INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2010 r. (data wpływu 18 lutego 2010 r.), uzupełnionym w dniu 26 marca 2010 r. oraz 28 kwietnia 2010 r. na wezwanie tutejszego Organu z 22 marca 2010 r. nr IPPB3/423-85/10-3/JG oraz z dnia 15 kwietnia 2010 r. nr IPPB3/423-85/10-5/JG, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty „opłaty z tytułu zwrotu nakładów” zapłaconej na rzecz Z.– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty „opłaty z tytułu zwrotu nakładów” zapłaconą na rzecz Z.. Wniosek został uzupełniony w dniu 26 marca 2010 r. na wezwanie tutejszego Organu z dnia 22 marca 2010 r. nr IPPB3/423-85/10-3/JG o aktualny odpis z KRS potwierdzający sposób reprezentacji Spółki oraz w dniu 26 kwietnia 2010r. (data wpływu 28 kwietnia 2010 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 15 kwietnia 2010 r. nr IPPB3/423-85/10-5/JG poprzez sprecyzowanie i dokładne opisanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, V.S.A. (dalej: V. lub Spółka) wytwarza energię elektryczną i cieplną. V. produkuje energię elektryczną i cieplną w skojarzeniu m. in. w Elektrociepłowni P, jednym z obiektów produkcyjnych należących do Spółki. Obiekt ten zlokalizowany jest na działce gruntu położonej w P, o numerze ewidencyjnym (dalej: Nieruchomość). Na Nieruchomości znajdują się m. in. budynek magazynowy o powierzchni 925,60 m², budynek stolarni o powierzchni 185,17 m² i budynek warsztatowy o powierzchni 731,50 m² (dalej: Budynki) stanowiące nakłady spółki P. Z W.S.A. (dalej: Z.) na Nieruchomość. Budynki zostały wybudowane przez Z. przed 2006 r.

Spółka jest użytkownikiem wieczystym Nieruchomości i właścicielem Budynków, jednakże roszczenia wobec, tego terenu zgłasza również Z.. Źródłem sporu pomiędzy Stronami jest z jednej strony:

1. roszczenie Z. względem Nieruchomości, wynikające z decyzji Wojewody Warszawskiego z dnia 21 czerwca 1996 roku, na mocy której Z. nabył z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 roku, w oparciu o art. 2 ust.1 - 3 ustawy z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości, jak również innych działek; z drugiej zaś strony,
2. roszczenie V. względem Nieruchomości, wynikające z faktu jej użytkowania w dniu 5 grudnia 1990 roku, potwierdzone w umowie zawartej w dniu 26 października 2006 roku (za Rep.) pomiędzy Gminą P a V. o oddanie w użytkowanie wieczyste Nieruchomości na rzecz V. wraz z jednoczesnym nieodpłatnym przeniesieniem własności budynków znajdujących się na Nieruchomości na rzecz V..
   
   

Jak wskazano w lit. b) powyżej, w dniu 26 października 2006 r. na mocy aktu notarialnego Rep. Gmina Miasta P, oprócz ustanowienia użytkowania wieczystego na Nieruchomości, nieodpłatnie przeniosła na rzecz Spółki własność posadowionych na powyższej Nieruchomości Budynków, jednocześnie stanowiących nakłady Z. na Nieruchomość. Ponieważ Budynki znajdowały się na gruncie w użytkowaniu wieczystym Spółki i były wykorzystywane przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej, w 2006 r. Spółka dokonała ujawnienia Budynków jako środków trwałych otrzymanych nieodpłatnie. Spółka wykazała przychód podatkowy z tytułu otrzymania tych środków trwałych w kwocie 497.000 PLN (określonej na podstawie operatu szacunkowego) i w wartości początkowej odpowiadającej kwocie rozpoznanego przychodu wprowadziła je do ewidencji środków trwałych.

Pomimo, iż Spółka obecnie jest użytkownikiem wieczystym Nieruchomości a także posiada prawo własności budynków posadowionych na tym gruncie (w tym Budynków), co zostało potwierdzone wpisem do księgi wieczystej KW prowadzonej przez Sąd Rejonowy w P, skomplikowany stan prawny Nieruchomości i pozostałych działek sprawia, że V. ponosi ryzyko utraty praw do Nieruchomości, jak i utraty własności Budynków. Uwzględniając stan postępowań administracyjnych i sądowych w sprawie Nieruchomości, jak również argumenty, jakimi dysponuje każda ze Stron, zarząd V. ocenia ryzyko utraty praw do Nieruchomości jako możliwe. Ponadto, kontynuowanie sporu z Z. łączy się z koniecznością ponoszenia kosztów postępowania oraz utrudnia V. prowadzenie działalności oraz praktycznie uniemożliwia V. przeprowadzenie jakichkolwiek dalszych inwestycji na terenie Nieruchomości.

W związku z powyższym, Strony wyraziły wolę umownego, ugodowego załatwienia powstałego pomiędzy nimi sporu. Wolą V. jest uzyskanie pełnego bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do Nieruchomości i Budynków, a także uzyskanie tytułu prawnego do Działki nr 553. W wyniku ustaleń, strony zawarły umowę warunkową (dalej: Umowa), w której Z. uznał, iż V. jest pełnoprawnym użytkownikiem wieczystym Nieruchomości oraz właścicielem budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości (w tym Budynków), a tytuł ten V. nabyła w sposób ważny i skuteczny na podstawie Umowy. W związku z tym, Z. zrzeknie się wszelkich praw i roszczeń w stosunku do Nieruchomości i uzna, że od momentu powstania roszczenia V. do Nieruchomości spółka ta była uprawniona do żądania ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na Nieruchomości i przeniesienia na jej rzecz własności budynków i urządzeń na niej zlokalizowanych (w tym Budynków).

Strony postanowiły między innymi, iż tytułem zwrotu nakładów. poniesionych przez Z. na Nieruchomość, tj. wybudowanie przez Z. Budynków na Nieruchomości, Spółka zapłaci na rzecz Z. kwotę 1.000.000,00 złotych netto (dalej: Opłata z tytułu zwrotu nakładów). Należy jednocześnie wskazać, iż zapłata przez V. Opłaty z tytułu zwrotu nakładów była jednym z kluczowych elementów Umowy, obok ustaleń dotyczących zrzeczenia się za wynagrodzeniem roszczeń do samej działki gruntu, na której zlokalizowana jest jednostka produkcyjna V. oraz przedmiotowe Budynki.

Ponadto, V. i Z. zobowiązały się do dokonania określonych czynności procesowych w odpowiednich postępowaniach administracyjnych i sądowych mających na celu osiągnięcie stanu prawnego zgodnego z wolą stron wyrażoną w Umowie. Na wypadek niewykonania przez jedną ze stron opisanych powyżej zobowiązań druga strona będzie upoważniona do dochodzenia kary umownej.

W ocenie Spółki i jej doradców prawnych, zrzeczenie się roszczeń do Nieruchomości przez Z. i późniejsze wycofanie wniosków i pozwów Z. z toczących się postępowań, skutecznie zabezpieczy i utwierdzi prawa Spółki do Nieruchomości i Budynków.

Spółka pragnie wyjaśnić, iż w księgach rachunkowych Spółki prowadzonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, kwota Opłaty z tytułu zwrotu nakładów zostanie zaksięgowana jako koszt bilansowy w pozostałych kosztach operacyjnych na podstawie dokumentu księgowego (przykładowo na podstawie faktury lub noty księgowej otrzymanej od Z.) i jednocześnie nie będzie podlegać, kapitalizacji do wartości środków trwałych Spółki.

Wnioskodawca uzupełniając w dniu 28 kwietnia 2010 r. stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) na wezwanie z dnia 15 kwietnia 2010 r. dodał:

Spółka podjęła szereg czynności administracyjnych i sądowych mających na celu ustalenie statusu prawnego działki gruntu położonej w P. i ul. J. o numerze ewidencyjnym 435/1 (dalej: Nieruchomość), do której prawa, oprócz Spółki, przysługiwały jednocześnie P. Z. oraz budynku magazynowego o powierzchni 925,60 m², budynku stolarni o powierzchni 185,17 m² i budynku warsztatowego o powierzchni 731,50 m² (dalej: Budynki) stanowiących nakłady P. Z. na Nieruchomość. Ze względu na fakt, iż własność Budynków jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym Nieruchomości czynności te dotyczyły zarówno Nieruchomości jak i Budynków. Spółka podjęła powyższe działania po konsultacji z Doradcą Prawnym, który wskazywał; iż istniały realne szanse na podważenie tytułu prawnego P. Z. do Nieruchomości oraz tym samym Budynków. Jednocześnie, niepodjęcie tych czynności i niewykorzystanie wszystkich argumentów jakie posiadała w sporze Spółka byłoby nieracjonalne — i mogłoby skutkować szybką i nieodwracalną utratą praw do Nieruchomości jak i Budynków (aczkolwiek kluczowe znaczenie z punktu widzenia Spółki miała Nieruchomość). Spółka zdecydowała, iż wartość Nieruchomości i jej strategiczne znaczenie dla działalności Spółki na terenie P., uzasadniały wejście w spór z P. Z. i ponoszenie związanych z tym kosztów. Czynności podjęte przez Spółkę miały zasadniczo na celu podważenie decyzji administracyjnych, z których wynikał tytuł prawny P. Z. do Nieruchomości i Budynków, tj.:

• decyzji Wojewody z dnia 21 czerwca 1996 r. (nr 430/96; dalej: Decyzja Uwłaszczeniowa), mocą której Wojewoda stwierdził z dniem 5 grudnia 1990 r. nabycie z mocy prawa przez P. Z. prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz działek gruntu w P. o numerach 79, 111 oraz 84;

• decyzji Naczelnika Miasta z dnia 18 listopada 1976 r. (; dalej: Decyzja o Opłatach) o ustaleniu opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego gruntu, w tym m.in. Nieruchomości.
  
  

Poniżej Spółka przedstawia najważniejsze z podjętych czynności.

a) Podważenie Decyzji Uwłaszczeniowej.

• złożenie w dniu 26 marca 1997 r. wniosku o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej Decyzją Uwłaszczeniową

• po długotrwałym postępowaniu administracyjnym oraz przed sądami administracyjnymi, w toku którego Spółka składała wielokrotnie pisma, w tym skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA), postępowanie zostało ostatecznie zakończone wyrokiem NSA z dnia 22 marca 2001 r., mocą którego NSA oddalił skargę poprzednika prawnego Spółki (Elektrociepłownie W. S.A.) na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 29 września 1999 roku utrzymującą w mocy decyzję Wojewody z dnia 30 kwietnia 1998 r. w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie zakończonej Decyzją Uwłaszczeniową;

• złożenie w dniu 15 listopada 1999 r. wniosku o stwierdzenie nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej,

• długotrwałe postępowanie administracyjne, w toku którego Spółka składała wielokrotnie pisma, w tym wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, jest obecnie zawieszone do czasu rozstrzygnięcia postępowania w zakresie stwierdzenia nieważności Decyzji o Opłatach;

• udział w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej z wniosku Prezydenta Miasta z dnia 5 czerwca 2003 r.,

• po długotrwałym postępowaniu administracyjnym oraz przed sądami administracyjnymi, pierwotne (korzystne dla Spółki) rozstrzygnięcie stwierdzające nieważność Decyzji Uwłaszczeniowej zostało uchylone mocą wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w W z dnia 29 czerwca 2007 r. ; od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł zarówno Prezydent Miasta P. jak i Spółka; wyrokiem z dnia 20 listopada 2008 r. NSA ostatecznie rozstrzygnął spór, oddalając obie skargi;

b) Podważenie Decyzji o Opłatach.

• złożenie w dniu 23 września 1999 r. wniosku o stwierdzenie nieważności Decyzji o Opłatach,

• postępowanie administracyjne w sprawie zostało ostatecznie zakończone decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej: SKO) w Warszawie z dnia 16 grudnia 1999 r. (nr KOA/1538/Go/99 SKO) utrzymującą w mocy decyzję SKO w W. z dnia 19 listopada 1999 roku odmawiającą wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności Decyzji o Opłatach;

• złożenie w dniu 12 września 2002 r. wniosku o stwierdzenie, że Decyzja o Opłatach została wydana z naruszeniem prawa,

• postępowanie administracyjne w sprawie zostało zakończone decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 23 czerwca 2003 r. utrzymującą w mocy decyzję, Wojewody M. z dnia 21 lutego 2003 r. odmawiającą wszczęcia postępowania w sprawie; dalsze postępowanie w sprawie toczyło się z wniosku Prezydenta Miasta Pruszkowa;

• udział w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności Decyzji o Opłatach z wniosku Prezydenta Miasta P. z dnia 12 września 2005 r.,

• po długotrwałym postępowaniu administracyjnym oraz przed sądami administracyjnymi, pierwotne (korzystne dla Spółki) rozstrzygnięcie SKO w W. stwierdzające, iż Decyzja o Opłatach została wydana z naruszeniem prawa, zostało uchylone mocą wyroku WSA w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2007 r.; od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniosła Spółka; wyrokiem z dnia 11 września 2008 r. NSA oddalił skargę; w wyniku tego rozstrzygnięcia sprawa była ponownie rozpatrywana przez SKO w W, które decyzją z dnia 6 maja 2009 r. utrzymał w mocy decyzję SKO w W z dnia 29 czerwca 2006 roku w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności Decyzji o Opłatach (poniżej przedstawiono dalsze postępowanie w tej sprawie);

• złożenie w dniu 27 maja 2009 r. skargi na powyższą decyzję SKO; wyrokiem z dnia 23 września 2009 r. WSA w W oddalił skargę Spółki; Spółka złożyła skargę kasacyjną od tego wyroku, obecnie zamierza ją wycofać w wyniku zawartej z P. Z. ugody.

1. Powyższe zestawienie wskazuje jedynie najbardziej istotne czynności podjęte przez Spółkę. Jak wynika z przedstawionego zestawienia, mimo tego, iż część decyzji wydawanych pierwotnie była korzystna dla Spółki i budowała szanse na zakończenie sporu w sposób oczekiwany przez V., ostatnie rozstrzygnięcia podjęte zarówno przez organy administracji, jak i sądy administracyjne stwierdzały dość jednoznacznie brak podstaw prawnych do podważenia Decyzji Uwłaszczeniowej oraz Decyzji o Opłatach, z których wynikał tytuł prawny P. Z. do Nieruchomości i Budynków.
   W tej sytuacji, Spółka uznała, po konsultacji z Doradcą Prawnym, iż uzasadnionym z gospodarczego punktu widzenia i w istocie jedynym pewnym instrumentem zabezpieczenia braku utraty praw do Nieruchomości i Budynków będzie zawarcie z P. Z. ugody, nawet jeśli będzie się to wiązało z koniecznością zapłaty pewnych kwot na rzez P. Z. (tytułem zrzeczenia się roszczeń do samej Nieruchomości, jak i tytułem zwrotu nakładów na Budynki).
   Przedmiotowa ugoda została zawarta w dniu 16 listopada 2009 r., natomiast zapłata kwot z niej wynikających (tj. opłaty za zrzeczenie się roszczeń oraz zwrot nakładów) miała miejsce zgodnie z umową już w 2010 r.
2. Wartości stanowiące podstawę wyceny kwoty opłaty z tytułu zwrotu nakładów na rzecz P. Z. nie odpowiadają w żaden sposób wartości początkowej Budynków ujętych w ewidencji środków trwałych Spółki.
   W 2006 roku wartość początkową Budynków Spółka określiła na podstawie operatu szacunkowego z określenia wartości poniesionych nakładów z dnia 31 sierpnia 2006 r. i jednocześnie wykazała przychód z tytułu ujawnienia środków trwałych w kwocie 497.000,00 PLN.
   Natomiast kwota opłaty z tytułu zwrotu nakładów na rzecz P. Z. (tj. 1 000.000,00 PLN) została ustalona w wyniku negocjacji i ostatecznych uzgodnień pomiędzy P. Z. a Spółką. Z punktu widzenia Spółki, konieczność wyrażenia zgody na zapłatę wynagrodzenia tytułem zwrotu nakładów na Budynki, była warunkiem udanych negocjacji samego gruntu, tj. Nieruchomości, która ma strategiczne znaczenie dla V..
   Zaznaczyć przy tym należy, iż Spółka i P. Z. nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).
3. P. Z. poniósł nakłady na Nieruchomości kilkadziesiąt lat przed zaistnieniem przedmiotowego sporu (magazyn wybudowano w 1967 r. (435/20), stolarnię w 1957 r. (435/28) a warsztat w 1957 r. (435/32)).
   Spółka nie jest w posiadaniu dokumentów dotyczących poniesionych przez P. Z. nakładów na Nieruchomości; Budynki są bowiem przekazywane wyłącznie z protokołem odbioru wraz z książkami obiektów budowlanych.
   Spółka nie posiada również informacji, jakie dokumenty dotyczące poniesionych nakładów na Nieruchomości są w posiadaniu P. Z.. Takie informacje nie zostały Spółce udzielone w toku prowadzonych z P. Z. negocjacji.
4. Spółka nie dysponuje informacjami w zakresie uzasadnienia działań podejmowanych przez P. Z., w szczególności dlaczego P. Z. nie wystąpiło z roszczeniami dotyczącymi zwrotu poczynionych nakładów P. Z. na Nieruchomości do Gminy Miasta P.
   Posiadane przez Spółkę informacje obejmują jedynie intencje P. Z. wyrażone w trakcie negocjacji handlowych oraz w treści zawartej w ich wyniku umowy z dnia 16 listopada 2009 r. (dalej: Umowa), w której P. Z. uznał, iż Spółka jest pełnoprawnym użytkownikiem wieczystym Nieruchomości oraz właścicielem budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości (w tym Budynków), a tytuł ten Spółka nabyła w sposób ważny i skuteczny na podstawie Umowy. Jednocześnie, Strony postanowiły między innymi, iż tytułem zwrotu nakładów poniesionych przez P. Z. na Nieruchomość, tj. wybudowanie przez P. Z. Budynków na Nieruchomości, Spółka zapłaci na rzecz Z. kwotę 1 000.000,0O PLN.
   Na podstawie tych informacji, Spółka może jedynie domniemywać, iż skuteczne zaspokojenie na mocy Umowy roszczeń P. Z. z tytułu zwrotu nakładów, spowodowało brak konieczności dochodzenia zwrotu tych nakładów od Gminy Miasta P. Spółka nie dysponuje również wiedzą, czy dochodzenie roszczeń z tytułu zwrotu nakładów od Gminy Miasta P miało podstawy prawne.
5. Zdaniem Spółki, Umowa rodzi prawomocne skutki prawne i powoduje usunięcie zagrożenia pozbawienia Spółki praw do Nieruchomości i Budynków. Takie skutki Umowy są zgodne ze wspólną intencją jej stron i były przedmiotem konsultacji z doradcami prawnymi Spółki, którzy weryfikowali ostateczne brzmienie Umowy.
   W treści Umowy zawarto jednoznaczne oświadczenie P. Z. uznające, że Spółka jest pełnoprawnym użytkownikiem wieczystym Nieruchomości oraz właścicielem Budynków, a tytuł ten Spółka nabyła w sposób ważny i skuteczny na podstawie Umowy. Jednocześnie P. Z. na mocy Umowy zrzekł się wszelkich roszczeń w stosunku do Nieruchomości oraz Budynków i uznał, że od momentu powstania roszczenia Spółki o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości i przeniesienia na rzecz Spółki prawa własności Budynków, Spółka była uprawniona do dochodzenia tego roszczenia.
   
   

Zabezpieczenie nabycia praw przez Spółkę stanowią zobowiązania nałożone na P. Z. mocą Umowy, tj.:

• zobowiązanie do złożenia wniosku do Prezydenta P o zmianę Decyzji Uwłaszczeniowej na podstawie art. 154 § 1 w zw. z § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r., Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071) polegającą na wyłączeniu z zakresu Decyzji Uwłaszczeniowej – Nieruchomości, na której posadowione są Budynki;
• zobowiązanie do cofnięcia wniosku z dnia 13 marca 2009 r. o wznowienie postępowania administracyjnego w przedmiocie zatwierdzenia podziału spornej działki nr 435 na działkę nr 435/1 (tj. Nieruchomość) oraz działkę nr 435/2 stanowiącej przedmiot użytkowania wieczystego P. Z.; cofnięcie powyższego wniosku zapewnia bezpieczeństwo prawne Spółki w odniesieniu do Nieruchomości, a tym samym także do Budynków.
  
  

Dodatkowe zabezpieczenie praw Spółki stanowi przewidziana w Umowie kara umowna (w wysokości 10.000.000,00 PLN), do której zapłaty zobowiązany będzie P. Z. w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania przyjętych zobowiązań. Spółka na mocy postanowień Umowy jest także uprawniona do dochodzenia odszkodowania przewyższającego wysokość zastrzeżonej kary umownej.

Wskazać również, należy, iż postanowienia Umowy są wykonywane przez P. Z., czego dowodem jest fakt, iż w dniu 30 stycznia 2010 r., P. Z. cofnęła pozew wraz z zrzeczeniem się roszczenia w zakresie wypłaty wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania przez Spółkę z Nieruchomości. Stanowi to potwierdzenie, iż w istocie P. Z. uznała tytuł prawny przysługujący Spółce za skuteczny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W którym momencie V. powinna zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę Opłaty z tytułu zwrotu nakładów zapłaconą na rzecz Z., w świetle ustawy o PDOP...

Stanowisko Spółki.

Zdaniem Spółki, kwota Opłaty z tytułu zwrotu nakładów zapłacona na rzecz Z. powinna zostać zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, tj. w momencie ujęcia przedmiotowych wydatków jako pozostałe koszty operacyjne w księgach rachunkowych Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celi osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Oznacza to, że dla możliwości zaliczenia poniesionych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest łączne spełnienie następujących przesłanek: (1) wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, (ii) dany wydatek nie może znajdować się w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodu, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Biorąc pod uwagę, iż na Nieruchomości zlokalizowana jest Elektrociepłownia P, w której Spółka prowadzi działalność stanowiącą jej źródło przychodów, utrata praw do Nieruchomości mogłaby, spowodować utrudnienie lub zagrożenie tego źródła przychodów. Należy wskazać, iż ustalenie w umowie obowiązku zwrotu przez V. nakładów na przedmiotowe budynki na rzecz Z. było jednym z kluczowych elementów Umowy, i od zgody V. w tym zakresie zależało powodzenie całej umowy zabezpieczającej prawa Spółki do Nieruchomości. Dlatego też, wszelkie wydatki poniesione przez V. w związku z zabezpieczeniem swoich praw na Nieruchomości oraz związane z Budynkami posadowionymi na niej, należy uznać za spełniające kryterium związku z przychodami Spółki (czy też w tym przypadku zabezpieczeniem przychodów Spółki). Przemawia za tym fakt, iż zrzeczenie się roszczeń do Nieruchomości przez Z. na podstawie Umowy, jak również późniejsze wycofanie wniosków i pozwów Z. z toczących się postępowań, skutecznie zabezpieczy i utwierdzi prawa Spółki do Nieruchomości i Budynków. Z tego względu, Spółka uważa, iż poniesiona przez nią na rzecz Z. Opłata z tytułu zwrotu nakładów będzie stanowić koszty uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych..

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (z wyjątkami określonymi w ust. 4b i 4c). Ustawa o PDOP nie definiuje pojęcia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, jednakże należy przyjąć, iż są to wszelkie koszty, których poniesienie bezpośrednio wpływa na wartość osiąganych przychodów (np. koszty związane z wytworzeniem towarów lub usług, z których sprzedaży podatnik osiąga przychody), i które powinny być rozpoznawane wedle zasady współmierności kosztów i przychodów.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, V. osiąga przychody głównie ze sprzedaży energii elektrycznej i cieplnej. Zdaniem Spółki, kosztów Opłaty z tytułu zwrotu nakładów nie można przyporządkować do żadnego strumienia przychodów osiąganych przez Spółkę, jak również wysokość tych kosztów nie wpływa bezpośrednio na wysokość przychodów Spółki.

Jednakże, koszty Opłaty z tytułu zwrotu nakładów, jako związane z zabezpieczeniem praw Spółki do Budynków wykorzystywanych przez Spółkę na terenie, na którym prowadzona jest przez Spółkę produkcja w Elektrociepłowni P, niewątpliwie są pośrednio związane z tą działalnością i ich poniesienie przyczynia się do osiągania przez V. przychodów w przyszłości, jak również do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Jako takie, zdaniem Spółki, koszty te powinny być zakwalifikowane do kosztów pośrednich.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Moment poniesienia zdefiniowany jest w art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając powyższe na względzie, w opinii Spółki przedmiotowe wydatki powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w momencie poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o PDOP.

Jednocześnie, zdaniem Spółki, analizowane wydatki w postaci Opłaty z tytułu zwrotu nakładów nie podlegają kapitalizacji do wartości początkowej Budynków.

Zgodnie bowiem z przepisami art. 16g ust. 1 — 7 ustawy o PDOP, wartość początkową środka trwałego (lub wartości niematerialnej i prawnej) ustala się na moment oddania go do używania. Ustalona na ten moment i zgodnie z przepisami ustawy o PDOP wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest podstawą naliczania odpisów amortyzacyjnych i może podlegać zwiększeniu po dniu oddania do używania, tylko wtedy, gdy ustawa o PDOP tak stanowi.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o PDOP, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka wprowadziła Budynki do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w 2006 r., co było postępowaniem prawidłowym z punktu widzenia obowiązujących wówczas przepisów prawa. Spółka uznała bowiem, iż wzbogaciła się poprzez brak konieczności poniesienia nakładów na przedmiotowe budynki i w związku z tym rozpoznała przychód z nieodpłatnego świadczenia w momencie otrzymania Budynków od Gminy Miasta P i wprowadziła je do ewidencji środków trwałych. A zatem z perspektywy Spółki, Opłata z tytułu zwrotu nakładów na rzecz Z. stanowi de facto wydatek na zabezpieczenie się przed roszczeniami cywilnymi Z. wobec Spółki, podczas gdy dla Z. to samo świadczenie stanowi ekonomicznie zwrot nakładów poniesionych na cudzy grunt.

Ponadto, na moment poniesienia Opłaty z tytułu zwrotu nakładów, Budynki, funkcjonują już jako środki trwałe wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki oraz posiadają ustaloną wartość początkową Prawidłowo ustalona wartość początkowa nie podlega zmianie, chyba, że taką zmianę przewidują przepisy ustawy o PDOP. Jednocześnie, w opinii Spółki, Opłata z tytułu zwrotu nakładów nie ma charakteru wydatków na ulepszenie środka trwałego. „Ulepszenie” w rozumieniu ustawy o PDOP oznacza bowiem wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji”. W wyniku poniesienia przez Spółkę kosztów Opłaty z tytułu zwrotu nakładów nie nastąpi wzrost wartości użytkowej Budynków, Spółka nie ponosi zatem, wydatków o charakterze modernizacyjnym, dlatego też, w świetle przepisów art. 16g ustawy o PDOP, poniesiona kwota Opłaty z tytułu zwrotu nakładów nie będzie stanowić wydatków na ulepszenie Budynków i nie zwiększy ich wartości początkowej.

W świetle opinii Spółki, nieprawidłowe byłoby także korygowanie wartości początkowej każdego z Budynków, o odpowiadającą mu część Opłaty z tytułu zwrotu nakładów, wstecz, na moment wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Ustalenie wartości początkowej każdego z Budynków nastąpiło zgodnie z obowiązującymi ówcześnie przepisami ustawy o PDOP.

Jednocześnie, nie jest możliwa alokacja tych kosztów do okresu, którego by dotyczyły, natomiast art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP nie przewiduje możliwości określenia długości tego okresu w sposób szacunkowy. Podsumowując swoje stanowisko, Spółka stwierdza, iż kwota Opłaty z tytułu zwrotu nakładów, zapłacona na rzecz Z. w wyniku zawartej Umowy, powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jako koszt pośredni, w momencie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o PDOP, tj. w momencie ujęcia jako pozostałe koszty operacyjne w księgach Spółki na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego (faktury albo noty otrzymanej od Z.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.