INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23.06.2009 r. (data wpływu 29.06.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym znajdować się będzie (po wybudowaniu) Nowa Stacja Trafo (wariant II) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.06.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym znajdować się będzie (po wybudowaniu) Nowa Stacja Trafo (wariant II).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 20 września 2000 r. Spółka zawarła z inną spółką umowę przeniesienia prawa wieczystego użytkowania gruntu i prawa własności budynków celem zwolnienia z długu.

Na mocy tej umowy Spółka nabyła:

• prawo wieczystego użytkowania nieruchomości, składającej się - w momencie zbycia - z trzech działek o nr 22 (przy czym działka nr 22 została następnie podzielona na działki o nr 22/1, nr 22/2 i nr 22/3), nr 23 i nr 24, oraz
• prawo własności zabudowań gospodarczych (budynków i budowli) znajdujących się na nieruchomości (budynki i budowle powstały w większości przed 1945 r.), w tym Starej Stacji Trafo, pierwotnie o powierzchni użytkowej 30 m² i kubaturze 107 m#179; („Stara Stacja Trafo”). Do Umowy z 20 września 2000 r., spółka zbywająca przedłożyła zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie rozbiórki zabudowań wskazanych w § 1 Umowy z 20 września 2000 r. z uwagi na ich zły stan techniczny.
  
  

Wskazane zabudowania gospodarcze znajdujące się na Nieruchomości (w tym Stara Stacja Trafo), stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Stara Stacja Trafo jest własnością Spółki.

W 2001 r., zabudowania znajdujące się na Nieruchomości zostały wyburzone (co wynika z protokołu z dnia 24 października 2001 r. oraz z wypisu z rejestru gruntów z dnia 13 września 2007 r., w którym grunty są zaklasyfikowane jako „zurbanizowane tereny niezabudowane”). Obecnie na Nieruchomości pozostał jedynie budynek Starej Stacji Trafo, który stanowi odrębną od gruntu nieruchomość, przy czym grunt, na którym znajduje się Stara Stacja Trafo (stanowiący jedną działkę geodezyjną) stanowi własność Skarbu Państwa, a Spółce przysługuje prawo wieczystego użytkowania nieruchomości (co wynika z rubryki 1.11.2. księgi wieczystej). Stara Stacja Trafo była i jest używana przez zakład energetyczny (Zakład Energetyczny SA).

Stara Stacja Trafo nie była i nie jest wpisana do ewidencji środków trwałych Spółki, a także nie była i nie jest wykorzystywana w (na cele) działalności gospodarczej Spółki, a przy jej nabyciu Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego VAT. Od momentu nabycia Nieruchomości przez Spółkę do zbycia Nieruchomości, nie były i nie będą ponoszone przez Spółkę nakłady na Starą Stację Trafo.

W 2007 r., spółka Zakład Energetyczny SA w G. uzyskała decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego na działce 22/3, na mocy której ustalone zostały warunki i zasady zagospodarowania działki nr 22/3 oraz zabudowy tej działki polegającej na budowie stacji transformatorowej średniego i niskiego napięcia; planowany termin zakończenia budowy zamiennej stacji transformatorowej jest planowany na dzień 30 czerwca 2009 r. („Nowa Stacja Trafo”). Inwestycję polegającą na budowie Nowej Stacji Trafo prowadzi - we własnym imieniu i na własny rachunek - spółka Zakład Energetyczny S.A.

Obecnie, Spółka zamierza zbyć odpłatnie (w wyniku umowy sprzedaży) Nieruchomość na rzecz osoby trzeciej. Przy okazji tej transakcji, Spółka zbędzie również własność odrębnej nieruchomości, tj. Starej Stacji Trafo („Wariant 1”) albo przed odpłatnym zbyciem (w wyniku umowy sprzedaży) Nieruchomości na rzecz osoby trzeciej - Spółka dokona wyburzenia Starej Stacji Trafo oraz zostanie wybudowana Nowa Stacja Trafo przez - spółkę Zakład Energetyczny SA („Wariant 2”).

Z księgi wieczystej prowadzonej dla Nieruchomości) (odpis na dzień 16 stycznia 2007 r.) wynika, iż obecnie Nieruchomość dzieli się na pięć działek o numerach 22/1, 22/2, 22/3, 23 i 24. Jako sposób korzystania z działek gruntu wskazano - teren zabudowany przemysłowy.

Spółka w dniu 29 maja 2008 r. złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy o podatku od towarów i usług (w brzmieniu ustawy o podatku VAT obowiązującym przed dniem 1 grudnia 2008 r.) w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu (przedmiotowych Nieruchomości), („Wniosek z 29 maja 2008 r.”).

W dniu 21 sierpnia 2008 r. Spółka otrzymała od Ministra Finansów (w imieniu którego działał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie) interpretację indywidualną wydaną w dniu 18 sierpnia 2008 r. (sygn. IP-PP2-443-860/08-2/AZ), uznającą, iż stanowisko Spółki przedstawione we Wniosku z 29 maja 2008 r. jest nieprawidłowe („Interpretacja MF z 18 sierpnia 2008 r.”).

W 2009 r., Spółka zawrze umowę przedwstępną sprzedaży Nieruchomości, przy czym przyrzeczona umowa sprzedaży zostanie zawarta po uzyskaniu przez Spółkę ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta o warunkach zabudowy, z której wynikać będzie możliwość wybudowania na Nieruchomości obiektu handlowego o określonej powierzchni, nie później jednak niż do dnia 30 marca 2010 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy - w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku w Wariancie 2 (tj. po wyburzeniu Starej Stacji Trafo oraz po wybudowaniu Nowej Stacji Trafo przez spółkę Zakład Energetyczny S.A.) - prawidłowe jest stanowisko, że w świetle przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7, art. 29 ust. 5, art. 41 ust. 1, oraz art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT - sprzedaż przez Spółkę prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego przeznaczonych pod zabudowę - pięciu działek gruntu składających się na Nieruchomość, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki 22 %...

Zdaniem wnioskodawcy, po wyburzeniu Starej Stacji Trafo oraz po wybudowaniu Nowej Stacji Trafo przez spółkę Zakład Energetyczny S.A. - sprzedaż przez Spółkę prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego przeznaczonych pod zabudowę - pięciu działek gruntu składających się na Nieruchomość, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki 22 %. Nie zmienia powyższego stanowiska Spółki to, iż na Nieruchomości zostanie wybudowana Nowa Stacja Trafo. Inwestycję polegającą na budowie Nowej Stacji Trafo prowadzi bowiem, we własnym imieniu i na własny rachunek, spółka Zakład Energetyczny S.A., która odlicza podatek VAT od Inwestycji. Zatem z punktu widzenia Spółki, dokona ona dostawy Nieruchomości niezabudowanej (jedyne naniesienie znajdujące się na Nieruchomości, stanowiące Nową Stację Trafo, nie zostało bowiem wybudowane przez Spółkę, a przez - działającą we własnym imieniu i na własny rachunek - osobę trzecią, która nie dokonała rozliczenia nakładów (wydatków poniesionych na budowę Nowej Stacji Trafo) ze Spółką - wieczystym użytkownikiem gruntu, na którym została posadowiona Nowa Stacja Trafo. Spółka sprzedawałaby grunt zabudowany w przypadku dokonania rozliczenia nakładów na budowę Nowej Stacji Trafo pomiędzy Spółką oraz spółką Zakład Energetyczny SA, w wyniku wystawienia faktury VAT na Spółkę.

W dniu 31.08.2009 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1-443-640/09-3/JL, w której stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie uznane zostało za nieprawidłowe. Interpretacja ta była przedmiotem skargi Spółki. Prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19.04.2010 r. sygn. III SA/Wa 2196/09 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną nr IPPP1-443-640/09-3/JL z dnia 31.08.2009 r.

W ww. wyroku Sąd stwierdził m.in., iż „Po pierwsze strona jednoznacznie wskazała we wniosku, iż zamierza dokonać zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego. W związku z czym bardzo istotną wbrew twierdzeniom Ministra Finansów jest okoliczność, kto jest właścicielem posadowionej na gruncie objętym użytkowaniem wieczystym stacji trafo. W tym miejscu należy wyjaśnić, iż w warunkach wskazanych hipotezą art. 235 kodeksu cywilnego następuje zerwanie z zasadą superficies solo cedit. Wszak budynki „wzniesione” przez użytkownika wieczystego lub „nabyte” przez niego przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowią jego własność. Trzeba dopowiedzieć, że mamy tu do czynienia z „odrębną od gruntu” własnością budynku (art. 46 § 1 infine k.c.). Zatem w przypadku użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego występuje złożona sytuacja prawnorzeczowa. Jedną nieruchomość stanowi grunt (nieruchomość gruntowa). Pozostaje on przedmiotem własności Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jest zaś oddany w użytkowanie wieczyste innej osobie. Natomiast budynek stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności (nieruchomość budynkowa). Trzeba jednak zauważyć, że przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków (i urządzeń) jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Natomiast w przypadku stanowiącym przedmiot zaskarżonej do sądu interpretacji wzniesienie budynku przez osobę trzecią na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste może uzasadniać, przy spełnieniu stosownych warunków (art. 231 k.c. odpowiednio zastosowany), roszczenie posiadacza o przeniesienie użytkowania wieczystego zajętej działki lub roszczenie użytkownika wieczystego o nabycie przez inwestora prawa użytkowania wieczystego. Generalnie zaś trzeba stwierdzić, że wzniesiony budynek staje się (na początku) częścią składową skarbowej lub samorządowej nieruchomości gruntowej, a jako część składowa gruntu jest objęty użytkowaniem wieczystym. Brakuje zaś podstaw do stwierdzenia, że taki budynek stanowi odrębny przedmiot własności użytkownika wieczystego, nie został bowiem przez niego wzniesiony. (por. komentarz do art. 235 kodeksu cywilnego (Dz.U.64.16.93), E. Gniewek, Kodeks cywilny. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001.)

Jak wynika z wniosku strony pytanie dotyczy zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego, przy czym spółka wyraźnie zaznacza, iż nie jest właścicielem wzniesionych na nim, budynków czy też innych urządzeń - brak jest więc podstaw do przyjęcia za zasadne stanowiska Ministra Finansów przedstawionego na stronie 6 interpretacji, iż strona dokona zbycia nieruchomości zabudowanej, a tylko w sensie faktycznym dostawę prawa wieczystego użytkowania gruntu z wyłączeniem posadowionego na nim budynku. Za nieuzasadnione również należy uznać twierdzenie Ministra Finansów na stronie 6 interpretacji, iż podmiot, który wybuduje stację trafo lub budynek na spornym gruncie z uwagi na to, że w sensie ekonomicznym będzie dysponował obiektem stanie się jego prawnym właścicielem i w chwili dokonania transakcji będzie już właścicielem wzniesionej stacji trafo lub budynku. Zdaniem Sądu zasadne są zarzuty skargi, iż powyższe stwierdzenia stwarzają dla strony sytuację niepewności co do stanowiska organu interpretacyjnego oraz co do przyjętych za przedmiot interpretacji okoliczności stanu faktycznego sprawy. Strona we wniosku wskazała, iż zamierza sprzedać prawo wieczystego użytkowania gruntu osobie trzeciej. Trudno więc zrozumieć, dlaczego Minister Finansów przyjął, iż w chwili dokonania transakcji nabywca będzie właścicielem, posadowionej na nim budynku lub stacji trafo mając jak się wydaje na myśli wymieniony w interpretacji zakład energetyczny, który jako strona transakcji wymieniony we wniosku nie został.

Zdaniem Sądu za niekwestionowane w orzecznictwie należy uznać poglądy prezentowane w interpretacji co do pojęcia „rozporządzenia rzeczą jak właściciel” jednakże w przedmiotowej sprawie doprowadziły do błędnego stanowiska Ministra Finansów, iż przepisy kodeksu cywilnego nie mają znaczenia przy kwalifikacji prawnej przedstawionych przez stronę transakcji. Użytkowanie wieczyste jak i związane z nim kwestie własności budynków i urządzeń wzniesionych na gruncie objętym użytkowaniem wieczystym są przedmiotem regulacji prawnej zawartej w kodeksie cywilnym - art. 235 i następne, a także przepisów odrębnych tak jak w przedmiotowej sprawie ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U .z 2006 r. Nr 89, poz. 625 ) z uwagi na to, że zakład energetyczny wznosi na spornym gruncie stację trafo. Ponadto aby dokonać kwalifikacji podatkowoprawnej przedstawianych przez stronę transakcji, dla których kluczowe jest rozstrzygnięcie w pierwszej kolejności stosunków własnościowych pomiędzy stronami transakcji, należy określić jakimi uprawnieniami w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego strony dysponują. Prawo podatkowe nie zawiera bowiem w omawianych kwestiach własnych odrębnych regulacji. Aby więc stwierdzić, że strona dokonuje dostawy nieruchomości zabudowanej należy najpierw ustalić w oparciu o wskazane wyżej przepisy prawa czy ma prawo rozporządzania nie tylko gruntem ale i budynkiem. Sprawa dotyczy jak już Sąd wskazał wyżej złożonego stanu prawnorzeczowego jakim jest użytkowanie wieczyste”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym znajdować się będzie (po wybudowaniu) Nowa Stacja Trafo (wariant II) uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r., Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy, rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl zaś art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru zawarta w art. 2 pkt 6 ww. ustawy obejmuje grunty, należy stwierdzić, iż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 tej ustawy.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu art. 2 pkt 6 ww. ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

W świetle powołanego przepisu art. 7 ww. ustawy, odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego w 2007 r., spółka Zakład Energetyczny SA w G. uzyskała decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego na działce 22/3, na mocy której ustalone zostały warunki i zasady zagospodarowania działki nr 22/3 oraz zabudowy tej działki polegającej na budowie stacji transformatorowej średniego i niskiego napięcia; planowany termin zakończenia budowy zamiennej stacji transformatorowej jest planowany na dzień 30 czerwca 2009 r. („Nowa Stacja Trafo”). Inwestycję polegającą na budowie Nowej Stacji Trafo prowadzi - we własnym imieniu i na własny rachunek - spółka Zakład Energetyczny S.A., która odlicza podatek VAT od tej Inwestycji.

Obecnie wnioskodawca zamierza zbyć odpłatnie (w wyniku umowy sprzedaży) Nieruchomość na rzecz osoby trzeciej. Wnioskodawca dopuszcza możliwość (Wariant II) sprzedaży prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości już po wybudowaniu Nowej Stacji Trafo przez zakład energetyczny. Z wniosku wynika również, iż teren, na którym znajdują się będące przedmiotem sprzedaży działki stanowi teren budowlany.

Zauważyć należy, że inwestycję polegającą na budowie Nowej Stacji Trafo prowadzi we własnym imieniu i na własny rachunek spółka Zakład Energetyczny S.A., która odlicza podatek VAT od inwestycji. Spółka prawidłowo zatem wywodzi, iż z punktu widzenia Spółki, dokona ona dostawy nieruchomości niezabudowanej (jedyne naniesienie znajdujące się na nieruchomości, stanowiące Nową Stację Trafo, nie zostało bowiem wybudowane przez Spółkę, a przez działającą we własnym imieniu i na własny rachunek osobę trzecią, która nie dokonała rozliczenia nakładów (wydatków poniesionych na budowę Nowej Stacji Trafo) ze Spółką - wieczystym użytkownikiem gruntu, na którym została posadowiona Nowa Stacja Trafo.

Powyższe rozumowanie należy wywieźć z przepisów art. 235 § 1 i art. 231 § 2 w związku z art. 237 Kodeksu cywilnego (ustawa z dnia 23.04.1963 r., Dz. U. nr 16, poz. 63), który odmiennie od ww. uregulowań traktuje własność nieruchomości w przypadku prawa użytkowania wieczystego gruntu i zbycia tego prawa na rzecz posiadacza budynków lub budowli.

W myśl art. 235 § 1 k.c., budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym ( § 2).

Zgodnie z art. 231 § 2 k.c., Właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem.

Art. 237 k.c. stanowi, że do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości.

Z ww. przepisów wynika, że użytkownik wieczysty jest właścicielem tylko tych budynków i urządzeń znajdujących się na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do gmin bądź ich związków, które sam wzniósł albo nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.

Zatem budynki i urządzenia znajdujące się na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, których użytkownik nie wzniósł ani nie nabył przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie stanowią jego własności i nie są objęte prawem własności związanym z użytkowaniem wieczystym. Zgodnie z zasadą superficies solo cedit stanowią one część składową nieruchomości, jeżeli są trwale z nią związane i dzielą los prawny nieruchomości. Argumentu wspierającego taką wykładnię art. 235 k.c. dostarcza art. 48 k.c., w którym została wypowiedziana cyt. wyżej zasada. Według art. 48 k.c. jest regułą, że budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem stanowią jego część składową, chyba że ustawa stanowi inaczej. Jednym z wyjątków od tej zasady, zastrzeżonych w ustawie, jest właśnie art. 235 k.c. Zatem art. 235 k.c. wprowadza wyjątek od zasady superficies solo cedit. Z komentowanego artykułu wynika bowiem, że budynki (i inne urządzenia) znajdujące się na gruncie objętym użytkowaniem wieczystym, stanowiąc własność użytkownika wieczystego, nie są częściami składowymi, lecz odrębnymi od gruntu nieruchomościami budynkowymi.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie jest właścicielem nowej stacji trafo bowiem budynki i urządzenia znajdujące się na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, których użytkownik (Spółka) nie wzniósł ani nie nabył przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie stanowią jego własności i nie są objęte prawem własności związanym z użytkowaniem wieczystym. Budowla ta została wzniesiona przez inny podmiot. Spółka nie może zatem w okolicznościach przedstawionych we wniosku dokonać sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z obiektem nowej stacji trafo, gdyż stacja trafo nie jest własnością Spółki powstałą w wyniku budowy lub nabycia. Właścicielem nowej stacji trafo jest inny podmiot, który ją wybuduje.

Spółka dokona zatem dostawy nieruchomości niezabudowanej, stanowiącej teren budowlany.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku sprzedaży gruntów niezabudowanych, zwolnieniu od podatku podlega jedynie sprzedaż gruntów innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zatem dostawa terenów niezabudowanych, będących terenami budowlanymi oraz przeznaczonymi pod zabudowę, zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 22%.

Reasumując po wyburzeniu Starej Stacji Trafo oraz po wybudowaniu Nowej Stacji Trafo przez spółkę Zakład Energetyczny S.A. - sprzedaż przez Spółkę prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego, na który składają się przeznaczone pod zabudowę działki o nr: 22/1, 22/2, 22/3, 23, 24, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki 22 %. Zwolnienie od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy nie ma w niniejszej sprawie zastosowania.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.