INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. Organu 28 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz pracowników w postaci dofinansowania udziału pracowników w zajęciach sportowych i rekreacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2010 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz pracowników w postaci dofinansowania udziału pracowników w zajęciach sportowych i rekreacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka, będąca firmą produkcyjną partycypuje w kosztach uczestnictwa pracowników w zajęciach sportowych i rekreacyjnych poza godzinami pracy. Każdy pracownik posiada imienną kartę umożliwiającą korzystanie z obiektów sportowych i rekreacyjnych, biorących udział w programie. Co miesiąc firma otrzymuje fakturę za usługi w ramach Pakietu Korzyści Pracowniczych. Koszty dzielone są między Spółkę i pracowników. Część finansowana przez pracowników za ich zgodą potrącana jest z wynagrodzenia. Dofinansowanie ze strony firmy jako świadczenie na rzecz pracowników jest doliczane do ich podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz podstawy naliczania składek ZUS, jako element składowy wynagrodzenia. Świadczenie jest finansowane ze środków obrotowych, Spółka nie posiada Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Firma w/w koszty obecnie w całości zalicza do kosztów niepodatkowych firmy jako świadczenia niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty ponoszone przez pracodawcę na rzecz pracowników w postaci dofinansowania uczestnictwa w zajęciach sportowych, rekreacyjnych poza godzinami pracy, przy zaliczaniu wartości takich świadczeń do wynagrodzenia tych osób (wliczane są do podstawy opodatkowania i do składek ZUS) stanowią koszt uzyskania przychodu dla firmy...

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W przypadku dofinansowania zajęć sportowych związek ten istnieje. Udział pracowników w zajęciach sportowych służy integracji i poprawia nastrój, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowania pracowników z firmą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Świadczenia te doliczane są do wynagrodzeń za pracę, wchodzą do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz ZUS. Dofinansowanie to można traktować zatem jako dodatkowe wynagrodzenia pracowników, czyli koszt podatkowy firmy. Dlatego w opinii Spółki wydatki na rzecz pracowników związane z dofinansowaniem zajęć sportowo-rekreacyjnych stanowią koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na pływalnie, korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych, lecz w każdej sytuacji trzeba sprawdzić, jaki jest cel takiego przedsięwzięcia.

W przypadku, jeżeli wydatki poniesione zostały na zorganizowanie spotkań mających na celu poprawę komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy poprzez zintegrowanie pracowników, budowanie zespołu, poprawę atmosfery pracy oraz ułatwienie ułożenia wzajemnych relacji między pracownikami i w efekcie poprawę efektywności pracy, a przez to zwiększenie przychodów osiąganych przez podatnika, to wówczas spełniają warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zakwalifikowane do kosztów podatkowych.

Jeśli jednak spotkanie nie służy takiemu celowi, a przebywanie pracowników ze sobą jest celem samym w sobie, to w takim przypadku nie można uznać, iż wydatki takie mają związek z przychodem, wobec czego nie stanowią one kosztu uzyskania przychodów.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ze środków obrotowych finansuje wydatki na rzecz pracowników w postaci imiennych kart umożli¬wiających korzystanie z obiektów sportowych i rekreacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, udział pracowników w zajęciach sportowych służy integracji i poprawia nastrój, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowania pracowników z firmą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Świadczenia te doliczane są do wynagrodzeń za pracę, wchodzą do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz ZUS.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż wydatki ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, na rzecz pracowników w postaci dofinansowania uczestnictwa w zajęciach sporto¬wych i rekreacyjnych, są pośrednio związane z jej działalnością. Udział pracowników w tego typu spotkaniach służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, wzajemnej wymianie informacji związanej z wykonywaną pracą, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przedkłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Należy więc uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia poniesionych przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych wydatków na zorganizowanie, przedsięwzięć sportowych o charakterze integracyjnym dla pracowników, do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawca może, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki, na rzecz pracowników w postaci dofinansowania uczestnictwa w zajęciach sportowych i rekreacyjnych ponoszone ze środków obrotowych.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem oraz prawidłowym jego udokumentowaniem. Na podatniku bowiem ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego, dlatego też Spółka powinna posiadać dowody dokumentujące integracyjno - motywacyjny charakter przedmiotowych przedsięwzięć sportowych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego jest więc prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.