INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25.05.2010 r. (data wpływu 28.05.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.05.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 30 listopada 2009 roku Wnioskodawca zakończył pracę wykonywaną na podstawie umowy o pracę z polskim pracodawcą. W grudniu 2009 roku podjął pracę w państwie Katar u tamtejszego pracodawcy. Wnioskodawca jest kawalerem, nie posiada dzieci oraz nie posiada w Polsce żadnych nieruchomości. Pobyt w Katarze planuje na okres dłuższy niż 5 lat.

W Katarze Wnioskodawca będzie przebywał z pewnością więcej niż 183 dni w każdym roku zaczynając od roku 2010. Przed wyjazdem do Kataru, w listopadzie 2009 r. Wnioskodawca złożył zapytanie o interpretację indywidualną odnośnie płacenia podatków w Polsce od dochodów uzyskanych w Katarze.

Interpretacja indywidualna potwierdziła stanowisko Wnioskodawcy w tej sprawie tzn.: - „jako iż nie spełnia warunków opisanych w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a mianowicie nie ma w Polsce ośrodka interesów życiowych, jak też nie przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku, nie podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Polsce, a jedynie od dochodów osiągniętych w Polsce.”

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Wnioskodawca zastanawia się nad zainwestowaniem w przyszłości zarobionych za granicą pieniędzy w nieruchomości (działki, mieszkania, domy) w Polsce i chciałby wiedzieć czy po takiej inwestycji będzie podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zainwestowanie pieniędzy w nieruchomości w jakimkolwiek kraju nie wiąże się z przeniesieniem interesów życiowych do tegoż kraju.

Tak więc w rozumieniu Wnioskodawcy w dalszym ciągu nie będzie podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Polsce, a jedynie od dochodów osiągniętych w Polsce, gdyż ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy w dalszym ciągu będzie poza granicami Polski oraz nie będzie przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Doha dnia 18.11.2008 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 17, poz. 93), w rozumieniu niniejszej Umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo i każdą jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł położonych w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, iż ściślejsze powiązania gospodarcze i osobiste (ośrodek interesów życiowych) łączą Wnioskodawcę z państwem Katar.

W państwie tym mieszka, pobyt w Katarze planuje na okres dłuższy niż 5 lat. Z dniem 30 listopada 2009 roku zakończył pracę wykonywaną na podstawie umowy o pracę z polskim pracodawcą, a w grudniu 2009 roku podjął pracę w państwie Katar u tamtejszego pracodawcy. Jest kawalerem, nie posiada dzieci oraz nie posiada w Polsce żadnych nieruchomości. W Katarze będzie przebywał z pewnością więcej niż 183 dni w każdym roku zaczynając od roku 2010.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Udzielając odpowiedzi do zadanego pytania w przedmiocie, czy zakup nieruchomości (działki, mieszkania domy) nie wpłynie na zmianę rezydencji podatkowej Wnioskodawcy, należy przeanalizować zapisy Konwencji zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu w części dotyczącej art. 6 zatytułowanego Dochód z majątku nieruchomego.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

Stosownie do ust. 2 ww. artykułu określenie "majątek nieruchomy" ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące własności ziemi, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak również prawa do stałych i zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych. Statki morskie, statki żeglugi śródlądowej i statki powietrzne nie stanowią majątku nieruchomego.

Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do dochodu osiągniętego z bezpośredniego użytkowania, dzierżawy lub innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego. (art. 6 ust. 3 ww. umowy).

W świetle art. 6 ust. 4 ww. konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, postanowienia ustępów 1 i 3 stosuje się również do dochodu z majątku nieruchomego przedsiębiorstwa oraz do dochodu z majątku nieruchomego służącego do wykonywania wolnego zawodu

W związku z powyższym sam fakt zakupu nieruchomości w Polsce przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Katarze nie wpłynie na zmianę statusu takiej osoby.

Jedynie uzyskiwanie dochodów z nieruchomości położonej w Polsce przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Katarze, miałoby wpływ na rozliczenie podatkowe w Polsce.

Reasumując należy stwierdzić, iż ośrodek życiowy Wnioskodawcy według prawa znajduje się w Katarze, a tym samym Wnioskodawca w Polsce będzie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny), tj. będzie podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Nabycie nieruchomości w Polsce nie zmieni statusu takiej osoby.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.