INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2010 r. (data wpływu 8 marca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 4 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 maja 2010 r. nr ILPB1/415-282/10-2/AGr wezwano Zainteresowanego do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono 27 maja 2010 r., natomiast w dniu 4 czerwca 2010 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 1 czerwca 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2004 r., po wejściu Polski do Unii Europejskiej, założył w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą. Dokonał pełnej rejestracji działalności gospodarczej uzyskując nr NIP i nr REGON. Wobec braku zamówień na terenie Polski na oferowane usługi Wnioskodawca rozpoczął wykonywanie usług na terenie Niemiec. Przez lata 2004 i 2005 Wnioskodawca wykonywał osobiście usługi na terenie Niemiec uzyskując z tego tytułu przychody, rozliczając je i opodatkowując na terenie Polski. Na terenie Polski były również opłacane i rozliczane w podatku dochodowym składki na ubezpieczenie społeczne od prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Od roku 2006 Zainteresowany zatrudnił pracowników, i po uzyskaniu dla pracowników delegowanych zezwoleń na prace na terenie Niemiec - poprzez uzyskanie decyzji dla pracowników delegowanych - druków E-101 nadal wykonywał prace (usługi) na terenie Niemiec w latach 2006, 2007, 2008. W Polsce były opłacane za delegowanych pracowników składki ZUS oraz deklarowane i opłacane podatki dochodowe. W Polsce także Wnioskodawca za lata 2004-2008 składał roczne deklaracje podatkowe i opłacał od prowadzonej działalności gospodarczej podatki. W latach 2004-2008 Wnioskodawca również wykonywał na terenie Polski usługi - jednak ilość przychodów z tego tytułu w stosunku do przychodów uzyskiwanych na terenie Niemiec była niewielka, dla przykładu: w roku 2005 w kraju Wnioskodawca uzyskał 0,00 zł przychodów na uzyskany w roku 121.626,99 zł przychód ogólny; w roku 2006 Wnioskodawca uzyskał w Polsce 150 zł przychodu ze sprzedaży usług na uzyskany 133.926,58 zł przychód ogólny; w roku 2007 Wnioskodawca uzyskał w Polsce 3.215,83 zł na uzyskany w roku przychód w wysokości 561.119,42 zł; w roku 2008 Wnioskodawca uzyskał w Polsce ze sprzedaży usług 570 zł na uzyskanych łącznie w tym roku 827.954,21 zł przychodu.

W dniu 28 czerwca 2007 r. na terenie firmy - kooperanta Wnioskodawcy - Urząd Celny oddział zajmujący się nielegalnym zatrudnieniem dokonał kontroli legalności zatrudnienia. W wyniku dokonanej kontroli Niemiecki Zakład Ubezpieczeń Emerytalno-Rentowych zakwestionował poprawność i legalność prowadzenia na terenie Niemiec działalności przez polską firmę. Organ ten zwrócił się do polskich władz o cofnięcie wydanych druków E-101 dla pracowników zatrudnionych u Wnioskodawcy i delegowanych do pracy w Niemczech. Polskie organy ZUS wydały decyzje o cofnięciu wydanych druków E-101 dla zatrudnionych pracowników. Wnioskodawca zwrócił się z odwołaniem od tych decyzji do Sądu Okręgowego. Sąd Okręgowy wyrokami z dnia 12 grudnia 2008 r. oraz z dnia 23 lutego 2009 r. oddalił wszystkie skargi Wnioskodawcy. Po wniesieniu przez Wnioskodawcę apelacji Sąd Apelacyjny w 2009 r. oddalił obie apelacje. Orzeczenia te są prawomocne. Na podstawie wydanych wyroków przez sądy Niemiecki Zakład Ubezpieczeń Emerytalno-Rentowych wydał wobec Wnioskodawcy decyzje z dnia: 15 lipca 2009 r., 17 lipca 2009 r., 23 lipca 2009 r. stwierdzające, że Wnioskodawca w zasadzie nie prowadził na terenie Polski działalności gospodarczej, wobec tego podlega, jak i wszyscy jego pracownicy pod system ubezpieczeń niemiecki. Wnioskodawca wobec wydanych decyzji i zapadłych wyroków dokonał korekty wszystkich zapłaconych składek w zakresie ubezpieczeń społecznych dotyczących jego i zatrudnionych pracowników w firmie w okresie prowadzenia działalności gospodarczej. Niemiecki urząd stoi na stanowisku, że Wnioskodawca de facto prowadził na terenie Niemiec działalność gospodarczą, i wobec tego na terenie Niemiec musi dokonać płatności wszystkich świadczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej i zatrudnianiem pracowników na terenie Niemiec. W wydanych decyzjach niemieckie organy orzekły o obowiązku zapłaty ponad 70.000 EURO. Jednak procedura w sprawie objęcia pracowników ubezpieczeniem niemieckim trwa nadal. Niemieccy urzędnicy uważają, że wszelkie daniny należy uiścić na terenie Niemiec od prowadzonej działalności w latach 2004-2008.

W 2009 r. Wnioskodawca „zakończył” prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Polski i dokonał jej wyrejestrowania. ZUS w 2009 r. po wydanych wyrokach przez sądy dokonał zwrotu części składek na ubezpieczenie społeczne - lecz tylko dotyczących tych pracowników, których bezpośrednio dotyczyły prowadzone przez sądy sprawy. ZUS pomimo złożonego wniosku przez Wnioskodawcę nie dokonał zwrotu składek na ubezpieczenie społeczne pracowników, których nie dotyczył bezpośrednio spór i wydane wyroki. W sprawie pozostałych pracowników obecnie toczy się postępowanie sądowe przez Sądem Okręgowym.

Zarówno Wnioskodawca, jak i zatrudniani przez niego pracownicy są obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej i na terenie Polski zamieszkują oraz na terenie Polski prowadzą swoje główne interesy. Co prawda sumarycznie większość czasu w latach 2004-2009 Wnioskodawca spędził na terenie Niemiec wykonując tam usługi na rzecz kontrahenta niemieckiego. Od 2009 r. Wnioskodawca nie prowadzi już działalności gospodarczej ani na terenie Polski ani na terenie Unii Europejskiej i RFN. Wnioskodawca od 2009 r. jest pracownikiem niemieckiej firmy i wykonuje prace na terenie Niemiec.

W uzupełnieniu wniosku, w kontekście stwierdzenia czy Wnioskodawca ma na terytorium Niemiec zakład w rozumieniu umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) Zainteresowany przedstawił co następuje.

Wnioskodawca na terytorium Niemiec wykonywał kontrakty przez okres do 12 miesięcy w roku, przeważnie mniej niż 12 miesięcy o kilka dni. Kontrakty były zawierane na każdy rok osobno, najczęściej w początkach stycznia, z okresem realizacji do końca roku, ale praktycznie kontrakty były realizowane jedynie do 23 grudnia każdego roku. Jednak jedyne „biuro” i siedziba działalności gospodarczej była w tym czasie w Polsce. Jako że Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, w tym czasie kiedy wykonywał prace przy zawartych kontraktach w Niemczech, czy to osobiście, czy nadzorując zatrudnionych pracowników (obywateli polskich) - nie był obecny w tym samym czasie na terenie Polski w miejscu siedziby działalności gospodarczej. Jak wynika z załączonych wyroków sądów polskich, i dokonanych ustaleń w toku postępowania sądowego, w Polsce Wnioskodawca realizował znikomą ilość kontraktów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - ale te kontrakty w Polsce były również realizowane. Wnioskodawca nie przebywał nieprzerwanie na terenie Niemiec przez okres 12 miesięcy. Często Wnioskodawca przyjeżdżał do Polski w celu załatwienia spraw urzędowych, zatrudniania pracowników, rozliczania pracowników, sporządzania dokumentacji dotyczącej prowadzonej działalności gospodarczej, etc. Wnioskodawca nie posiadał „biura” na terenie Niemiec - tam działalność Wnioskodawcy i jego pracowników ograniczała się jedynie do realizacji zawartego w danym czasie kontraktu. Wynagrodzenia pracowników były płacone w Polsce w ramach zarejestrowanej w Polsce działalności gospodarczej.

W świetle art. 5 ust. 1 i 2 lit. c umowy z dnia 14 maja 2003 r. pomiędzy Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec - zdaniem Wnioskodawcy określenie „zakład” obejmuje siedzibę działalności gospodarczej Wnioskodawcy w Polsce. Także treść art. 5 ust. 3 wskazanej umowy zdaje się wskazywać, że zakład mógł mieć miejsce na terenie realizacji prac na terenie Polski jak i Niemiec. W latach 2007 i 2008 Wnioskodawca zawarł dwa kontrakty na okresy nie przekraczające 12 miesięcy. Kontrakty były zawarte rok po roku, na początku roku z okresem realizacji do końca roku, a praktycznie kontrakty były realizowane tylko do 23 grudnia 2007 i 2008 r.

Jednak treść art. 5 ust. 5 powołanej umowy wskazuje, że pierwszeństwo dla określenia siedziby „zakładu” należy traktować państwo faktycznej siedziby prowadzonej działalności gospodarczej - to jest w Polsce, ponieważ Wnioskodawca jedynie na terenie Polski miał czynne biuro prowadzonej działalności gospodarczej, i tylko tam działał, i tylko tam był czynny dla zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa. Wnioskodawca nie miał na terenie Niemiec takiego biura, nie działał w imieniu przedsiębiorstwa na terenie Niemiec względem osób trzecich, i nie zawierał tam żadnych umów. Działalność Wnioskodawcy na terenie Niemiec ograniczała się do realizacji zawartych kontraktów, i nadzoru nad pracownikami zatrudnionymi poprzez Wnioskodawcę przy realizacji kontraktów w Niemczech.

Wnioskodawca w latach 2006-2008 nie opodatkowywał osiąganych dochodów z dochodami małżonka w sposób o którym mowa w art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lat wcześniejszych Wnioskodawca nie pamięta. Wnioskodawca od roku 2004 do roku 2009 rozliczał się według stałej skali podatkowej - podatku liniowego 19 % - podatku dochodowego od osób fizycznych dla osób prowadzących działalność gospodarczą.

Część pracowników Wnioskodawcy w ciągu roku pracowała przez okres nie przekraczający łącznie 183 dni w ciągu danego roku podatkowego (w okresie 12 miesięcy od 1 stycznia do 31 grudnia), jak również część pracowników Wnioskodawcy w ciągu roku pracowała przez okres przekraczający łącznie 183 dni w ciągu danego roku podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika:

1. Czy wydane orzeczenia mają wpływ na podatki pracowników...
2. Czy pracownicy podlegają pod polski czy pod niemiecki system podatkowy...
3. Czy Wnioskodawca powinien skorygować deklaracje pracowników PIT-11 za 2006-2008...

Zdaniem Wnioskodawcy, konsekwencją wydanych decyzji przez ZUS, wydanych wyroków przez polskie sądy, oraz wydanych decyzji przez Niemiecki Zakład Ubezpieczeń jest to, że Wnioskodawca został „przeniesiony” z polskiego systemu podatkowego do niemieckiego systemu podatkowego. Dlatego też Wnioskodawca powinien dokonać w Polsce korekt wszystkich uzyskanych dochodów za lata 2004-2009, i osiągnięte w tym czasie dochody własne i swoich pracowników powinien zadeklarować na terenie Niemiec. Dotyczy to również wszystkich zatrudnionych pracowników przez Wnioskodawcę w latach 2006-2009.

Ze względu na miejsce zamieszkania Wnioskodawcy i zatrudnionych przez niego pracowników na terenie Polski wszystkie te osoby są objęte nieograniczonym obowiązkiem podatkowym na terenie Polski - z czego wynika, że uzyskany i opodatkowany dochód poza granicami Polski powinien być zadeklarowany na terenie Polski w ramach i na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a RFN.

Składki na ubezpieczenia społeczne naliczone i zapłacone na terenie Niemiec na podstawie wydanych decyzji w tym zakresie przez władze niemieckie - podlegają odliczeniu od dochodu uzyskanego na terenie Polski zgodnie z treścią ETS z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie o sygnaturze akt C-314/08 - Filipiak przeciwko Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z treścią art. 4a powołanej ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Mając na uwadze informacje przedstawione przez Zainteresowanego we wniosku należy stwierdzić, ż wydane orzeczenia nie mają wpływu na podatki pracowników, bowiem o zasadach opodatkowania decyduje treść przepisów prawa podatkowego oraz stosownych umów międzynarodowych.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. polsko-niemieckiej umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Niemiec. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Niemczech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 ww. umowy określa wyjątek od powyższej zasady - zgodnie z jego treścią wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Zatem opodatkowanie wynagrodzenia wyłącznie w Polsce ma miejsce w przypadku gdy wynagrodzenie nie jest wypłacane przez pracodawcę mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada na terenie Niemiec, a pracownicy przebywają na terenie Niemiec krócej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Niemczech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 24 umowy polsko-niemieckiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w 2004 r. założył w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą. Wnioskodawca wykonywał również usługi na terenie Niemiec. Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca nie miał na terytorium Niemiec zakładu w rozumieniu umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku. Wnioskodawca nie posiadał również siedziby na terytorium Niemiec. Od roku 2006 Zainteresowany zatrudniał pracowników, i po uzyskaniu dla pracowników delegowanych zezwoleń na prace na terenie Niemiec - poprzez uzyskanie decyzji dla pracowników delegowanych - druków E-101 nadal wykonywał prace (usługi) na terenie Niemiec w latach 2006-2008. W Polsce były opłacane za delegowanych pracowników składki ZUS oraz deklarowane i opłacane podatki dochodowe. Wszyscy zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy mają miejsce zamieszkania w Polsce. Część pracowników Wnioskodawcy w ciągu roku pracowała przez okres nie przekraczający łącznie 183 dni w ciągu danego roku podatkowego (w okresie 12 miesięcy od 1 stycznia do 31 grudnia), jak również część pracowników Wnioskodawcy w ciągu roku pracowała przez okres przekraczający łącznie 183 dni w ciągu danego roku podatkowego.

Z Informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż, część pracowników Wnioskodawcy pracowała krócej aniżeli 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. W przypadku tych pracowników zostały również spełnione równocześnie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej umowy bowiem poza tym, że pracownicy przebywali na terenie Niemiec mniej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, wynagrodzenia nie były ponoszone przez zakład lub stałą placówkę mieszczącą się na terenie Niemiec, a pracodawca wypłacający wynagrodzenia nie posiada na terytorium Niemiec siedziby. W związku z tym wynagrodzenie tych pracowników, zgodnie z art. 15 ust. 2 umowy, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Natomiast część pracowników Wnioskodawcy pracowała więcej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. W przypadku tych pracowników bez znaczenia pozostaje fakt spełnienia dwóch pozostałych przesłanek wskazanych w przepisie art. 15 ust. 2 umowy międzynarodowej. Zatem na podstawie ww. umowy, w przypadku pracowników którzy pracowali na terenie Niemiec więcej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym wynagrodzenia będą podlegały opodatkowaniu zarówno na terenie Niemiec jak i w Polsce.

Zatem z chwilą przekroczenia przez danego pracownika minimalnego okresu pobytu w Niemczech tj. 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, Wnioskodawca będący płatnikiem winien zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy, z uwagi na fakt, iż od chwili przekroczenia tego okresu wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Niemczech podlega systemowi niemieckiego prawa podatkowego.

W związku z powyższym pracownicy Wnioskodawcy podlegają pod polski system podatkowy, jednakże z chwilą przekroczenia przez danego pracownika okresu pobytu w Niemczech tj. 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Niemczech podlega systemowi niemieckiego prawa podatkowego.

W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania, na podstawie art. 24 ust. 2 lit. a) cytowanej umowy, w związku z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się metodę wyłączenia z progresją, która polega na tym, że dochód uzyskany z tytułu pracy za granicą, jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, jednakże dla ustalenia stawki podatku od pozostałych dochodów podatnika podlegających opodatkowaniu w Polsce stosuje się stawkę podatku wyliczoną dla całego dochodu osiągniętego zarówno w Polsce jak i za granicą.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Na Wnioskodawcy jako płatniku, ciąży obowiązek sporządzenia i przesłania w ustawowym terminie informacji na druku PIT-11, w której wykazane zostaną wszystkie dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce. Nie wykazuje się natomiast dochodów zwolnionych od opodatkowania, za wyjątkiem dochodów o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych- imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5.

W przypadku pracowników którzy pracowali na terenie Niemiec więcej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym nie jest możliwe dokonanie korekty wystawionych PIT-11, z samego względu na to, że zaliczki na podatek dochodowy od dochodu podlegającego opodatkowaniu za granicą zostały pobrane i odprowadzone do urzędu skarbowego. Sytuacja taka nie powoduje powstania nadpłaty po stronie płatnika, a gdy sporządzone przez płatnika informacje odzwierciedlają stan rzeczywisty brak jest podstaw do ich zmiany.

Zgodnie bowiem z § 2 pkt 2 art. 75 ustawy Ordynacja podatkowa uprawnienie określone § 1 (do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty) przysługuje płatnikom, jeżeli:

1. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
2. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od należnej,
3. nie będąc obowiązanymi do składania deklaracji, wpłacili podatek w wysokości większej od należnej.

Z przedstawionej regulacji wynika jednoznacznie, że płatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty tylko w sytuacjach powodujących uszczerbek w jego majątku, gdy na skutek własnych błędów zadeklarował oraz wpłacił podatek w wysokości większej od należnej albo większej od pobranej.

Jednakże pracownikom, na podstawie art. 75 § 2 pkt 1 w związku z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, przysługuje prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty. Wniosek wraz z korektą zeznania rocznego, składa się we właściwym urzędzie skarbowym. O zasadności wniosku i wystąpieniu nadpłaty rozstrzyga właściwy organ w wyniku przeprowadzonego postępowania. Zatem należy również uznać, że Wnioskodawca powinien poinformować pracowników, którzy pracowali na terenie Niemiec więcej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, o możliwości wystąpienia do właściwego urzędu skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Reasumując, Wnioskodawca nie powinien korygować wystawionych za lata 2006-2008 informacji PIT-11 swoim pracownikom oddelegowanym do pracy w Niemczech, zarówno tym którzy pracowali w Niemczech przez okres nieprzekraczający 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, jak i tym pracownikom, którzy pracowali w Niemczech więcej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów rozstrzygnięto w dniu 16 czerwca 2010 r. interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-282/10-4/AGr, natomiast w zakresie pozostałych pytań oznaczonych we wniosku ORD-IN nr 3, 5 i 6 rozstrzygnięto w dniu 16 czerwca 2010 r. postanowieniem nr ILPB1/415-282/10-6/AGr.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.