Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1290/SK
z 16 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 18 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji środka trwałego od części jego wartości początkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji środka trwałego od części jego wartości początkowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zamierza zakupić środek trwały zaliczany do grupy 3-8 KŚT, nie będący samochodem osobowym. Jako spełniająca warunki małego podatnika, Wnioskodawczyni zamierza dokonać jednorazowej amortyzacji ww. środka trwałego w wysokości 60% jego wartości początkowej w roku wprowadzenia tego środka trwałego do ewidencji środków trwałych. Pozostałą wartość środka trwałego w wysokości 40%, Wnioskodawczyni zamierza amortyzować według metody liniowej począwszy od następnego roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy mogę dokonać jednorazowej amortyzacji (będącej pomocą de minimis), w kwocie mniejszej (tzn. wybranej przez siebie) od wartości początkowej, a pozostałą część wartości początkowej amortyzować według metody liniowej począwszy od następnego roku, pomimo, że nie przekroczyłam w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości wszystkich jednorazowych odpisów amortyzacyjnych (z zastrzeżeniem art. 22k ust. 9, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), co powodowałoby obligatoryjne zmniejszenie wartości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w związku z przekroczeniem limitu pomocy de minimis i konieczność amortyzowania pozostałej części wartości według wybranej metody amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawczyni, może dokonać jednorazowej amortyzacji (będącej pomocą de minimis), w kwocie mniejszej (tzn. wybranej przez siebie) od wartości początkowej, a pozostałą część wartości początkowej amortyzować według metody liniowej począwszy od następnego roku, pomimo że nie przekroczyła w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości wszystkich jednorazowych odpisów amortyzacyjnych (z zastrzeżeniem art. 22k ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wnioskodawczyni uważa, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie jednorazowej amortyzacji nie zabraniają wprost zastosowania tego rodzaju amortyzacji, która jest pomocą de minimis, a więc w kwocie niższej niż wartość początkowa środka trwałego. W art. 22k ust. 7 nie ma zastrzeżenia, że podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych „jedynie” od wartości początkowej środków trwałych, co oznacza, że jest to maksymalny pułap jednorazowego odliczenia, jeśli nie zostały przekroczone ww. limity pomocy de minimis.

Ponadto art. 22k ust. 8 sugeruje taką możliwość poprzez fragment zdania: „lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4”, gdzie oprócz jednorazowej amortyzacji mowa jest również m.in. o dokonywaniu amortyzacji w równych ratach co miesiąc. Ustawodawca nie zastrzegł, że zasady amortyzacji innej niż jednorazowa dotyczą w tym przypadku tylko sytuacji przekroczenia limitu pomocy de minimis 50.000 euro. W drugim zdaniu art. 22k ust. 8 ww. ustawy, w którym wskazano, iż „od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i”, ustawodawca nie zastrzegł także, że sytuacja ta dotyczy tylko i wyłącznie sytuacji przekroczenia limitu pomocy de minimis.

Wnioskodawczyni uważa więc, że ustawodawca nie zabronił w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwości wyboru wysokości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego środka trwałego (przy wyborze metody będącej jednocześnie pomocą de minimis) w kwocie niższej niż wartość początkowa, gdyż ustawodawca pozwala w tej ustawie na możliwość optymalizacji wyniku finansowego, m.in. poprzez możliwość obniżenia stawek amortyzacyjnych i w konsekwencji obniżenia odpisu amortyzacyjnego w danym roku podatkowym zgodnie z art. 22i.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jednocześnie w myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22h ust. 4 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc, albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.

W myśl natomiast art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3 (art. 22k ust. 9 ww. ustawy).

W myśl art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W 2012 r. podatnicy mogli dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych do wysokości nieprzekraczającej 222.000 zł, a w roku 2013 mogą do wysokości nieprzekraczającej 205.000 zł.

Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis (art. 22k ust. 10 ww. ustawy).

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Zatem z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać mali podatnicy lub podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej za wyłączeniem sytuacji, określonych w art. 22k ust. 11 powołanej ustawy, zgodnie z którym przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Określenie „mały podatnik” zdefiniowane zostało w art. 5a pkt 20 ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro. Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika iż Wnioskodawczyni zamierza zakupić środek trwały zaliczany do grupy 3-8 KŚT, nie będący samochodem osobowym. Jako spełniająca kryteria „małego podatnika” zamierza w roku wprowadzenia tego środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jednorazowo zamortyzować 60% jego wartości początkowej, a pozostałą część w wysokości 40% jego wartości, zamierza amortyzować według metody liniowej począwszy od następnego roku podatkowego.

Mając na względzie powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie w roku podatkowym, w którym Wnioskodawczyni dokona zakupu środka trwałego, zaliczonego do grupy 3-8 KŚT (nie będącego samochodem osobowym), będzie spełniać kryteria „małego podatnika”, o których mowa w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 60% jego wartości początkowej najwcześniej w momencie w którym środek ten zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z cyt. art. 22k ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w pierwszym roku podatkowym podatnik nie musi zamortyzować całej wartości początkowej środka trwałego. Wówczas w następnym roku podatkowym, Wnioskodawczyni może wybrać amortyzację metodą liniową, o której mowa w art. 22i ust. 1 ww. ustawy, w odniesieniu do pozostałej niezamortyzowanej jednorazowo wartości początkowej przedmiotowego środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.