INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2010 r. (data wpływu 6 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z ugody sądowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z ugody sądowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych, tj: wykonywanie posadzek przemysłowych. W roku podatkowym 2010 r. zobowiązany jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Od dochodu uzyskiwanego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2010 r. zobowiązany jest opłacać podatek dochodowy od osób fizycznych wg stawki 19%.

W dniu 20 czerwca 2007 r. przyjął od spółki jawnej zlecenie na wykonanie posadzki przemysłowej. Obiór zlecenia miał miejsce w dniu 20 lutego 2008 r., z tym że spółka przyjęła roboty warunkowo, wskazując wady wykonanej posadzki, a następnie wnosząc reklamację w dniu 20 maja 2008 r. Wnioskodawca kilkakrotnie dokonywał poprawek i napraw koniecznych wykonanej posadzki co jednak nie zadowoliło spółki. Przedmiotowa usługa była objęta też gwarancją ubezpieczeniową. W dniu 27 lutego 2009 r. spółka skierowała przeciwko Wnioskodawcy oraz gwarantowi (SA) pozew do sądu powszechnego o zapłatę kwoty 59.869 zł uznając się za poszkodowaną w trakcie wykonywania zlecenia. Proces o zapłatę został zakończony w dniu 17 maja 2010 r. i strony zawarły ugodę o następującej treści: pozwany (Wnioskodawca) zapłaci na rzecz powoda (spółki jawnej) kwotę 40.000 zł w terminie trzech dni, tj. do dnia 21 maja 2010 r. z ustawowymi odsetkami, w przypadku opóźnienia płatności liczonymi od dnia 24 maja 2010 r. do dnia zapłaty na rachunek bankowy powoda. W dniu 18 maja 2010 r. Wnioskodawca wykonując zawartą przed sądem powszechnym ugodę wpłacił kwotę 40.000 zł na rachunek bankowy Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatek w kwocie 40.000 zł zapłacony w dniu 18 maja 2010 r. na podstawie ugody sądowej zawartej przed sądem powszechnym dla spółki jawnej Wnioskodawca ma prawo w miesiącu maju 2010 r. zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały przez ustawodawcę wyszczególnione wydatki jakie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Do tych wydatków nie zalicza się ugody zawartej przed sądem powszechnym dotyczącej zobowiązania się przez zleceniobiorcę do zapłaty określonej kwoty za wadliwe wykonanie usługi budowlanej. Nadto bezspornie przedmiotowy wydatek jest pośrednio związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, dlatego też Wnioskodawca, ma prawo powyższą kwotę zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu maju 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl ogólnej zasady dotyczącej kosztów uzyskania przychodów, wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

• musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

• nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);

Ponadto wydatek taki musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zwrot „w celu” użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Definicja kosztów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza można zatem przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Kary umowne i odszkodowania o których mowa w tym przepisie wiążą się z należytym wykonywaniem zobowiązań. Kosztów uzyskania przychodów nie mogą stanowić zatem wydatki poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązań.

Podkreślenia wymaga, że podatnik nie może bezkrytycznie kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, w tym takich które są następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania, bądź też będących następstwem niezachowania przez niego należytej staranności. Ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma on możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa, poprzez zaliczenie w koszty wszystkich poniesionych wydatków.

Z treści wniosku wynika, że kontrahent Wnioskodawcy (zleceniodawca) z tytułu wadliwego wykonania usługi budowlanej przez Wnioskodawcę, „czując się poszkodowanym w trakcie wykonywania zlecenia” wniósł przeciwko niemu pozew do sądu o zapłatę kwoty 59.869 zł. Proces o zapłatę ww. kwoty zakończył się zawarciem ugody, na mocy której Wnioskodawca zobowiązany został do zapłaty na rzecz powoda kwoty 40.000 zł, którą Wnioskodawca uiścił na rachunek bankowy powoda w dniu 18 maja 2010 r.

Biorąc pod uwagę okoliczności które doprowadziły do zawarcia powyższej ugody, stwierdzić należy, że zapłata kwoty wynikającej z zawartej przed sądem ugody jest konsekwencją niewłaściwego wykonania usługi na rzecz kontrahenta (zlecającego usługę). Celem zapłaty ww. kwoty było zwolnienie się Wnioskodawcy z obowiązku zapłaty dochodzonej przed sądem przez zlecającego kwoty 59.869 zł, z tytułu odpowiedzialności za wadliwie wykonaną usługę.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że zapłacona kwota z tytułu zawartej przed sądem ugody, nie straciła charakteru odszkodowania za niewłaściwe wykonanie usługi budowlanej. W związku z powyższym wydatek ten, jako wydatek wskazany w negatywnym katalogu kosztów uzyskania przychodów w cyt. powyżej art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.