INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura - 21 maja 2010r.), uzupełnionym w dniu 15 lipca 2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty wypłaconej na podstawie ugody sądowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty wypłaconej na podstawie ugody sądowej.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 29 czerwca 2010r. Znak: IBPB II/1/415-542/10/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 15 lipca 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 22 stycznia 2002r. wnioskodawca zawarł z pracodawcą Spółką Akcyjną w likwidacji ugodę w wyniku wyroku sądowego ogłoszonego w dniu 07 listopada 2001r. Zgodnie z tą ugodą pracodawca w drodze umowy przelewu wierzytelności przelał na wnioskodawcę wierzytelność w kwocie 3.590,85 zł wraz z odsetkami umownymi i kosztami sądowymi. W październiku 2009r. wierzytelność w drodze ugody została uregulowana. W związku z tym, że należność jest, zdaniem wnioskodawcy, zwolniona z opodatkowania ww. dochód nie został zestawiony w zeznaniu rocznym za rok podatkowy 2009.

W uzupełnieniu z dnia 09 lipca 2010r. wnioskodawca wskazał, iż podstawą powstania wierzytelności był wyrok zaoczny Sądu Rejonowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 07 listopada 2001r., w którym sąd:

zasądza od pozwanego pracodawcy na rzecz powoda kwotę:

• 1.100,00 zł netto tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę,
• 780,00 zł netto z ustawowymi odsetkami od dnia 01 sierpnia 2001r. tytułem prowizji i wynagrodzenia za okres czasu od dnia 01 lutego do dnia 31 lipca 2001r.
  
  

Na podstawie ww. nieprawomocnego wyroku w dniu 22 stycznia 2002r. pomiędzy pracodawcą – spółką będącą w likwidacji - reprezentowanym przez likwidatorów a wnioskodawcą została zawarta ugoda. W sentencji ugody strony ustaliły, że w związku ze sporem toczącym się przed Sądem Rejonowym - Sądem Pracy strony stwierdzają, że roszczenia wnioskodawcy zostaną w całości zaspokojone poprzez przelew wybranej przez niego wierzytelności. W tym samym dniu, została zawarta umowa o przelew wierzytelności, w wyniku której wnioskodawca otrzymał wierzytelność w formie wyroku sądowego, w której sąd zasądził od dłużnika tej wierzytelności na rzecz wierzyciela:

kwotę 3.590,85 zł wraz z należnymi odsetkami według umowy w wysokości 15% miesięcznie od kwot:

• od kwoty 1.171,21 zł od dnia 11 marca 1999r. do dnia zapłaty,
• od kwoty 1.171,21 zł od dnia 11 kwietnia 1999r. do dnia zapłaty,
• od kwoty 9.83 zł od dnia 13 kwietnia 1999r. do dnia zapłaty,
• od kwoty 1.228,45 zł od dnia 11 maja 1999r. do dnia zapłaty,
• od kwoty 10,15 zł od dnia 11 czerwca 1999r. do dnia zapłaty.

kwotę 4.000,00 zł z tytułu zastępstwa procesowego, oraz kwotę 107,72 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej i 3,00 zł tytułem opłaty skarbowej za pełnomocnictwo.

Warunkiem otrzymania tej wierzytelności wraz z wysoką kwotą odszkodowania było wycofanie pozwu z Sądu Rejonowego. Wnioskodawca wystosował właściwy wniosek do sądu. W wyniku złożonego przez wnioskodawcę pisma procesowego w dniu 22 lutego 2002r. zapadł wyrok Sądu Rejonowego, w wyniku którego został uchylony wyrok zaoczny z dnia 7 listopada 2001r.

Wnioskodawca wskazał, iż podstawą odszkodowania jest ugoda pozasądowa wynikła ze zdarzenia, w wyniku którego przysługuje wnioskodawcy odszkodowanie w świetle przepisów prawa pracy, czyli uprawnień pracownika w razie nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę oraz z tytułu niezapłaconego wynagrodzenia. Od wartości przelanej wierzytelności to pracodawca, zdaniem wnioskodawcy, powinien odprowadzić podatek dochodowy. W myśl art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby otrzymujące takie odszkodowania są zwolnione z podatku dochodowego.

Ugoda jest jedynie merytorycznie związana z wyrokiem sądowym, ponieważ wyrok sądowy został uchyłony. Jedynie w myśl art. 65 k.c. oświadczenie woli naieży tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Ugoda to pewna forma umowy.

W myśl zawartej ugody z dnia 25 listopada 2009r. wnioskodawca otrzymał od dłużnika przejętej wierzytelności kwotę 20.000,00 złotych. Jest to kwota niższa niż wysokość realna przelanej wierzytelność (suma należności głównej wraz z odsetkami i innymi kosztami sądowymi) z dnia 22 stycznia 2002r. Stąd też nie nastąpiła nadwyżka, od której, zdaniem wnioskodawcy, byłby zmuszony odprowadzić podatek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odnośnie takiego stanu faktycznego wnioskodawca postąpił zgodnie z przepisami prawa podatkowego...

Zdaniem wnioskodawcy zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione z podatku są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku sądowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52 a i 52 c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych pod lit. a) i b) tegoż przepisu.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Nadmienić należy, iż regulacją powyżej wskazanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy zostały objęte inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów prawa, jednakże dla zastosowania zwolnienia koniecznym jest aby to inne odszkodowanie otrzymane zostało na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Analiza cytowanych powyżej przepisów wskazuje jednoznacznie, że ustawodawca wyłączył z katalogu zwolnień odszkodowania otrzymane na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy lub ugody pozasądowej.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do postanowień art. 45 § 1 ustawy Kodeks pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 45 § 2 ustawy Kodeks pracy sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 ustawy Kodeks pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ ustawy Kodeks pracy).

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego w dniu 22 stycznia 2002r. wnioskodawca zawarł z pracodawcą ugodę w wyniku wyroku sądowego ogłoszonego w dniu 07 listopada 2001r. Zgodnie z tą ugodą pracodawca w drodze umowy przelewu wierzytelności przelał na wnioskodawcę wierzytelność w kwocie 3.590,85 zł wraz z odsetkami umownymi i kosztami sądowymi. W październiku 2009r. wierzytelność w drodze ugody została uregulowana. Ww. dochód nie został zestawiony w zeznaniu rocznym za rok podatkowy 2009. W uzupełnieniu z dnia 09 lipca 2010r. wnioskodawca wskazał, iż podstawą powstania wierzytelności był wyrok zaoczny Sądu Rejonowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 07 listopada 2001r., w którym sąd:

zasądza od pozwanego pracodawcy na rzecz powoda kwotę:

• 1.100,00 zł netto tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę,
• 780,00 zł netto z ustawowymi odsetkami od dnia 01 sierpnia 2001r. tytułem prowizji i wynagrodzenia za okres czasu od dnia 01 lutego do dnia 31 lipca 2001r.
  
  

Na podstawie ww. nieprawomocnego wyroku w dniu 22 stycznia 2002r. pomiędzy pracodawcą – spółką będącą w likwidacji - reprezentowanym przez likwidatorów a wnioskodawcą została zawarta ugoda. W sentencji ugody strony ustaliły, że w związku ze sporem toczącym się przed Sądem Rejonowym - Sądem Pracy strony stwierdzają, że roszczenia wnioskodawcy zostaną w całości zaspokojone poprzez przelew wybranej przez niego wierzytelności. W tym samym dniu, została zawarta umowa o przelew wierzytelności, w wyniku której wnioskodawca otrzymał wierzytelność w formie wyroku sądowego, w której sąd zasądził od dłużnika tej wierzytelności na rzecz wierzyciela:

kwotę 3.590,85 zł wraz z należnymi odsetkami według umowy w wysokości 15% miesięcznie od kwot:

• od kwoty 1.171,21 zł od dnia 11 marca 1999r. do dnia zapłaty,
• od kwoty 1.171,21 zł od dnia 11 kwietnia 1999r. do dnia zapłaty,
• od kwoty 9.83 zł od dnia 13 kwietnia 1999r. do dnia zapłaty,
• od kwoty 1.228,45 zł od dnia 11 maja 1999r. do dnia zapłaty,
• od kwoty 10.15 zł od dnia 11 czerwca 1999r. do dnia zapłaty.

kwotę 4.000,00 zł z tytułu zastępstwa procesowego, oraz kwotę 107,72 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej i 3,00 zł tytułem opłaty skarbowej za pełnomocnictwo.

Warunkiem otrzymania tej wierzytelności wraz z wysoką kwotą odszkodowania było wycofanie pozwu z Sądu Rejonowego. Wnioskodawca wystosował właściwy wniosek do sądu. W wyniku złożonego przez wnioskodawcę pisma procesowego w dniu 22 lutego 2002r. zapadł wyrok Sądu Rejonowego, w wyniku którego został uchylony wyrok zaoczny z dnia 7 listopada 2001r.

Wnioskodawca wskazał, iż podstawą odszkodowania jest ugoda pozasądowa wynikła ze zdarzenia, w wyniku którego przysługuje wnioskodawcy odszkodowanie w świetle przepisów prawa pracy, czyli uprawnień pracownika w razie nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę oraz z tytułu niezapłaconego wynagrodzenia.

Ugoda jest jedynie merytorycznie związana z wyrokiem sądowym, ponieważ wyrok sądowy został uchylony. Ugoda to pewna forma umowy.

W myśl zawartej ugody z dnia 25 listopada 2009r. wnioskodawca otrzymał od dłużnika przejętej wierzytelność kwotę 20.000,00 złotych. Jest to kwota niższa niż wysokość realna przelanej wierzytelność (suma należności głównej wraz z odsetkami i innymi kosztami sądowymi) z dnia 22 stycznia 2002r. Stąd też nie nastąpiła nadwyżka, od której, zdaniem wnioskodawcy, byłby zmuszony odprowadzić podatek.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że z zawartej ugody wynika, iż roszczenia wnioskodawcy zostaną w całości zaspokojone poprzez przelew wybranej przez niego wierzytelności. Warunkiem otrzymania tej wierzytelności wraz z wysoką kwotą odszkodowania było wycofanie pozwu z Sądu Rejonowego. Ze stanu faktycznego wynika, że podstawą wypłaty odszkodowania była ugoda pozasądowa.

Konsekwencją powyższego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanego powyżej Kodeksu pracy podstawy prawnej ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego zawarta między wnioskodawcą a byłym pracownikiem ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 917 powołanej powyżej ustawy Kodeks cywilny strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Kwota wypłacona pracownikowi wynika zatem jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Z ww. ugody nie wynika również aby wysokość kwoty wypłaconej pracownikowi została ustalona na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

Stosownie natomiast do art. 332 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964r. Nr 43, poz. 296) sąd jest związany wydanym wyrokiem od chwili jego ogłoszenia.

Jednakże w razie cofnięcia pozwu przed uprawomocnieniem się wyroku i przed jego zaskarżeniem z jednoczesnym zrzeczeniem się dochodzonego roszczenia, a za zgodą pozwanego również bez takiego zrzeczenia się, sąd pierwszej instancji uchyli swój wyrok i postępowanie w sprawie umorzy, jeżeli uzna cofnięcie takie za dopuszczalne. Postanowienie sądu w tym przedmiocie może być wydane na posiedzeniu niejawnym (art. 332 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca wystosował wniosek do sądu o wycofanie pozwu. W wyniku złożonego przez wnioskodawcę pisma procesowego zaoczny wyrok sądowy z dnia 07 listopada 2001r. został uchylony w dniu 22 lutego 2002r.

W związku z powyższym odszkodowanie otrzymane przez wnioskodawcę nie może być zwolnione na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym, jak wskazywał w swoim stanowisku wnioskodawca, bowiem podstawą otrzymanego przez wnioskodawcę odszkodowania nie jest wyrok sądowy ani też ugoda zawarta przed sądem. W uzupełnieniu wniosku sam wnioskodawca stwierdził, że podstawą odszkodowania jest ugoda pozasądowa. Równocześnie otrzymane odszkodowanie nie korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie jest to odszkodowanie którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, a nawet jeśli byłoby to takie odszkodowanie to w świetle powołanych powyżej przepisów odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa wynikające z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe są wyłączone ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g. Wobec tego do tej części otrzymanego świadczenia, które jest odszkodowaniem nie mają zastosowania przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ww. ustawy a tym samym wartość odszkodowania podlega opodatkowaniu.

Natomiast jeśli w wypłaconej w wyniku ugody pozasądowej kwocie mieści się zaległe wynagrodzenie – to kwota tego wynagrodzenia stanowi w rzeczywistości przychód z tytułu łączącego zainteresowanego z byłym pracodawcą stosunku pracy, a nie odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów. Wypłacone byłemu pracownikowi świadczenie obejmujące ustalone ugodą odszkodowanie w związku z nieuzasadnionym lub niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę oraz z tytułu niezapłaconego wynagrodzenia, jako związane ze stosunkiem pracy, należy zakwalifikować do przychodów określonych w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy. Zatem pracodawca, jako płatnik dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodów jest obowiązany do poboru zaliczki i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami podanymi w art. 32 i 38 tej ustawy.

Z kolei w kategorii odszkodowania nie można traktować otrzymanych odsetek od zaległych wynagrodzeń. Odsetki z tytułu nieterminowego uregulowania zobowiązania stanowią bowiem kategorię odrębną od każdego rodzaju należności głównej. Są świadczeniem ubocznym w stosunku do tejże należności. Z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń pracownikom należą się odsetki za zwłokę. W świetle przepisów art. 282 § 1 pkt 1 powołanej powyżej ustawy Kodeks pracy, kto wbrew obowiązkowi nie wypłaca w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi rodziny pracownika, wysokość tego wynagrodzenia lub świadczenia bezpodstawnie obniża albo dokonuje bezpodstawnych potrąceń – podlega karze grzywny od 1.000 zł do 30.000 zł. Takie działanie stanowi wykroczenie przeciwko prawom pracownika. W sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy, art. 300 Kodeksu pracy odsyła do przepisów Kodeks cywilnego.

W myśl art. 481 § 1-2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Zatem jeżeli wnioskodawcy zostały wypłacone odsetki od zaległych wynagrodzeń, które kwalifikowane są do źródła przychodu ze stosunku pracy wymienionego przez ustawodawcę w art. 12 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odsetki te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Wobec tego zarówno otrzymane zaległe wynagrodzenie, jak również odsetki od tegoż wynagrodzenia nie stanowią, w świetle powołanych przepisów odszkodowania, przy czym odsetki takie korzystają ze zwolnienia od podatku.

Reasumując, wnioskodawca otrzymał na podstawie ugody pozasądowej odszkodowanie >w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę oraz zaległe wynagrodzenie. Odszkodowanie nie korzysta ze zwolnień podatkowych określonych w art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy >o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jest odszkodowaniem wynikającym z ugody pozasądowej. Opodatkowaniu podlega również część świadczenia obejmująca zaległe wynagrodzenie. Zwolnieniem od podatku objęta jest jedynie ta część świadczenia, która obejmuje odsetki od nieterminowo wypłaconych wynagrodzeń, o ile ugoda w ogóle je obejmowała. Należy zauważyć, że bez znaczenia dla opodatkowania pozostaje okoliczność, iż uregulowanie należności wynikających z ugody nastąpiło nie w postaci wypłaty kwoty pieniężnej ale w postaci przelewu wierzytelności.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymane odszkodowanie na mocy ugody pozasądowej jest zwolnione z podatku dochodowego, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.