenia zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanego (i wypracowanego w ramach sprzedaży i zakupów) w deklaracji VAT-7 przez Spółkę z o.o. na jakiekolwiek zobowiązania czy zaległości podatkowe powstałe w odrębnych firmach prowadzonych przez wspólników tej Spółki z o.o., gdyż w świetle ustawy o VAT są to odrębni podatnicy podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.