Interpretacja Ministra Finansów
DD2/033/132/PMN/10/453
z 22 czerwca 2010 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
DD2/033/132/PMN/10/453
Data
2010.06.22
Autor
Minister Finansów
Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Zwolnienia przedmiotowe
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
autostrada
diety
koszty uzyskania przychodów
opłata
paragony
podróż służbowa (delegacja)
Istota interpretacji
Czy prowadząc działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych w kraju jak i za granicą Wnioskodawcy – właścicielowi i jedynej osobie firmy transportowej przysługują diety z tytułu podróży służbowych, które może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?
Wniosek ORD-IN 525 kB
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi od 2007 r. działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych, polegającą na „przewozie towarów transportem drogowym samochodem ciężarowym na terenie wielu państw UE.” Pan Wiktor M. nie zatrudnia żadnych pracowników, a ww. usługi świadczy sam. Specyfiką tego typu usług jest fakt ciągłych wyjazdów poza siedzibę firmy, co zdaniem Wnioskodawcy stanowi podróż służbową w celu osiągnięcia konkretnego dochodu. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W tak przedstawionym stanie faktycznym Pan Wiktor M. zadał m.in. pytanie czy prowadząc działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych w kraju i za granicą „właścicielowi i jednocześnie jedynej osobie firmy transportowej” przysługują diety z tytułu podróży służbowych, które może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, diety z tytułu podróży służbowych przysługują osobie prowadzącej działalność gospodarczą, „pełniącej jednocześnie funkcję kierowcy samochodu ciężarowego i stanowią one koszt uzyskania przychodów do wysokości limitu zgodnie z odrębnymi przepisami.” Pan Wiktor M. uważa, iż z analizy przepisów art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że „diety stanowią koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że podróż służbowa pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatnika (...), z zastrzeżeniem, że diety nie mogą przekraczać kwot określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.” Sama zaś podróż służbowa, zdaniem Wnioskodawcy, „nie została przez organy podatkowe zdefiniowana. Definicję tę zawiera KP, w którym za podróż służbową uważa się wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z zawartej umowy o pracę.” Pan Wiktor M. wskazał jednocześnie, iż „W myśl art. 22 ust. 1 updof, obie kategorie osób (pracownicy i osoby prowadzące działalność gospodarczą) zostały zrównane. Przepisy updof nie zawierają ograniczeń pozwalających na pozbawienie podatnika prawa do odliczania diet ze względu na charakter lub rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej.” Wnioskodawca uważa, że „jeżeli ponoszone wydatki związane są z osiągnięciem przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 updof i w przypadku diet nie przekraczają kwot, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, wówczas stanowią podstawę do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów.” Na potwierdzenie swego stanowiska Wnioskodawca przytoczył wyroki sądów administracyjnych. Wydając w imieniu Ministra Finansów, na wniosek Pana Wiktora M., interpretację indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe i stwierdził, powołując się na przepisy art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że „brak jest podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu wskazanych w przedmiotowym wniosku podróży.” Organ upoważniony wskazał, że „O tym, czy dana podróż przedsiębiorcy lub osoby z nim współpracującej, stanowi w rozumieniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podróż służbową, decyduje każdorazowo cel podróży i jej służbowy charakter. Oznacza to, że podróżą służbową nie jest osobiste wykonywanie usług przez przedsiębiorcę w zakresie działalności przedsiębiorstwa i na podstawie zawartej z kontrahentem umowy. W sytuacji, gdy wykonywane usługi stanowią przedmiot działalności gospodarczej, przejazd i pobyt w miejscu wykonywania usług nie jest podróżą służbową, wobec czego przedsiębiorcy nie przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych.”
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Oznacza to, że zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych jest możliwe, jeżeli zostaną spełnione kryteria wynikające z wyżej wymienionego przepisu. Regulacje prawne dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących zawarte zostały w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
Podkreślić jednak należy odmienny charakter regulacji w przypadku pracownika i osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Pracownikowi cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Uznać zatem należy, że odesłanie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy do pojęcia pracownika może mieć zastosowanie jedynie w kontekście ograniczenia wysokości diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, nie zaś samej zasady dopuszczalności zastosowania tego przepisu do wymienionych w nim podmiotów. Z powyższej regulacji prawnej wynika konieczność wyłączenia z kosztów podatkowych wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Oznacza to, że osobom tym przysługuje prawo uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmując swoją dyspozycją sytuacje odbywania podróży służbowych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą, nie przewidują do tej kategorii podatników żadnych wyłączeń o charakterze przedmiotowym lub podmiotowym, wobec tego nieuprawnione jest różnicowanie osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą według rodzaju tej działalności. Jednocześnie podkreślić należy, że problematyka dotycząca podróży służbowych, odbywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług transportowych, znalazła odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Orzecznictwo sądowoadministracyjne ukształtowało w tym zakresie jednolitą linię rozstrzygnięć wskazując, iż nie znajduje uzasadnienia stanowisko, że jedynie podróże mające na celu czynności incydentalne spełniają wymogi podróży służbowych, natomiast realizowanie zasadniczego przedmiotu działalności (w tym wypadku usług transportowych) nie wchodzi w zakres podróży służbowych. Minister Finansów, uwzględniając orzecznictwo sądów, wydał w dniu 15 lutego 2010 r. interpretację ogólną Nr DD2/033/259/PMN/09/1113, stwierdzając, że okoliczność, iż istotą prowadzonej działalności gospodarczej jest wykonywanie usług transportowych, nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej, tak na obszarze kraju, jak i poza jego granicami. Wobec powyższego należy uznać, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów podatkowych wartość diet z tytułu podróży służbowych, związanych ze świadczeniem usług transportowych, do wysokości określonej w odrębnych przepisach, jeżeli wydatki te wypełniają przesłanki art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest prawidłowe. W świetle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego należało, z urzędu, zmienić interpretację indywidualną wydaną przez organ upoważniony, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.
Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.