INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 30 listopada 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wyburzeniem budynków (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 listopada 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wyburzeniem budynków.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka posiada nieruchomość inwestycyjną (grunt z budynkami), którą wydzierżawia osiągając przychód z dzierżawy. W momencie zakupu nieruchomości budynki i budowle posadowione na gruncie ze względu na zły stan techniczny przedstawiały wartość zerową. Niniejsze budynki i budowle nie zostały wciągnięte do ewidencji jako środek trwały. Dzierżawca zgodnie z umową dzierżawy obciążany jest podatkiem od nieruchomości. Ze względu na zły stan techniczny niniejsze budynki stanowiły zagrożenie bezpieczeństwa, zatem Spółka musiała podnieść decyzję o wyburzeniu tych budynków i budowli. Jak dotąd Spółka nie podjęła decyzji o wybudowaniu nowych budynków w miejsce wyburzonych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty wyburzenia będą kosztem uzyskania przychodów w momencie poniesienia (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)...

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. Zdaniem podatnika, w oparciu o zacytowany przepis w przedstawionym stanie faktycznym wydatki na wyburzenie budynków i budowli należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z momentem poniesienia. Rozbiórka budynku i budowli służy bowiem zachowaniu, zabezpieczeniu źródła przychodów, powodem rozbiórki budynku (budowli) był brak ekonomicznego uzasadnienia ich remontu i modernizacji, gdyż znajdowały się one w złym stanie technicznym i stanowiły zagrożenie dla bezpieczeństwa prowadzonej działalności gospodarczej. W wyniku zawalenia budynku (budowli) mogłyby wystąpić znaczne szkody w majątku podatnika. Zasadność zaliczenia wydatków na wyburzenie budynków (budowli) do kosztów uzyskania przychodów z momentem poniesienia wynika również z faktu, iż nieruchomość na którym posadowiony był wyburzony budynek i budowle jest wydzierżawiana, a wnioskodawca otrzymuje z dzierżawy przychód. W przypadku nie wyburzenia budynku podatnik mógłby utracić przychód z dzierżawy, budynek zagrażał bowiem bezpieczeństwu działalności prowadzonej przez dzierżawcę, a ponadto generował dodatkowe koszty do których pokrycia zobowiązany był dzierżawca. Zgodnie z umową dzierżawy, dzierżawca jest zobowiązany do ponoszenia wszelkich obciążeń związanych z tymi budynkami i budowlami, których ze względów na zły stan techniczny nie mógł wykorzystywać do prowadzonej działalności. W świetle powyższych okoliczności należy uznać, iż wydatek na wyburzenie służył zachowaniu (zabezpieczeniu) źródła przychodu, a zatem powinien stanowić koszt uzyskania przychodów z momentem poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że odnośnie sprawy będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.