INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 16 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 20 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków, poniesionych na spłatę zadłużenia innego podmiotu gospodarczego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków, poniesionych na spłatę zadłużenia innego podmiotu gospodarczego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 23 czerwca 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-376/10/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 20 lipca 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 27 stycznia 2006 r. Wnioskodawca zakupił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu wraz z użytkowaniem wieczystym gruntu. Lokal użytkowy stanowi środek trwały (winno być wartość niematerialną i prawną) w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Sprzedającym przedmiotowy lokal wraz z gruntem była firma E., będąca dłużnikiem firmy M. Zabezpieczeniem długu była hipoteka założona w księgach wieczystych o równowartości zaciągniętego długu przez firmę E. w firmie M. Firma E. została zlikwidowana, a w ramach porozumienia Wnioskodawca zobowiązał się do spłaty istniejącego zadłużenia w wysokości 89.481,08 zł plus odsetki. W zamian firma M. wykreśliła hipotekę w księgach wieczystych założoną na ww. obiekcie.

Ponadto Wnioskodawca zaznacza, że prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że:

1. W momencie zakupu nieruchomości wiedział, że nieruchomość jest obciążona hipoteką.
2. Cena nieruchomości nie została obniżona ze względu na obciążenie hipoteką. Jako udziałowiec był świadomy, że otrzymane ze sprzedaży nieruchomości środki będą przekazane na spłatę zobowiązań firmy E.
3. Porozumienie zostało zawarte między Wnioskodawcą a firmą M. której to Firma E. była winna odpowiednią sumę pieniędzy zabezpieczoną hipoteką na nieruchomości. O tym fakcie był poinformowany prezes firmy E.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość spłaconego zadłużenia wraz z odsetkami może stanowić koszt podatkowy w firmie Wnioskodawcy...

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość długu wraz z odsetkami powinna zostać ujęta w kosztach uzyskania przychodów w kolumnie „Pozostałe wydatki” podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, bo to na nim w ostateczności spoczywa ciężar udowodnienia, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

Z kolei stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów (…) w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zatem w świetle ww. przepisu wydatki poniesione na nabycie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, w myśl ww. art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Kosztem tym (choć pośrednio), mogą być odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

Przy czym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca zakupił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego wraz z przypadającym na nie udziałem w prawie wieczystego użytkowania gruntów. Zakupiony „lokal użytkowy”, a w istocie prawo majątkowe, może zatem stanowić (o ile jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej) wartość niematerialną i prawną, a nie jak wskazano we wniosku środek trwały.

W myśl bowiem art. 22b ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
• spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
  
  

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi. Jak wskazano przy tym we wniosku, Wnioskodawca zobowiązał się do wykupu hipoteki obciążającej nieruchomość, która nie wpłynęła jednak na ustaloną cenę sprzedaży, bowiem cena nieruchomości nie została obniżona ze względu na obciążenie hipoteką a otrzymane ze sprzedaży nieruchomości środki podlegały przekazaniu na spłatę zobowiązań firmy E., na podstawie zawartego przez Wnioskodawcę z firmą M. porozumienia o którym poinformowano prezesa firmy E.

W świetle tak przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że kwota poniesiona tytułem wykupienia długu hipotecznego w istocie stanowi cenę (bądź element ceny) sprzedaży wskazanych we wniosku składników majątku. Za takim stanowiskiem przemawia fakt, że mimo posiadanych przez Wnioskodawcę informacji, że lokal jest obciążony hipoteką, jego cena nie została obniżona, a otrzymane ze sprzedaży środki podlegały przekazaniu na spłatę zobowiązań firmy E. za wiedzą prezesa firmy E.

Zatem niezależnie od tego, czy środki ze sprzedaży ww. składników majątku zostały przekazane zbywcy, firmie E., a następnie przez tą firmę firmie M., czy też Wnioskodawca bezpośrednio przelał ww. środki firmie M., to środki te stanowią cenę (element ceny) zakupu tych składników.

Wobec powyższego, w świetle powołanych wyżej przepisów zapłacona kwota odpowiadająca wartości początkowej spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednakże, jak wyżej wskazano, pośrednio w formie odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.