INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 30 grudnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie zaliczenia spadkobierczyni do grupy podatkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie zaliczenia spadkobierczyni do grupy podatkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w wyniku postanowienia sądu rejonowego nabyła spadek po Pani na podstawie testamentu notarialnego. Spadkodawczyni była osobą bezdzietną i nie posiadała rodzeństwa (była jedynaczką). Ojciec spadkodawczyni i dziadek spadkobierczyni byli braćmi. Wnioskodawczyni twierdzi, iż żyła ze spadkodawczynią w ścisłym emocjonalnym związku rodzinnym oraz że udzielały sobie wzajemnie pomocy. Więź między wnioskodawczynią a spadkodawczynią trwała od wczesnego dzieciństwa, a szczególnie w ostatnich latach życia spadkodawczyni (po jej owdowieniu i stwierdzeniu przewlekłej choroby) była objęta autentyczną, intensywną opieką.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie :

Czy wnioskodawczynię można zaliczyć do II grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn...

Wnioskodawczyni uważa, że pomimo prawdziwych więzów krwi i faktycznych bliskich relacji rodzinnych istniejących między wnioskodawczynią, a spadkodawczynią, opisane wyżej pokrewieństwo nie jest enumeratywnie wymienione jako zaliczające wnioskodawczynię do drugiej grupy podatkowej. Fakt nie posiadania dzieci i rodzeństwa przez spadkodawczynię sprawił, iż wnioskodawczyni była faktycznie najbliższą jej osobą. Wnioskodawczyni uważa, że zaliczenie jej do trzeciej grupy podatkowej i postawienie na równi z osobami obcymi jest bardzo krzywdzące i niesprawiedliwe wobec faktycznego stanu bliskich relacji rodzinnych oraz z treści art. 14 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, który wnioskodawczyni powołała.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Stosownie do art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. Nr 45, poz. 207 z późn. zm.) zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe. Przez osobisty stosunek nabywcy do osoby zbywcy, zgodnie z art. 14 ust. 2 cyt. ustawy należy rozumieć stopień pokrewieństwa bądź też jego brak.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 cyt. ustawy do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1. do grupy I - małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II - zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III - innych nabywców.
   
   

Z analizy art. 14 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn wynika, że w I i II grupie podatkowej wyczerpująco wymieniono osoby zaliczone do tych grup, natomiast w III grupie podatkowej zrezygnowano z wyczerpującego wyliczenia osób przynależnych do niej, zaliczając innych nabywców, tzn. wszystkich pozostałych, którzy nie zostali zaliczeni przez ustawodawcę do I lub II grupy podatkowej (np. do III grupy podatkowej należy zaliczyć osoby niespokrewnione ze sobą, ale również krewnych, który nie zostali zaliczeni do I i II grupy, np. kuzyni). III grupę podatkową stanowią przede wszystkim te osoby, które z uwagi na pozarodzinną, osobistą relację ze spadkodawcą stały się spadkobiercami lub obdarowanymi. W tej grupie znajdują się również podatnicy, których nie łączy ze zbywcą żaden stosunek osobisty a także osoby z tzw. dalszej rodziny.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawczyni na podstawie postanowienia sądu rejonowego nabyła spadek (testament notarialny). Wnioskodawczyni podkreśla, że spadkodawczyni nie posiadała rodzeństwa (była jedynaczką) oraz była osobą bezdzietną. Ojciec spadkodawczyni oraz dziadek spadkobierczyni byli braćmi. Wnioskodawczyni twierdzi, iż żyła ze spadkodawczynią w ścisłym emocjonalnym związku rodzinnym oraz że udzielały sobie wzajemnie pomocy.

Zakreślenie kategorii osób zaliczanych do danej grupy podatkowej, o której mowa w ww. przepisie ustawy o podatku od spadków i darowizn, wymaga wyjaśnienia pojęcia „zstępnego”. Pojęcie to ograniczone jest do krewnych w linii prostej. Zstępni bowiem to krewni pochodzący od wspólnego przodka w linii prostej. Uznanie, że zstępnymi są wyłącznie krewni w linii prostej, wyłącza możliwość uznania za zstępnego wnioskodawczynię. Spadkobierczyni – w związku z tym, że nie zostały spełnione żadne kryteria zezwalające na zaliczenie jej do II grupy podatkowej została zaliczona – do III grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Podkreślenia wymaga, iż takim kryterium nie może być fakt pozostawiania w bliskich kontaktach osobistych ze spadkodawczynią. Grupy podatkowe wymienione w art. 14 ust. 2 ustawy, są katalogiem zamkniętym, co oznacza, że rozszerzająca interpretacja przepisów jest niedozwolona, ponieważ ustawodawca jednoznacznie i wyczerpująco wymienia ograniczony krąg osób zaliczanych do II grupy podatkowej.

Mając powyższe na uwadze stanowisko wnioskodawczyni należy uznać - za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się

(w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.