INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 02 czerwca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 26 sierpnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowej wpłaty na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 czerwca 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowej wpłaty na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 20 sierpnia 2010 r. znak: IBPBI/2/423-766/10/SD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 26 sierpnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zgodnie z ustawą o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych z dnia 4 marca 1994 r., jest zobowiązana do tworzenia ZFŚS.

Zgodnie z obowiązującym w Spółce Regulaminem, Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Środki funduszu zwiększa się o odsetki od środków Funduszu oraz o darowizny i zapisy osób fizycznych i prawnych oraz inne środki określone w odrębnych przepisach.

W związku z prywatyzacją Spółki, poprzez sprzedaż udziałów należących do Skarbu Państwa stanowiących 92,42% kapitału zakładowego Spółki, która nastąpiła w trybie art. 33 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 roku o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.) tj. negocjacji podjętych na podstawie publicznego zaproszenia, pomiędzy przedstawicielami organizacji związkowych działających w Spółce, a Inwestorem nabywającym od Skarbu Państwa udziały w Spółce, została wynegocjowana i zawarta Umowa „Pakiet Socjalny”.

Zgodnie z pkt 6 Preambuły ww. dokumentu, Umowa „Pakiet Socjalny” wraz z obowiązującymi w Spółce regulaminami, porozumieniami, Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy, jest uszczegółowieniem obowiązujących postanowień prawa pracy w rozumieniu art. 9 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) i ma na celu uregulowanie stosunków prawnych pomiędzy Inwestorem oraz pracownikami świadczącymi pracę w Spółce.

Zarząd Spółki jest zobowiązany przez Inwestora do przestrzegania zawartej Umowy „Pakiet Socjalny”. Umowa „Pakiet Socjalny”, w rozdziale IV Działalność Socjalna i ochrona socjalna, pkt 5 zawiera zapis, iż Spółka w okresie 6 miesięcy od dnia nabycia tj. przeniesienia prawa własności udziałów pomiędzy Inwestorem a Skarbem Państwa, przekaże kwotę 100.000 zł (sto tysięcy złotych) na rachunek Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Kwota powyższa jest kwotą dodatkową ponad obligatoryjny odpis.

W nawiązaniu do zapisów Umowy „Pakiet Socjalny” został wprowadzony Aneks do Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych regulujący zasady wypłaty niniejszych środków.

Zgodnie z postanowieniami Umowy „Pakiet Socjalny” Spółka wpłaciła na rachunek Zakładowego Funduszu Świadczeń socjalnych kwotę 100.000 zł ze środków obrotowych, a następnie dokonała wypłat na rzecz pracowników Spółki z przekazanych środków, zgodnie z postanowieniami Regulaminu ZFŚS. Spółka zaliczyła kwotę 100.000 zł jako koszt uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku które wpłynęło do tut. Biura w dniu 26 sierpnia 2010 r. Spółka doprecyzowała przedstawiony stan faktyczny, informując, iż Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy zawarty dla pracowników Spółki w dniu 16 lipca 2004 r. w Rozdziale IV Inne postanowienia z zakresu prawa pracy, w § 31 deleguje uregulowanie problematyki świadczeń socjalnych przez Regulamin ZFŚS, i stanowi, iż „Działalność socjalno-bytowa w Spółce uregulowana jest w przyjętym przez Strony Układu i obowiązującym Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowiącym oddzielny dokument”.

Na mocy tego zapisu Strony ZUZP postanowiły, że wszelkie zagadnienia związane z działalnością socjalno-bytową nie będą przedmiotem Układu Zbiorowego, lecz zostaną zawarte w innym dokumencie prawa wewnętrznego Spółki.

Należy nadmienić, iż zarówno Układ Zbiorowy obowiązujący w Spółce, jak też Regulamin ZFŚS są wewnętrznymi dokumentami Spółki o równej randze tak pod względem bezwzględnie konieczności ich przestrzegania, jak i procedury zawierania w drodze wspólnego porozumienia Pracodawcy oraz zakładowych organizacji związkowych.

Zgodnie z postanowieniami obowiązującego w Spółce Regulaminu ZFŚS, Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego naliczanego w stosunku do przeciętnej liczny zatrudnionych.

Regulamin przewiduje możliwość zwiększenia środków Funduszu o odsetki od środków Funduszu oraz o darowizny i zapisy osób fizycznych i prawnych oraz inne środki określone w odrębnych przepisach.

Spółka wyjaśnia, iż w momencie zasilenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ze środków obrotowych Spółki zgodnie z postanowienia Umowy „Pakiet Socjalny” – w przepisach prawa wewnętrznego Spółki, które zajmują się w przedsiębiorstwie uregulowaniem kwestii działalności socjalno-bytowej, istniał zapis o możliwości zwiększenia tego odpisu.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa nie ma wprost wynikającego obowiązku zawierania zapisów dotyczących zwiększenia środków funduszu wyłącznie w Układach Zbiorowych Pracy. Art. 4 § 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych stanowi, że układy mogą dowolnie kształtować wysokość odpisu. Należy zatem przyjąć, że dokumenty te nie musza obligatoryjnie zawierać w swojej treści wymienionych postanowień i uregulowanie ich w innym dokumencie prawa wewnętrznego przedsiębiorstwa, w oparciu o kompetencję przekazaną na podstawie ZUZP, jest dopuszczalne i winno być respektowane w takim samym stopniu przez wszelkie strony i osoby trzecie, jak gdyby zapis ten był zawarty w Układzie Zbiorowym Pracy.

Spółka podkreśla, iż przed zarejestrowaniem u Okręgowego Inspektora Pracy, Układ był wnikliwie przeanalizowanych przez ten organ, który nie zgłosił żadnych zastrzeżeń, co do kwestii oddelegowania problematyki uregulowania spraw ZFŚS do Regulaminu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dodatkowa wpłata na ZFŚS w wysokości 100.000 zł, będąca realizacją Umowy „Pakiet Socjalny”, stanowi koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 16 ust 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z 15 lutego 1992 roku, Spółka zaliczyła kwotę 100.000 zł jako koszt uzyskania przychodu, gdyż spełniła warunek wynikający z tego przepisu tj. wpłaciła na rachunek ZFŚS kwotę 100.000 zł.

Zwiększenie funduszu jest zgodne z obowiązującym w Spółce Regulaminem ZFŚS. Zwiększenie funduszu zostało wynegocjowane przez organizacje związkowe działające w Spółce i jest unormowane wewnętrznym aktem prawnym równoważnym z obowiązującymi w Spółce regulaminami, porozumieniami i ZUZP.

Art. 4 ust 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, daje prawo zakładowi pracy (Spółce) objętemu układem zbiorowym pracy do decydowania o wysokości i sposobie naliczania odpisu na fundusz.

Zdaniem Spółki, wszystkie ww. fakty przemawiają za tym, iż ma prawo do zaliczenia kwoty 100.000 zł jako kosztu uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a rezultatem ich poniesienia jest uzyskanie przychodów oraz zabezpieczenie funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Najpowszechniejszym kosztem występującym w zakładzie pracy są tzw. koszty pracownicze. Należy jednak pamiętać, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm. określana w dalszej części „ustawa o ZFŚS”).

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o ZFŚS, fundusz tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 ustawy o ZFŚS u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony.

Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

Dla celów podatkowych odpisy i zwiększenia na ZFŚS tworzone w wysokości określonej w układzie zbiorowym pracy stanowią koszt uzyskania przychodów na takich samych zasadach jak odpisy, o których mowa w art. 5 ustawy o ZFŚS, o ile ich równowartość przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy Funduszu. Kwota odpisu stanowi koszt uzyskania przychodu w momencie przekazania środków na rachunek ZFŚS.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy zawarty dla pracowników Spółki w Rozdziale IV Inne postanowienia z zakresu prawa pracy, w § 31 deleguje uregulowanie problematyki świadczeń socjalnych przez Regulamin ZFŚS i stanowi, iż „Działalność socjalno-bytowa w Spółce uregulowana jest w przyjętym przez Strony Układu i obowiązującym Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowiącym oddzielny dokument”. Ponadto, Spółka wyjaśniła, iż w momencie zasilenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ze środków obrotowych Spółki, zgodnie z postanowieniami Umowy „Pakiet Socjalny”, w przepisach prawa wewnętrznego Spółki, które zajmują się w przedsiębiorstwie uregulowaniem kwestii działalności socjalno-bytowej, istniał zapis o możliwości tego zapisu.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ww. Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stosownie do art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej, przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Oznacza to zarazem, iż Minister Finansów nie jest organem uprawnionym do interpretowania przepisów innych ustaw niż ustawy podatkowe.

W świetle powyższego, należy uznać, iż dodatkowa wpłata na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, będąca realizacją „Umowy Pakiet Socjalny” stanowi dla Spółki koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że zwiększenie odpisu na podstawie Umowy „Pakiet Socjalny”, jest zgodne z przepisami ustawy o ZFŚS.

Stanowisko Spółki, z powyższym zastrzeżeniem, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.