INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2010r. (data wpływu do Organu – 21 maja 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń pracowników oddelegowanych do pracy w Wielkiej Brytanii:

• w części dotyczącej sposobu opodatkowania dochodu z pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii oraz sposobu liczenia okresu 183 dni pobytu pracownika w Wielkiej Brytanii – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej zaprzestania pobierania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy w Polsce pracownika oddelegowanego do Wielkiej Brytanii jak i w kwestii proporcjonalnego podziału wynagrodzenia pracownika w stosunku do dni roboczych przepracowanych w danym miesiącu w Polsce i w Wielkiej Brytanii - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2010r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń pracowników oddelegowanych do pracy w Wielkiej Brytanii.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka zatrudnia pracowników na stanowisku pracy inżynier, programista. Pracownicy są obywatelami Polskimi, mającymi w Polsce miejsce zamieszkania. Stałym miejscem pracy jest siedziba spółki w Polsce. Ze względu na charakter pracy pracownicy muszą odbywać liczne zagraniczne podróże służbowe między innymi do Wielkiej Brytanii. Spółka nie posiada siedziby ani zakładu za granicą. Każdy wyjazd jest potwierdzany poleceniem wyjazdu służbowego, a Spółka wypłaca pracownikowi należności z tytułu podróży służbowych na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Koszty dodatkowe pobytu w trakcie trwania delegacji związane z zakwaterowaniem oraz wykorzystywaniem środków transportu pokrywa Spółka a następnie są rozliczane dla kontrahenta, dla którego pracownik świadczy usługi. Spółka wysyłając pracownika nie zna z góry okresu jego pobytu poza granicami kraju. Zaliczki na podatek dochodowy są pobierane w Polsce do dnia przekroczenia 183 dni pobytu w Wielkiej Brytanii danym roku podatkowym. Rokiem podatkowym jest to okres 12 miesięcy od 01 stycznia do 31 grudnia. Po przekroczeniu 183 dni pracownik zostanie zobowiązany do odprowadzania zaliczek w Wielkiej Brytanii.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy jeżeli zsumowane dni pobytu w czasie delegacji na terenie Wielkiej Brytanii przekroczą 183 dni w okresie dwunastu miesięcy w danym roku podatkowym dochód z pracy wykonywanej na terenie Wielkiej Brytanii będzie podlegał opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii od pierwszego dnia pobytu w okresie tych 12 miesięcy czy po przekroczeniu 183 dni...
2. Czy po przekoroczeniu 183 dni pobytu Spółka powinna zaprzestać pobierania zaliczek na podatek dochodowy ze stosunku pracy - nie odprowadzać go w Polsce ...
3. Czy w związku z tym, że praca jest wykonywana w Polsce i Wielkiej Brytanii należy wynagrodzenie pracownika dzielić proporcjonalne do dni roboczych przepracowanych w danym miesiącu w Polsce i w Wielkiej Brytanii - w ten sposób ustalać miesięczny dochód do opodatkowania w Polsce i dochód do opodatkowanie w Wielkiej Brytanii...
4. Czy okres 183 dni należy liczyć w danym roku podatkowym to jest od 01 stycznia do 31 grudnia...
5. Czy wynagrodzenie za pracę w Wielkiej Brytanii będzie obciążone składkami na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne ...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy, w przypadku gdy łączny okres pobytu na terenie Wielkiej Brytanii podczas delegacji przekroczy 183 dni, w okresie 12 miesięcy w danym roku podatkowym dochód będzie podlegał opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii licząc od dnia przekroczenia 183 dni wykonywanej pracy w tym Państwie.

Po przekroczeniu 183 dni pobytu pracownika za granicą Spółka powinna zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych z pracy w Wielkiej Brytanii i zobowiązać pracownika do odprowadzania zaliczek w Wielkiej Brytanii.

W związku z tym, że praca wykonywana jest zarówno w Polsce jak i w Wielkiej Brytanii należy po przekroczeniu 183 dni co miesiąc ustalać wynagrodzenie za pracę w Polsce jak i w Wielkiej Brytanii. Należy miesięczne wynagrodzenie dzielić proporcjonalnie do dni przepracowanych w danym kraju. Od tej części wynagrodzenia, która jest wykonywana w Polsce należy pobierać zaliczki na podatek i odprowadzać do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce, a pozostałą część wynagrodzenia pracownik powinien opodatkować w Wielkiej Brytanii.

W przypadku gdy łączny okres pobytu na terenie Wielkiej Brytanii podczas delegacji przekroczy 183 dni w okresie 12 miesięcy na przełomie roku kalendarzowego dochód będzie podlegał opodatkowaniu tylko w Polsce. Okresy przebywania w trakcie delegacji na terenie różnych państw nie podlegają zsumowaniu, pracownik podlega ustawodawstwu polskiemu.

W przypadku opodatkowania wynagrodzenia za pracę w Wielkiej Brytanii składka na ubezpieczenie społeczne naliczona od tego wynagrodzenia i potrącona przez pracodawcę podlegałaby odliczeniu od pozostałego dochodu osiągniętego za pracę w Polsce na podstawie art. 26 ust 1 pkt 2 lit b), natomiast składka na powszechne ubezpieczenie zdrowotne podlegałaby odliczeniu od podatku na podstawie art. 27b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania wynagrodzeń pracowników oddelegowanych do pracy w Wielkiej Brytanii tj. w kwestii pytania 1, 2, 3 i 4. W pozostałym zakresie tj. w zakresie pyt. 5 wydano odrębne rozstrzygnięcie Znak: IBPB II/1/415-712/10/BD.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym - (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).
   
   

Stosownie do art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca deleguje swoich pracowników do pracy na terytorium Wielkiej Brytanii. Zatem w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie przepisy Konwencji polsko - angielskiej.

Zgodnie z art. 4 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006r. (Dz. U. Nr 250, poz. 1840), określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. Konwencji z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Polska) otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie (Wielka Brytania). Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (Wielka Brytania).

W myśl art. 14 ust. 2 tej Konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Polska) otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie (Wielka Brytania), podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie (Polska), jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie (Wielka Brytania) przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie (Wielka Brytania), i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie (Wielka Brytania).
   
   

W odniesieniu do ww. art. 14 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji polsko-angielskiej należy zauważyć, że stosownie do Komentarza do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na „dniach fizycznej obecności”. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Należy także wyjaśnić, że rok podatkowy, o którym mowa w art. 14 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji polsko-angielskiej nie jest pojęciem tożsamym z rokiem kalendarzowym. "Dany rok podatkowy", o którym mowa jest w art. 14 ust. 2 a) Konwencji polsko- angielskiej odnosi się do drugiego państwa - w tym przypadku drugie państwo to Wielka Brytania, a więc przepis dotyczy roku podatkowego w Wielkiej Brytanii. Rokiem podatkowym w Wielkiej Brytanii jest okres od 06 kwietnia bieżącego roku do 05 kwietnia roku następnego. Dodatkowo wyjaśnia się, że przy takiej redakcji przepisu jaki zastosowano w art. 14 ust. 2 lit. a) Konwencji należy brać pod uwagę wszystkie możliwe kolejne dwunastomiesięczne okresy, nawet okresy, które do pewnego stopnia pokrywają się z innymi. Oznacza to, że jeżeli na pobyt danej osoby w drugim państwie składa się kilka krótkich okresów, wtedy do ustalenia dni pobytu w tym państwie uwzględnia się wszystkie wcześniejsze okresy pobytu w dwunastomiesięcznym okresie. Zatem, w celu ustalenia czy pobyt pracownika w drugim państwie łącznie nie przekroczył 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym należy wziąć pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony „do przodu” od dnia przybycia pracownika do drugiego państwa (Wielkiej Brytanii), ale także okres dwunastu miesięcy liczony „wstecz” od dnia wyjazdu tegoż pracownika z drugiego państwa.

W świetle powyższej cytowanych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji polsko-angielskiej wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Wielkiej Brytanii.

Natomiast art. 14 ust. 2 ww. Konwencji polsko-angielskiej określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile zostaną łącznie spełnione określone w ww. przepisach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 2 ww. Konwencji polsko-angielskiej, w tym państwie, w którym praca jest wykonywana (w Wielkiej Brytanii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 22 Konwencji polsko-angielskiej, przy czym opodatkowaniu podlegać będzie dochód uzyskany od pierwszego dnia, w którym praca wykonywana była w Wielkiej Brytanii.

Jak wynika ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, wnioskodawca zatrudnia pracowników na stanowisku pracy inżynier, programista. Pracownicy są obywatelami Polskimi, mającymi w Polsce miejsce zamieszkania. Stałym miejscem pracy jest siedziba Spółki w Polsce. Ze względu na charakter pracy pracownicy muszą odbywać liczne zagraniczne podróże służbowe między innymi do Wielkiej Brytanii. Spółka nie posiada siedziby ani zakładu za granicą. Każdy wyjazd jest potwierdzany poleceniem wyjazdu służbowego, a Spółka wypłaca pracownikowi należności z tytułu podróży służbowych na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Spółka wysyłając pracownika nie zna z góry okresu jego pobytu poza granicami kraju. Zaliczki na podatek dochodowy są pobierane w Polsce do dnia przekroczenia 183 dni pobytu w Wielkiej Brytanii w danym roku podatkowym. Rokiem podatkowym jest okres 12 miesięcy od 01 stycznia do 31 grudnia. Po przekroczeniu 183 dni pracownik zostanie zobowiązany do odprowadzania zaliczek w Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli łączny okres pobytu pracownika na terenie Wielkiej Brytanii podczas delegacji przekroczy 183 dni, w okresie kolejnych dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, nie będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji. Wówczas dochód pracownika będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 Konwencji tj. w Wielkiej Brytanii oraz w Polsce, przy czym opodatkowaniu podlegać będzie dochód uzyskany od pierwszego dnia (w dwunastomiesięcznym okresie), w którym praca wykonywana była w Wielkiej Brytanii.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w art. 22 Konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania (metoda wyłączenia z progresją).

W związku z tym stanowisko wnioskodawcy w zakresie sposobu opodatkowania dochodu z pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii (pyt. 1) jak i sposobu liczenia okresu 183 dni pobytu pracownika w Wielkiej Brytanii należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Zatem w sytuacji gdy pracodawca nie wie „z góry” czy zatrudniony pracownik będzie przebywał w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni czy też przekroczy łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym i tym samym nie wie czy ma zastosowanie ww. art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a pozostałe warunki art. 14 ust. 2 Konwencji polsko-angielskiej są spełnione, to do momentu nieprzekroczenia 183 dni pobytu w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, dochody pracownika wnioskodawcy winny być opodatkowane zgodnie z art. 14 ust. 2 Konwencji tj. w Polsce. W tym okresie wnioskodawca jako zakład pracy jest obowiązany obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 i następne ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast z chwilą przekroczenia przez pracownika 183 dni pobytu w Wielkiej Brytanii w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w roku podatkowym, wnioskodawca będący płatnikiem winien zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej przez pracownika w Wielkiej Brytanii, z uwagi na fakt, iż od chwili przekroczenia tego okresu wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Wielkiej Brytanii podlega opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii według przepisów prawa brytyjskiego, przy czym opodatkowaniu podlega dochód uzyskany od pierwszego dnia (dwunastomiesięcznego okresu), w którym praca była wykonywana w Wielkiej Brytanii.

Biorąc pod uwagę, że po przekroczeniu łącznie 183 dni pobytu pracownika w Wielkiej Brytanii w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, pracownik wnioskodawcy będzie również pracował w Polsce wnioskodawca jako płatnik winien co miesiąc ustalać wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Wielkiej Brytanii oraz wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce, stosując metodę proporcjonalnego dzielenia wynagrodzenia w stosunku do liczby dni roboczych przepracowanych w danym kraju. Na tej podstawie wnioskodawca winien pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy w Polsce od części wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Polsce. Pozostałą część wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Wielkiej Brytanii pracownik winien opodatkować w Wielkiej Brytanii.

Wobec tego, zajęte przez wnioskodawcę stanowisko – w części dotyczącej zaprzestania pobierania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy w Polsce pracownika oddelegowanego (pyt. 2) jak i w kwestii proporcjonalnego podziału wynagrodzenia pracownika w stosunku do dni roboczych przepracowanych w danym miesiącu w Polsce i w Wielkiej Brytanii (pyt. 3) należało uznać za prawidłowe.

Należy również zwrócić uwagę na fakt, iż Konwencje i umowy zawarte pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a innymi krajami, w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, jako umowy dwustronne obowiązują wyłącznie dwie strony konwencji (umowy), które je ratyfikowały, a to oznacza, że w przypadku delegowania pracowników do pracy kolejno do różnych państw, zastosowanie mają poszczególne dwustronne konwencje (umowy). Zatem okresy pobytu na terytorium danego kraju, w który pracownik wykonuje pracę należy liczyć dla każdego z tych krajów oddzielnie. Okresy te nie podlegają zsumowaniu.

Ponadto wyjaśnia się, że jeżeli wynagrodzenia za pracę w Wielkiej Brytanii będą obciążone składkami na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne (do oceny czego tut. Organ podatkowy nie jest uprawniony) składki te będą podlegały odliczeniu od dochodu (składki na ubezpieczenie społeczne) i od podatku (składki na ubezpieczenie zdrowotne) zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ust. 1 pkt 2 i art. 27b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.