INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.03.2010 r. (data wpływu 02.04.2010r.), uzupełnionym o dokładny opis stanu faktycznego na wezwanie organu z dnia 26.05.2010r., pismem z dnia 04.06.2010r. ( data wpływu – 07.06.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kary umownej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.04.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kary umownej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Konsorcjum w, którym liderem była Spółka podpisało 14.04.2009 r umowę z Gminą na wykonanie projektu wykonawczego oraz budowę stadionu.

W trakcie realizacji robót przez konsorcjum Gmina , pismem z 30 grudnia 2009r., oświadczyła, że rozwiązuje umowę, powołując jako podstawę opóźnienie w realizacji umowy określone w pkt 15.3 lit a i d umowy oraz zwróciła się do konsorcjum o zapłatę kary umownej w wysokości 72 970 000,00PLN.

Spółka oraz konsorcjanci w wyniku podjętych działań w dniu 8 lutego 2010r. podpisały z Gminą porozumienie w wyniku którego zamawiający oświadczył, że jego roszczenie o zapłatę kary umownej nie jest roszczeniem odszkodowawczym, ponieważ nie poniósł szkody w związku z wystąpieniem okoliczności, które zostały przytoczone przez zamawiającego jako podstawy do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy oraz w związku z wykonywaniem umowy przez wykonawcę (konsorcjum). Ponadto zmawiający stwierdził, że uzyskał oszczędności o których mowa pkt 7.4 porozumienia.

Wobec powyższego zamawiający zmniejszył karę umowną do kwoty 20 482 000,00PLN opierając jej podstawę na art. 15.3 lit a. umowy, który daje zamawiającemu prawo do zapłaty kary umownej kiedy subiektywnie stwierdził, że opóźnienie w realizacji umowy mogłoby utrudnić lub uniemożliwić rozpoczęcie lub przeprowadzenie finałowego turnieju Mistrzostw Europy.

Ustalono również, że konsorcjum na mocy zawartego porozumienia uzyska przychody ze sprzedaży elementów infrastruktury technicznej oraz z tytułu udostępnienia zaplecza infrastruktury oraz innych urządzeń technicznych, co wynika z pkt 7.3 porozumienia.

Ponadto w pkt 3.2 porozumienia zapisano, że konsorcjum uzyska przychód z tytułu wykonanych a nieodebranych dotychczas przez inwestora robót. Na wykonany zakres robót konsorcjum wystawi fakturę oraz udzieli gwarancji i rękojmi co wynika z pkt 4 porozumienia.

W piśmie z dnia 02.06.2010r. Spółka uzupełniła stan faktyczny informując, że :

Według litery (D ) zawartego porozumienia Gmina pismem z dnia 30 grudnia 2009r. powołując się na treść punktu 15.1 oraz 15.3 a) i d) ogólnych warunków umowy oświadczyła, że rozwiązuje umowę w trybie natychmiastowym ze skutkiem ex nunc.

Gmina przez powołanie punktów 15.1 oraz 15.3 a) i d) zawartej umowy powołała się na nieterminowe wykonywanie kontraktu - opóźnienie przekraczające 35 dni, co mogłoby utrudnić lub uniemożliwić rozpoczęcie lub przeprowadzenie finałowego turnieju Mistrzostw Europy.

Spółka jako lider konsorcjum, co wynika z litery (F) porozumienia w piśmie z 13 stycznia 2010r. zakwestionowała zasadność i skuteczność Oświadczenia przysłanego przez Gminę podnosząc fakt, iż okoliczności wskazane w Oświadczeniu o rozwiązaniu umowy oraz jego forma nie dają podstaw do rozwiązania umowy oraz formułowania jakichkolwiek roszczeń wobec wykonawcy - konsorcjum. Powyższe argumenty wykonawcy - konsorcjum, co wynika z litery (G) porozumienia, znalazły uzasadnienie w postanowieniu Sądu Okręgowego w W. wydanym dnia 19 stycznia 2010 roku, w którym postanowiono, że wykonawca - konsorcjum otrzymuje zabezpieczenie roszczeń o ustalenie bezskuteczności oświadczenia Gminy o rozwiązaniu umowy poprzez zakazanie Zamawiającemu - Gminie korzystania z zabezpieczenia należytego wykonania umowy.

Twierdzenia wykonawcy - konsorcjum, iż oświadczenie Gminy jest bezzasadne znalazło potwierdzenie w pkt 7.2 porozumienia w stwierdzeniach :

• Umowa została rozwiązana przed jej wykonaniem, a zatem zachodzi prawna niemożliwość wykonania przedmiotu umowy,
• Zamawiający oświadczył w punkcie 7.5 porozumienia, że nie poniósł żadnej szkody wskutek okoliczności, które były przyczyną rozwiązania umowy,
• sankcję wobec wykonawcy - konsorcjum za rozwiązanie umowy stanowi kara umowna określona w punkcie 16 .1.3 umowy, która konsumuje kary umowne określone w punkcie B niniejszego porozumienia.
  
  

Przedmiotowa kara umowna na rzecz Gminy wynika z faktu opóźnienia w wykonaniu robót powyżej 35 dni, co zrodziło obawę utrudnienia lub uniemożliwienia rozpoczęcia lub przeprowadzenia finału turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej.

Warunkami zawarcia porozumienia były:

• sprawne przekazanie terenu budowy Gminie - pkt 2,1; 7.4 porozumienia,
• zawarcie przez Gminę odrębnej umowy sprzedaży infrastruktury technicznej - pkt 2.2.3 porozumienia,
• umowa dzierżawy zaplecza/infrastruktury oraz innych urządzeń technicznych przez Gminę - pkt 2.2.4 porozumienia,
• zapłata nieuregulowanych należności przez Gminę - pkt 3.1 porozumienia,
• sporządzenie inwentaryzacji prac wykonanych po 30 listopada 2009r. oraz ich odebranie i opłacenie- pkt 3.2 porozumienia,
• zapłata kary umownej w kwocie 20 482 000,00 PLN na rzecz Gminy - pkt 7.2; 7.5 porozumienia
  
  

Kara 72 970 000,OOPLN według pkt 16 .1.3 umowy to 10% wartości kontraktu.

Przyczyna zmniejszenia kary wynika ze sprawnego przekazania terenu budowy oraz infrastruktury technicznej przez wykonawcę - konsorcjum zgodnie z postanowieniami porozumienia.

Powyżej opisane działanie wykonawcy-konsorcjum pozwoliło na uzyskanie przez Gminę oszczędności przy dalszej realizacji inwestycji, szacowanych na kwotę 65.610 000,00 PLN. W czasie negocjacji pomiędzy stronami kontraktu ustalono, że część tych oszczędności w kwocie 52.488 000, 00 PLN pomniejszy pierwotną wysokość kary umownej, co spowodowało jej zmniejszenie do kwoty 20. 482 00,00PLN.

Dla ważności podpisania porozumienia z uwagi na skutek cywilny, konieczne było, aby każdy z konsorcjantów podpisał porozumienie, ponieważ każdy z konsorcjantów podpisał umowę z Gminą .

W przedmiotowej sprawie konsorcjanci podzielili rzeczowo zakres robót, wobec czego karę umowną poniosą konsorcjanci, którzy według harmonogramu rzeczowo-finansowego wykonywali roboty do momentu rozwiązania umowy.

Wnioskodawca zaliczy do kosztów podatkowych karę w wysokości przypadającej proporcjonalnie do wartości robót przez siebie wykonywanych na moment rozwiązania umowy oraz przyjętych ryzyk. W pozostałej części kara będzie kosztem innych konsorcjantów proporcjonalnie do wykonywanych przez nich robót oraz przyjętych ryzyk.

Z uwagi na to, że nota za kary jest wystawiana przez zamawiającego na lidera konsorcjum, tj. Wnioskodawcę, aby właściwie rozliczyć tę karę Spółka rozważa dwa alternatywne rozwiązania; 1- Wnioskodawca z otrzymanej noty dotyczącej kary umownej zalicza w koszty całą jej wartość, następnie wystawi noty obciążeniowe na pozostałych konsorcjantów w wysokości ich udziału w karze umownej. Wnioskodawca uznaje z not obciążeniowych wystawionych na pozostałych konsorcjantów w swoich księgach przychód podatkowy,

2- Wnioskodawca z otrzymanej noty dotyczącej kary umownej od Gminy uznaje za koszt tylko tę część, która odpowiada jego udziałowi w karze umownej. Pozostałą część przenosi notami obciążeniowymi na pozostałych konsorcjantów. Nota obciążeniowa nie jest w tym wariancie przychodem podatkowym dla Wnioskodawcy według zasady określonej w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy właściwszym rozwiązaniem jest wariant 2.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy kara umowna w wysokości 20 482 000,00PLN jest kosztem podatkowym...

Stanowisko Spółki

Art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. Nr 21, poz. 86 ze zm.) stanowi, „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu”.

Z pierwszej części cytowanego artykułu wynika, że warunkiem uznania kosztu za koszt uzyskania przychodu jest poniesienie jego w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów Celowość przejawia się w racjonalnych działaniach ekonomicznych, które powinny zmierzać do uzyskania przychodu, zachowania, zabezpieczenia źródła przychodów.

W niniejszej sprawie kara jest ponoszona, przede wszystkim, w celu zabezpieczenia źródła przychodów w postaci przychodów z kontraktów uzyskiwanych w drodze przetargów publicznych.

Z art. 24. ust. 1 ustawy prawo o zamówieniach publicznych z dnia 29 stycznia 2004r. ( Dz. U. Nr 223, poz. 1655 ze zm.) wynika, że wyklucza się z postępowania o udzielenie zamówienia wykonawców, którzy wyrządzili szkodę, nie wykonując zamówienia lub wykonując je nienależycie, jeżeli szkoda ta została stwierdzona orzeczeniem sądu, które uprawomocniło się w okresie 3 lat przed wszczęciem postępowania.

Mając na uwadze brzmienie art. 24 Spółka i inni konsorcjanci przez podpisanie przedmiotowego porozumienia udowodnili brak szkody po stronie zamawiającego oraz odrzucili przyszłe roszczenia o naprawienie szkody, które stwierdzone prawomocnym wyrokiem uniemożliwiłyby konsorcjantom uzyskiwanie przychodów z tytułu robót uzyskiwanych w drodze przetargów publicznych.

Zawarte porozumienie wpływa również pozytywnie na udzielane w przyszłości gwarancje bankowe. Brak porozumienia spowodowałby ryzyko w postaci postrzegania konsorcjantów jako podmiotów nierzetelnych, co mogłoby wpłynąć na zmniejszenie liczby otrzymywanych gwarancji bankowych, tym samym wiązałoby się to z utratą kontraktów.

Powyżej zaprezentowane zachowanie konsorcjantów jest ewidentnie ukierunkowane na cel w postaci zabezpieczenia źródła przychodu. Niezależnie od celu zabezpieczenia źródła przychodów, działanie konsorcjantów, w zakresie zapłaty kary, nosi również cechy ponoszenia jej w celu uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży elementów infrastruktury technicznej oraz z tytułu udostępnienia zaplecza infrastruktury i innych urządzeń technicznych, jak również przychodów z tytułu wykonanych a nieodebranych robót co wynika z pkt 3.2 porozumienia. Kolejnym argumentem przemawiającym za uznaniem przedmiotowej kary za koszt uzyskania przychodu jest jej brak w opisie hipotezy art. 16 ust 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z zawartego porozumienia wynika, że zamawiający nie poniósł żadnych szkód w związku z wykonywaniem robót przez konsorcjum, wobec czego brak jest przesłanki ustawowej w postaci - wad wykonanych usług (robót). Przedmiotowa kara zgodnie z zawartą umową tj. pkt 15.3 lit. a, wynika z prawa zamawiającego do rozwiązania umowy w sytuacji, gdy (jego zdaniem) opóźnienie w realizacji umowy mogłoby utrudnić lub uniemożliwić rozpoczęcie turnieju. Wobec powyższego opisywana kara nie znajduje się w katalogu negatywnym określonym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Prawidłowe wykonanie umowy przez dłużnika wymaga, by świadczenie nastąpiło we właściwym czasie. Uchybienie w tym zakresie prowadzi do stwierdzenia, że świadczenie nie zostało spełnione lub zostało spełnione nienależycie. Kara umowna stanowi sposób zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy. Ma ona na celu ułatwienie w dochodzeniu naprawienia ewentualnej szkody. Kwestie prawne dotyczące nakładania kar umownych regulują art. 483-485 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny ( Dz. U.nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z tymi przepisami kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej w umowie na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy. W przypadku zastrzeżenia kary umownej naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego następuje przez zapłatę określonej sumy.

W przepisach ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm.) zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, lub zabezpieczeniem albo zachowaniem źródła przychodów. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a przy zachowaniu należytej staranności nie mógł zapobiec okolicznościom, które doprowadziły do poniesienia wydatku.

W przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy niektóre kary umowne zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są kosztem kary umowne z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, oraz
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad, albo
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

Przypadki wymienione w powyższym przepisie należą do kategorii nienależytego wykonania umowy. Celem tego przepisu jest uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Kara umowna z tytułu rozwiązania umowy nie została wymieniona jako jedna z kategorii kar umownych wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Nie oznacza to, że automatycznie stanowi koszt uzyskania przychodów. Z definicji kosztu podatkowego zawartego w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że aby wydatek w postaci kary umownej można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła.

W tym miejscu należy odróżnić sytuację, gdy mimo opóźnienia w wykonaniu umowy, umowa ta jest dalej kontynuowana a karę potrąca się z należnego wykonawcy wynagrodzenia od sytuacji, w której opóźnienie wykonawcy prowadzi do rozwiązania umowy przez wierzyciela. I o ile sytuacja pierwsza, w której wykonawca osiąga przychód chociaż pomniejszony o karę umowną, przemawia za zaliczeniem kary umownej do kosztów uzyskania przychodów, szczególnie gdy przyczyna opóźnienia nie wynika z uchybień wykonawcy, o tyle w drugiej sytuacji odstąpienie od umowy nie prowadzi do osiągnięcia przychodu z jej wykonania. Wprawdzie strony mają prawo zatrzymania tego co uzyskały od drugiej strony umowy do czasu zwrotu tego co same świadczyły, ale rozwiązanie umowy nie przysporzy żadnych dalszych przychodów. Podatkowo kara umowna nie generuje żadnego przychodu. Nie można przyjąć, alternatywnego uzasadnienia Spółki (cyt. „Niezależnie od celu zabezpieczenia źródła przychodów, działanie konsorcjantów, w zakresie zapłaty kary, nosi również cechy ponoszenia jej w celu uzyskania (…) przychodów z tytułu wykonanych a nieodebranych robót), że kara umowna ma związek z przychodem uzyskanym w razie rozwiązania umowy z tytułu wzajemnych zwrotów pomiędzy stronami. Strona, która rozwiązuje umowę i zatrzymuje świadczenia wykonane na jej rzecz, obowiązana jest zapłacić wykonawcy za wykonane usługi. Z tego tytułu wykonawca uzyska przychód, którego kosztem uzyskania będzie wartość wykonanych robót. Kara umowna w żaden sposób nie przełoży się na ww. przychód. Podobnie poniesionej kary w związku z rozwiązaniem umowy nie można powiązać (nawet w sposób pośredni) z uzyskaniem przez Spółkę przychodów z tytułu sprzedaży elementów infrastruktury technicznej oraz z tytułu udostępnienia zaplecza infrastruktury i innych urządzeń technicznych. Kosztami podatkowymi będą w tym wypadku wydatki poniesione przez Spółkę w związku z nabyciem tej infrastruktury i innych urządzeń. Nie sposób zaś uznać, że do sprzedaży tych elementów lub ich udostępnienia innym podmiotom potrzeba aż poniesienia kary umownej z tytułu rozwiązania umowy z Gminą .

Jak wynika z wniosku, Spółka uzasadniając swoje stanowisko kładzie główny nacisk nie na związek wydatku z tytułu kary z celem, jakim jest osiągnięcie przychodów, lecz z celem w postaci zabezpieczenia źródła przychodów.

Rozważając związek przyczynowy pomiędzy wydatkiem a zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów, którym jest działalność gospodarcza, należy stwierdzić, że kosztami ponoszonymi w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, są koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność. W ocenie Organu podatkowego nie do przyjęcia jest uznanie kary umownej jako wydatku na zabezpieczenie źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie kara umowna przysługiwała inwestorowi z tytułu rozwiązania umowy . Uprawnienie to zostało zastrzeżone w umowie na wypadek nieterminowego wykonywania kontraktu przez Spółkę - opóźnienie przekraczające 35 dni - co mogłoby utrudnić lub uniemożliwić rozpoczęcie lub przeprowadzenie finałowego turnieju Mistrzostw Europy. W wyniku tego Spółka straciła kontrakt, który mógł przynieść przychód. Argumenty wskazane przez Wnioskodawcę mające przemawiać za celowością poniesienia wydatku w postaci kary umownej z uwagi na zabezpieczenie źródła przychodów są następujące:

• kara jest ponoszona, przede wszystkim z obawy, aby szkoda inwestora nie została stwierdzona orzeczeniem sądu, co wykluczy Wnioskodawcę z udziału w przetargach publicznych,
• porozumienie m.in. w sprawie kary umownej wpływa pozytywnie na udzielane w przyszłości gwarancje bankowe. Brak porozumienia spowodowałby ryzyko w postaci postrzegania konsorcjantów jako podmiotów nierzetelnych, co mogłoby wpłynąć na zmniejszenie liczby otrzymywanych gwarancji bankowych, tym samym wiązałoby się to z utratą kontraktów.
  
  

Z powyższego wynika, że Spółka główny nacisk na zaliczenie kary umownej do kosztów jako poniesionej w celu zabezpieczenia źródła przychodów położyła na fakt, że kara umowna orzeczona przez sąd wykluczałaby Spółkę z przetargów publicznych i podważałaby wiarygodność Spółki wobec banków. Spółka nie tłumaczy samego faktu opóźnienia w wykonaniu robót, czego konsekwencją było rozwiązanie kontraktu. W ocenie organu wykonawca powinien mieć na uwadze przede wszystkim uzasadniony interes inwestora związany z wykonaniem umowy, co wpływa również na jego własny interes. Wszelkie zachowanie sprzeczne z tym interesem lub utrudniające jego realizację nie mogą być uznane za spełniające warunki prawidłowego wykonania umowy. Dlatego organ uważa, że to nie obawa przed wyrokiem sądowym i zawarcie umowy obciążającej Wnioskodawcę karą umowną, lecz rzetelne wykonywanie robót może być uznane jako działanie budujące obraz Spółki jako rzetelnego, zaufanego i godnego współpracy przedsiębiorcy.

Końcowo organ zauważa, że skoro Spółka zakwestionowała zasadność i skuteczność oświadczenia o rozwiązaniu umowy w trybie natychmiastowym ze skutkiem ex nunc, czego wyrazem było skierowanie sprawy do sądu, w ocenie organu zasadnym było oczekiwanie na rozstrzygnięcie sądowe. Tym bardziej, że jak stwierdzono we wniosku, Gmina nie poniosła żadnej szkody wskutek okoliczności, które były przyczyną rozwiązania umowy co potwierdziła w zawartym porozumieniu.

W ocenie organu w przedstawionym stanie faktycznym wydatkowanie kwoty 20 482 000,00 zł nie spełnia przesłanki działania w celu określonym w art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie uzasadnia zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym bezprzedmiotowe pozostaje wyrażanie stanowiska organu odnośnie poprawności przedstawionych przez Spółkę w uzupełnieniu wniosku z dnia 04.06.2010r. 2.alternatywnych sposobów podatkowego ujęcia noty obciążeniowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock